Μπάγερν... θα φορεθεί!!

Ο Ball Boy Γιώργος Καραμάνος γράφει για τη «Μπάρτσα της μόδας» και τη νέα τάση του μπάλας που απογειώνεται μέσα από την εικόνα και το διαδίκτυο.

18 Μαΐου 1994. Κάπου εκεί μέσα στοιβαγμένος και εγώ να περιμένω να δω από κοντά το μεγαλύτερο θέαμα της πρώτης ποδοσφαιρικής εφηβείας μου. Τα μάτια όλων μας ήταν στραμμένα στο φαβορί. Ρομάριο, Λάουντρουπ, Στόιτσκοφ. «Dream Team» την αποκαλούσαν. Ωστόσο, άλλοι μας θάμπωσαν. Ντεσαγί, Σαβίσεβιτς, Μαλντίνι οριοθετούσαν εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ το τέλος της εκπληκτικής ομάδας που έστηνε από το 1988 ο Γιόχαν Κρόιφ. Σε εκείνο το φινάλε ο φωτεινός πίνακας έγραφε 4-0. Τραγική ειρωνεία, σύμπτωση; Αυτό δηλαδή που έγραφε και το βράδυ της Τρίτης ο αντίστοιχος της «Αλιάντς Αρένα».

Ακόμα και εάν κινδυνεύεις να εκτεθείς, δεν μπορείς να μην το δεις ότι και τούτη η Μπαρτσελόνα έκανε τον κύκλο της, όπως δηλαδή συμβαίνει με όλα τα όμορφα πράγματα στην ζωή. Υπάρχει μία δυσκολία να τοποθετήσεις της αφετηρία της. Δεν θέλω να πάω τόσο πίσω ώστε να μπλέξω με Ρίνους Μίχελς και Κρόιφ που έβαλαν τις βάσεις. Και πάλι όμως δεν είμαι σίγουρος εάν η αρχή έγινε το 2006 με την κούπα στο Παρίσι από τον Φρανκ Ράικαρντ.. Πιο πολύ πιστεύω στον Πεπ Γκουαρδιόλα. Ναι μεν υπάρχει μία συνέχεια από παλιά, αλλά δική του θεωρώ αυτή την ομάδα που μάλλον δεν υπάρχει πια. Δεν υπήρχε πριν το ταξίδι στο Μόναχο.

Το τέλος της ομάδας του Πεπ
Ο Καταλανός κόουτς απαξιώθηκε από πολλούς, οι οποίοι υποστήριζαν πως εκείνη η Μπάρτσα με τους παίκτες που είχε, δεν χρειαζόταν καν προπονητή. Ο Πεπ έφυγε το καλοκαίρι και μέχρι την καρδιά του χειμώνα οι Μπλαουγκράνα πήγαιναν τρένο, με τα εύσημα να πηγαίνουν στον Τίτο Βιλανόβα, ασχέτως εάν ήταν απλά η καλοδουλεμένη φυσική συνέχεια της κεκτημένης ταχύτητας. Αυτό βέβαια δεν γινόταν να πάει μέχρι τέλους και σε συνδυασμό με την αμυντική... γύμνια (+ τους τραυματισμούς), έφερε το ξεμπρόστιασμα από τη Μπάγερν.

Πλέον στη Μπάρτσα ξέρουν πως θα πρέπει να ασχοληθούν με την επόμενη μέρα. Το είπε άλλωστε και ο ίδιος ο Μέσι μετά το ματς: «Ισως δεν θα πρέπει να εστιάσουμε στη ρεβάνς, αλλά στην επόμενη χρονιά». Σίγουρα η ομάδα θα βρει το δρόμο της, θα κάνει σούπερ μεταγραφές και θα υπάρξει ανάταση. Του χρόνου, του παραχρόνου... θα συμβεί. Χωρίς Τσάβι, Πουγιόλ, με άλλον προπονητή και κάποια παραλλαγή του δικού της συστήματος που διδάσκεται στη Μασία. Σίγουρο όμως είναι πως εκείνη η συγκεκριμένη ομάδα που έκανε πολλούς να την κατονομάσουν ως την κορυφαία που είδε ο πλανήτης και άλλους τόσους φανατικούς εχθρούς, έχει ολοκληρώσει την πορεία της.


Από το σινεμά στο PC
Και κάπου εδώ απέρχεται η μόδα, για να αντικατασταθεί από την επόμενη ποδοσφαιρική τάση της. Ετσι δεν γραφόταν ούτως ή άλλως στα κάθε λογής σχόλια; Πως η Μπάρτσα είναι μόδα και το ίδιο και οι οπαδοί της «της μόδας». Αυτό δεν γραφόταν τυχαία. Πρόκειται για ένα παλιό φαινόμενο που πλέον έχει γιγαντωθεί και έχει την λογική και φυσική εξήγηση του. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου εξιστορεί το πως έγινε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ηταν το 1968, όταν σε κάποιον κινηματογράφο στην Θήβα, λίγο πριν την προβολή της ταινίας, έπαιξαν στιγμιότυπα από τον τελικό του «Γουέμπλεϊ», όπου οι αυθεντικοί Μπέμπηδες του Ματ Μπάσμπι διέλυαν με 4-1 τη Μπενφίκα. Μπεστ, Τσάρλτον, Κιντ ήταν μία μούρλια. Ο πατέρας και οι φίλοι του τους λάτρεψαν και τους αποθέωναν σε όλη την μετέπειτα ζωή τους.

Ετσι συνέβαινε τότε. Η πληροφόρηση ήταν ελάχιστη και αρκούσε μία όμορφη στιγμή για να σε σημαδέψει σαν φίλαθλο. Η μόδα στο ποδόσφαιρο ανέκαθεν υπήρχε. Πόσοι 50άρηδες -και νεώτεροι μετά- δεν έγιναν Λίβερπουλ στα '70ς, Γιουβέντους στα '80ς, Μίλαν στο ξεκίνημα των '90ς, Γιουνάιτεντ από τα μέσα των '90ς και μετά ή πιο πρόσφατα Τσέλσι στην Αμπράμοβιτς εποχή κ.α; Αυτό που συνέβη με τη Μπαρτσελόνα σχετίζεται άμεσα με την εποχή της υπερπληροφόρησης. Πριν από 20 χρόνια έπρεπε να περιμένεις δύο μέρες για να διαβάσεις στην εφημερίδα τα διεθνή παιχνίδια. Και πάλι ξέμενες πεινασμένος σε αυτή την εικόνα και μόνο. Δεν είχες αναλύσεις επί αναλύσεων, άρθρα, συστήματα, βιντεάκια εάν ήταν πέναλτι ή όχι και κάθε είδους λεπτομέρεια.

Τώρα εμφανίζονται όλα μπροστά σου με ένα κλικ. Επιχειρήματα, διαφωνίες, σχόλια. Πότε έφαγε ο Μέσι, αν γέλασε ή όχι ο Κριστιάνο. Μιλάμε για βομβαρδισμό. Και κάπου εκεί έρχονται κυρίως οι πιο πιτσιρικάδες, αυτοί που εσείς οι ίδιοι στα σχόλια σας αποκαλείτε «οι οπαδοί του πληκτρολογίου». Αυτοί έχουν για πρώτη ομάδα τη Μπάρτσα, τη Ρεάλ, την Ιντερ και μετά κάποια ελληνική. Βλέπουν σε streaming κάθε ματς, μιλάνε ξένες γλώσσες και διαβάζουν κείμενα στο εξωτερικό, κάνουν ποδοσφαιρικό τουρισμό. Αυτοί διαμορφώνουν τη μόδα.

Από τη Βαρκελώνη στο Μόναχο
Κατά συνέπεια η Μπαρτσελόνα του Μέσι συνέπεσε με την έκρηξη του διαδικτύου (κυρίως στην Ελλάδα, μιας και στη Δύση είχε συμβεί λίγο πιο πριν). Πόσοι άραγε από εσάς είχατε ίντερνετ πριν το 2005; Επόμενο ήταν να γίνει η πρώτη μεγάλη ομάδα της σύγχρονης εποχής της... μόδας.  Οσοι ήταν Μπαρτσελόνα πριν από αυτή την περίοδο, θα παραμείνουν πιστοί, μαζί με κάποιους άλλους που θα μείνουν μαζί τους. Οι υπόλοιποι θα αναζητήσουν την επόμενη ομάδα που θα τους σαγηνέψει. Ετσι κάνω κι εγώ. Δεν είμαι Μπαρτσελόνα με την έννοια του «mes que un club». Δεν την υποστήριζα ποτέ ως σύλλογο. Μου άρεσε όμως αυτό που είδα τα τελευταία χρόνια από το σύνολο του Πεπ και έγινα όχι οπαδός της, αλλά θαυμαστής της.

Με την ίδια λογική που θαύμασα δηλαδή και την Τρίτη τη Μπάγερν. Και όπως φαίνεται δεν είμαι ο μόνος. Ηδη τα σχόλια υπέρ των Βαυαρών στο gazzetta έχουν εκτοξευτεί. Από τα ματς με τη Γιουβέντους και μετά γίνεται χαμός. Ξαφνικά έγιναν όλοι Μπάγερν. Μιλούν, αποθεώνουν, αναλύουν. Αναρτήσεις στο Twitter, στο Facebook, blogs, σε συνδυασμό με το έξοχο, μοντέρνο παιχνίδι των πρωταθλητών Γερμανίας, μας πείθουν ότι αυτοί είναι οι μεγάλοι υποψήφιοι για να διαμορφώσουν τη νέα τάση της μόδας της μπάλας. Και αυτό μόνο κακό δεν είναι. Αυτή θα είναι η κατάσταση στο παρόν και το μέλλον και έχει το γούστο της...

ΥΓ. Οπως είπε και ο Γκάρι Λίνεκερ: «Αν υπήρχε μία από τις δύο ομάδες της Τρίτης που είχε ανάγκη τον Γκουαρδιόλα, αυτή σίγουρα δεν ήταν η Μπάγερν!»
Πηγή: gazzetta.gr