Πού είσαι βρε Μπράνκο...!!

Στο πρωτάθλημα των δύο ταχυτήτων, ο ημιτελικός γύρος είναι μία πολυτέλεια. Η πρώτη φάση λύνει τις διαφορές ανάμεσα στις ομάδες που τερμάτισαν στις θέσεις 3-6, οι τελικοί βγάζουν πρωταθλητή, αλλά οι ημιτελικοί μοιράζουν χασμουρητά. Γράφει ο Νίκος Παπαδογιάννης Μία και μοναδική φορά εμφανίστηκε ομάδα ικανή να απειλήσει το status quo που επέβαλαν τα δύο μεγαθήρια τα τελευταία χρόνια, το Μαρούσι του 2008, που έφτασε ένα σουτ μακριά από το θαύμα.
Ο Μπράνκο Μιλισάβλιεβιτς σημάδεψε σίδερο στο τελευταίο δευτερόλεπτο του 5ου αγώνα στο Φάληρο, η μπάλα έκανε δύο κύκλους στη στεφάνη πριν πεταχτεί έξω, ο Ολυμπιακός του Παναγιώτη Γιαννάκη και των Τεόντοσιτς, Μπουρούση, Βασιλόπουλου, Μπλέικνι, Γουντς, Πρίντεζη νίκησε με 63-62 και οι εφημερίδες της εποχής μίλησαν για «θέλημα Θεού».
Το Μαρούσι είχε προπονητή τον Σούλη Μαρκόπουλο και αστέρια –εκτός του Μιλισάβλιεβιτς- τους Καϊμακόγλου, Χαραλαμπίδη, Μαυροειδή, Γλυνιαδάκη, Στήβενσον, Μπράιαντ.
Εκτοτε, η πρόκριση του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού στους τελικούς υπήρξε θέμα διαδικαστικό, με μοναδική υποσημείωση κάποια δύσκολα «διπλά» σε έδρες όπως η Νέα Σμύρνη, το Μαρούσι, η Κυψέλη, το Αλεξάνδρειο. Το 3-0, ξερό ή λιγότερο ξερό, είναι κοινός παρονομαστής, εύκολο στάνταρ για νέους λύτες.
Δεν βλέπω πολλές πιθανότητες να αλλάξουν τα πατροπαράδοτα δεδομένα φέτος. Ακόμα και αν πάρει μία νίκη για την τιμή των όπλων ο Πανιώνιος από τον Παναθηναϊκό ή το Ρέθυμνο από τον Ολυμπιακό, η πιθανότητα ανατροπής με άλωση του ΟΑΚΑ ή του ΣΕΦ μοιάζει με σενάριο αχαλίνωτης επιστημονικής φαντασίας.
Εύχομαι, ολόψυχα, να διαψευστώ και να φάω τα λόγια μου. Σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι εύπεπτος ο …υπολογιστής. Υπό διαφορετικές προϋποθέσεις, θα περίμενα με ανυπομονησία τους τελικούς των εννέα ευρωπαϊκών αστέρων, αλλά η επέλαση του χουλιγκανισμού εξοστρακίζει το μπάσκετ στο περιθώριο.
Κάθε χρόνο, με μαθηματική ακρίβεια, το Φάληρο και η Καλογρέζα πλήττονται από δύσοσμο τυφώνα αλητείας, ικανό να αμαυρώσει μέσα σε μερικές μέρες την απόλαυση των ευρωπαϊκών ελληνικών θαυμάτων. Οι ίδιοι οι μπασκετμπολίστες αντιμετωπίζουν τους τελικούς της Α1 ως αναπόφευκτη αγγαρεία, αδιαφορούν σε μεγάλο βαθμό για την έκβασή τους και εύχονται ένα πράγμα: «Να ξεμπερδεύουμε αναίμακτα και να φύγουμε για διακοπές αρτιμελείς, με το κεφάλι ήσυχο».
Η ανοχή των διοικήσεων πολλαπλασιάζει το πρόβλημα και αφήνει αθλητές και προπονητές παγκόσμιας κλάσης έρμαιο ανεξέλεγκτων κακοποιών. Τα απίστευτα αίσχη του τελικού του Κυπέλλου στο Ελληνικό έμειναν ατιμώρητα, μολονότι πολλοί από τους φυσικούς αυτουργούς είναι σεσημασμένοι και πασίγνωστοι στις αρχές και στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Γιατί να περιμένουμε κάτι διαφορετικό στους τελικούς του πρωταθλήματος; Αλλωστε, το κλίμα δυναμιτίζεται ποικιλοτρόπως εδώ και πολλές ημέρες.
Οι ημιτελικοί συνεχίζονται μεταξύ συγγενών και φίλων και μάλλον θα ολοκληρωθούν με το συνηθισμένο 3-0. Η ψαλίδα που χωρίζει τους «αιώνιους» με τις ομάδες που ακολουθούν ολοένα μεγαλώνει, μολονότι οι μεγάλοι μείωσαν ελαφρά τον προϋπολογισμό τους. Και θα συνεχίσει να μεγαλώνει, όσο οι υπόλοιποι μνηστήρες παίζουν χωρίς κίνητρο.
Η αύξηση των εσόδων από τα εισιτήρια ήταν ένα καλό νέο, αλλά το «πρωτάθλημα της τρίτης θέσης» έχει ως έπαθλο ένα τρύπιο πάπλωμα. Εάν υπήρχε τρόπος να ανοίξει ξανά η πόρτα της Ευρωλίγκας, θα άναβε μία σπίθα κάτω από τα βαριεστημένα πόδια συλλόγων όπως ο ΠΑΟΚ και ο Άρης.
Αλλά πώς να πειστεί η Ευρωλίγκα να προσφέρει «wild card» στους ξυπόλητους Ελληνες, όταν περιμένουν στην ουρά κολοσσοί όπως η …Μπάγερν; Εσείς στη θέση του θα προσκαλούσατε τη Μπάγερν ή τον Πανιώνιο;
Πηγή: novasports.gr