Συμφωνώ και επαυξάνω, διότι σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ζούμε επίσης σε μια χώρα που έχει και ένα άθλημα πετροβολημένο!
Δεδομένου ότι το λαοφιλές αυτό άθλημα, που ονομάζεται καλαθοσφαίρισις, στο παρελθόν εκτός από πετροβολημένο έχει υπάρξει επίσης και πυροβολημένο και ματωμένο και σχεδόν σκοτωμένο, ωστόσο αποδεικνύεται εφτάψυχο, αρχίζω πλέον να πείθομαι ότι κι αυτό είναι σαν την Ελλάδα, όπως περιγράφεται στο γνωστό εμβατήριο, το οποίο ποιητική αδεία παραφράζω ως εξής...
Το μπάσκετ ποτέ δεν πεθαίνει, δεν το σκιάζει πέτρα καμιά, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς το τζάμπολ τραβά!
Αυτό είναι που λένε επί το λαϊκότερον δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη!
Εχει αποδειχθεί διαχρονικά τούτη η θαυμαστή βιωσιμότητα του μπάσκετ, απλώς δεν ξέρω πόσο ακόμη θα αντέξει να γίνεται έρμαιο της κακής τύχης του και στόχος του κάθε κάφρου που πετάει πότε μια πέτρα, πότε ένα κέρμα, πότε σκάγια από πιστόλι...
...και το κακό είναι πως συνήθως σημαδεύει διάνα!
Α, για να μην το ξεχάσω: η Ελλάδα εκτός από εφτάψυχη και χώρα των κάθε λογής πικραμένων, βαρεμένων, καμμένων, απογοητευμένων, αγανακτισμένων και πετροβολημένων, είναι επίσης και ο τόπος των μεγάλων αντιθέσεων, των οξύμωρων σχημάτων, των αισθήσεων και των παραισθήσεων, όπως αποδείχθηκε πανηγυρικά προχθές το βράδυ.
Το εννοώ αυτό, διότι την ώρα που η κακή Ελλάδα έστηνε ενέδρα στο λεωφορείο του Παναθηναϊκού και προκαλούσε την αναβολή του πρώτου τελικού της Α1, η... άλλη Ελλάδα παρέδιδε την ολυμπιακή φλόγα και όλα τα πολιτιστικά παρελκόμενά της στους Αγγλους!
Ε, φαίνεται πως η κακή Ελλάδα που τα έβλεπε όλα αυτά να συμβαίνουν στο Καλλιμάρμαρο δεν άντεξε τόσο πολιτισμό και τέτοια συγκίνηση και γι' αυτό αφηνίασε στο Μοσχάτο!
Πλάκα πλάκα, άλλο πράγμα το Παναθηναϊκό Στάδιο κι άλλο το... Παναθηναϊκό πούλμαν, καθότι το ένα γέμισε με χαρά και υπερηφάνεια και το άλλο με ντροπή και σπασμένα γυαλιά...
Στη μια πλευρά της Αθήνας, πάνω από 25.000 άνθρωποι φώναζαν «Ελλάς, Ελλάς» και προκαλούσαν ρίγη συγκίνησης στον Μπέκαμ, στον Κόε και στην πριγκίπισσα Αννα...
...και λίγα χιλιόμετρα πιο νότια, αυτή η ίδια Ελλάς ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί!
Ή όπως είπε και ο Γιασικεβίτσιους (χωρίς να είμαι βέβαιος ότι υπερέβαλε ή μας προσέβαλε), αυτή η Ελλάς αποδείκνυε ότι είναι πιο επικίνδυνη και από τη Βενεζουέλα και από το Ιράκ!
Η Ελλάς του μπάσκετ είναι αυτή η οξύμωρη χώρα, η οποία την Κυριακή το βράδυ ξεσηκώθηκε για τον θρίαμβο του Ολυμπιακού και για τη νέα άλωση της Πόλης, αυτήν τη φορά από χέρια ελληνικά (και για την ακρίβεια... συριανά, ελέω Πρίντεζη), και προχθές βούτηξε πάλι στον υπόνομό της!
Είναι αυτή η χώρα η οποία είτε τρώει τα παιδιά της είτε απλώς τα διώχνει, εξ ου και η σοκαριστική απάντηση την οποία έδωσε κάποτε ο εμιγκρές στοχαστής και συγγραφέας Ηλίας Πετρόπουλος (αυτός που είπε ότι «η βλακεία είναι ανίκητη»), όταν τον ρώτησαν γιατί δεν γυρίζει στην πατρίδα του...
«Βεβαίως» είπε, «τυγχάνω υποχρεωτικώς Ελλην, αλλά η χώρα μου με κουρελιάζει. Δεν θα ήθελα να ξαναπατήσω στην Αθήνα. Και είπα στη γυναίκα μου το εξής: όταν ψοφήσω, εδώ στο Παρίσι, να κάψεις το κουφάρι μου στο κρεματόριο και να ρίξεις τις στάχτες στον υπόνομο. Τέτοια είναι η διαθήκη μου»!
Μακάβριος είναι αυτός ο λόγος, αλλά με τόση περιρρέουσα αλητεία φοβάμαι ότι πολλοί θα άφηναν την ίδια διαθήκη στις γυναίκες και στους πλησιέστερους εξ αίματος συγγενείς τους...
Παρά το γεγονός ότι οι αμυντικές τακτικές έχουν προοδεύσει παρά πολύ και τόσο ο «Ντούντα» όσο και ο «Ζοτς» είναι εξπέρ σε αυτές, η βλακεία και η καφρίλα αποδεικνύονται ακαταμάχητες από οποιoδήποτε τρικ κι αν σκαρώσουν οι προπονητές: είτε ζώνη προσαρμογής είτε man to man είτε zone press και πάει λέγοντας...
Πάει λέγοντας και πάει κλαίγοντας για τον χαμένο αυτοσεβασμό μας που κουρελιάζεται στα γήπεδα κάθε τρεις και λίγο και άντε μετά να ψάχνουν οι ρακοσυλλέκτες να τον εντοπίσουν μέσα στους κάδους των σκουπιδιών...
Εκεί είναι πεταμένος αυτός ο αυτοσεβασμός μας, παρασύροντας μαζί του και όσα όμορφα πράγματα συμβαίνουν: τον θρίαμβο του Ολυμπιακού, τα ιπποτικά χειροκροτήματα των οπαδών του Παναθηναϊκού στη λήξη του τελικού, τις ευχές που απηύθυναν την Τετάρτη ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Ιβκοβιτς και ο Ομπράντοβιτς...
Εκεί πετάχτηκαν, επίσης, οι αγκαλιές και τα φιλιά που δέχτηκε προχθές το βράδυ (μετά τα διατρέξαντα) ο Πρίντεζης από τον Διαμαντίδη και τον Καϊμακόγλου, αλλά δυστυχώς αυτές οι εικόνες δεν πουλάνε όσο η καφρίλα και η αλητεία...
Κατόπιν όλων αυτών, είναι βέβαιον ότι ζούμε σε μια χώρα που έχει πρωθυπουργό Πικραμμένο, βουλευτή Βαρεμένο, αρχηγό κόμματος Καμμένο, λαό απογοητευμένο και ένα μπάσκετ που περνάει απ' όλες τις φάσεις: άλλοτε είναι χειροκροτημένο, άλλοτε αγκαλιασμένο, άλλοτε πετροβολημένο, άλλοτε πυροβολημένο και άλλοτε στα σκουπίδια πεταμένο...
Πηγή: Goal
Δεδομένου ότι το λαοφιλές αυτό άθλημα, που ονομάζεται καλαθοσφαίρισις, στο παρελθόν εκτός από πετροβολημένο έχει υπάρξει επίσης και πυροβολημένο και ματωμένο και σχεδόν σκοτωμένο, ωστόσο αποδεικνύεται εφτάψυχο, αρχίζω πλέον να πείθομαι ότι κι αυτό είναι σαν την Ελλάδα, όπως περιγράφεται στο γνωστό εμβατήριο, το οποίο ποιητική αδεία παραφράζω ως εξής...
Το μπάσκετ ποτέ δεν πεθαίνει, δεν το σκιάζει πέτρα καμιά, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς το τζάμπολ τραβά!
Αυτό είναι που λένε επί το λαϊκότερον δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη!
Εχει αποδειχθεί διαχρονικά τούτη η θαυμαστή βιωσιμότητα του μπάσκετ, απλώς δεν ξέρω πόσο ακόμη θα αντέξει να γίνεται έρμαιο της κακής τύχης του και στόχος του κάθε κάφρου που πετάει πότε μια πέτρα, πότε ένα κέρμα, πότε σκάγια από πιστόλι...
...και το κακό είναι πως συνήθως σημαδεύει διάνα!
Α, για να μην το ξεχάσω: η Ελλάδα εκτός από εφτάψυχη και χώρα των κάθε λογής πικραμένων, βαρεμένων, καμμένων, απογοητευμένων, αγανακτισμένων και πετροβολημένων, είναι επίσης και ο τόπος των μεγάλων αντιθέσεων, των οξύμωρων σχημάτων, των αισθήσεων και των παραισθήσεων, όπως αποδείχθηκε πανηγυρικά προχθές το βράδυ.
Το εννοώ αυτό, διότι την ώρα που η κακή Ελλάδα έστηνε ενέδρα στο λεωφορείο του Παναθηναϊκού και προκαλούσε την αναβολή του πρώτου τελικού της Α1, η... άλλη Ελλάδα παρέδιδε την ολυμπιακή φλόγα και όλα τα πολιτιστικά παρελκόμενά της στους Αγγλους!
Ε, φαίνεται πως η κακή Ελλάδα που τα έβλεπε όλα αυτά να συμβαίνουν στο Καλλιμάρμαρο δεν άντεξε τόσο πολιτισμό και τέτοια συγκίνηση και γι' αυτό αφηνίασε στο Μοσχάτο!
Πλάκα πλάκα, άλλο πράγμα το Παναθηναϊκό Στάδιο κι άλλο το... Παναθηναϊκό πούλμαν, καθότι το ένα γέμισε με χαρά και υπερηφάνεια και το άλλο με ντροπή και σπασμένα γυαλιά...
Στη μια πλευρά της Αθήνας, πάνω από 25.000 άνθρωποι φώναζαν «Ελλάς, Ελλάς» και προκαλούσαν ρίγη συγκίνησης στον Μπέκαμ, στον Κόε και στην πριγκίπισσα Αννα...
...και λίγα χιλιόμετρα πιο νότια, αυτή η ίδια Ελλάς ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί!
Ή όπως είπε και ο Γιασικεβίτσιους (χωρίς να είμαι βέβαιος ότι υπερέβαλε ή μας προσέβαλε), αυτή η Ελλάς αποδείκνυε ότι είναι πιο επικίνδυνη και από τη Βενεζουέλα και από το Ιράκ!
Η Ελλάς του μπάσκετ είναι αυτή η οξύμωρη χώρα, η οποία την Κυριακή το βράδυ ξεσηκώθηκε για τον θρίαμβο του Ολυμπιακού και για τη νέα άλωση της Πόλης, αυτήν τη φορά από χέρια ελληνικά (και για την ακρίβεια... συριανά, ελέω Πρίντεζη), και προχθές βούτηξε πάλι στον υπόνομό της!
Είναι αυτή η χώρα η οποία είτε τρώει τα παιδιά της είτε απλώς τα διώχνει, εξ ου και η σοκαριστική απάντηση την οποία έδωσε κάποτε ο εμιγκρές στοχαστής και συγγραφέας Ηλίας Πετρόπουλος (αυτός που είπε ότι «η βλακεία είναι ανίκητη»), όταν τον ρώτησαν γιατί δεν γυρίζει στην πατρίδα του...
«Βεβαίως» είπε, «τυγχάνω υποχρεωτικώς Ελλην, αλλά η χώρα μου με κουρελιάζει. Δεν θα ήθελα να ξαναπατήσω στην Αθήνα. Και είπα στη γυναίκα μου το εξής: όταν ψοφήσω, εδώ στο Παρίσι, να κάψεις το κουφάρι μου στο κρεματόριο και να ρίξεις τις στάχτες στον υπόνομο. Τέτοια είναι η διαθήκη μου»!
Μακάβριος είναι αυτός ο λόγος, αλλά με τόση περιρρέουσα αλητεία φοβάμαι ότι πολλοί θα άφηναν την ίδια διαθήκη στις γυναίκες και στους πλησιέστερους εξ αίματος συγγενείς τους...
Παρά το γεγονός ότι οι αμυντικές τακτικές έχουν προοδεύσει παρά πολύ και τόσο ο «Ντούντα» όσο και ο «Ζοτς» είναι εξπέρ σε αυτές, η βλακεία και η καφρίλα αποδεικνύονται ακαταμάχητες από οποιoδήποτε τρικ κι αν σκαρώσουν οι προπονητές: είτε ζώνη προσαρμογής είτε man to man είτε zone press και πάει λέγοντας...
Πάει λέγοντας και πάει κλαίγοντας για τον χαμένο αυτοσεβασμό μας που κουρελιάζεται στα γήπεδα κάθε τρεις και λίγο και άντε μετά να ψάχνουν οι ρακοσυλλέκτες να τον εντοπίσουν μέσα στους κάδους των σκουπιδιών...
Εκεί είναι πεταμένος αυτός ο αυτοσεβασμός μας, παρασύροντας μαζί του και όσα όμορφα πράγματα συμβαίνουν: τον θρίαμβο του Ολυμπιακού, τα ιπποτικά χειροκροτήματα των οπαδών του Παναθηναϊκού στη λήξη του τελικού, τις ευχές που απηύθυναν την Τετάρτη ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Ιβκοβιτς και ο Ομπράντοβιτς...
Εκεί πετάχτηκαν, επίσης, οι αγκαλιές και τα φιλιά που δέχτηκε προχθές το βράδυ (μετά τα διατρέξαντα) ο Πρίντεζης από τον Διαμαντίδη και τον Καϊμακόγλου, αλλά δυστυχώς αυτές οι εικόνες δεν πουλάνε όσο η καφρίλα και η αλητεία...
Κατόπιν όλων αυτών, είναι βέβαιον ότι ζούμε σε μια χώρα που έχει πρωθυπουργό Πικραμμένο, βουλευτή Βαρεμένο, αρχηγό κόμματος Καμμένο, λαό απογοητευμένο και ένα μπάσκετ που περνάει απ' όλες τις φάσεις: άλλοτε είναι χειροκροτημένο, άλλοτε αγκαλιασμένο, άλλοτε πετροβολημένο, άλλοτε πυροβολημένο και άλλοτε στα σκουπίδια πεταμένο...
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου