Το προνόμιο της προσμονής του Μουντιάλ!!

Μετά την κλήρωση, ο Αλέξης Σπυρόπουλος βάζει σε ένα σημείωμα την χαρά του για την παρουσία της Ελλάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας και τις πρώτες σκέψεις που του γεννά η κλήρωση. Εν αρχή ην, η χαρά της ημέρας. Η χώρα μου, η ομάδα που την εκπροσωπεί, ήταν εκεί. Κλήρωση Παγκόσμιου Κυπέλλου. Δεν συμβαίνει, εάν συμβεί, περισσότερες από μία φορές στα τέσσερα χρόνια. Μας συνέβη. Η Ελλάδα ήταν εκεί. Ανεκτίμητο.
     Πάντοτε, τέτοια μέρα, αφιερώνεις μια σκέψη σ’ εκείνους που δεν είχαν αυτό το προνόμιο της προσμονής. Σήμερα στον Μπέιλ και τον Ιμπραχίμοβιτς, τον Τσεχ και τον Αρντά, τον Λεβαντόβσκι και τον Αλάμπα, τον Χάμσικ, τον Καρδόσο, τον Φαρφάν.
     Το προνόμιο της προσμονής. Είναι άλλο η προσμονή, άλλο η αγωνία. Αγωνία νοείται, ή τουλάχιστον εγώ έχω, στις κληρώσεις των προκριματικών. Εκεί είναι, πας ή δεν πας. Τα καταφέρνεις ή αποτυγχάνεις. Δεν υπάρχει ενδιάμεσο.

     Στα τελικά, αλλάζει. Εκεί είναι, πέρα απ’ την κατάληξη, ώς πού φτάνεις δηλαδή, και εικόνα. Υπάρχει το φιάσκο του ’94, υπάρχει η συμπαθητική αποτυχία του 2010. Δεν θυμάμαι, η γεύση της επιστροφής, από Ηνωμένες Πολιτείες κι από Νότια Αφρική, να ήταν η ίδια.
     Παρακάτω. Μια φυσιολογική κλήρωση, για μας. Το νορμάλ, σε όμιλο Μουντιάλ, είναι να πάρεις αυτό. Μία αφρικανική, μία νοτιοαμερικανική, μία ασιατική. Ετσι ήταν και το 2010. Οπου Αργεντινή, τώρα Κολομβία. Οπου Νότια Κορέα, τώρα Ιαπωνία. Οπου Νιγηρία, τώρα Ακτή Ελεφαντοστού.
     Η διαφορά, σε σχέση με τα προηγούμενα, είναι ότι ο όμιλος (ενώ δίνει τρεις ισχυρούς αντιπάλους) δεν έχει τον «βαρύ» αντίπαλο. Την Αργεντινή. Τη Βραζιλία. Την Ισπανία. Τη Γερμανία. Την Ιταλία. Παγκόσμιο Κύπελλο είναι προσωπικότητα. Ο,τι έχουμε συνηθίσει να λέμε, φανέλλα. Αν σε βλέπει ο άλλος από ψηλά. Σαν μυρμήγκι που, αργά ή γρήγορα, θα το πατήσει.
     Αλλού, συναντάς περισσότερες από μία, ή και δύο, παγκόσμιες πρωταθλήτριες. Εδώ συνωστίζονται τέσσερις ομάδες που καμία, όποτε προχώρησε, δεν προχώρησε πέρα απ’ τους «16». Ούτε τώρα είναι πιθανό, όποιοι προχωρήσουν στους «16», ύστερα να φτάσουν αρκετά πιο μακρυά.
     Η Κολομβία έχει να εμφανιστεί απ’ τα 90s. Τα χρόνια του ναρκωποδοσφαίρου της. Των…δύο Εσκομπάρ. Του βαρόνου και του αδικοχαμένου. Μακαρίτες, και ο ένας και ο άλλος. Τούτη δω η γενιά είναι πιο ποιοτική. Πιο πολυάριθμη, σε ποιοτικούς. Μακάρι να ‘ταν ο Φαλκάο, μόνον. Αλλ’ είναι και ο Τζάκσον Μαρτίνες. Κι ο Τζέιμς Ροδρίγες. Και όλοι εκείνοι που πρωταγωνιστούν στη Serie A. Ο Γουαρίν, ο Ιμπάρμπο, ο Μουριέλ, ο Κουαδράδο, ο Σαπάτα, ο Αρμέρο με τον Σούνιγα. Φαβορί.
     Η Ακτή έχει ισοϋψείς να εμφανίσει, αλλ’ όχι τόσους. Μετά τον Ντρογκμπά, τους Τουρέ, τον Καλού, τον Ζερβινιό, η λίστα αδυνατίζει. Το 2006 έπεσε σε Αργεντινή και Ολλανδία. Το 2010, σε Βραζιλία και Πορτογαλία. Μπορεί ενόψει της τρίτης προσπάθειάς της, κατόπιν όλων αυτών των κακουχιών, τώρα να νιώθει καλύτερα. Αν θέλετε, δικαιούται ν’ αντιλαμβάνεται τον εαυτό της σαν δεύτερο φαβορί.
     Η Ιαπωνία είναι Ιαπωνία, δεν αλλάζει. Συνεχώς είναι εκεί, ξέρεις ότι θα τα δώσουν όλα σαν ορκισμένοι καμικάζι, κακοί μπελάδες. Επίσης, ξέρεις ότι τα μαζεύουν και φεύγουν μετά από τρία ή, το πολύ, τέσσερα παιγνίδια. Εχουν τον Καγκάουα, τον Ναγκατόμο, τον Χόντα, τους καμιά δεκαριά εργάτες που δουλεύουν αγόγγυστα στις φάμπρικες της Μπουντεσλίγκα. Επί σκηνής όμως, ως Εθνική, όλοι…ίδιοι μοιάζουν.
     Θα γίνουν, μια πρώτη εκτίμηση, μάχες εδώ κι εκεί. Δεν θα ‘ναι η βαθμολογία του γκρουπ καθαρή σαν κρύσταλλο, 9-6-3-0. Πιθανότητες πρόκρισης για την Ελλάδα, εννοείται, υπάρχουν. Δεν είναι περισσότερες απ’ τις πιθανότητες αποκλεισμού. Βασικό τώρα, έξι μήνες πριν, είναι η πληρότητα. Αυτοί που είναι, να προσέχουν τον εαυτό τους ώστε να είναι (εκεί και τότε) καλά. Δεν είναι ανεξάντλητη η δεξαμενή μας.
     Άλλο τόσο βασικό, οι συνθήκες. Μπέλο Οριζόντε, πρώτο ματς, θα ‘ναι μια χαρά. Η θάλασσα πέφτει αρκετά μακρυά κι ο χειμώνας, αν μπορείς να τον πεις έτσι, είναι ήπιος. Είκοσι βαθμοί. Θυμάμαι τον τελικό του Λιμπερταδόρες στο Μινεϊράο τον Ιούλιο, καταλάβαινες. Μετά, ανηφορίζοντας στα παράλια, Νατάλ και Φορταλέζα, η κατάσταση σφίγγει. Πιο ζεστά, κυρίως πιο υγρά. Είναι ωστόσο, στο τέλος της ημέρας, το Παγκόσμιο Κύπελλο. Όλα παλεύονται. Όλα είναι διάθεση και ενέργεια.
     Στην ερημιά του φτωχικού Πολοκουάνε, παραμονή Αργεντινής, τα δωμάτια έμπαζαν απ’ τις χαραμάδες ψοφόκρυο. Οι διεθνείς κοιμήθηκαν, δυο-δυο, με διπλές κάλτσες και τις χειμερινές φόρμες τους κάτω απ’ τις κουβέρτες. Κι όμως, ήταν μες στη χαρά και τίποτα δεν υπήρχε να μπορεί να τους το χαλάσει. Μόνο και μόνο επειδή έπαιζαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Και την άλλη μέρα το πρόγραμμα είχε Μαραντόνα και Μέσι.  
Πηγή: gazzetta.gr