Οι περισσότεροι παίκτες είναι νέοι και άπειροι. Τα έδωσαν όλα στις πρώτες αγωνιστικές, σπατάλησαν τις δυνάμεις που είχαν και τελευταία δεν μπορούν να... περπατήσουν. Δεν έχουν μάθει να κοντρολάρουν τον ρυθμό και τη φούρια τους μέσα στο γήπεδο. Εκεί έχεις την απαίτηση οι πιο παλιοί να κατευθύνουν τους υπόλοιπους. Οταν όμως ο Παπαζαχαρίας είναι ο νούμερο ένα κίνδυνος και ο Καπετάνος δεν είναι ποτέ απλός και ουσιαστικός, τότε δεν γίνεται δουλειά. Περίμενες ότι όταν ο Ατρόμητος έμεινε με δέκα, ο Αρης θα το κρατήσει το γρήγορο γκολ του Σουνά. Δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο. Σύγχυση και πλήρης έλλειψη πλάνου. Να παίξει απλά ή αντιποδόσφαιρο στον βωμό του βαθμοθηρίας; Τίποτα από τα δυο. Οπισθοχώρηση δίχως σχέδιο.
Ο Ατρόμητος πάτησε όλος στα καρέ του Βελλίδη και μοιραία ήρθε η ισοφάριση. Στη φάση του γκολ προηγήθηκε χέρι, αλλά στον Αρη δεν υπάρχει κανείς να ασχοληθεί με τη διαιτησία. Για ένα ακόμη ματς, είναι που είναι χάλια η ομάδα, τα σφυρίγματα ήταν εις βάρος της. Ο Αγάνθο ήταν σε κακή βραδιά και μόνο από τύχη θα κρατούσαν το τρίποντο οι γηπεδούχοι. Δεν την είχαν και ο Ατρόμητος το πήρε το «Χ». Περίμενα πιο τολμηρή την ομάδα του Μπάγεβιτς. Γύρω γύρω όλοι και φάση να γίνει για να τη βάλει ένας μέσα, δεν γίνεται. Λείπει ο φορ που θα κάνει πιο εύκολη τη ζωή των Περιστεριωτών. Στο τέλος πανηγυρίζουν που πήραν την ισοπαλία, αλλά η ουσία είναι ότι η μοιρασιά των πόντων δεν θα πρέπει να ικανοποιεί κανέναν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου