Δεν επιλέχθηκε από τον προπονητή παιχνίδι πρωτοβουλίας όπως συνέβη
στους δύο προηγούμενους αγώνες κόντρα σε Πολωνία και Τσεχία, με το
σκεπτικό σε εκείνες τις περιπτώσεις ότι οι αντίπαλοί μας δεν ήταν
καλύτεροι από εμάς. Αποσύρθηκε επίσης η εμμονή στο 4-3-3, με το δίδυμο
των Κατσουράνη – Μανιάτη στην αμυντική δουλειά των χαφ να παρέχει
περισσότερα μέτρα ελευθερίας στον γεννημένο all around παίκτη Γιώργο
Καραγκούνη, επιβεβαιώνοντας πως οι ομάδες που κοουτσάρει ο Σάντος
αποδίδουν πάντοτε καλύτερα στο 4-2-3-1.
Ο Σιφάκης, που σταμάτησε τα περισσότερα σουτ που έχουν γίνει προς την ευθεία της Εθνικής από μεγάλη απόσταση, ο Σαμαράς, στο καλύτερό του παιχνίδι με τη φανέλα της «γαλανόλευκης», ο Τζαβέλλας, που ισχυροποίησε όσο ποτέ (περισσότερο κι από το 2004!) την αριστερή πτέρυγα της Εθνικής, οι Χολέμπας και Μάκος που «έσφιξαν» τις τρεις γραμμές και βραχυκύκλωσαν τους Ρώσους, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, με «πατήματα» που δείχνουν φτασμένο, μεγάλο, ευρωπαίο παίχτη και εν πάση περιπτώσει όλοι όσοι «πέθαναν» στο γήπεδο σε αυτό το ματς, σφράγισαν την ταυτότητα μιας ομάδας η οποία βασίζεται –πριν απ’όλα– στην καρδιά, στον τσαμπουκά και στην αυτοπεποίθηση που γεννά η πίστη τους.
Κόντρα στη Γερμανία, του συνετού «υπηρέτη» της λογικής Γιοακίμ Λεβ, η υπερανάλυση των συστημάτων προφανώς και είναι χρήσιμη και ασφαλώς πρέπει να γίνει από το τεχνικό επιτελείο της Εθνικής, όμως οι Γερμανοί δε μας φοβούνται για το σύστημά μας. Στο βαθμό που θεωρούν ότι υπάρχει ενδεχόμενο να τους κάνουμε «ζημιά», η επιφυλακτικότητά τους δεν μπορεί να βασίζεται σε τίποτε αλλο εκτός από την ώθηση που απέκτησε πλέον η Εθνική ομάδα. Γιατί την τελευταία φορά που έμπαινε στο γήπεδο με τέτοια ορμή, κατέκτησε το τουρνουά.
Η Ελλάδα που επιτέλους υιοθέτησε τις λογικές του Σάντος με καλή άμυνα και μεγάλη αυτοσυγκέντρωση και ποδοσφαιριστές στο ρόστερ με περίσσια ποιότητα για τα ελληνικά δεδομένα, στο βράδι που της πάνε όλα καλά, κερδίζει οποιονδήποτε.
Η στατιστική που «λέει» πως μόνο δύο ομάδες στην ιστορία τους θεσμού (Γαλλία 1984, Ισπανία 2008) από τις οκτώ που έκαναν τρεις νίκες στους ομίλους, κατάφεραν στο τέλος να σηκώσουν το τρόπαιο, μπορεί να ανησυχεί τους Γερμανούς, όμως σε αυτά τα τουρνουά των λίγων ημερών, με τους πολύ συγκεκριμένους και γνωστούς αντιπάλους, όλα γίνονται, και τα καλά και τα κακά. Συγκρίνοντας τα ονόματα των δυο εντεκάδων στο ιστορικό (για μας) παιχνίδι της ερχόμενης Παρασκευής, θα αδικήσουμε τους Έλληνες.
Όσο και αν θα μας άρεσε να πούμε ότι ο αντίστοιχος Καραγκούνης της Γερμανίας, ο Εζιλ είναι χειρότερος από τον «τυπάρα», οι παραστάσεις του Γερμανού σε συλλογικό επίπεδο είναι δραματικά υπέρ του. Ας μην μπούμε λοιπόν στην κουβέντα για κανέναν από τους Νοϊερ, Λαμ, Γκόμες, Μίλερ, Ποντόλσκι και Σβαϊνσταϊγκερ, αλλά να μείνουμε στο έδαφος σκεπτόμενοι πως έχουμε δημιουργήσει το καλύτερο «αντάρτικο» του ποδοσφαίρου στην Ευρώπη. Οκτώ χρόνια τώρα. Σε αυτή την Ευρώπη, την ποδοσφαιρική, έχει νόημα και φέρνει αποτελέσματα. Στην υπόλοιπη, των αγορών, είναι ασήμαντο. Στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο η τελευταία νίκη της Ελλάδας, κόντρα στη Ρωσία οριοθέτησε την αγωνιστική αξία της «μετοχής» μας. Γι αυτό και έχουμε δικαίωμα να περιμένουμε τα πάντα την Παρασκευή.
Πηγή: pamesports.gr
Ο Σιφάκης, που σταμάτησε τα περισσότερα σουτ που έχουν γίνει προς την ευθεία της Εθνικής από μεγάλη απόσταση, ο Σαμαράς, στο καλύτερό του παιχνίδι με τη φανέλα της «γαλανόλευκης», ο Τζαβέλλας, που ισχυροποίησε όσο ποτέ (περισσότερο κι από το 2004!) την αριστερή πτέρυγα της Εθνικής, οι Χολέμπας και Μάκος που «έσφιξαν» τις τρεις γραμμές και βραχυκύκλωσαν τους Ρώσους, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, με «πατήματα» που δείχνουν φτασμένο, μεγάλο, ευρωπαίο παίχτη και εν πάση περιπτώσει όλοι όσοι «πέθαναν» στο γήπεδο σε αυτό το ματς, σφράγισαν την ταυτότητα μιας ομάδας η οποία βασίζεται –πριν απ’όλα– στην καρδιά, στον τσαμπουκά και στην αυτοπεποίθηση που γεννά η πίστη τους.
Κόντρα στη Γερμανία, του συνετού «υπηρέτη» της λογικής Γιοακίμ Λεβ, η υπερανάλυση των συστημάτων προφανώς και είναι χρήσιμη και ασφαλώς πρέπει να γίνει από το τεχνικό επιτελείο της Εθνικής, όμως οι Γερμανοί δε μας φοβούνται για το σύστημά μας. Στο βαθμό που θεωρούν ότι υπάρχει ενδεχόμενο να τους κάνουμε «ζημιά», η επιφυλακτικότητά τους δεν μπορεί να βασίζεται σε τίποτε αλλο εκτός από την ώθηση που απέκτησε πλέον η Εθνική ομάδα. Γιατί την τελευταία φορά που έμπαινε στο γήπεδο με τέτοια ορμή, κατέκτησε το τουρνουά.
Η Ελλάδα που επιτέλους υιοθέτησε τις λογικές του Σάντος με καλή άμυνα και μεγάλη αυτοσυγκέντρωση και ποδοσφαιριστές στο ρόστερ με περίσσια ποιότητα για τα ελληνικά δεδομένα, στο βράδι που της πάνε όλα καλά, κερδίζει οποιονδήποτε.
Η στατιστική που «λέει» πως μόνο δύο ομάδες στην ιστορία τους θεσμού (Γαλλία 1984, Ισπανία 2008) από τις οκτώ που έκαναν τρεις νίκες στους ομίλους, κατάφεραν στο τέλος να σηκώσουν το τρόπαιο, μπορεί να ανησυχεί τους Γερμανούς, όμως σε αυτά τα τουρνουά των λίγων ημερών, με τους πολύ συγκεκριμένους και γνωστούς αντιπάλους, όλα γίνονται, και τα καλά και τα κακά. Συγκρίνοντας τα ονόματα των δυο εντεκάδων στο ιστορικό (για μας) παιχνίδι της ερχόμενης Παρασκευής, θα αδικήσουμε τους Έλληνες.
Όσο και αν θα μας άρεσε να πούμε ότι ο αντίστοιχος Καραγκούνης της Γερμανίας, ο Εζιλ είναι χειρότερος από τον «τυπάρα», οι παραστάσεις του Γερμανού σε συλλογικό επίπεδο είναι δραματικά υπέρ του. Ας μην μπούμε λοιπόν στην κουβέντα για κανέναν από τους Νοϊερ, Λαμ, Γκόμες, Μίλερ, Ποντόλσκι και Σβαϊνσταϊγκερ, αλλά να μείνουμε στο έδαφος σκεπτόμενοι πως έχουμε δημιουργήσει το καλύτερο «αντάρτικο» του ποδοσφαίρου στην Ευρώπη. Οκτώ χρόνια τώρα. Σε αυτή την Ευρώπη, την ποδοσφαιρική, έχει νόημα και φέρνει αποτελέσματα. Στην υπόλοιπη, των αγορών, είναι ασήμαντο. Στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο η τελευταία νίκη της Ελλάδας, κόντρα στη Ρωσία οριοθέτησε την αγωνιστική αξία της «μετοχής» μας. Γι αυτό και έχουμε δικαίωμα να περιμένουμε τα πάντα την Παρασκευή.
Πηγή: pamesports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου