Από τον Μπόρχας και τον Λόλο Τσάνκο, μέχρι τον Ερνέστο Βαλβέρδε και τον
Σενέκοβιτς, δεκάδες προπονητές και παίκτες υπήρξαν για να επιβεβαιώνουν
τον κανόνα. Οι εφετινοί άσοι, που είναι και λιγότεροι από άλλες
χρονιές, θα κριθούν στις επόμενες 10 αγωνιστικές. Οσο για τους
προπονητές, δύο που ήταν έτοιμοι για το «δεν φταίνε αυτοί, αλλά η
διοίκηση που τους πήρε» έδειξαν πόσο μετράνε.
Ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος, προπονητής σε μία ομάδα με notoriously μουρμούρηδες οπαδούς, σώθηκε, γιατί δεν άκουσε παρά μόνο τον εαυτό του. Στην προετοιμασία δεν πήρε μαζί του τον Σιδεράκη, κάνοντας κάποιους να το χρεώσουν σε επαγγελματική ζηλοφθονία από την εποχή που και οι δύο ήταν τερματοφύλακες, και συνέχισε την πρακτική αυτή στέλνοντας στην κερκίδα όποιον νόμισε ότι του χαλάει τα αποδυτήρια.
Μια τακτική που θα ήταν δυνατή σε μία ομάδα με βάθος στο ρόστερ, αλλά αυτοκτονική στον εφετινό Πανιώνιο. Ο Πανιώνιος με δύο πανομοιότυπα ματς στα οποία όταν προηγηθεί ο αντίπαλος παίζει την μπάλα του προπονητή του, δουλεμένη από τις εμπειρίες τριών δεκαετιών που ξεκίνησαν από την Προοδευτική και τον Κορυδαλλό για να ολοκληρωθούν ουσιαστικά στην Ιταλία και στη Μεσίνα.
Δεν ξέρω αν ο Γιάννης Χριστόπουλος στον ΠΑΣ δημιούργησε μία ευτυχισμένη οικογένεια και μάλλον δεν ενδιαφέρει, γιατί πρώτον υπήρχαν πετυχημένες ομάδες που σκοτωνόντουσαν, και δεύτερον η οικογένειά μου και από μεριά μπαμπά και από μεριά μαμά μια χαρά ήτανε, αλλά όχι στην μπάλα. Το επίτευγμα του Χριστόπουλου στον ΠΑΣ δεν είναι ότι δημιούργησε οικογένεια, αλλά μία ομάδα που κρατάει μπάλα σχηματίζοντας δουλεμένα τετράγωνα.
Το έκανε με τον Πλατανιά, χωρίς όμως αποτελεσματικότητα, αφού δεν έχει τον παίκτη που θα μετρήσει στην περιοχή, αλλά το έκανε και με τον Παναθηναϊκό, που βοηθούσε πολύ, αφού η αντεπίθεση δεν παίζεται με στερεότυπες βαθιές μπαλιές από την άμυνα. Αφαιρουμένου του τελευταίου τετάρτου, όταν το άγχος του αποτελέσματος στο ΟΑΚΑ μέτρησε για τους παίκτες, η οργάνωση στο παιχνίδι του ΠΑΣ δεν υπολειπόταν του Παναθηναϊκού. Οχι αμελητέα εμφάνιση για την ομάδα ενός προπονητή που η μεγαλύτερη ομάδα που έπαιξε ήταν ο Πάμισος και πριν από δύο χρόνια ήταν βοηθός του Μίκαελ Στόρε.
Πηγή: Sportday
Ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος, προπονητής σε μία ομάδα με notoriously μουρμούρηδες οπαδούς, σώθηκε, γιατί δεν άκουσε παρά μόνο τον εαυτό του. Στην προετοιμασία δεν πήρε μαζί του τον Σιδεράκη, κάνοντας κάποιους να το χρεώσουν σε επαγγελματική ζηλοφθονία από την εποχή που και οι δύο ήταν τερματοφύλακες, και συνέχισε την πρακτική αυτή στέλνοντας στην κερκίδα όποιον νόμισε ότι του χαλάει τα αποδυτήρια.
Μια τακτική που θα ήταν δυνατή σε μία ομάδα με βάθος στο ρόστερ, αλλά αυτοκτονική στον εφετινό Πανιώνιο. Ο Πανιώνιος με δύο πανομοιότυπα ματς στα οποία όταν προηγηθεί ο αντίπαλος παίζει την μπάλα του προπονητή του, δουλεμένη από τις εμπειρίες τριών δεκαετιών που ξεκίνησαν από την Προοδευτική και τον Κορυδαλλό για να ολοκληρωθούν ουσιαστικά στην Ιταλία και στη Μεσίνα.
Δεν ξέρω αν ο Γιάννης Χριστόπουλος στον ΠΑΣ δημιούργησε μία ευτυχισμένη οικογένεια και μάλλον δεν ενδιαφέρει, γιατί πρώτον υπήρχαν πετυχημένες ομάδες που σκοτωνόντουσαν, και δεύτερον η οικογένειά μου και από μεριά μπαμπά και από μεριά μαμά μια χαρά ήτανε, αλλά όχι στην μπάλα. Το επίτευγμα του Χριστόπουλου στον ΠΑΣ δεν είναι ότι δημιούργησε οικογένεια, αλλά μία ομάδα που κρατάει μπάλα σχηματίζοντας δουλεμένα τετράγωνα.
Το έκανε με τον Πλατανιά, χωρίς όμως αποτελεσματικότητα, αφού δεν έχει τον παίκτη που θα μετρήσει στην περιοχή, αλλά το έκανε και με τον Παναθηναϊκό, που βοηθούσε πολύ, αφού η αντεπίθεση δεν παίζεται με στερεότυπες βαθιές μπαλιές από την άμυνα. Αφαιρουμένου του τελευταίου τετάρτου, όταν το άγχος του αποτελέσματος στο ΟΑΚΑ μέτρησε για τους παίκτες, η οργάνωση στο παιχνίδι του ΠΑΣ δεν υπολειπόταν του Παναθηναϊκού. Οχι αμελητέα εμφάνιση για την ομάδα ενός προπονητή που η μεγαλύτερη ομάδα που έπαιξε ήταν ο Πάμισος και πριν από δύο χρόνια ήταν βοηθός του Μίκαελ Στόρε.
Πηγή: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου