Προϊόντος του μακρόσυρτου αήττητου σερί, που κατέληξε στο 80-0, ο Αρης στέφθηκε πρωταθλητής με 26 νίκες σε ισάριθμα ματς, μάλιστα στα 16 από αυτά ξεπέρασε τους 100 πόντους, ενώ σε έξι έβαλε πάνω από 120, με ρεκόρ τους 153 επί της Νήαρ Ηστ. Το “show time” καλά κρατούσε και από ένα σημείο και πέρα η αγωνία περιοριζόταν μονάχα στα ρεκόρ, στα διάφορα επιτεύγματα και ενίοτε σε σκηνές και διαλόγους που έμοιαζαν με το αλατοπίπερο της ιστορίας...
Στις 8 Μαρτίου του 1986, στο πλαίσιο της 20ής αγωνιστικής, ο Ολυμπιακός υποδεχόταν τον Αρη στο κλειστό γήπεδο του Πειραιά στη Λεύκα, όπου οκτώ χρόνια νωρίτερα (με τη διακοπή που διέταξε ο Γιώργος Προεστός) είχε κριθεί σε έναν μεγάλο βαθμό ο τίτλος. Οι “ερυθρόλευκοι” χάρη στην άμυνα τρεις σε ζώνη και δυο man to man (με τον Τζίμη Μανιάτη στον Νίκο Γκάλη και τον Γιάννη Παραγιό στον Παναγιώτη Γιαννάκη) προηγήθηκαν στο 13ο λεπτό με 35-26, αλλά δεν άντεξαν στη συνέχεια. Στο δεύτερο ημίχρονο πήρε μπροστά ο (μέχρι τότε άστοχος) Γκάλης και συν τοις άλλοις ο Γιάννης Ιωαννίδης βρήκε μια (απροσδόκητη και εν πολλοίς άγνωστη) λύση στο πρόσωπο του Βασίλη Λυπηρίδη.
Στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου το σκορ ήταν ακόμη ρευστό κι όταν ο Νίκος Φιλίππου χρεώθηκε με το τέταρτο φάουλ, ο “ξανθός” φώναξε από τον πάγκο τον εξ Εδέσσης ορμώμενο φόργουορντ, ο οποίος σε ηλικία 19 ετών διήνυε την πρώτη σεζόν του στο πρωτάθλημα και παρεμπιπτόντως δεν είχε φάει ακόμη την μπουνιά από τον προπονητή του για το χαμένο (από τον Κέβιν Μαγκί) ριμπάουντ που κόστισε την ήττα του Αρη από τη Μακάμπι στο “Γιαντ Ελιάου”...
Όταν άκουσε την εντολή του Ιωαννίδη ο “Μπιλιλί” σηκώθηκε αμέσως, πέταξε τη φόρμα του και μπήκε στο γήπεδο σαν καμικάζι. Έπαιξε στα υπόλοιπα 19 λεπτά και σημείωσε μόλις δύο πόντους, αλλά έδωσε στον Αρη το αμυντικό πνεύμα που χρειαζόταν και συνέβαλε αποφασιστικά στη μετατροπή του ντέρμπι σε περίπατο, καθώς πέρα από την αφύπνιση των αντιπάλων του, ο Ολυμπιακός είχε ν' αντιμετωπίσει και τον τραυματισμό του Μανιάτη, με αποτέλεσμα το σκορ μέσα σε πέντε λεπτά να μετατραπεί από 57-62 σε 66-79. Εντέλει ο Αρης πέρασε από τη Λεύκα με 102-88 και όταν ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον Ιωαννίδη για το ενδεχόμενο του 26-0, απάντησε ότι “μη με λες εμένα για αήττητα, διότι κανείς δεν έχει κάνει συμβόλαιο με τις νίκες”...
Κανείς, εκτός από τον Αρη εκείνης της εποχής!
Στην αποστολή του Αρη για εκείνο τον αγώνα είχε συμπεριληφθεί και μια άγνωστη στο ευρύ κοινό φάτσα, που έμελλε τα επόμενα χρόνια να γίνει ένα από τα σύμβολα της ομάδας: ο Σλόμπονταν Σούμποτιτς! Ο “Πίξι” δεν είχε ακόμη το δικαίωμα να αγωνισθεί, ωστόσο ακολουθούσε την ομάδα και μάλιστα θυμάμαι ότι του πήρα μια συνέντευξη στον περίβολο του γηπέδου και μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι μιλούσε καλά ελληνικά!
Τα πιο ενδιαφέροντα (και προφητικά) όμως συνέβησαν μέσα στο γήπεδο. Στην ανάπαυλα του ημιχρόνου κι ενώ ο (μονίμως διαμαρτυρόμενος προς τους διαιτητές) Ιωαννίδης κατευθυνόταν προς τα αποδυτήρια άκουσε κάποιους φιλάθλους του Ολυμπιακού να του βάζουν πόστα, επειδή στη διάρκεια του αγώνα (μιμούμενος τον Μπόμπι Νάιτ) είχε σπάσει μια καρέκλα!
“Ιωαννίδη πρόσεχε γιατί εμείς είμαστε Πειραιώτες και δεν σηκώνουμε τέτοια. Επίτηδες έκανες το επεισόδιο γιατί δεν είχες τάιμ άουτ και ήθελες να δώσεις οδηγίες στους παίκτες σου” του είπαν και ο Ιωαννίδης που... ψόφαγε για τέτοιες αντιπαραθέσεις κοντοστάθηκε και τους απάντησε:
“Κι εγώ ρε καρντάσια από λιμάνι είμαι”! Στη συνέχεια τους χαμογέλασε και ενώ συνέχισε το δρόμο του, ένας από τους φιλάθλους του φώναξε: “Ξανθέ, είσαι μάγκας και σε γουστάρουμε. Πώς θα γίνει να σε φέρουμε εδώ , μαζί με τον παικταρά τον γείτονα μας, τον Γιαννάκη;”
Ο Ιωαννίδης χαμογέλασε πάλι και καθώς χανόταν στην καταπακτή τους είπε, με το παροιμιώδες ύφος του: “Στη ζωή κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να του τύχει. Ίσως μια μέρα με δείτε εδώ...”
Βουλωμένο γράμμα (αποδείχτηκε ότι) διάβαζε ο “Ξανθός”, διότι μετά από πέντε χρόνια συνέβη αυτό που για πρώτη φορά συζητήθηκε το βράδυ της 8ης Μαρτίου του '86: ανέλαβε προπονητής του Ολυμπιακού και έβαλε τέλος στα πέτρινα χρόνια, απλώς η ομάδα με δική του επιθυμία έφυγε από το “Παπαστράτειο”, όπου είχε διαμειφθεί ο διάλογος και μετακόμισε στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας...
Ο Ιωαννίδης έκλεψε την παράσταση στο ημίχρονο, αλλά ο επίλογος γράφτηκε από τον Κώστα Αναστασάτο. Στη λήξη του αγώνα ο “φιλόσοφος”, όπως επονομαζόταν ο προπονητής του Ολυμπιακού αντί οποιουδήποτε άλλου σχολίου, προτίμησε να απαγγείλει μερικούς στίχους από το περίφημο ποίημα “Αν” του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ!
“Αν μπορείς να μείνεις ίδιος στη χαρά μα και στη λύπη
κι αν η πίστη στο εγώ σου μπρος σε τίποτα δε σβήνει,
ε, παιδί μου, μ' όλα αυτά θα μπορέσεις να τη ζήσεις όπως πρέπει τη ζωή,
θα 'σαι άνθρωπος σπουδαίος και κυρίαρχος στη γη”
Ανεξαρτήτως εποχών, συνθηκών και status μιας εκάστης των ομάδων, οι αγώνες ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στον Αρη έχουν μπόλικο αλατοπίπερο, άλλωστε από δυο τέτοιες αναμετρήσεις κυοφορήθηκε πριν από 35 χρόνια ένας τίτλος!
Ο αγώνας του πρώτου γύρου ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στον Αρη είχε διακοπεί, με απόφαση που αποτέλεσε “casus belli” του διαιτητή Γιώργου Προεστού, στο 31ο λεπτό κι ενώ το σκορ ήταν 54-58. Στο σημείο εκείνο ο Θεσσαλονικιός διαιτητής καταλόγισε τεχνική ποινή εις βάρος του Ολυμπιακού, οι θεατές εξαγριώθηκαν κι ένας από αυτούς ξεκόλλησε ένα κομμάτι ελενίτ από την οροφή και το πέταξε στον αγωνιστικό χώρο, με αποτέλεσμα ο Προεστός να φύγει στα αποδυτήρια και να μην επιστρέψει ποτέ στον αγωνιστικό χώρο...
Την επόμενη μέρα , στο πλαίσιο της τρίτης αγωνιστικής (καθώς εκείνη την εποχή οι ομάδες έκαναν διπλοβάρδια τα Σαββατοκύριακα) ο Αρης, ο οποίος στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος είχε ηττηθεί με 79-75 από τον Παναθηναϊκό στον “Τάφο του Ινδού” γνώρισε τη δεύτερη ήττα του από τον Σπόρτιγκ με 74-72 στο γήπεδο των Πατησίων, που ήταν κατάμεστο από - διψασμένους για εκδίκηση- οπαδούς του Ολυμπιακού.
Εντέλει ο τίτλος έμελλε να κριθεί στον αγώνα Αρης - Ολυμπιακός, ο οποίος διεξήχθη στις 12 Φεβρουαρίου του 1979 στο Αλεξάνδρειο, όπου είχαν συσσωρευτεί οκτώ χιλιάδες θεατές, χώρια οι τρεις χιλιάδες που έμειναν απ έξω! Στο μεταξύ ο Αρης είχε νικήσει στην έδρα του τον Παναθηναϊκό με 63-62 και εάν νικούσε τον Ολυμπιακό εξασφάλιζε τον τίτλο, τον οποίο καρτερούσε και λαχταρούσε από το 1930!
Ο υπερασπιζόμενος τα σκήπτρα του 1979, Ολυμπιακός πούλησε πολύ ακριβά το τομάρι του, ο αγώνας εξελίχθηκε σε δραματικό θρίλερ και κρίθηκε στα τελευταία δευτερόλεπτα, με σκορ 85-83 υπέρ του Αρη. Ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, (με μέσο όρο 35.5 πόντους) Χάρης Παπαγεωργίου είχε υποστεί τροφική δηλητηρίαση, έπαιξε υποτονικά και περιορίστηκε στο μισό της συνηθισμένης ταρίφας του (17π.) με αποτέλεσμα να πάρει το ματς πάνω του ο αγριεμένος και ασταμάτητος Βαγγέλης Αλεξανδρής. Ο “τίγρης” πέτυχε 30 πόντους, τους είκοσι εκ των οποίων με 20/20 βολές, προϊόν των αλλεπάλληλων φάουλ που του έκαναν ο Πολ Μελίνι, ο Νίκος Σισμανίδης, ο Γιάννης Γκαρώνης, ακόμη και ο Γιώργος Μπαρλάς! Για λογαριασμό του Αρη διψήφιο νούμερο πόντων είχε πετύχει και ο Σταύρος Χωλόπουλος (12), ενώ πρώτοι σκόρερς του Ολυμπιακού ήταν ο Στηβ Γιατζόγλου με 17 πόντους και ο Πολ Μελίνι με 16.
Τριάντα χρόνια αργότερα ο Αλεξανδρής σχολιάζοντας τη μνημειώδη ευστοχία του από τη γραμμή του φάουλ είχε αποκαλύψει τα εξής: “Σκεφτόμουν κάτι που μου είχε πει μια μέρα σε ένα καφενείο της Θεσσαλονίκης, ο Αχιλλέας Ασλανίδης, που τότε αγωνιζόταν στον ΠΑΟΚ: “Εγώ, καρντάση, όταν βαράω πέναλτι δεν κοιτάζω πουθενά. Φαντάζομαι ότι είμαι μόνος μου σε ένα άδειο γήπεδο και σουτάρω”.Ε, αυτό ακριβώς έκανα κι εγώ εκείνο το βράδυ: πήγαινα στη γραμμή του φάουλ και βάραγα τις βολές σαν να ήμουν σε άδειο γήπεδο”!
Ο Αρης προσπάθησε και κατάφερε να κρατήσει ως επτασφράγιστο μυστικό το πρόβλημα υγείας του Παπαγεωργίου, που συνήλθε την επόμενη μέρα και οργίασε στο ματς με τον Σπόρτιγκ (104-76) σημειώνοντας 60 πόντους! Εναν μήνα αργότερα, στις 11 και 12 Μαρτίου ο Αρης νίκησε στην έδρα του την ΑΕΚ με 91-89 και τον Ιωνικό Νικαίας με 86-83 και το ίδιο βράδυ ο τότε πρόεδρος της ΕΟΚ Ζαχαρίας Αλεξάνδρου απένειμε το τρόπαιο του πρωταθλητή στον αρχηγό της ομάδας Βαγγέλη Αλεξανδρή.
Ο αγώνας της 12ης Φεβρουαρίου του 1979 κατέστη ιστορικός για πολλούς λόγους:
*Ο Αρης στέφθηκε πρωταθλητής για πρώτη φορά μετά από 49 χρόνια
*Η μητρόπολη του ελληνικού μπάσκετ Θεσσαλονίκη εκπλήρωσε ένα απωθημένο που τη στοίχειωνε επί είκοσι συναπτά έτη: από το πρωτάθλημα που είχε κατακτήσει ο ΠΑΟΚ το 1959!
*Ο 34χρονος Γιάννης Ιωαννίδης, που είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση το καλοκαίρι του 1978 και ανέλαβε την τεχνική ηγεσία με... εντολή του Ανέστη Πεταλίδη έγινε ο νεότερος σε ηλικία προπονητής ο οποίος κατέκτησε τον τίτλο της Α' Εθνικής
*Εκείνη τη σεζόν αποδείχτηκε η αρχή του τέλους της μεγάλης ομάδας του Ολυμπιακού, που χρειάστηκε να περιμένει 14 χρόνια για να ανακτήσει τα σκήπτρα έχοντας μάλιστα ως προπονητή τον τότε δήμιο του, τον “Ξανθό”!
*Η κατάκτηση του τίτλου ήταν το μεγάλο επιχείρημα του συχωρεμένου Γιώργου Τσιλιγκαρίδη για να κάμψει τις επιφυλάξεις των γονέων του Νίκου Γκάλη, όταν, μετά από τέσσερις μήνες, τους επισκέφθηκε στο σπίτι τους στο Νιου Τζέρσι. “Ο γιος σας θα παίξει στην ομάδα που πήρε το πρωτάθλημα”!
*Παρών σε αυτόν τον αγώνα ως θεατής στην εξέδρα, κατά τύχη ήταν ένας 16χρονος πανύψηλος (2.09μ.) νεαρός, που εκείνο το βράδυ μαγεύθηκε από τον Γιώργο Καστρινάκη και γι' αυτό φόρεσε τη φανέλα με το Νο 13. Τον είχε συναντήσει μια μέρα σε ένα λεωφορείο ο Ορέστης Αγγελίδης και με τα πολλά τον έπεισε να ασχοληθεί με το μπάσκετ και να γραφτεί στον ΠΑΟΚ. Πώς λεγόταν; Παναγιώτης Φασούλας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου