Ο Θανάσης Ασπρούλιας επικαλείται την εμπειρία του Νίκου
Παπαδογιάννη, ο Σπύρος Καβαλιεράτος στέκεται στους πρωταγωνιστές και οι
δύο μαζί αναλύουν τη σημασία της νίκης στο Βερολίνο, αλλά και τα
συμπεράσματα αυτής.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ
Το σύνδρομο της Μασαχουσέτης
Θα το αρχίσω λίγο ανάποδα. Διάβασα (στην πραγματικότητα ρούφηξα) το σημείωμα του Νίκου Παπαδογιάννη για τον Γκάλη, το Hall of Fame, την επίσκεψή του εκεί προ αμνημονεύτων. Το επανέφερα, όμως, στημένος στον υπολογιστή όντας, στο φινάλε του αγώνα της Ο2 Αρίνα. Ο Νικόλας έγραψε ότι έξω από το Hall of Fame της Μασαχουσέτης, όταν μία μπάλα έπεσε τα χέρια του, σουτάρε 7/8 τρίποντα, επίδοση που δε θα είχε (όπως ο ίδιος δηλώνει), ούτε αν πέταγε τυλιγμένα χαρτιά στον διπλανό κάδο των αχρήστων (αυτό το ...δηλώνω εγώ). Όπως η αύρα του Λάρι Μπερντ, του Όσκαρ Ρόμπερτσον, του Μάτζικ, του Καρίμ και όλων αυτών των οποίων τα ονόματα είχαν περάσει στην αιωνιότητα του HOF, μετέδιδε τα στοιχεία τους στον επισκέπτη του, έτσι πιστεύω ότι η ιστορία της φανέλας του Παναθηναϊκού μεταδίδει στους νυν παίκτες ικανότητες ανώτερες των πραγματικών. Αξίζει τον κόπο να γίνει μία έρευνα και υπόσχομαι ότι θα την κάνω. Έχω λοιπόν, την υποψία, ότι από τους παίκτες που αγωνίζονται φέτος με το τριφύλλι το στήθος, οι περισσότεροι "γράφουν" συνολικά, ιδιαιτέρως αυξημένα ποσοστά σε σχέση με τα στατιστικά καριέρας που κόμιζαν στην Αθήνα. Είναι εντυπωσιακό. Όπως εντυπωσιακός είναι και ο τρόπος με τον οποίο ο Παναθηναϊκός ξεπερνά τα προβλήματα, στέκεται στα πόδια του και ελίσσεται ανάμεσα στους σκοπέλους που υπάρχουν στη φετινή ευρωπαϊκή διαδρομή του.
Ασφαλώς και ο άνθρωπος του αγώνα στη νίκη επί της Άλμπα ήταν ο εκπληκτικός Γιόνας Μασιούλις, που έκανε τον αγώνα της ζωής του και οδήγησε την ομάδα του σε μία πολύ σημαντική νίκη, για την οποία θα συμφωνήσω με τον Καβαλιεράτο δίνει το δικαίωμα στην ελληνική ομάδα το δικαίωμα στην ελπίδα (της πρόκρισης) κι όχι αυτή καθαυτή την πρόκριση.
Σε ένα ματς, που έκρυβε πολλούς κινδύνους και οι πράσινοι έπαιζαν χωρίς τον Δημήτρη Διαμαντίδη θα σφίξω το χέρι στον Αργύρη Πεδουλάκη, στο πρόσωπο του οποίου αναγνωρίζω το βασικό συντελεστή της νίκης. Έκανε άριστη διαχείριση του υλικού του, αντιμετώπισε με πολύ σωστό τρόπο τη ζώνη της Άλμπα και τα σουτ που έβγαλαν οι παίκτες του, έστω κι αν το 12/25 είναι υπερβολικά μεγάλο, προήλθαν μέσα από οργανωμένο και στοιχειοθετημένο παιχνίδι και όχι μέσα από αλόγιστες μπούκες και γιούργια στον ντραβλά με τα κουλούτια (όπως έλεγε και ο κορυφαίος Κώστας Σορώτος όταν τον είχα κόουτς).
Επί του παιχνιδιού τώρα και αφού σημειώσω ότι ο Γιόνας Μασιούλις ήταν η υπέρτατη δύναμη του Παναθηναϊκού αποδεικνύοντας ότι εκτός των άλλων είναι παλικάρι και μπορεί να εκφράσει ηγετικές τάσεις, στα επιμέρους.
1) Το 40λεπτο του Βερολίνου, απέδειξε, ή μάλλον μας υπενθύμισε ότι με τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη στην πεντάδα του, ο Παναθηναϊκός είναι μία άλλη, μία τελείως διαφορετική ομάδα. Ο Αρτζι τον χρησιμοποίησε αρκετή ώρα και κυρίως με τον Τζέισον Καπόνο. Ένα κομμάτι ...ψωμί από το βραδινό γεύμα τους, οι περιφερειακοί των πράσινων πρέπει να τον μοιραστούν με τον Σόφο, διότι η παρουσία του και μόνο τους έδωσε την ευκαιρία να εκτελούν (σχεδόν) ανενόχλητοι. Ο Σόφο μπορεί να σκόραρε, μπορεί να έκανε κάποια λάθη, αλλά η ανάγκη του Ομπράντοβιτς να στέλνει, δεύτερο, ή ακόμα και τρίτο παίκτη πάνω του, δημιούργησε τις προύποθέσεις για την (σε γενικές γραμμές) πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας από τους πράσινους.
2) Η απουσία του Διαμαντίδη ανέδειξε έναν τελείως διαφορετικό Ρόκο Λένι Ούκιτς, ο οποίος είχε περισσότερη αυτοπεποίθηση, σοβαρότητα κι επιθετικότητα. Έκανε εξαιρετικό ματς στο Βερολίνο και σίγουρα πήρε μεγάλη ψυχολογική ανάσα.
3) Ο Σόφο επίσης ήταν σύμφωνα με τη δική μου εικόνα, ακρογωνιαίος λίθος για τον Παναθηναϊκό και στην άμυνα, καθώς όταν δεν του καταλογίζονται τα φάουλ, ίσως να είναι (αν όχι ο κορυφαίος) ένας από τους καλύτερους σέντερ της Ευρώπης στην αντιμετώπιση του πικ εν ρολ. Κι ας προσπαθούν να το χτυπούν στα πόδια οι αντίπαλοι προπονητές.
4) Αν και συνολικά ήταν καλή η άμυνα του Παναθηναϊκού (οι Γερμανοί ευστόχησαν σε αρκετές φάσεις με προσωπική δημιουργία), πιστοποιήθηκε (κατ'εμέ) το πολύ σοβαρό πρόβλημα στην ομαδική άμυνα κυρίως όταν στην πεντάδα βρίσκονται ο Γκιστ, ο Λάσμε και ο Μπανκς. Ατομικά είναι εξαιρετικοί αμυντικοί και ο τρεις, χάνουν τον μπούσουλα όμως, όταν χρειαστεί να δουλέψουν στη δεύτερη, ή την τρίτη περιστροφή. Κι αυτός είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος, που ο Παναθηναϊκός έχασε τόσα αμυντικά ριμπάουντ, δίνοντας το περιθώριο στους Γερμανούς για ανανεώσεις επιθέσεων.
5) Προσωπικά καταλογίζω (και) στον Πεδουλάκη το γεγονός ότι σε πολλά κρίσιμα ματς, ο Παναθηναϊκός έχει αναδείξει διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Κι αυτός αναμφίβολα στα συν του τριφυλλιού αλλά και του προπονητή του. Δε γίνεται όταν χάνει ο Παναθηναϊκός να φταίει ο Πεδουλάκης και όταν κερδίζει να πιστώνεται στους ...παικταράδες. Μακριά από εμένα αυτή η λογική.
6) Ο Καπόνο είναι εξαιρετικός τύπος. Δεν παίζει για την πάρτη του, κοιτάει το συμφέρον της ομάδας, αλλά με την άμυνα έχει σοβαρό θέμα. Αν δεν τον απέσυρε ο Πεδουλάκης (και μπράβο του διότι ο Αμερικάνος στην επίθεση ήταν καυτός) ο Ομπράντοβιτς θα μπορούσε όλο το βράδι να παίζει με τον Τζέντοβιτς στην κορυφή ένας εναντίον ενός με τον Καπόνο να προσπαθεί να τον σταματήσει.
Η νίκη στο Βερολίνο δεν ήταν μεγάλη, ήταν όμως πολύ σημαντική, υπό τις συνθήκες που έγινε. Το παιχνίδι του Παναθηναϊκού τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα ήταν καλύτερο σε σχέση με άλλες βραδιές, αλλά πάντα υπάρχει το ερωτηματικό τι θα γίνει αν δεν μπουν τα σουτ. Διότι έχω την αίσθηση ότι τα πολλά τρίποντα δεν είναι ζήτημα φιλοσοφίας του Πεδουλάκη τόσο, όσο επιλογή που προκύπτει μέσα από την εξέλιξη των παικτών. Αν το καλοσκεφτείτε, η διαφορά είναι μεγάλη. Και σε αυτό, την απάντηση πρέπει να δώσει ο Πεδουλάκης.
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Οι - νέοι - πρωταγωνιστές...
Στο Βερολίνο ο Παναθηναϊκός δεν έπαιζε την πρόκρισή στο top 16. Επαιζε ουσιαστικά τον αποκλεισμό του και μάλιστα δίχως τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Διότι απέναντι στην Αλμπα είχε μόνο να χάσει. Δεν είχε πολλά να κερδίσει...
Τα κατάφεραν οι πράσινοι και είναι για τα καλά στη μάχη της πρόκρισης. Επί του παρόντος έχουν κάνει τις εντός προγράμματος νίκες, δεν έχουν ούτε κέρδος ούτε απώλεια εκτός προγράμματος... Αν είχαν ηττηθεί στο Βερολίνο - γήπεδο που λογικά θα περάσουν όλοι διεκδικητές - θα είχε πρόβλημα.
Αυτή είναι η ουσία. Παρ' όλα αυτά, ο Παναθηναϊκός δικαιούται να πανηγυρίζει. Γιατί ήταν πράγματι μεγάλη νίκη. Η πρώτη δίχως τον Δημήτρη Διαμαντίδη από την αρχή του αγώνα. Μόνο με τον Κώστα Τσαρτσαρή να συνδέει το τωρινό ρόστερ με την ομάδα των τίτλων. Δεν ήταν και λίγο πράγμα, έστω κι αν η Αλμπα είναι ένα από τα πιο αδύναμα κλαμπ που συνεχίζουν στην Ευρωλίγκα.
Για να έρθει το διπλό στη Γερμανία, χρειάστηκε να κάνει ένα βήμα μπροστά και να γίνει ηγέτης ο Γιόνας Ματσιούλις. Ο Λιθουανός έκανε το παιχνίδι της ζωής του, έβαλε μεγάλα σουτ, είχε 28 πόντους με 6/6 βολές, 2/2 δίποντα, 6/8 τρίποντα. Δεν ήταν μόνος του. Ο Τζέιμς Γκιστ πέτυχε το πιο κρίσιμο καλάθι της αναμέτρησης, το τρίποντο που ανέβασε τη διαφορά στους 6, όταν οι Γερμανοί πλησίασαν σε απόσταση βολής στο τελευταίο πεντάλεπτο. Ηταν και ο Ρόκο Λένι Ούκιτς, που έκανε ένα από τα πιο ώριμά του παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό.
Η γρήγορη ματιά στη στατιστική δείχνει ότι η νίκη ήρθε από τα τρίποντα (12/26), αλλά υπάρχουν άλλα δύο νούμερα που φανερώνουν την αλήθεια. Ο Παναθηναϊκός έκανε μόλις 9 λάθη και έδωσε 16 ασίστ. Τις 6 ο Μπράμος, τις 4 ο Τσαρτσαρής, τις 3 ο Μπανκς. Με τους τρεις αυτούς στο παρκέ, οι πράσινοι είχαν τον έλεγχο στο παρκέ. Βάλτε και τον Καπόνο που έβαλε και πάλι τα σουτ που του αναλογούσαν, αλλά και τον Σχορτσανίτη, που έκανε τη δουλειά του στο δεύτερο ημίχρονο. Συν τοις άλλοις, η άμυνα του Παναθηναϊκού διάβασε καλά την Αλμπα και αν είχε ελέγξει τα ριμπάουντ, θα κέρδιζε πολύ πιο εύκολα. Τα 17 επιθετικά των γηπεδούχων, τους έδωσαν την ευκαιρία να μείνουν στη διεκδίκηση μέχρι τέλους, δίχως να γίνουν όμως ποτέ ιδιαίτερα απειλητικοί.
Οπως και να έχει, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι ο Παναθηναϊκός αποδεικνύεται πολύ σκληρός για να πεθάνει και θα παλέψει μέχρι τέλους για την πρόκριση στα πλέι οφ, έχοντας πολλές πιθανότητες να τα καταφέρει. Φαβορί δεν έγινε, αλλά ήδη έχει τρεις νίκες στις αποσκευές του.
Το σύνδρομο της Μασαχουσέτης
Θα το αρχίσω λίγο ανάποδα. Διάβασα (στην πραγματικότητα ρούφηξα) το σημείωμα του Νίκου Παπαδογιάννη για τον Γκάλη, το Hall of Fame, την επίσκεψή του εκεί προ αμνημονεύτων. Το επανέφερα, όμως, στημένος στον υπολογιστή όντας, στο φινάλε του αγώνα της Ο2 Αρίνα. Ο Νικόλας έγραψε ότι έξω από το Hall of Fame της Μασαχουσέτης, όταν μία μπάλα έπεσε τα χέρια του, σουτάρε 7/8 τρίποντα, επίδοση που δε θα είχε (όπως ο ίδιος δηλώνει), ούτε αν πέταγε τυλιγμένα χαρτιά στον διπλανό κάδο των αχρήστων (αυτό το ...δηλώνω εγώ). Όπως η αύρα του Λάρι Μπερντ, του Όσκαρ Ρόμπερτσον, του Μάτζικ, του Καρίμ και όλων αυτών των οποίων τα ονόματα είχαν περάσει στην αιωνιότητα του HOF, μετέδιδε τα στοιχεία τους στον επισκέπτη του, έτσι πιστεύω ότι η ιστορία της φανέλας του Παναθηναϊκού μεταδίδει στους νυν παίκτες ικανότητες ανώτερες των πραγματικών. Αξίζει τον κόπο να γίνει μία έρευνα και υπόσχομαι ότι θα την κάνω. Έχω λοιπόν, την υποψία, ότι από τους παίκτες που αγωνίζονται φέτος με το τριφύλλι το στήθος, οι περισσότεροι "γράφουν" συνολικά, ιδιαιτέρως αυξημένα ποσοστά σε σχέση με τα στατιστικά καριέρας που κόμιζαν στην Αθήνα. Είναι εντυπωσιακό. Όπως εντυπωσιακός είναι και ο τρόπος με τον οποίο ο Παναθηναϊκός ξεπερνά τα προβλήματα, στέκεται στα πόδια του και ελίσσεται ανάμεσα στους σκοπέλους που υπάρχουν στη φετινή ευρωπαϊκή διαδρομή του.
Ασφαλώς και ο άνθρωπος του αγώνα στη νίκη επί της Άλμπα ήταν ο εκπληκτικός Γιόνας Μασιούλις, που έκανε τον αγώνα της ζωής του και οδήγησε την ομάδα του σε μία πολύ σημαντική νίκη, για την οποία θα συμφωνήσω με τον Καβαλιεράτο δίνει το δικαίωμα στην ελληνική ομάδα το δικαίωμα στην ελπίδα (της πρόκρισης) κι όχι αυτή καθαυτή την πρόκριση.
Σε ένα ματς, που έκρυβε πολλούς κινδύνους και οι πράσινοι έπαιζαν χωρίς τον Δημήτρη Διαμαντίδη θα σφίξω το χέρι στον Αργύρη Πεδουλάκη, στο πρόσωπο του οποίου αναγνωρίζω το βασικό συντελεστή της νίκης. Έκανε άριστη διαχείριση του υλικού του, αντιμετώπισε με πολύ σωστό τρόπο τη ζώνη της Άλμπα και τα σουτ που έβγαλαν οι παίκτες του, έστω κι αν το 12/25 είναι υπερβολικά μεγάλο, προήλθαν μέσα από οργανωμένο και στοιχειοθετημένο παιχνίδι και όχι μέσα από αλόγιστες μπούκες και γιούργια στον ντραβλά με τα κουλούτια (όπως έλεγε και ο κορυφαίος Κώστας Σορώτος όταν τον είχα κόουτς).
Επί του παιχνιδιού τώρα και αφού σημειώσω ότι ο Γιόνας Μασιούλις ήταν η υπέρτατη δύναμη του Παναθηναϊκού αποδεικνύοντας ότι εκτός των άλλων είναι παλικάρι και μπορεί να εκφράσει ηγετικές τάσεις, στα επιμέρους.
1) Το 40λεπτο του Βερολίνου, απέδειξε, ή μάλλον μας υπενθύμισε ότι με τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη στην πεντάδα του, ο Παναθηναϊκός είναι μία άλλη, μία τελείως διαφορετική ομάδα. Ο Αρτζι τον χρησιμοποίησε αρκετή ώρα και κυρίως με τον Τζέισον Καπόνο. Ένα κομμάτι ...ψωμί από το βραδινό γεύμα τους, οι περιφερειακοί των πράσινων πρέπει να τον μοιραστούν με τον Σόφο, διότι η παρουσία του και μόνο τους έδωσε την ευκαιρία να εκτελούν (σχεδόν) ανενόχλητοι. Ο Σόφο μπορεί να σκόραρε, μπορεί να έκανε κάποια λάθη, αλλά η ανάγκη του Ομπράντοβιτς να στέλνει, δεύτερο, ή ακόμα και τρίτο παίκτη πάνω του, δημιούργησε τις προύποθέσεις για την (σε γενικές γραμμές) πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας από τους πράσινους.
2) Η απουσία του Διαμαντίδη ανέδειξε έναν τελείως διαφορετικό Ρόκο Λένι Ούκιτς, ο οποίος είχε περισσότερη αυτοπεποίθηση, σοβαρότητα κι επιθετικότητα. Έκανε εξαιρετικό ματς στο Βερολίνο και σίγουρα πήρε μεγάλη ψυχολογική ανάσα.
3) Ο Σόφο επίσης ήταν σύμφωνα με τη δική μου εικόνα, ακρογωνιαίος λίθος για τον Παναθηναϊκό και στην άμυνα, καθώς όταν δεν του καταλογίζονται τα φάουλ, ίσως να είναι (αν όχι ο κορυφαίος) ένας από τους καλύτερους σέντερ της Ευρώπης στην αντιμετώπιση του πικ εν ρολ. Κι ας προσπαθούν να το χτυπούν στα πόδια οι αντίπαλοι προπονητές.
4) Αν και συνολικά ήταν καλή η άμυνα του Παναθηναϊκού (οι Γερμανοί ευστόχησαν σε αρκετές φάσεις με προσωπική δημιουργία), πιστοποιήθηκε (κατ'εμέ) το πολύ σοβαρό πρόβλημα στην ομαδική άμυνα κυρίως όταν στην πεντάδα βρίσκονται ο Γκιστ, ο Λάσμε και ο Μπανκς. Ατομικά είναι εξαιρετικοί αμυντικοί και ο τρεις, χάνουν τον μπούσουλα όμως, όταν χρειαστεί να δουλέψουν στη δεύτερη, ή την τρίτη περιστροφή. Κι αυτός είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος, που ο Παναθηναϊκός έχασε τόσα αμυντικά ριμπάουντ, δίνοντας το περιθώριο στους Γερμανούς για ανανεώσεις επιθέσεων.
5) Προσωπικά καταλογίζω (και) στον Πεδουλάκη το γεγονός ότι σε πολλά κρίσιμα ματς, ο Παναθηναϊκός έχει αναδείξει διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Κι αυτός αναμφίβολα στα συν του τριφυλλιού αλλά και του προπονητή του. Δε γίνεται όταν χάνει ο Παναθηναϊκός να φταίει ο Πεδουλάκης και όταν κερδίζει να πιστώνεται στους ...παικταράδες. Μακριά από εμένα αυτή η λογική.
6) Ο Καπόνο είναι εξαιρετικός τύπος. Δεν παίζει για την πάρτη του, κοιτάει το συμφέρον της ομάδας, αλλά με την άμυνα έχει σοβαρό θέμα. Αν δεν τον απέσυρε ο Πεδουλάκης (και μπράβο του διότι ο Αμερικάνος στην επίθεση ήταν καυτός) ο Ομπράντοβιτς θα μπορούσε όλο το βράδι να παίζει με τον Τζέντοβιτς στην κορυφή ένας εναντίον ενός με τον Καπόνο να προσπαθεί να τον σταματήσει.
Η νίκη στο Βερολίνο δεν ήταν μεγάλη, ήταν όμως πολύ σημαντική, υπό τις συνθήκες που έγινε. Το παιχνίδι του Παναθηναϊκού τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα ήταν καλύτερο σε σχέση με άλλες βραδιές, αλλά πάντα υπάρχει το ερωτηματικό τι θα γίνει αν δεν μπουν τα σουτ. Διότι έχω την αίσθηση ότι τα πολλά τρίποντα δεν είναι ζήτημα φιλοσοφίας του Πεδουλάκη τόσο, όσο επιλογή που προκύπτει μέσα από την εξέλιξη των παικτών. Αν το καλοσκεφτείτε, η διαφορά είναι μεγάλη. Και σε αυτό, την απάντηση πρέπει να δώσει ο Πεδουλάκης.
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Οι - νέοι - πρωταγωνιστές...
Στο Βερολίνο ο Παναθηναϊκός δεν έπαιζε την πρόκρισή στο top 16. Επαιζε ουσιαστικά τον αποκλεισμό του και μάλιστα δίχως τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Διότι απέναντι στην Αλμπα είχε μόνο να χάσει. Δεν είχε πολλά να κερδίσει...
Τα κατάφεραν οι πράσινοι και είναι για τα καλά στη μάχη της πρόκρισης. Επί του παρόντος έχουν κάνει τις εντός προγράμματος νίκες, δεν έχουν ούτε κέρδος ούτε απώλεια εκτός προγράμματος... Αν είχαν ηττηθεί στο Βερολίνο - γήπεδο που λογικά θα περάσουν όλοι διεκδικητές - θα είχε πρόβλημα.
Αυτή είναι η ουσία. Παρ' όλα αυτά, ο Παναθηναϊκός δικαιούται να πανηγυρίζει. Γιατί ήταν πράγματι μεγάλη νίκη. Η πρώτη δίχως τον Δημήτρη Διαμαντίδη από την αρχή του αγώνα. Μόνο με τον Κώστα Τσαρτσαρή να συνδέει το τωρινό ρόστερ με την ομάδα των τίτλων. Δεν ήταν και λίγο πράγμα, έστω κι αν η Αλμπα είναι ένα από τα πιο αδύναμα κλαμπ που συνεχίζουν στην Ευρωλίγκα.
Για να έρθει το διπλό στη Γερμανία, χρειάστηκε να κάνει ένα βήμα μπροστά και να γίνει ηγέτης ο Γιόνας Ματσιούλις. Ο Λιθουανός έκανε το παιχνίδι της ζωής του, έβαλε μεγάλα σουτ, είχε 28 πόντους με 6/6 βολές, 2/2 δίποντα, 6/8 τρίποντα. Δεν ήταν μόνος του. Ο Τζέιμς Γκιστ πέτυχε το πιο κρίσιμο καλάθι της αναμέτρησης, το τρίποντο που ανέβασε τη διαφορά στους 6, όταν οι Γερμανοί πλησίασαν σε απόσταση βολής στο τελευταίο πεντάλεπτο. Ηταν και ο Ρόκο Λένι Ούκιτς, που έκανε ένα από τα πιο ώριμά του παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό.
Η γρήγορη ματιά στη στατιστική δείχνει ότι η νίκη ήρθε από τα τρίποντα (12/26), αλλά υπάρχουν άλλα δύο νούμερα που φανερώνουν την αλήθεια. Ο Παναθηναϊκός έκανε μόλις 9 λάθη και έδωσε 16 ασίστ. Τις 6 ο Μπράμος, τις 4 ο Τσαρτσαρής, τις 3 ο Μπανκς. Με τους τρεις αυτούς στο παρκέ, οι πράσινοι είχαν τον έλεγχο στο παρκέ. Βάλτε και τον Καπόνο που έβαλε και πάλι τα σουτ που του αναλογούσαν, αλλά και τον Σχορτσανίτη, που έκανε τη δουλειά του στο δεύτερο ημίχρονο. Συν τοις άλλοις, η άμυνα του Παναθηναϊκού διάβασε καλά την Αλμπα και αν είχε ελέγξει τα ριμπάουντ, θα κέρδιζε πολύ πιο εύκολα. Τα 17 επιθετικά των γηπεδούχων, τους έδωσαν την ευκαιρία να μείνουν στη διεκδίκηση μέχρι τέλους, δίχως να γίνουν όμως ποτέ ιδιαίτερα απειλητικοί.
Οπως και να έχει, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι ο Παναθηναϊκός αποδεικνύεται πολύ σκληρός για να πεθάνει και θα παλέψει μέχρι τέλους για την πρόκριση στα πλέι οφ, έχοντας πολλές πιθανότητες να τα καταφέρει. Φαβορί δεν έγινε, αλλά ήδη έχει τρεις νίκες στις αποσκευές του.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου