Ο Παναθηναϊκός μέχρι τώρα δεν είχε μάθει να συμπεριφέρεται σαν "Παναθηναϊκός", έτσι τουλάχιστον όπως παρέπεμπε σε μορφή παιχνιδιού και ψυχολογίας το συγκεκριμένο όνομα και η συγκεκριμένη φανέλα.
Ήταν μια ομάδα που στηριζόταν στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης και αυτό έβγαζε μέσα στο γήπεδο ειδικά στα τελευταία παιχνίδια.
Και ήταν ακριβώς αυτό που ρέφαρε τις όποιες αντικειμενικές αδυναμίες έχει αυτή η ομάδα.
Η μαχητικότητα, το πείσμα, η αίσθηση ότι παλεύουμε για να επιβιώσουμε, το πείσμα ότι δεν είμαστε τόσο του πεταματού όπως μας θεωρούν και όλα τα σχετικά. Αυτό είχε μάθει να κάνει ο Παναθηναίκός και αυτό έκανε μέχρι τώρα.
Μαχόταν. Μαχόταν να πάρει κεφάλι στο σκορ. Μαχόταν να ανατρέψει το σε βάρος του γκολ.Μαχόταν να φτάσει έστω και στα τελευταία δέκα λεπτά στο χρυσό γκολ που θα του έδινε την νίκη.
Κι αυτό ήταν που γένναγε αυθόρμητα μέσα στο παιχνίδι του και την όποια ποιότητα διαθέτει και κυρίως την νοοτροπία στην οποία αναφέρεται πολλές φορές και ο Αναστασίου και δίκαια. Λογικά πράγματα όλα αυτά για μια νέα ομάδα.
Όπως λογικό επίσης και αυτό που έπαθε σήμερα ο Παναθηναϊκός στην Ριζούπολη.
Τι δεν είχε μάθει μέχρι τώρα δηλαδή ο Παναθηναίκός, ή μάλλον τι δεν είχε χρειασθεί μέχρι τώρα να κάνει;
Να επιβεβαιώσει το σήμα στη φανέλα και το όνομα που κουβαλάει.
Να συμπεριφερθεί δηλαδή σαν πραγματικά μεγάλη ομάδα που το γρήγορο γκολ την απελευθερώνει, την κάνει να συνεχίσει στο ίδιο τέμπο, να σπάσει ψυχολογικά και αγωνιστικά τον αντίπαλο, να κάνει το 0-2 γύρω στο 35΄με 40' να κάνει το 0-3 κοντά στο 60λέπτο και μετά να δώσει ευκαιρία συμμετοχής σε μια σειρά παίκτες που δεν είχαν ανάλογες ευκαιρίες μέχρι τώρα.
Ε αυτό δεν τοχει κατακτήσει ακόμα η συγκεκριμένη ομάδα του Παναθηναϊκού. Φυσιολογικό είναι και αυτό και μην βιαστείτε να τους στήσετε όλους στον τοίχο για την αντίδρασή τους μετά το γρήγορο 0-1.
Θα το μάθει κι αυτό με το πέρασμα του χρόνου.
Απλά φάνηκε πως είναι πολύ νωρίς ακόμα για την συγκεκριμένη ομάδα, για να μπορέσει να διαχειρισθεί με τέτοιο τρόπο τέτοια γρήγορη εξέλιξη σε ένα παιχνίδι.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, που μόλις στο τελευταίο 15λεπτο ο Παναθηναϊκός θύμισε κάτι από τις τελευταίες εμφανίσεις του, σε ότι έχει να κάνει με το πάθος, την μαχητικότητα και τον τρόπο που κυνήγησε το νικητήριο γκολ.
Αντίθετα, το γρήγορο γκολ του Μπέργκ, έφερε τον Απόλλωνα ακριβώς στην θέση που έχει μάθει να βρίσκεται και να νοιώθει απέναντι στις θεωρητικά μεγαλύτερες ομάδες.
Πίσω δηλαδή νωρίς-νωρίς στο σκορ, από κει και πέρα με νύχια και με δόντια προσπάθεια να μην δεχθεί δεύτερο γκολ και να μείνει στο παιχνίδι και αν έρθει και ένα γκολ όπως ήρθε σαν δώρο από τον Κοτσόλη, ακόμα καλύτερα, για να μην πω... απόλυτα καλύτερα και τρισευτυχισμένοι όλοι στο στρατόπεδό του.
Τόσο απλό κατά την γνώμη ήταν το σημερινό παιχνίδι στην ανάγνωσή του. Κι από κει και πέρα σ' αυτό εντάσσονται και οι όποιες επί μέρους λεπτομέρειες και παρατηρήσεις για την απόδοση συγκεκριμένων παικτών, για το ποιός πήγε καλά και ποιος όχι και όλα τα σχετικά.
Θα το μάθει και αυτό το πράγμα κάποια στιγμή ο Παναθηναϊκός, όπως έμαθε μέχρι τώρα να μάχεται ακόμα και για αποτελέσματα που κάποιες άλλες χρονιές στο παρελθόν θεωρούνταν όχι απλά δεδομένα αλλά ανάξια αναφοράς στην σούμα της χρονιάς.
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου