Ο τελικός του Champions League έχει πάρει διάφορες ονομασίες από τους φιλάθλους, όπως «ο τελικός των τελικών» ή «το μεγαλύτερο παιχνίδι της χρονιάς». Όπως και να το ονομάσουμε , κάθε τελικός έχει έναν απαράβατο νόμο : όποια ομάδα θέλει να βγει νικήτρια είναι υποχρεωμένη να αποδώσει αυτά που ξέρει και σε κάποιες περιπτώσεις να υπερβεί τον εαυτό της. Όποια το καταφέρει θα έχει τις περισσότερες πιθανότητες να γίνει τροπαιούχος.
Σ’ έναν δίκαιο τελικό, από την πλευρά ότι και οι δύο ομάδες έφτασαν με την αξία τους στο Λονδίνο, νικήτρια αναδείχθηκε αυτή που έπαιξε καλύτερα και δίκαια στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Η πάρα πολύ καλή ομάδα της Μπάγερν Μονάχου. Πέρα κάθε αμφισβήτησης, κατέθεσε στον αγωνιστικό χώρο όλα της τα προτερήματα , είχε τακτική συνέπεια, πάθος, καθαρό μυαλό στις επιλογές της , σωστή καθοδήγηση από τον πάγκο και πίστη για την νίκη.
Από την άλλη η Ντόρτμουντ έμεινε στο δικό της καλό πρώτο 25ολεπτό του παιχνιδιού και στην συνέχεια παρακολουθούσε τις τακτικές εναλλαγές της Μπάγερν χωρίς να μπορεί να αντιπαραβάλει το δικό της θέλω στο παιχνίδι. Έμεινε από επιλογές, φαντασία, σωστή λειτουργία είτε αμυντικά είτε επιθετικά, μπλόκαρε στην πίεση των αντιπάλων, έχασε τον ρυθμό πολύ εύκολα και έδειξε ανήμπορη να αντιδράσει ώστε να γίνει πρωταγωνίστρια του τελικού.
Τα προβλήματα
Όσο η Μπάγερν (με σχηματισμό 1-4-2-3-1) λειτουργούσε προσπαθώντας να εφαρμόσει τα απαραίτητα ώστε απλά να μην δεχθεί γκολ, θύμιζε ακροβάτη χωρίς αυτοπεποίθηση πάνω στο τεντωμένο σχοινί: χωρίς να μπορεί να κάνει ούτε εμπρός-ούτε πίσω βήμα. Που ξαφνικά συνειδητοποιεί το ύψος και το επικίνδυνο του εγχειρήματος….
Συναισθανόμενη η ομάδα των Γερμανών πως αυτό το παιχνίδι μπορεί να εξελιχθεί σε ένα-ακόμα- χαμένο τελικό, βρέθηκε ακινητοποιημένη στον αγωνιστικό χώρο, σαν ένα σώμα δυσκίνητο, αδύναμο να αναπτυχθεί, δεχόμενο απλά τη μοίρα του. Σε αυτά τα πρώτα 25 λεπτά του παιχνιδιού στηρίζεται όλο το οικοδόμημα του χθεσινού θριάμβου. Έως τότε:
- περιμένει τον αντίπαλο και επιχειρεί πίεση από την πρώτη ζώνη επίθεσης της, η οποία γίνεται εντονότερη από τη δεύτερη ζώνη άμυνας.
- οι αριθμοί-πέραν της κατοχής που και στα 90 λεπτά έμεινε αναλλοίωτο-σε ποσοστό 60%-40% υπέρ των Βαυαρών, με μικρές αποκλίσεις, όλα έδειχναν κυριαρχία των αντιπάλων.
- Οι επικίνδυνες επιθέσεις καταγράφονται με 7-2 υπέρ της Ντόρτμουντ, έχει παραχωρήσει ήδη 4 κόρνερ, ενώ δέχεται εύκολα επιθέσεις και από τα δύο άκρα.
- Κυρίως δεν υπάρχει καν δυνατότητα ανάπτυξης, πέρα από τη μοναδική επιλογή της μεγάλης μεταβίβασης στον Μάντζουκιτς, που χάνει τις εναέριες μονομαχίες.
- Όπως χάνεται και το μεγάλο ποσοστό μονομαχιών εδάφους-επιθετικές, αμυντικές…
Τα πρώτα αυτά λεπτά αποτελούν και τη βάση του οικοδομήματος του θριάμβου της νίκης-κατάκτησης του τροπαίου. Από τη στιγμή που ο οργανισμός απειλήθηκε, είδε την εικόνα του «θανάτου του», χωρίς να πληγωθεί ουσιαστικά ήταν θέμα χρόνου πλέον η αντίδραση, η οποία εκφράστηκε με τον πρώτο μηχανισμό που διαθέτει-τον θυμό-και ακολούθησε η εξεύρεση λύσεων. Στην πρώτη περίπτωση κερδίζοντας κάθε μονομαχία πλέον, πιέζοντας ψηλά, μην επιτρέποντας το tranzition στην Ντόρτμουντ. Για να συμβεί αυτό:
- κυκλοφορεί πλέον με σιγουριά και υπομονή την μπάλα από την πρώτη ζώνη άμυνας μετατρέποντας σε αυτή τη φάση το σχηματισμό σε 1-3-4-3, με την οπισθοχώρηση του Σβαϊστάιγκερ σε ρόλο κεντρικού αμυντικού δημιουργώντας υπεραριθμία, που της δίνει την ευχέρεια να ξεπεράσει το σκόπελο της πρώτης πίεσης.
- ανεβάζοντας τους πλάγιους μπακ στο κέντρο και προς την επίθεση-αναγκάζοντας τους αντίπαλους ακραίους να καλύψουν τους αντίστοιχους χώρους, αφήνοντας ελεύθερους τους αντίστοιχους που χρειάζονται για την ανάπτυξη σε πρώτους χώρους.
- οι ακραίοι χαφ κλείνουν στον άξονα όπου με κινήσεις παραπλάνησης που έλειπαν προηγουμένως δημιουργούν αναταραχή στην αντίπαλη άμυνα.
- υπερφορτώνοντας τα άκρα με τους δύο ικανούς στο ψηλό παιχνίδι Μίλλερ και Μάντζουκιτς, ώστε οι μεγάλες μεταβιβάσεις στην «σκοτεινή πλευρά»(στην αντίθετη από εκεί που αναπτύσσεται η υπόλοιπη ομάδα) ή στο κέντρο της πρώτης ζώνης επίθεσης, να έχουν τύχη και να εκμεταλλευθούν τα «ριμπάουντ» οι επερχόμενοι (το δεύτερο γκολ της νίκης)…
Ένα ακόμα τρικ επέφερε και τον πρώτο πανηγυρισμό: ο Ρόμπεν, που κινείται από την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου ως ελεύθερος παίκτης πίσω από τον κεντρικό φορ, έρχεται στην εξέλιξη της φάσης δίπλα στον Ριμπερί, δημιουργείται υπεραριθμία με την προσθήκη του ακραίου μπακ-τα υπόλοιπα ήταν απλά με τον συνδυασμό της κλάσης και της εκρηκτικότητας των συμμετεχόντων…
Τα στατιστικά του αγώνα
Στον τελικό του Λονδίνου αποφάσισε η Ντόρτμουντ να δείξει όλες τις αδυναμίες που έχει ως ομάδα. Από το στήσιμο της ομάδας έως την άμυνα σε στημένες φάσεις. Μία Ντόρτμουντ που δεν την είχαμε συνηθίσει , όλη την χρονιά, σε τόσο άσχημη απόδοση και αντίδραση μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Ο Γιούργκεν Κλοπ έχει δώσει διαπιστευτήρια ενός ικανότατου προπονητή αλλά η χθεσινή του ήττα τον προσγειώνει στο επίπεδο του ανθρώπου που πρέπει να προσπαθήσει ακόμα περισσότερο για να κατακτήσει την Ευρώπη. Δεν ικανοποίησε η συνολική εικόνα που παρουσίασε η ομάδα του και του αναλογεί ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την απώλεια του τροπαίου.
- Σχηματισμός 4-2-3-1
- Άμυνα ζώνης , σε μεγάλη απόσταση από το τέρμα. Ο χώρος που άφησε η άμυνα μέχρι το τέρμα ήταν η αιτία της κακής λειτουργίας της απέναντι στους πολύ γρήγορους Ριμπερί, Ρόμπεν και Μίλερ που «έσπαζαν» με μεγάλη ευκολία την μπάλα στους κενούς χώρους ή με ατομική προσπάθεια βρίσκονταν απέναντι στον τερματοφύλακα.
- Οι δύο κεντρικοί αμυντικοί έχασαν πολλές φορές τις θέσεις τους απόρροια της πίεσης που ασκούσαν επάνω τους οι επιθετικοί της Μπάγερν. Δεν βρέθηκε τρυκ που να μπορεί να καλύψει τα κενά που δημιουργούσαν όταν ακολουθούσαν τους επιθετικούς στις κινήσεις τους.
- Οι αμυντικοί χαφ ήταν ίσως οι χειρότεροι παίκτες στο παιχνίδι. Δεν κάλυψαν την άμυνα όταν χρειαζόταν, δεν έδωσαν σωστές αλληλοκαλύψεις, δεν προώθησαν το παιχνίδι στην επίθεση, δεν κυκλοφόρησαν τη μπάλα για να δημιουργήσουν κενά στην άμυνα της Μπάγερν, δεν προωθήθηκαν στην επίθεση για να στηρίξουν το σύστημα. Ήταν μία τραγική εμφάνιση που στοίχισε στην συνολική παρουσία της ομάδας.
- Η τριάδα πίσω από τον φορ ήταν η αιτία του καλού 25ουλεπτου της Ντόρτμουντ. Πίεσαν πολύ την άμυνα στην πρώτη πάσα και ανάγκασαν τους αμυντικούς σε τυφλές σέντρες προς την επίθεση, έπαιξαν με κάθετες πάσες για να δημιουργήσουν ρήγματα στην γραμμή άμυνας, εκμεταλλεύτηκαν την ταχύτητα του Ρόϊς για να μπούνε στην περιοχή, έπαιξαν σε όλο το πλάτος του γηπέδου και άνοιξαν τις αποστάσεις στην άμυνα, επέβαλλαν τον γρήγορο ρυθμό για να έχουν το πλεονέκτημα στην μεταφορά μπάλας από πίσω προς την επίθεση. Όλα αυτά χάθηκαν μετά το 25ο λεπτό και οι παίκτες ακολούθησαν την μετριότητα της υπόλοιπης ομάδας.
- Ο σέντερ φορ έπαιξε τον ρόλο του target man, όπως πάντα, απασχόλησε στην αρχή του κεντρικούς αμυντικούς με τις επινοήσεις του, έπαιξε έξω από την περιοχή για να ανοίξει διαδρόμους , έκανε ατομικές προσπάθειες όταν του δόθηκε η ευκαιρία αλλά μέσα στο παιχνίδι και ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο βίωσε την απόλυτη μοναξιά ανάμεσα στην αμυντική γραμμή των αντιπάλων. Καμία σωστή πάσα προς αυτόν, καμία οργανωμένη προσπάθεια, καμία αντεπίθεση με σχέδιο.
- Η Ντόρτμουντ έχασε γιατί την κέρδισε η Μπάγερν. Δεν είχε αντιδράσεις, παρουσίασε απαράδεκτα κενά μέσα στην ζώνη άμυνας, δεν έβγαλε κανέναν χαρακτήρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πέναλτυ το εκτελεί ο Γκοντογκάν και όχι ο Λεβαντόφσκι, που είναι ο εκτελεστής, γιατί προφανώς ήταν επηρεασμένος από το χαμένο του πέναλτυ πριν από μερικές εβδομάδες για το πρωτάθλημα απέναντι στον Νόϊερ. Αυτό δείχνει την ψυχολογία του παίκτη αλλά και της ομάδας που γρήγορα παρέδωσε τα ηνία του αγώνα στην αντίπαλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου