Τις τελευταίες μέρες έτυχε να
πέσω πάνω σε ανθρώπους του ποδοσφαίρου, δημοσιογράφους, που μπορούσαν να
με κατατοπίσουν σχετικά με τέσσερις από τις μεταγραφές του
Παναθηναϊκού. Τον Ντάνιελ Πράνιτς, τον Μάρκους Μπεργκ, τον Ερικ Μπαϊράμι
και τον Βίκτορα Κλωναρίδη.
Ο Ντάνιελ Πράνιτς δεν πέρασε καθόλου καλά στη Λισσαβόνα. Του έτυχαν πολλοί τραυματισμοί, που δεν τον βοήθησαν να πείσει τη Σπόρτινγκ ότι μπορεί να γίνει σημαντικός της. Ηταν αργός για τον ρυθμό του παιχνιδιού της. Εκανε τα καλύτερά του ματς ως αριστερός εσωτερικός μέσος, όπου χάρη στην τεχνική του και την ικανότητα να πασάρει με ακρίβεια ήταν λειτουργικός και αποτελεσματικός. Επειδή δεν είναι πια γρήγορος και αρκετά εκρηκτικός, δεν έπαιξε στη γραμμή. Αν δεν είχε τραυματισμούς πιθανόν να ζούσε ακόμη, καλά στη Λισσαβόνα. Στους Πορτογάλους άφησε την εντύπωση ότι δεν είναι ένας “απατεώνας ποδοσφαιριστής” που κυκλοφορεί ανά την Ευρώπη για να μαζεύει μετρητό εξαργυρώνοντας το “έχω παίξει στη Μπάγερν” βιογραφικό του. Το βασικό κίνητρο για να αποδεχθεί την πρόταση του Παναθηναϊκού είναι η λαχτάρα του να ξαναγίνει, να ξανανιώσει στα 32 του σημαντικός.
Το ίδιο ψάχνει στα 27 του, όπως μου εξηγούσε χθες μια δημοσιογράφος από την Σουηδία, ο Μάρκους Μπεργκ, η “ακριβότερη μεταγραφή του Αμβούργου” πίσω στο 2009. Οι Σουηδοί τον περιμένουν πώς και πώς για να τον ξαναπροσκαλέσουν στην Εθνική. Τα media της Σουηδίας ανυπομονούν να διαβάσουν στο internet ότι σκοράρει για τον Παναθηναϊκό για να ταξιδέψουν για χάρη του στην Αθήνα και να προβάλλουν την αναγέννησή του. Διότι “πουλάει”, είναι ένας εκ των πιο εμπορικών Σουηδών ποδοσφαιριστών. Τι του έχει λείψει; Ακριβώς αυτό που αναφέρω παραπάνω, να ξανανιώσει σημαντικός, να σκοράρει, να χειροκροτηθεί, και κάπως έτσι να πάρει πίσω στην αυτοπεποίθηση και να ξαναβρεί ποδοσφαιρικά το κέφι του.
Οι Σουηδοί περιμένουν και την ανάκαμψη του Ερικ Μπαϊράμι, δίχως όμως να ποντάρουν σε αυτή με την ίδια πίστη και θέρμη που ποντάρουν στην αναγέννηση του Μπεργκ. Ο 25χρονος μεσοεπιθετικός δεν τους γέμισε ποτέ το μάτι όσο ο 27χρονος επιθετικός. Στις “δεν ευστοχεί στις εκτελέσεις και στις τελικές πάσες” διαπιστώσεις μου, η υποδοχή των λόγων μου ήταν γεμάτη από νεύματα κατανόησης και όψεις που φανέρωναν πρόσωπα ανθρώπων που δεν περίμεναν να ακούσουν κάτι διαφορετικό.
Μια παρόμοια συζήτηση έκανα με έναν ατζέντη που παρακολουθούσε την εξέλιξη της καριέρας του Βίκτορα Κλωναρίδη. Μου μίλησε για μια μεταγραφή που έγινε, από την Λιλ, δίχως σχέδιο, δίχως μια συνειδητή επιλογή επένδυσης πάνω του, δίχως υπομονή για να τον περιμένουν. Κάπως έτσι κατέληξε να παραχωρηθεί σε χρόνο dt ως δανεικός στη Μουσκρόν, εκεί όπου προσπάθησε να βρει τον εαυτό του και άρχισε να ανταποκρίνεται όταν ένιωσε ότι τον πίστεψαν.
Κοινός τόπος όλων των παραπάνω συζητήσεων; Η ανάγκη αυτών των ποδοσφαιριστών να ξανανιώσουν σημαντικοί, και η πίστη ότι αν ο Παναθηναϊκός καταφέρει να τους τονώσει την αυτοπεποίθηση θα δημιουργήσει την προοπτική να κερδίσει τέσσερις ποιοτικούς ποδοσφαιριστές που θα του το ανταποδώσουν με την απόδοσή τους.
Κάπως έτσι συμβαίνει όταν δεν έχεις να ξοδέψεις πολλά χρήματα στις μεταγραφές. Είναι αδύνατον να ψωνίσεις ποδοσφαιριστές με πλήρες πακέτο. Φαινομενικά ο Παναθηναϊκός έχει κινηθεί έξυπνα, διότι πήρε παίκτες από τους οποίους λείπει ένα στοιχείο που είναι εκείνος σε θέση να το προσθέσει. Δεν χρειάζεται να τους μάθει μπάλα, παρά μόνο να τους χειροκροτήσει, να τους πιστέψει, να τους βοηθήσει να ξαναβρούν το κέφι τους για το ποδόσφαιρο, τη χαρά του παιχνιδιού. Μια ζεστή Λεωφόρος μαζί με ένα τεχνικό τιμ που θα δουλέψει ψυχοπνευματικά στην τόνωση της αυτοπεποίθησης ποδοσφαιριστών που την έχουν χάσει δημιουργούν κλίμα εύκρατο και γόνιμο για να ξανανθίσουν παίκτες με δεδομένη ποιότητα. Εξαρτάται, δηλαδή, σε μεγάλο βαθμό από τον Παναθηναϊκό. Αν τους διαχειριστεί με συνείδηση, και δεν βιαστεί να τους πνίξει με την απαίτησή του να κάνουν “παπάδες” στη στιγμή, θα αυξήσει τις πιθανότητες να τους κερδίσει. Την έχει αυτή την “πολυτέλεια” ο σημερινός Παναθηναϊκός; Η απάντηση στα επόμενα παιχνίδια.
Ο Ντάνιελ Πράνιτς δεν πέρασε καθόλου καλά στη Λισσαβόνα. Του έτυχαν πολλοί τραυματισμοί, που δεν τον βοήθησαν να πείσει τη Σπόρτινγκ ότι μπορεί να γίνει σημαντικός της. Ηταν αργός για τον ρυθμό του παιχνιδιού της. Εκανε τα καλύτερά του ματς ως αριστερός εσωτερικός μέσος, όπου χάρη στην τεχνική του και την ικανότητα να πασάρει με ακρίβεια ήταν λειτουργικός και αποτελεσματικός. Επειδή δεν είναι πια γρήγορος και αρκετά εκρηκτικός, δεν έπαιξε στη γραμμή. Αν δεν είχε τραυματισμούς πιθανόν να ζούσε ακόμη, καλά στη Λισσαβόνα. Στους Πορτογάλους άφησε την εντύπωση ότι δεν είναι ένας “απατεώνας ποδοσφαιριστής” που κυκλοφορεί ανά την Ευρώπη για να μαζεύει μετρητό εξαργυρώνοντας το “έχω παίξει στη Μπάγερν” βιογραφικό του. Το βασικό κίνητρο για να αποδεχθεί την πρόταση του Παναθηναϊκού είναι η λαχτάρα του να ξαναγίνει, να ξανανιώσει στα 32 του σημαντικός.
Το ίδιο ψάχνει στα 27 του, όπως μου εξηγούσε χθες μια δημοσιογράφος από την Σουηδία, ο Μάρκους Μπεργκ, η “ακριβότερη μεταγραφή του Αμβούργου” πίσω στο 2009. Οι Σουηδοί τον περιμένουν πώς και πώς για να τον ξαναπροσκαλέσουν στην Εθνική. Τα media της Σουηδίας ανυπομονούν να διαβάσουν στο internet ότι σκοράρει για τον Παναθηναϊκό για να ταξιδέψουν για χάρη του στην Αθήνα και να προβάλλουν την αναγέννησή του. Διότι “πουλάει”, είναι ένας εκ των πιο εμπορικών Σουηδών ποδοσφαιριστών. Τι του έχει λείψει; Ακριβώς αυτό που αναφέρω παραπάνω, να ξανανιώσει σημαντικός, να σκοράρει, να χειροκροτηθεί, και κάπως έτσι να πάρει πίσω στην αυτοπεποίθηση και να ξαναβρεί ποδοσφαιρικά το κέφι του.
Οι Σουηδοί περιμένουν και την ανάκαμψη του Ερικ Μπαϊράμι, δίχως όμως να ποντάρουν σε αυτή με την ίδια πίστη και θέρμη που ποντάρουν στην αναγέννηση του Μπεργκ. Ο 25χρονος μεσοεπιθετικός δεν τους γέμισε ποτέ το μάτι όσο ο 27χρονος επιθετικός. Στις “δεν ευστοχεί στις εκτελέσεις και στις τελικές πάσες” διαπιστώσεις μου, η υποδοχή των λόγων μου ήταν γεμάτη από νεύματα κατανόησης και όψεις που φανέρωναν πρόσωπα ανθρώπων που δεν περίμεναν να ακούσουν κάτι διαφορετικό.
Μια παρόμοια συζήτηση έκανα με έναν ατζέντη που παρακολουθούσε την εξέλιξη της καριέρας του Βίκτορα Κλωναρίδη. Μου μίλησε για μια μεταγραφή που έγινε, από την Λιλ, δίχως σχέδιο, δίχως μια συνειδητή επιλογή επένδυσης πάνω του, δίχως υπομονή για να τον περιμένουν. Κάπως έτσι κατέληξε να παραχωρηθεί σε χρόνο dt ως δανεικός στη Μουσκρόν, εκεί όπου προσπάθησε να βρει τον εαυτό του και άρχισε να ανταποκρίνεται όταν ένιωσε ότι τον πίστεψαν.
Κοινός τόπος όλων των παραπάνω συζητήσεων; Η ανάγκη αυτών των ποδοσφαιριστών να ξανανιώσουν σημαντικοί, και η πίστη ότι αν ο Παναθηναϊκός καταφέρει να τους τονώσει την αυτοπεποίθηση θα δημιουργήσει την προοπτική να κερδίσει τέσσερις ποιοτικούς ποδοσφαιριστές που θα του το ανταποδώσουν με την απόδοσή τους.
Κάπως έτσι συμβαίνει όταν δεν έχεις να ξοδέψεις πολλά χρήματα στις μεταγραφές. Είναι αδύνατον να ψωνίσεις ποδοσφαιριστές με πλήρες πακέτο. Φαινομενικά ο Παναθηναϊκός έχει κινηθεί έξυπνα, διότι πήρε παίκτες από τους οποίους λείπει ένα στοιχείο που είναι εκείνος σε θέση να το προσθέσει. Δεν χρειάζεται να τους μάθει μπάλα, παρά μόνο να τους χειροκροτήσει, να τους πιστέψει, να τους βοηθήσει να ξαναβρούν το κέφι τους για το ποδόσφαιρο, τη χαρά του παιχνιδιού. Μια ζεστή Λεωφόρος μαζί με ένα τεχνικό τιμ που θα δουλέψει ψυχοπνευματικά στην τόνωση της αυτοπεποίθησης ποδοσφαιριστών που την έχουν χάσει δημιουργούν κλίμα εύκρατο και γόνιμο για να ξανανθίσουν παίκτες με δεδομένη ποιότητα. Εξαρτάται, δηλαδή, σε μεγάλο βαθμό από τον Παναθηναϊκό. Αν τους διαχειριστεί με συνείδηση, και δεν βιαστεί να τους πνίξει με την απαίτησή του να κάνουν “παπάδες” στη στιγμή, θα αυξήσει τις πιθανότητες να τους κερδίσει. Την έχει αυτή την “πολυτέλεια” ο σημερινός Παναθηναϊκός; Η απάντηση στα επόμενα παιχνίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου