Ο Μάνος Αντώναρος αναρωτιέται αν το κυνήγι του
όνειρου μακρυά από την Ελλάδα είναι η λύση. Αναρωτιέται πώς θαναι αυτη η
χώρα σε 15 χρόνια από τώρα.
Μέχρι πριν από περίπου δυομιση χρόνια, αν μου’λεγες ότι ο πλανήτης θα σκάσει σαν μπαλόνι το 2.085, βασικά στα παπάρια μου.
Δεν θα’μουν πάνω στον πλανήτη, όποτε να κι αν σκάσει ναι κι αν δεν σκάσει.
Από τότε που γεννήθηκε η Αθηνούλα μας, όμως με νιάζει και με παρανιάζει, γιατί καλώς εχόντων των πραγμάτων θα’ναι εκείνη πάνω του.
Μόλις γίνεις γονιός το μέλλον αποκτά μιαν άλλη διάσταση. Παύει να αφορά (κακά τα ψέμματα) εσένα αποκλειστικά και αφορά βασικά τα παιδιά σου.
Ξέρετε τι ήταν το πρώτο πράγμα στην Ολιβ την γυναίκα μου, όταν κρατήσαμε μαζί για πρώτη φορά την κόρη μας αγκαλιά;
-Δεν θα την στείλω σχολείο!
Όχι δεν αφήνω το παιδί μου στα χέρια αυτων των κάφρων που θέλουν να ονομάζονται πολιτικοί και έχουν κάνει την Ελλάδα μια απέραντη ανοησία. Δεν τους έχω καμμιά απολύτως εμπιστοσύνη .
Κάποτε ένας τρομερός τύπος (δεν θυμάμαι το ονομά του) που έκανε το κονσόρτσιουμ (συνένωση) δυο κολοσσών στα media (TIME-WARNER) , το πρώτο …το ΠΡΩΤΟ μετα το «γειά σας»… το ΠΡΩΤΟ που είπε προς το σύνολο των εργαζομένων ήταν το εξής:
"Γειά σας με λένε Τζόν Σμιθ και μπορείτε να εργάζεστε από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου θέλετε... και όσοι από σας θέλετε να έρχεστε στα γραφεία, μπορείτε να έρχεστε ντυμένοι, όπως θέλετε."
Μετά… προσέξτε: ΜΕΤΑ… μπήκε στα τεχνικά ζητήματα…
Ο τύπος ήταν 35άρης και φυσικά διάνοια.
Και τα δυο τα πι-στεύ-ω ακράδαντα. Πριν τα πει. Με τη σημερινή τεχνολογία γιατι ο δημοσιογράφος π.χ. πρέπει να πηγαίνει στο γραφείο; Ο αρχιτέκτονας; Ο λογιστής; Πολλά επαγγέλματα θα εξαφανισθούν, όπως αυτό του πωλητή… ακριβώς όπως εξαφανίσθηκε του λούστρου, ότα εμφανίσθηκαν οι γρήγορες βαφές στα super market… Σε λίγα χρόνια ποιος θα πηγαίνει να αγοράζει ρούχα από μαγαζί; Μην κοιτάτε που πάτε εσείς ακόμα… η Αθηνά και οι κόρες σας δεν θα πηγαίνουν, θα διάλεγουν διαδικτυακά, όπως ήδη κάνετε πολλές από εσάς.
Οι δουλειές της Ολίβιας και εμένα έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το internet. Η Ολιβ είναι της γενιάς του internet και εγώ είμαι πυροβολημένος εδώ και πολλά χρόνια… δεν ήθελε πολύ το πράγμα για να δέσει… «όπως λέω χαρακτηριστικά: «Πρώτα βλέπουμε τα mail μας και μετά πίνουμε την πρώτη γουλιά καφέ.»
Όταν η κόρη μου θα γίνει 15 ετών, οι άνθρωποι (αν υπάρχουν) στον πλανήτη θα κινούνται με διαφορετικές ταχύτητες. Ο χρόνος θα έχει άλλη διάσταση…Με διαφορετικές λογικές… αυτό που ζούμε –αν θέλετε τη γνώμη μου- είναι ο ρόγχος της παλιάς ζωής, που ξεψυχά με το τέλος της τηλεόρασης…
Δεν είναι λογιστικό το πρόβλημα παγκοσμίως. Απλώς παύουν να χρειάζονται οι μεσάζοντες… κάθε είδους μεσάζοντες… από πωλητές μέχρι πρωθυπουργοί…
Λυπάμαι που το λέω, αλλά η εμπειρία στη ζωή μου λέει, ότι η Ελλάδα, δλδ οι άνθρωποι που θα’ναι πάνω σ αυτή τη γη- δεν θα ακολουθούν με το ίδιο ρυθμό, Ήδη δεν ακολουθούμε…
Η κ. Διαμαντοπούλου ως υπουργός Παιδείας είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα… Άλλα μετράνε πραγ αυικά: το γεγονός ότι δεν μπορείς να σπρώξεις το καροτσάκι του παιδιού σου σε κανένα πεζοδρόμιο στην Ελλάδα…ειτε επειδή έχει τρύπες, είτε επειδή κάποιος έχει παρκάρει…είτε επειδή κάποιος έχει φυτέψει κολωνάκια, είτε γιατι γλυστράει…. είτε…είτε… και αφήστε τα παιδιά… στο φινάλε σε λίγο θα πρχωρήσουν μόνα τους… οι αναπηροί; Πού είναι οι ανάπηροι στην Ελλάδα;
Στα σπίτια τους!
Σε όλο τον κόσμο το ποσοστό αναπηρίας είναι το ίδιο… Εμάς μοιάζει ναναι μικρό, επειδή αυτοί οι άνθρωποι είναι φυλακισμένοι στα δωμάτια τους, ή πεταγμένοι κάπου… Γιατί; Επειδή κανείς από τους γαμημένους πολιτικούς εδώ και δεκαετίες δεν σκέφτηκε να φτιάξει έστω πεζοδρόμια γι’ αυτούς…
Δεν είναι η Παιδεία στα βιβλία του Υπουργείου Παιδειάς. Αρα;
Όχι, δεν θέλω να αφήσω την κόρη μου εδώ…
Υπάρχει όμως και ένα «αλλά»…
Το να πάμε εγώ ή εσείς να ζήσουμε στο εξωτερικό, είναι απλώς μια αλλάγή. Μεγάλη αλλαγή, αλλά αλλάγή. Μέχρι να πεθάνουμε Ελληνες θα’μαστε… Δεν το εννοώ εθνικιστικά… εννοώ θα σουβλίζουμε το Πάσχα αρνί και θα ξέρουμε γιατί… θα μας αρέσει πραγματικά… θα ακούμε πενιά και θα μας φεύγει η μαγκιά από τις πατούσες … Είτε πάμε στην Αυστρία είτε στη Νότιο Αφρική. Θα μαγειρεύουμε φακές και αντί για μπάρμπεκιού θα ψήνουμε σουβλάκια… αυτό εννοώ.
Το’χουμε με άλλα λόγια στη μνήμη μας… όχι μόνο στο DNA μας… τοχουμε ζήσει… ξέρουμε το γιατί… ΟΛΟΙ!
Αν η Αθηνά μεγαλώσει π.χ. στο Σάλτσμπουργκ, προφανώς θα την αφήνουν αδιάφορη οι αλχημείες κάθε Ελληνα Υπουργού Παιδείας… και αν κτυπήσει το ποδαράκι της στο σχολείο, θα’μαι σίγουρος ότι θα την πάνε στο καλύτερο νοσκομείο, που θα εξυπηρετεί τους ασθενείς συνεχώς και θα΄ναι σχετικά κοντά στο σχολείο.
Μάλιστα! Τέλεια….
Όμως θα ξέρει από πατινάζ στον πάγο και πιθανότατα να αγαπά πραγματικά τον Μότσαρτ, αλλά το γιατί σουβλίζουμε αρνί (έστω και αν την φέρνουμε κάθε Πάσχα) ή γιατί ξημεροβραδιαζόμαστε με τους κολλητούς μέχρι το βράδυ… ή τι είναι η χαρά του χαβαλε…αποκλείεται να το νιώσει… ούτε καν να το καταλάβει…
Τωρα που είμασταν στο Μόναχο, κάτσαν δίπλα μου τρία αγόρια Ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία. Πρώτη γενιά…Ειχαν μόλις τελειώσει τη μέρα στο σχολείο και τα λέγανε… μιλούσαν ελληνικά…βρίζανε όπως όλοι Ελληνες έφηβοι… ρε μαλάκα, ναι ρε μαλάκα… τι λες ρε μαλάκα, άσε τις μαλακίες ρε μαλάκα κ.λ.π. Γέλαγα από μέσα μου… έλεγαν «μαλάκα» όπως ποτέ δεν θα έλεγε ένας Ελληνας… Την βάζανε τη λέξη… δεν την χρησιμοποιούσαν… είχε λάθος ανάσα….
Τι νόημα μπορεί ναχει η λέξη μαλάκας στη Γερμανία…
Είναι σαν να πεις κάποιον εδώ «Schwantzkopf” … σιγά την προσβολή.
Και αν η κόρη μου παντρευτεί έναν Ελληνα…ιθαγενή εννοώ… σε ποια «γλώσσα» θα συνεννοηθούν; Σε τι γλώσσα θα βλέπει τα όνειρά της; Στα γερμανικά ή στα ελληνικά; όση φακή κι αν μαγειρεύουμε στο Σάλτσμπουργκ!!! Μπορείς να φας σουβλάκι στο Ελσίνκι, όπως τρως στον «Μάκη» στη Τούμπα;… μη λέμε ανοησίες… Το Σάλτσμπουργκ είναι Σάλτσμπουργκ…όπου σημειωτέον τα ενοικία των σπιτιών είναι όσο και εδώ…με μια μικρή λεπτομέρεια: Συμπεριλαμβάνονται και τα κοινόχρηστα, η θέρμανση… εξαιρείται το… νερό.
Υπάρχει και ένα τρίτο που με ανησυχεί:
Είναι το σύνδρομο του πατέρα που επειδή δεν έγινε πιανίστας,σπρώχνει τον γιό του να γίνει… κι ο γιός του μισεί το πιάνο και του αρέσει το γουότερ πόλο…
Από παιδί ηθελα να ζήσω στο εξωτερικό.
Ολο κάτι το ανέβαλε … ένας έρωτας… μια καλή δουλειά… μια πρόκληση...
Μήπως λοιπόν τώρα βρίσκω την ευκαιρία να κάνει το παιδί μου αυτό που δεν έκανα εγώ;
Τι θα γίνει –αν για λόγους που αγνοώ τώρα- στα 21 της με ρωτήσει:
-Ρε πατέρα, γιατί με έκανες Αυστριακή; Με ρώτησες αν ήθελα να παραμείνω Ελληνίδα;
Τι θα της πως;
-Ξέρεις αγάπη μου, δεν είχα εμπιστοσύνη στην κ. Διαμαντοπούλου και στον κ. Καμίνη;
Ελπίζω απλώς να μη με ρωτήσει…
Yποθέτω ότι της οφείλω περισσότερες ευκαιρίες από απαντήσεις.
Μάνος Αντώναρος
ΥΓ. Η εικονογράφηση είναι άσχετη με το θέμα… όπως έπρεπε οπωσδήποτε να τιμήσω κι εγώ το τέλος της δημοσιογραφικής καριέρας (λόγω σύνταξης) του Αλέκου Θεοφιλόπουλου. Το sportcasting δεν θαναι ποτε ξανά το ίδιο.
πηγή:gazzetta.gr
Δεν θα’μουν πάνω στον πλανήτη, όποτε να κι αν σκάσει ναι κι αν δεν σκάσει.
Από τότε που γεννήθηκε η Αθηνούλα μας, όμως με νιάζει και με παρανιάζει, γιατί καλώς εχόντων των πραγμάτων θα’ναι εκείνη πάνω του.
Μόλις γίνεις γονιός το μέλλον αποκτά μιαν άλλη διάσταση. Παύει να αφορά (κακά τα ψέμματα) εσένα αποκλειστικά και αφορά βασικά τα παιδιά σου.
Ξέρετε τι ήταν το πρώτο πράγμα στην Ολιβ την γυναίκα μου, όταν κρατήσαμε μαζί για πρώτη φορά την κόρη μας αγκαλιά;
-Δεν θα την στείλω σχολείο!
Όχι δεν αφήνω το παιδί μου στα χέρια αυτων των κάφρων που θέλουν να ονομάζονται πολιτικοί και έχουν κάνει την Ελλάδα μια απέραντη ανοησία. Δεν τους έχω καμμιά απολύτως εμπιστοσύνη .
Κάποτε ένας τρομερός τύπος (δεν θυμάμαι το ονομά του) που έκανε το κονσόρτσιουμ (συνένωση) δυο κολοσσών στα media (TIME-WARNER) , το πρώτο …το ΠΡΩΤΟ μετα το «γειά σας»… το ΠΡΩΤΟ που είπε προς το σύνολο των εργαζομένων ήταν το εξής:
"Γειά σας με λένε Τζόν Σμιθ και μπορείτε να εργάζεστε από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου θέλετε... και όσοι από σας θέλετε να έρχεστε στα γραφεία, μπορείτε να έρχεστε ντυμένοι, όπως θέλετε."
Μετά… προσέξτε: ΜΕΤΑ… μπήκε στα τεχνικά ζητήματα…
Ο τύπος ήταν 35άρης και φυσικά διάνοια.
Και τα δυο τα πι-στεύ-ω ακράδαντα. Πριν τα πει. Με τη σημερινή τεχνολογία γιατι ο δημοσιογράφος π.χ. πρέπει να πηγαίνει στο γραφείο; Ο αρχιτέκτονας; Ο λογιστής; Πολλά επαγγέλματα θα εξαφανισθούν, όπως αυτό του πωλητή… ακριβώς όπως εξαφανίσθηκε του λούστρου, ότα εμφανίσθηκαν οι γρήγορες βαφές στα super market… Σε λίγα χρόνια ποιος θα πηγαίνει να αγοράζει ρούχα από μαγαζί; Μην κοιτάτε που πάτε εσείς ακόμα… η Αθηνά και οι κόρες σας δεν θα πηγαίνουν, θα διάλεγουν διαδικτυακά, όπως ήδη κάνετε πολλές από εσάς.
Οι δουλειές της Ολίβιας και εμένα έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το internet. Η Ολιβ είναι της γενιάς του internet και εγώ είμαι πυροβολημένος εδώ και πολλά χρόνια… δεν ήθελε πολύ το πράγμα για να δέσει… «όπως λέω χαρακτηριστικά: «Πρώτα βλέπουμε τα mail μας και μετά πίνουμε την πρώτη γουλιά καφέ.»
Όταν η κόρη μου θα γίνει 15 ετών, οι άνθρωποι (αν υπάρχουν) στον πλανήτη θα κινούνται με διαφορετικές ταχύτητες. Ο χρόνος θα έχει άλλη διάσταση…Με διαφορετικές λογικές… αυτό που ζούμε –αν θέλετε τη γνώμη μου- είναι ο ρόγχος της παλιάς ζωής, που ξεψυχά με το τέλος της τηλεόρασης…
Δεν είναι λογιστικό το πρόβλημα παγκοσμίως. Απλώς παύουν να χρειάζονται οι μεσάζοντες… κάθε είδους μεσάζοντες… από πωλητές μέχρι πρωθυπουργοί…
Λυπάμαι που το λέω, αλλά η εμπειρία στη ζωή μου λέει, ότι η Ελλάδα, δλδ οι άνθρωποι που θα’ναι πάνω σ αυτή τη γη- δεν θα ακολουθούν με το ίδιο ρυθμό, Ήδη δεν ακολουθούμε…
Η κ. Διαμαντοπούλου ως υπουργός Παιδείας είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα… Άλλα μετράνε πραγ αυικά: το γεγονός ότι δεν μπορείς να σπρώξεις το καροτσάκι του παιδιού σου σε κανένα πεζοδρόμιο στην Ελλάδα…ειτε επειδή έχει τρύπες, είτε επειδή κάποιος έχει παρκάρει…είτε επειδή κάποιος έχει φυτέψει κολωνάκια, είτε γιατι γλυστράει…. είτε…είτε… και αφήστε τα παιδιά… στο φινάλε σε λίγο θα πρχωρήσουν μόνα τους… οι αναπηροί; Πού είναι οι ανάπηροι στην Ελλάδα;
Στα σπίτια τους!
Σε όλο τον κόσμο το ποσοστό αναπηρίας είναι το ίδιο… Εμάς μοιάζει ναναι μικρό, επειδή αυτοί οι άνθρωποι είναι φυλακισμένοι στα δωμάτια τους, ή πεταγμένοι κάπου… Γιατί; Επειδή κανείς από τους γαμημένους πολιτικούς εδώ και δεκαετίες δεν σκέφτηκε να φτιάξει έστω πεζοδρόμια γι’ αυτούς…
Δεν είναι η Παιδεία στα βιβλία του Υπουργείου Παιδειάς. Αρα;
Όχι, δεν θέλω να αφήσω την κόρη μου εδώ…
Υπάρχει όμως και ένα «αλλά»…
Το να πάμε εγώ ή εσείς να ζήσουμε στο εξωτερικό, είναι απλώς μια αλλάγή. Μεγάλη αλλαγή, αλλά αλλάγή. Μέχρι να πεθάνουμε Ελληνες θα’μαστε… Δεν το εννοώ εθνικιστικά… εννοώ θα σουβλίζουμε το Πάσχα αρνί και θα ξέρουμε γιατί… θα μας αρέσει πραγματικά… θα ακούμε πενιά και θα μας φεύγει η μαγκιά από τις πατούσες … Είτε πάμε στην Αυστρία είτε στη Νότιο Αφρική. Θα μαγειρεύουμε φακές και αντί για μπάρμπεκιού θα ψήνουμε σουβλάκια… αυτό εννοώ.
Το’χουμε με άλλα λόγια στη μνήμη μας… όχι μόνο στο DNA μας… τοχουμε ζήσει… ξέρουμε το γιατί… ΟΛΟΙ!
Αν η Αθηνά μεγαλώσει π.χ. στο Σάλτσμπουργκ, προφανώς θα την αφήνουν αδιάφορη οι αλχημείες κάθε Ελληνα Υπουργού Παιδείας… και αν κτυπήσει το ποδαράκι της στο σχολείο, θα’μαι σίγουρος ότι θα την πάνε στο καλύτερο νοσκομείο, που θα εξυπηρετεί τους ασθενείς συνεχώς και θα΄ναι σχετικά κοντά στο σχολείο.
Μάλιστα! Τέλεια….
Όμως θα ξέρει από πατινάζ στον πάγο και πιθανότατα να αγαπά πραγματικά τον Μότσαρτ, αλλά το γιατί σουβλίζουμε αρνί (έστω και αν την φέρνουμε κάθε Πάσχα) ή γιατί ξημεροβραδιαζόμαστε με τους κολλητούς μέχρι το βράδυ… ή τι είναι η χαρά του χαβαλε…αποκλείεται να το νιώσει… ούτε καν να το καταλάβει…
Τωρα που είμασταν στο Μόναχο, κάτσαν δίπλα μου τρία αγόρια Ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία. Πρώτη γενιά…Ειχαν μόλις τελειώσει τη μέρα στο σχολείο και τα λέγανε… μιλούσαν ελληνικά…βρίζανε όπως όλοι Ελληνες έφηβοι… ρε μαλάκα, ναι ρε μαλάκα… τι λες ρε μαλάκα, άσε τις μαλακίες ρε μαλάκα κ.λ.π. Γέλαγα από μέσα μου… έλεγαν «μαλάκα» όπως ποτέ δεν θα έλεγε ένας Ελληνας… Την βάζανε τη λέξη… δεν την χρησιμοποιούσαν… είχε λάθος ανάσα….
Τι νόημα μπορεί ναχει η λέξη μαλάκας στη Γερμανία…
Είναι σαν να πεις κάποιον εδώ «Schwantzkopf” … σιγά την προσβολή.
Και αν η κόρη μου παντρευτεί έναν Ελληνα…ιθαγενή εννοώ… σε ποια «γλώσσα» θα συνεννοηθούν; Σε τι γλώσσα θα βλέπει τα όνειρά της; Στα γερμανικά ή στα ελληνικά; όση φακή κι αν μαγειρεύουμε στο Σάλτσμπουργκ!!! Μπορείς να φας σουβλάκι στο Ελσίνκι, όπως τρως στον «Μάκη» στη Τούμπα;… μη λέμε ανοησίες… Το Σάλτσμπουργκ είναι Σάλτσμπουργκ…όπου σημειωτέον τα ενοικία των σπιτιών είναι όσο και εδώ…με μια μικρή λεπτομέρεια: Συμπεριλαμβάνονται και τα κοινόχρηστα, η θέρμανση… εξαιρείται το… νερό.
Υπάρχει και ένα τρίτο που με ανησυχεί:
Είναι το σύνδρομο του πατέρα που επειδή δεν έγινε πιανίστας,σπρώχνει τον γιό του να γίνει… κι ο γιός του μισεί το πιάνο και του αρέσει το γουότερ πόλο…
Από παιδί ηθελα να ζήσω στο εξωτερικό.
Ολο κάτι το ανέβαλε … ένας έρωτας… μια καλή δουλειά… μια πρόκληση...
Μήπως λοιπόν τώρα βρίσκω την ευκαιρία να κάνει το παιδί μου αυτό που δεν έκανα εγώ;
Τι θα γίνει –αν για λόγους που αγνοώ τώρα- στα 21 της με ρωτήσει:
-Ρε πατέρα, γιατί με έκανες Αυστριακή; Με ρώτησες αν ήθελα να παραμείνω Ελληνίδα;
Τι θα της πως;
-Ξέρεις αγάπη μου, δεν είχα εμπιστοσύνη στην κ. Διαμαντοπούλου και στον κ. Καμίνη;
Ελπίζω απλώς να μη με ρωτήσει…
Yποθέτω ότι της οφείλω περισσότερες ευκαιρίες από απαντήσεις.
Μάνος Αντώναρος
ΥΓ. Η εικονογράφηση είναι άσχετη με το θέμα… όπως έπρεπε οπωσδήποτε να τιμήσω κι εγώ το τέλος της δημοσιογραφικής καριέρας (λόγω σύνταξης) του Αλέκου Θεοφιλόπουλου. Το sportcasting δεν θαναι ποτε ξανά το ίδιο.
πηγή:gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου