Με μία λέξη μπορείς να πεις τα πάντα για τον Πέτζα
Στογιάκοβιτς: "ΠΑΙΧΤΑΡΑΣ". Με κεφαλαία γράμματα και χωρίς περισσότερη
ερμηνεία. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης.
Από μικρός είχε τεράστιο κίνητρο, είχε φιλοδοξία και δούλεψε σκληρά,
για να αξιοποιήσει το πλούσιο ταλέντο του. Θυμόμαστε τον σοβαρό
τραυματισμό του στο Περιστέρι, τότε που πολλοί πίστεψαν ότι ακόμα κι αν
επέστρεφε σε δράση, ο Πέτζα δεν θα ήταν στο ίδιο επίπεδο με πριν! Οχι
απλώς επέστρεψε, αλλά ήταν και καλύτερος. Πολύ καλύτερος για την
ακρίβεια.
Προσωπικά δεν τον γνώριζα, αλλά δυο τρεις φορές που επικοινώνησα μαζί του -όταν ήταν στις ΗΠΑ- για κάποιο θέμα μου είχε κάνει εντύπωση η απλότητά του, το χιούμορ του και το γεγονός ότι μόλις άκουγε «Ελλάδα»... πετούσε από τη χαρά του. Σεβάστηκε απόλυτα το γεγονός ότι η χώρα μας τον «αγκάλιασε» όταν η δική του πατρίδα σπαρασσόταν από τον πόλεμο. Συν όλα τ' άλλα, δεν άκουσα ποτέ κάποιον παίκτη να πει κακή κουβέντα για τον Πέτζα. Και αυτό ήταν ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο που ενίσχυσε την καλή άποψη που σχημάτισα.
Στην επόμενη σελίδα μπορείτε να διαβάσετε την άποψη του Γιάννη Γιαννούλη, που δεν είναι απλώς φίλος αλλά... αδερφός του Στογιάκοβιτς. Στο δικό μου μυαλό έχουν αποτυπωθεί τρία πράγματα από την καριέρα του Πέτζα στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Πρώτον, το «θανατηφόρο τρίποντο» στο ΣΕΦ το 1998, που άφησε τον Ολυμπιακό εκτός τελικών. Απίστευτη φάση που αποτυπώνει απόλυτα την προσωπικότητα και το ταλέντο του.
Δεύτερον, η φάση που έφτιαξε το 1998 στο ΟΑΚΑ όταν ο ΠΑΟΚ νίκησε τον Παναθηναϊκό στην κανονική περίοδο! Πήρε την μπάλα, όλη η άμυνα του Παναθηναϊκού προσαρμόστηκε πάνω του και εκείνος την κατάλληλη στιγμή πάσαρε στον Κόνραντ ΜακΡέι... Κι εκείνος ευστόχησε.
Τρίτον, το ότι στους τελικούς του '98 έδωσε κίνητρο στον υπέρλαμπρο Μπάιρον Σκοτ να αναλάβει πρωτοβουλία και να ζητήσει από τον τότε προπονητή του Παναθηναϊκού, Λευτέρη Σούμποτιτς, την... επικίνδυνη αμυντική αποστολή. Ο Σκοτ, τετράκις πρωταθλητής ΝΒΑ με τη μεγάλη ομάδα των Λέικερς, βρήκε κίνητρο για να παίξει... σκυλίσια άμυνα επάνω στον Στογιάκοβιτς.
Και του το θύμιζε μετά όταν βρέθηκαν στο Σακραμέντο: ο Πέτζα ως παίκτης και ο Σκοτ ως ασίσταντ κόουτς στους Κινγκς.
Πηγή: Goal
Προσωπικά δεν τον γνώριζα, αλλά δυο τρεις φορές που επικοινώνησα μαζί του -όταν ήταν στις ΗΠΑ- για κάποιο θέμα μου είχε κάνει εντύπωση η απλότητά του, το χιούμορ του και το γεγονός ότι μόλις άκουγε «Ελλάδα»... πετούσε από τη χαρά του. Σεβάστηκε απόλυτα το γεγονός ότι η χώρα μας τον «αγκάλιασε» όταν η δική του πατρίδα σπαρασσόταν από τον πόλεμο. Συν όλα τ' άλλα, δεν άκουσα ποτέ κάποιον παίκτη να πει κακή κουβέντα για τον Πέτζα. Και αυτό ήταν ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο που ενίσχυσε την καλή άποψη που σχημάτισα.
Στην επόμενη σελίδα μπορείτε να διαβάσετε την άποψη του Γιάννη Γιαννούλη, που δεν είναι απλώς φίλος αλλά... αδερφός του Στογιάκοβιτς. Στο δικό μου μυαλό έχουν αποτυπωθεί τρία πράγματα από την καριέρα του Πέτζα στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Πρώτον, το «θανατηφόρο τρίποντο» στο ΣΕΦ το 1998, που άφησε τον Ολυμπιακό εκτός τελικών. Απίστευτη φάση που αποτυπώνει απόλυτα την προσωπικότητα και το ταλέντο του.
Δεύτερον, η φάση που έφτιαξε το 1998 στο ΟΑΚΑ όταν ο ΠΑΟΚ νίκησε τον Παναθηναϊκό στην κανονική περίοδο! Πήρε την μπάλα, όλη η άμυνα του Παναθηναϊκού προσαρμόστηκε πάνω του και εκείνος την κατάλληλη στιγμή πάσαρε στον Κόνραντ ΜακΡέι... Κι εκείνος ευστόχησε.
Τρίτον, το ότι στους τελικούς του '98 έδωσε κίνητρο στον υπέρλαμπρο Μπάιρον Σκοτ να αναλάβει πρωτοβουλία και να ζητήσει από τον τότε προπονητή του Παναθηναϊκού, Λευτέρη Σούμποτιτς, την... επικίνδυνη αμυντική αποστολή. Ο Σκοτ, τετράκις πρωταθλητής ΝΒΑ με τη μεγάλη ομάδα των Λέικερς, βρήκε κίνητρο για να παίξει... σκυλίσια άμυνα επάνω στον Στογιάκοβιτς.
Και του το θύμιζε μετά όταν βρέθηκαν στο Σακραμέντο: ο Πέτζα ως παίκτης και ο Σκοτ ως ασίσταντ κόουτς στους Κινγκς.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου