Ακόμα και αυτό, πάντως, το έκανες μ’ έναν πολύ «Μπαλακικό» τρόπο, ίδιον
του χαρακτήρα που επέδειξες και κατά τη διάρκεια της καριέρας σου: ενώ
έψαχνες όλο το καλοκαίρι ομάδα χωρίς επιτυχία, έφτασες μέσα στο
Σεπτέμβρη να πέσεις στην ανάγκη των Αυστραλών για ένα τελευταίο ΕΚΑΣ.
Παρόλα αυτά ούτε με δαύτους τα βρήκες (πόσο άραγε να «έπεσες» από τα
6εκ. ευρώ [!] το χρόνο που έπαιρνες στα ποδοσφαιρικά «στερνά σου» από τη
Λεβερκούζεν;) και για να γλυτώσεις την ξεφτίλα είπες ότι «προτιμάς να
αφοσιωθείς στην οικογένειά σου». Ok, όπως καταλαβαίνει ο καθένας...
Όχι ότι στα χρόνια της ακμής σου ήσουν πολύ διαφορετικός: αντιπαθής ήσουνα στους περισσότερους. Σε κάποιους, ας πούμε, για την μονίμως ξινισμένη σου φάτσα και την αλαζονεία που είχες στο βλέμμα -την οποία ουδέποτε προσπάθησες να κρύψεις. Άδικο είχαν; Ήσουν για χρόνια το αντρικό ισοδύναμο της Βικτόρια Μπέκαμ, ποιος να σε συμπαθήσει και γιατί; Εδώ ίσως θα αντιτείνεις ότι -για παράδειγμα- ο Στέφαν Έφενμπεργκ ήταν πολύ πιο ξινός και τραχύς από ‘σένα και θα ‘χεις δίκιο. Με μία διαφορά όμως: ότι ο Έφενμπεργκ ήταν παικτάρα. Άλλοι πιθανώς σε αντιπαθούσαν γιατί κουβαλάς το γκαντέμικο όνομα «Μίχαελ», που είναι κλασικό όνομα για άνθρωπο αχώνευτο, με κλασικότερο παράδειγμα τον Σουμάχερ. Κι εδώ όμως πάλι δεν θα βρεις το δίκιο σου, γιατί υπάρχει μια τεράστια διαφορά: ότι ο Σουμάχερ είναι πραγματικός μύθος στο άθλημά του (και άρα η ξινίλα του δευτερεύουσα). Εσύ πάλι όχι.
Από την ποδοσφαιρική σου διαδρομή δεν έχουμε ξεχάσει τίποτα. Ούτε την καλύτερη χρονιά της καριέρας σου, όταν με 25 γκολ στη σεζόν οδήγησες τη Λεβερκούζεν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, ούτε την εξαιρετική τετραετία που ακολούθησε στη Μπάγερν, ούτε τα αδιαμφισβήτητα αγωνιστικά σου προσόντα -την μαχητικότητα, το ηγετικό πνεύμα, τις οξυδερκείς ασίστς, τα κρίσιμα γκολ. Δυστυχώς όμως δεν μπορούμε επίσης να ξεχάσουμε ότι από τη στιγμή που πήγες ως ελεύθερος στην Τσέλσι, μόλις στα 30 σου, το ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο τελείωσε για ‘σένα. Το έλεγαν όλοι, το έγραφαν όλοι, παιχνίδι με παιχνίδι ο Τύπος άρχισε να ασχολείται μαζί σου όχι τόσο με αυτά που εκανες εντός αγωνιστικού χώρου, όσο με τους τσακωμούς σου εκτός αυτού, όπως π.χ. με τον Λαμ και τον Λεβ.
Μοναδική ποδοσφαιρική αναλαμπή της τελευταίας εξαετίας η καλή σου παρουσία στο Euro 2008, όταν και ήσουν μέλος της καλύτερης ενδεκάδας του τουρνουά. Πέραν αυτού, την ώρα που εσύ φαντασιωνόσουνα τον εαυτό σου να στέκεται ακόμα στην κορυφή του κόσμου και απαιτούσες δόξα, θαυμασμό και υψηλά συμβόλαια, όλοι εμείς οι υπόλοιποι βλέπαμε μια θλιβερή καρικατούρα να περιφέρεται αναπολώντας την αναγνώριση της νιότης της. Τώρα που θα έχεις άπλετο χρόνο να τα σκεφτείς όλ’ αυτά πιο ψύχραιμα μακάρι κάποτε να φτάσεις σε ένα βαθύτερο επίπεδο κατανόησης και αυτογνωσίας, που θα σου αποκαλύψουν τη λυτρωτική αλήθεια: ότι πήρες από το ποδόσφαιρο πολλά περισσότερα απ’ όσα του έδωσες.
ΠΗΓΗ: Sport-fm.gr
Όχι ότι στα χρόνια της ακμής σου ήσουν πολύ διαφορετικός: αντιπαθής ήσουνα στους περισσότερους. Σε κάποιους, ας πούμε, για την μονίμως ξινισμένη σου φάτσα και την αλαζονεία που είχες στο βλέμμα -την οποία ουδέποτε προσπάθησες να κρύψεις. Άδικο είχαν; Ήσουν για χρόνια το αντρικό ισοδύναμο της Βικτόρια Μπέκαμ, ποιος να σε συμπαθήσει και γιατί; Εδώ ίσως θα αντιτείνεις ότι -για παράδειγμα- ο Στέφαν Έφενμπεργκ ήταν πολύ πιο ξινός και τραχύς από ‘σένα και θα ‘χεις δίκιο. Με μία διαφορά όμως: ότι ο Έφενμπεργκ ήταν παικτάρα. Άλλοι πιθανώς σε αντιπαθούσαν γιατί κουβαλάς το γκαντέμικο όνομα «Μίχαελ», που είναι κλασικό όνομα για άνθρωπο αχώνευτο, με κλασικότερο παράδειγμα τον Σουμάχερ. Κι εδώ όμως πάλι δεν θα βρεις το δίκιο σου, γιατί υπάρχει μια τεράστια διαφορά: ότι ο Σουμάχερ είναι πραγματικός μύθος στο άθλημά του (και άρα η ξινίλα του δευτερεύουσα). Εσύ πάλι όχι.
Από την ποδοσφαιρική σου διαδρομή δεν έχουμε ξεχάσει τίποτα. Ούτε την καλύτερη χρονιά της καριέρας σου, όταν με 25 γκολ στη σεζόν οδήγησες τη Λεβερκούζεν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, ούτε την εξαιρετική τετραετία που ακολούθησε στη Μπάγερν, ούτε τα αδιαμφισβήτητα αγωνιστικά σου προσόντα -την μαχητικότητα, το ηγετικό πνεύμα, τις οξυδερκείς ασίστς, τα κρίσιμα γκολ. Δυστυχώς όμως δεν μπορούμε επίσης να ξεχάσουμε ότι από τη στιγμή που πήγες ως ελεύθερος στην Τσέλσι, μόλις στα 30 σου, το ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο τελείωσε για ‘σένα. Το έλεγαν όλοι, το έγραφαν όλοι, παιχνίδι με παιχνίδι ο Τύπος άρχισε να ασχολείται μαζί σου όχι τόσο με αυτά που εκανες εντός αγωνιστικού χώρου, όσο με τους τσακωμούς σου εκτός αυτού, όπως π.χ. με τον Λαμ και τον Λεβ.
Μοναδική ποδοσφαιρική αναλαμπή της τελευταίας εξαετίας η καλή σου παρουσία στο Euro 2008, όταν και ήσουν μέλος της καλύτερης ενδεκάδας του τουρνουά. Πέραν αυτού, την ώρα που εσύ φαντασιωνόσουνα τον εαυτό σου να στέκεται ακόμα στην κορυφή του κόσμου και απαιτούσες δόξα, θαυμασμό και υψηλά συμβόλαια, όλοι εμείς οι υπόλοιποι βλέπαμε μια θλιβερή καρικατούρα να περιφέρεται αναπολώντας την αναγνώριση της νιότης της. Τώρα που θα έχεις άπλετο χρόνο να τα σκεφτείς όλ’ αυτά πιο ψύχραιμα μακάρι κάποτε να φτάσεις σε ένα βαθύτερο επίπεδο κατανόησης και αυτογνωσίας, που θα σου αποκαλύψουν τη λυτρωτική αλήθεια: ότι πήρες από το ποδόσφαιρο πολλά περισσότερα απ’ όσα του έδωσες.
ΠΗΓΗ: Sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου