Πολ:
18.668.431$, Γκρίφιν 16.402.500$, Τζόρνταν 10.986.550$, Ρέντικ
6.500.000$, Κρόφορντ: 5.225.000$... Μου αρκούσαν και περίσσευαν και δεν
πήγα καν παρακάτω για να δω τι ρίσκαραν οι παίκτες των Κλίπερς,
αποφασίζοντας να πετάξουν το πάνω της φόρμας στην προθέρμανση του αγώνα
με τους Ουόριορς και να κηρύξουν «αποχή» την επόμενη μέρα από την
προπόνηση, διαμαρτυρόμενοι για τα ρατσιστικά σχόλια του ιδιοκτήτη
Ντόναλντ Στέρλινγκ...
Βλέπεις λοιπόν τους παίκτες των 16 εκατομμυρίων να κάνουν το αυτονόητο, βάζοντας σε κίνδυνο τα πανάκριβα συμβόλαιά τους και αναρωτιέσαι: «άραγε, θα φτάσει ποτέ η στιγμή που ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης και οι υπόλοιποι θα αντιδράσουν μ' ένα παρόμοιο τρόπο για τα όσα ζουν εδώ και χρόνια στα παρκέ;»
Αλλά δυστυχώς, μία που το λες κι άλλη μία που μουντζώνεις τον εαυτό σου που το σκέφτηκε... Δεν το είδαμε όταν έπεφταν σφαίρες από αεροβόλα στο ΟΑΚΑ, δεν το είδαμε όταν καίγονταν πάγκοι στο ΣΕΦ, δεν το είδαμε όταν πούλμαν έσπαγαν καθ οδόν για το γήπεδο, δεν το είδαμε όταν οι φωτοβολίδες έπεφταν βροχή σ' αυτούς τους... πανεμορφους τελικού του Κυπέλλου με τους 1200 ταλιμπάν! Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είμαστε σε θέση να πράξουμε το αυτονόητο και το χειρότερο απ' όλα είναι πως προπαθούμε να κάνουμε το «μαύρο άσπρο» για να εξηγήσουμε την αδυναμία να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας.
Εχω ακούσει κατά καιρούς την δικαιολογία «δεν είναι δουλειά των παικτών να πάρουν τέτοια πρωτοβουλία» λες και οι παίκτες είναι... αρκούδες που πρέπει να πηγαίνουν στα πανηγύρια και να χορεύουν στο ρυθμό που βαράει το ντέφι ο αρκουδιάρης.
Ή λες και είναι τίποτα σκλάβοι που θα πρέπει να τρώνε και καμιά σφαλιάρα που και που, επειδή πληρώνονται αδρά κι επομένως δεν μπορούν να έχουν το δικαίωμα γνώμης. Κι αν φάνε και κανένα μπουκάλι στο κεφάλι, θα πρέπει να πουν κι ευχαριστώ και την επόμενη φορά να συνεχίσουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα, γιατί «πληρώνονται καλά και υπάρχουν δυσκολότερα επαγγέλματα από τα δικά τους».
Τα αμερικανάκια λοιπόν, αν κι έχουν να χάσουν πολλά περισσότερα (εκατομμύρια), απέδειξαν πως όλες οι δικαιολογίες πάνε περίπατο, αρκεί να θες να είσαι μέρος της λύσης και όχι κομμάτι του προβλήματος.
Το μπάσκετ και γενικότερα ο αθλητισμός είναι τα πρόσωπα, οι πρωταγωνιστές, τα ινδάλματα και οι «σημαίες». Δεν είναι οι πρόεδροι των περισσότερων μεγάλων ομάδων σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ που έχουν μάθει να ζουν με τους «στρατούς», δεν είναι ο υπέροχος λαός που τα κάνει ρόιδο, δεν είναι καν οι τίτλοι και οι νίκες.
Αν οι αθλητές θελήσουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, τότε πιθανότατα θα ξημερώσει μια άλλη μέρα στον επαγγελματικό αθλητισμό. Οταν ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης θα πάρουν τις ομάδες τους και θα αποχωρήσουν από το παρκέ ή όταν αποφασίσουν μ' ένα πρωτότυπο τρόπο να στείλουν ένα μήνυμα στις ομάδες τους, την πολιτεία και τον «υπέροχο κόσμο», τότε θα έχουμε τύχη και ως λαός να δούμε κάτι διαφορετικό σ' αυτό τον τόπο.
Θα είναι τότε που οι πρόεδροι θα αναγκαστούν να «καθαρίσουν» το τοπίο, θα είναι η στιγμή που όλοι οι σκεπτόμενοι φίλαθλοι και όχι οπαδοί θα σταθούν στο πλευρό τους και θα τους στηρίξουν. Μέχρι να το κάνουν (αν ποτέ...) είναι μέρος του προβλήματος κι όσο αποδέχονται αυτή την κατάσταση δεν δικαιούνται να γκρινιάζουν και να διαμαρτύρονται για τις συνθήκες που επικρατούν στα γήπεδα, από την στιγμή που ξέρουν τι πρόκειται να αντιμετωπίσουν και γνωρίζοντας βεβαίως τι πρόκειται να τραβήξουν σε δυο μηνάκια από σήμερα, όταν θα ρθει η ώρα των μεγάλων τελικών.
Την λύση την ξέρουν, επιτέλους ας την κάνουν πράξη. Την απάντηση στο «δεν είναι δική μας δουλειά» την έδωσαν οι παίκτες των 16 εκατομμυρίων, την απάντηση στο «τολμάτε;» των απλών φιλάθλων θα πρέπει να την δώσουν οι ίδιοι...
Βλέπεις λοιπόν τους παίκτες των 16 εκατομμυρίων να κάνουν το αυτονόητο, βάζοντας σε κίνδυνο τα πανάκριβα συμβόλαιά τους και αναρωτιέσαι: «άραγε, θα φτάσει ποτέ η στιγμή που ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης και οι υπόλοιποι θα αντιδράσουν μ' ένα παρόμοιο τρόπο για τα όσα ζουν εδώ και χρόνια στα παρκέ;»
Αλλά δυστυχώς, μία που το λες κι άλλη μία που μουντζώνεις τον εαυτό σου που το σκέφτηκε... Δεν το είδαμε όταν έπεφταν σφαίρες από αεροβόλα στο ΟΑΚΑ, δεν το είδαμε όταν καίγονταν πάγκοι στο ΣΕΦ, δεν το είδαμε όταν πούλμαν έσπαγαν καθ οδόν για το γήπεδο, δεν το είδαμε όταν οι φωτοβολίδες έπεφταν βροχή σ' αυτούς τους... πανεμορφους τελικού του Κυπέλλου με τους 1200 ταλιμπάν! Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είμαστε σε θέση να πράξουμε το αυτονόητο και το χειρότερο απ' όλα είναι πως προπαθούμε να κάνουμε το «μαύρο άσπρο» για να εξηγήσουμε την αδυναμία να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας.
Εχω ακούσει κατά καιρούς την δικαιολογία «δεν είναι δουλειά των παικτών να πάρουν τέτοια πρωτοβουλία» λες και οι παίκτες είναι... αρκούδες που πρέπει να πηγαίνουν στα πανηγύρια και να χορεύουν στο ρυθμό που βαράει το ντέφι ο αρκουδιάρης.
Ή λες και είναι τίποτα σκλάβοι που θα πρέπει να τρώνε και καμιά σφαλιάρα που και που, επειδή πληρώνονται αδρά κι επομένως δεν μπορούν να έχουν το δικαίωμα γνώμης. Κι αν φάνε και κανένα μπουκάλι στο κεφάλι, θα πρέπει να πουν κι ευχαριστώ και την επόμενη φορά να συνεχίσουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα, γιατί «πληρώνονται καλά και υπάρχουν δυσκολότερα επαγγέλματα από τα δικά τους».
Τα αμερικανάκια λοιπόν, αν κι έχουν να χάσουν πολλά περισσότερα (εκατομμύρια), απέδειξαν πως όλες οι δικαιολογίες πάνε περίπατο, αρκεί να θες να είσαι μέρος της λύσης και όχι κομμάτι του προβλήματος.
Το μπάσκετ και γενικότερα ο αθλητισμός είναι τα πρόσωπα, οι πρωταγωνιστές, τα ινδάλματα και οι «σημαίες». Δεν είναι οι πρόεδροι των περισσότερων μεγάλων ομάδων σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ που έχουν μάθει να ζουν με τους «στρατούς», δεν είναι ο υπέροχος λαός που τα κάνει ρόιδο, δεν είναι καν οι τίτλοι και οι νίκες.
Αν οι αθλητές θελήσουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, τότε πιθανότατα θα ξημερώσει μια άλλη μέρα στον επαγγελματικό αθλητισμό. Οταν ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης θα πάρουν τις ομάδες τους και θα αποχωρήσουν από το παρκέ ή όταν αποφασίσουν μ' ένα πρωτότυπο τρόπο να στείλουν ένα μήνυμα στις ομάδες τους, την πολιτεία και τον «υπέροχο κόσμο», τότε θα έχουμε τύχη και ως λαός να δούμε κάτι διαφορετικό σ' αυτό τον τόπο.
Θα είναι τότε που οι πρόεδροι θα αναγκαστούν να «καθαρίσουν» το τοπίο, θα είναι η στιγμή που όλοι οι σκεπτόμενοι φίλαθλοι και όχι οπαδοί θα σταθούν στο πλευρό τους και θα τους στηρίξουν. Μέχρι να το κάνουν (αν ποτέ...) είναι μέρος του προβλήματος κι όσο αποδέχονται αυτή την κατάσταση δεν δικαιούνται να γκρινιάζουν και να διαμαρτύρονται για τις συνθήκες που επικρατούν στα γήπεδα, από την στιγμή που ξέρουν τι πρόκειται να αντιμετωπίσουν και γνωρίζοντας βεβαίως τι πρόκειται να τραβήξουν σε δυο μηνάκια από σήμερα, όταν θα ρθει η ώρα των μεγάλων τελικών.
Την λύση την ξέρουν, επιτέλους ας την κάνουν πράξη. Την απάντηση στο «δεν είναι δική μας δουλειά» την έδωσαν οι παίκτες των 16 εκατομμυρίων, την απάντηση στο «τολμάτε;» των απλών φιλάθλων θα πρέπει να την δώσουν οι ίδιοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου