Ο σεβασμός προς το πρόσωπό του
είναι δεδομένος και θα είναι διαχρονικός. Το φαινόμενο Διαμαντίδης στο
ελληνικό μπάσκετ είναι μοναδικό και τα καλούπια που γεννούν τέτοιους
παίκτες αυτοκαταστρέφονται για να επανεμφανιστούν (σαν τους θρύλους στα
παραμύθια) μετά από πάρα πολλά χρόνια. Ο Έλληνας λάτρης του μπάσκετ και ο
φίλαθλος του Παναθηναϊκού ουδέποτε θα τον μειώσει, ούτε θα τον
αποκαθηλώσει. Ο Διαμαντίδης, εντός του παρκέ, είναι η σημαία. Και θα
είναι για πάντα. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού όμως, δεν είναι
υπεράνθρωπος, ούτε φτιαγμένος από μεταλλικές ίνες. Είναι αναμενόμενο η
δική του σκιά (όσον αφορά το αγωνιστικό μέρος) να προηγείται του πλάνου
και της εκάστοτε τακτικής, όμως όσο πιο γρήγορα ο Παναθηναϊκός
επιχειρήσει να απεξαρτηθεί από την επιρροή που (χωρίς να το επιδιώκει)
ασκεί ο Διαμαντίδης στο παιχνίδι του, τόσο πιο γρήγορα θα βρεθεί κοντά
σε λύσεις για το φετινό πρόβλημά του.
Όσο ο Διαμαντίδης απέχει από την κατάσταση στην οποία θα ήθελε και ο ίδιος να έχει βρεθεί, όσο το κορμί του δεν καταφέρνει να αντισταθεί στην κούραση, ή να εμφανίσει αντισταθμιστικούς μηχανισμούς, η λογική που θα επικρατεί στην επίθεση των πράσινων θα είναι παρόμοια με το «Γύρω γύρω όλοι και στη μέση ο Διαμαντίδης». Η έλλειψη ρόλων είναι εμφανής και αυτό, πέραν της κακής κατάστασης βασικών παικτών, αλλά και της έλλειψης κοινών προπονητικών ωρών με όλη την ομάδα παρούσα, οφείλεται και στο γεγονός ότι όλοι, μα όλοι (παίκτες, προπονητές, κόσμος) περιμένουν να κάνει τα πάντα ο Διαμαντίδης. Κι ο αρχηγός προσπαθεί, αλλά έχει φτάσει σε ένα σημείο που αυτό δε φτάνει. Τα πικ εν ρολ δε λειτουργούν διότι οι άμυνες είναι πλέον διαβασμένες. Η συνεργασία του ψηλού με τον γκαρντ στηρίζεται εν πολλοίς στην ικανότητα του γκαρντ να διεισδύσει, να παίξει ένας εναντίον ενός, να προκαλέσει ρήγματα. Ο Διαμαντίδης προς το παρόν δε μπορεί. Για αυτό άλλωστε και οι περισσότερες προσπάθειές του είναι έξω από το τόξο και στην Ευρωλίγκα έχει σημειώσει μόλις ένα δίποντο. Αυτό με τον Ερυθρό Αστέρα. Αν το πικ εν ρολ δε λειτουργήσει, ο Παναθηναϊκός είναι αδύνατον να βρει λύσεις και όλο το παιχνίδι από εκεί και πέρα στηρίζεται στο άτομο και όχι στην ομάδα.
Πολλές φορές μάλιστα, ο Μητσος, καθότι είναι φιλότιμος και υπεύθυνος ως άνθρωπος, προσπαθεί περισσότερο από όσο πρέπει να βοηθήσει την ομάδα του. Η μπάλα μένει πολλή ώρα στα χέρια του. Όχι γιατί είναι εγωιστής, ή ματαιόδοξος. Ουδέποτε ήταν. Αποτελεί το απόλυτο παράδειγμα του αλτρουιστή και του παίκτη-ομάδας. Αισθάνεται όμως, ότι πρέπει να προσφέρει. Να βοηθήσει. Η ανάγκη γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν παραμένει στο παρκέ για περισσότερα από 33-34 λεπτά σε κάθε ματς, ακόμα και σε μερικά της Α1. Ευθύνεται ο Διαμαντίδης λοιπόν για την κακή εικόνα που βγάζει ο Παναθηναϊκός; Δεν υπάρχει καμία πιο άδικη προσέγγιση, όχι μόνο για τον ίδιο τον αρχηγό, όσο και για το ίδιο το κλαμπ. Ασφαλώς και η ευθύνη δεν βαρύνει έναν άνθρωπο. Έχω την αίσθηση ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να μάθει να παίζει (και) χωρίς τον Διαμαντίδη σε κάποιες περιπτώσεις. Η εξάρτηση που έχουν όλοι από τα χέρια του αρχηγού είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη επιρροή που ασκεί ένας παίκτης σε οποιαδήποτε ομάδα της Ευρώπης. Ο Μήτσος δικαιούται να μην είναι πάντα στο πικ. Δικαιούται να έχει σκαμπανεβάσματα. Όταν μάλιστα και οι υπόλοιπες συνθήκες δεν ευνοούν την προστασία του ενός, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα.
Χωρίς τον Διαμαντίδη, ο Παναθηναϊκός, θα μπορούσε να αναζητήσει ένα άλλο πλάνο στο επιθετικό παιχνίδι του. Να γίνει πιο γρήγορος (όχι βιαστικός, αλλά πιο σπιρτόζος) στην κυκλοφορία της μπάλας, να περάσει η μπάλα από ακόμα περισσότερα χέρια, να αναδειχθούν διαφορετικές φάσεις και χωρίς το πικ εν ρολ.
Δεν είναι ταμπού ο Διαμαντίδης για τον Παναθηναϊκό και τούτη την ώρα, η αναγνώριση του προβλήματος δε θα κάνει καλό στην ομάδα, αλλά θα δώσει ανάσες, ψυχραιμία και ηρεμία και στον ίδιο τον παίκτη. Ο αρχηγός του τριφυλλιού δεν έπαιξε ποτέ για το επόμενο συμβόλαιό του. Όχι τώρα που σιγά σιγά πλησιάζει στο τέλος και έχει παραδεχθεί πολλάκις ότι θα ολοκληρώσει την ένδοξη καριέρα του στο ΟΑΚΑ. Ούτε καν τα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας του. Δεν έμεινε ποτέ στο γραφείο του Γιαννακόπουλου περισσότερο από πέντε λεπτά. Δεν μίλησε ποτέ για νούμερα. Άρα ούτε τώρα το κάνει. Δεν τον ενδιαφέρουν τα μαθηματικά, ούτε τα χρήματα, παρά μόνο η φανέλα που φοράει. Ίσως (λίγο) και η υστεροφημία του. Αν θα παίξει 15 ή 30 λεπτά δεν τον απασχολεί. Ούτε αν πετύχει 2 ή 32 πόντους. Τον μόνο που τον αφορά είναι η νίκη. Και για την ώρα προσπαθεί να ηγηθεί, αν και ίδιος βλέπει ότι δεν του βγαίνει. Του το ζητούν όμως. Και πρέπει να το κάνει.
Υ.Γ. Η συζήτηση που γίνεται για τον παίκτη που θα αποκτηθεί έχει άμεση σχέση με τον αρχηγό του Παναθηναϊκού. Θα τα πούμε άμεσα.
Υ.Γ.2 Μετά και τον τραυματισμό του Μασιούλις δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι από τον Παναθηναϊκό λείπει γκαρντ, πολύ περισσότερο με τα χαρακτηριστικά που είναι γραμμένα στην... αγγελία του Παναθηναϊκού. Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη να πατήσει πιο συχνά στο ζωγραφιστό, όχι να βρει άλλον έναν τύπο που να σουτάρει τρίποντα.
Όσο ο Διαμαντίδης απέχει από την κατάσταση στην οποία θα ήθελε και ο ίδιος να έχει βρεθεί, όσο το κορμί του δεν καταφέρνει να αντισταθεί στην κούραση, ή να εμφανίσει αντισταθμιστικούς μηχανισμούς, η λογική που θα επικρατεί στην επίθεση των πράσινων θα είναι παρόμοια με το «Γύρω γύρω όλοι και στη μέση ο Διαμαντίδης». Η έλλειψη ρόλων είναι εμφανής και αυτό, πέραν της κακής κατάστασης βασικών παικτών, αλλά και της έλλειψης κοινών προπονητικών ωρών με όλη την ομάδα παρούσα, οφείλεται και στο γεγονός ότι όλοι, μα όλοι (παίκτες, προπονητές, κόσμος) περιμένουν να κάνει τα πάντα ο Διαμαντίδης. Κι ο αρχηγός προσπαθεί, αλλά έχει φτάσει σε ένα σημείο που αυτό δε φτάνει. Τα πικ εν ρολ δε λειτουργούν διότι οι άμυνες είναι πλέον διαβασμένες. Η συνεργασία του ψηλού με τον γκαρντ στηρίζεται εν πολλοίς στην ικανότητα του γκαρντ να διεισδύσει, να παίξει ένας εναντίον ενός, να προκαλέσει ρήγματα. Ο Διαμαντίδης προς το παρόν δε μπορεί. Για αυτό άλλωστε και οι περισσότερες προσπάθειές του είναι έξω από το τόξο και στην Ευρωλίγκα έχει σημειώσει μόλις ένα δίποντο. Αυτό με τον Ερυθρό Αστέρα. Αν το πικ εν ρολ δε λειτουργήσει, ο Παναθηναϊκός είναι αδύνατον να βρει λύσεις και όλο το παιχνίδι από εκεί και πέρα στηρίζεται στο άτομο και όχι στην ομάδα.
Πολλές φορές μάλιστα, ο Μητσος, καθότι είναι φιλότιμος και υπεύθυνος ως άνθρωπος, προσπαθεί περισσότερο από όσο πρέπει να βοηθήσει την ομάδα του. Η μπάλα μένει πολλή ώρα στα χέρια του. Όχι γιατί είναι εγωιστής, ή ματαιόδοξος. Ουδέποτε ήταν. Αποτελεί το απόλυτο παράδειγμα του αλτρουιστή και του παίκτη-ομάδας. Αισθάνεται όμως, ότι πρέπει να προσφέρει. Να βοηθήσει. Η ανάγκη γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν παραμένει στο παρκέ για περισσότερα από 33-34 λεπτά σε κάθε ματς, ακόμα και σε μερικά της Α1. Ευθύνεται ο Διαμαντίδης λοιπόν για την κακή εικόνα που βγάζει ο Παναθηναϊκός; Δεν υπάρχει καμία πιο άδικη προσέγγιση, όχι μόνο για τον ίδιο τον αρχηγό, όσο και για το ίδιο το κλαμπ. Ασφαλώς και η ευθύνη δεν βαρύνει έναν άνθρωπο. Έχω την αίσθηση ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να μάθει να παίζει (και) χωρίς τον Διαμαντίδη σε κάποιες περιπτώσεις. Η εξάρτηση που έχουν όλοι από τα χέρια του αρχηγού είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη επιρροή που ασκεί ένας παίκτης σε οποιαδήποτε ομάδα της Ευρώπης. Ο Μήτσος δικαιούται να μην είναι πάντα στο πικ. Δικαιούται να έχει σκαμπανεβάσματα. Όταν μάλιστα και οι υπόλοιπες συνθήκες δεν ευνοούν την προστασία του ενός, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα.
Χωρίς τον Διαμαντίδη, ο Παναθηναϊκός, θα μπορούσε να αναζητήσει ένα άλλο πλάνο στο επιθετικό παιχνίδι του. Να γίνει πιο γρήγορος (όχι βιαστικός, αλλά πιο σπιρτόζος) στην κυκλοφορία της μπάλας, να περάσει η μπάλα από ακόμα περισσότερα χέρια, να αναδειχθούν διαφορετικές φάσεις και χωρίς το πικ εν ρολ.
Δεν είναι ταμπού ο Διαμαντίδης για τον Παναθηναϊκό και τούτη την ώρα, η αναγνώριση του προβλήματος δε θα κάνει καλό στην ομάδα, αλλά θα δώσει ανάσες, ψυχραιμία και ηρεμία και στον ίδιο τον παίκτη. Ο αρχηγός του τριφυλλιού δεν έπαιξε ποτέ για το επόμενο συμβόλαιό του. Όχι τώρα που σιγά σιγά πλησιάζει στο τέλος και έχει παραδεχθεί πολλάκις ότι θα ολοκληρώσει την ένδοξη καριέρα του στο ΟΑΚΑ. Ούτε καν τα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας του. Δεν έμεινε ποτέ στο γραφείο του Γιαννακόπουλου περισσότερο από πέντε λεπτά. Δεν μίλησε ποτέ για νούμερα. Άρα ούτε τώρα το κάνει. Δεν τον ενδιαφέρουν τα μαθηματικά, ούτε τα χρήματα, παρά μόνο η φανέλα που φοράει. Ίσως (λίγο) και η υστεροφημία του. Αν θα παίξει 15 ή 30 λεπτά δεν τον απασχολεί. Ούτε αν πετύχει 2 ή 32 πόντους. Τον μόνο που τον αφορά είναι η νίκη. Και για την ώρα προσπαθεί να ηγηθεί, αν και ίδιος βλέπει ότι δεν του βγαίνει. Του το ζητούν όμως. Και πρέπει να το κάνει.
Υ.Γ. Η συζήτηση που γίνεται για τον παίκτη που θα αποκτηθεί έχει άμεση σχέση με τον αρχηγό του Παναθηναϊκού. Θα τα πούμε άμεσα.
Υ.Γ.2 Μετά και τον τραυματισμό του Μασιούλις δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι από τον Παναθηναϊκό λείπει γκαρντ, πολύ περισσότερο με τα χαρακτηριστικά που είναι γραμμένα στην... αγγελία του Παναθηναϊκού. Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη να πατήσει πιο συχνά στο ζωγραφιστό, όχι να βρει άλλον έναν τύπο που να σουτάρει τρίποντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου