Διαβάστε το κείμενο του Μιχάλη Λεάνη για τον "μεγάλο" Γιώργο Κολοκυθά που "έφυγε".
Μου τα έχουν διηγηθεί συμπαίκτες του που είχαν την τύχη και συγχρόνως την ατυχία να τον αντιμετωπίσουν σαν αντίπαλο , άνθρωποι του μπάσκετ απλοί φίλαθλοι του αθλήματος.
Μεγαλοφυΐα, μοναδικός, παίκτης από άλλο πλανήτη, ή η μοιραία σύγκριση , ο Γκάλης της εποχής του!!Μπούρδες !! Η εποχή του ήταν μία και ο Κολοκυθάς ένας και μοναδικός. Κοινό στοιχείο στην διήγηση όλων; Ένα πλατύ χαμόγελο να συνοδεύει πάντα τα ανδραγαθήματα του Γιώργου Κολοκυθά μέσα και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους.
Οι ιστορίες ατέλειωτες. Φτάνουν στα όρια των αστικών μύθων.
Ο Κολοκυθάς εκείνο , ο Κολοκυθάς το άλλο, τι έκανε στην Εθνική σαν παίκτης τι σκάρωσε στον δείνα πως την πλήρωσε ο τάδε. Κάλλιστα θα μπορούσαν να συνθέσουν τις σελίδες ενός βιβλίου παγκόσμιο best seller.
Τον γνώρισα όμως σαν ΑΝΘΡΩΠΟ. Και γι’αυτό με πονά η απουσία του. Από μεγάλους αθλητές αυτή η χώρα ποτέ δεν είχε έλλειψη. Έφυγαν τόσοι , ακολουθούν εκατοντάδες . Από μεγάλους ανθρώπους όμως….
Ήταν αδύνατον να συναναστραφείς μαζί του και να μην σε μαγέψει .Εκτός αν ήσουν αναίσθητος ! Ο Κολοκυθάς ο άνθρωπος του κεφιού και της παρέας γι’ αυτά εξάλλου ζούσε, ήταν για μένα η πιο φλύαρη προσωπικότητα στη σιωπή της!!
Παρατηρούσε τα πάντα με ένα βλέμμα ανήσυχο και εξερευνητικό συγχρόνως , σε ακτινογραφούσε κάθε φορά που άνοιγες το στόμα σου , διάβαζε στις σκέψεις σου πριν ακόμα τις μετατρέψεις σε λόγο και γελούσε κάτω από τα μουστάκια του με νόημα. Όταν αποφάσιζε να παρέμβει, απλά ο χρόνος σου τελείωνε. Άρχιζε ο δικός του και ξεχείλιζε ο χείμαρρος.
Τι χείμαρρος. Ωκεανός ολόκληρος που γνώριζε όμως όπως όλοι οι ωκεανοί , πολύ καλά την απεραντοσύνη του αλλά και τα όρια του. Εκρηκτικός και συνάμα γαλήνιος. Αν ξεχείλιζε η ορμητική προσωπικότητα του ήταν αδύνατον να μη σε πνίξει.
Κι εδώ ακριβώς υπεισέρχεται η παρουσία του προέδρου Βασιλακόπουλου που τόσα του έχουμε γράψει για τυχόν αστοχίες της Ομοσπονδίας αλλά για τα καλά …κουβέντα!
Γιατί αυτός διαβλέποντας τις ικανότητες του τον έπεισε να ασχοληθεί με τα παραγοντικά. Σιγά μην είχε όρεξη ο Κολοκυθάς να μπλεχθεί με όλα αυτά τα…μάταια.
Ήξερε βέβαια ότι βάζει δίπλα του μια μπουλντόζα έτοιμη να μαρσάρει και να γκρεμίσει τα πάντα. Αλλά το ρίσκαρε γιατί πόνταρε στην προσωπικότητα του Κολοκυθά και κέρδισε. Θα μπορούσε κάλλιστα όπως τόσοι και τόσοι στις Ομοσπονδίες -ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας -να φροντίσει την θέση να καλύψει κάποιος ….υποτακτικός. Αλλά προς τιμή του το τόλμησε !Κερδισμένο το δίχως άλλο το ίδιο το άθλημα.
Ο Κολοκυθάς έκανε για την Εθνική σε όλα αυτά τα δημιουργικά χρόνια όσο δεν έκανε σαν αθλητής. Όσα της χρωστούσε σαν παίκτης, τα χρόνια της νεότητας που την σνόμπαρε! Όλα παιδιά του αυτά που βρέθηκαν στα ψηλότερα βάθρα. Γιατί κατάφερε να τους μεταλαμπαδεύσει τον αθλητικό εγωισμό, την έλλειψη κινδύνου , την μαγκιά με μέτρο και σεβασμό στον αντίπαλο , την προσωπικότητα και τις απαραίτητες δόσεις αυτοπεποίθησης στις τέσσερεις γραμμές του γηπέδου. Όλα αυτά τα στοιχεία που τον χαρακτήριζαν σαν αθλητή περιτυλιγμένα πλέον με τη σοφία του παράγοντα.
Μια σοφία που τον έκανε επίσης να διακρίνει τα μάταια της καθημερινότητας. Τις ανώφελες κόντρες τις ατελέσφορες προστριβές τις άσκοπές και αποπροσανατολιστικές εντάσεις.
«Θα κάθομαι από ψηλά θα καπνίζω το πούρο μου και θα σας βλέπω να μαλώνετε για βλακείες» συνήθιζε να λέει, όταν τα πράματα σοβάρευαν.
Και εγώ αισθανόμουν ότι κάπως έτσι θα γινόταν, όταν τον παρατηρούσα να απολαμβάνει το πούρο του με το αυτοκρατορικό του ύφος και να κουνά το κεφάλι του με νόημα ! Αυτόματα σχεδόν ενστικτωδώς ερχόταν στο μυαλό ο μαγικός στίχος του Αλκη Αλκαίου –άλλη τεράστια προσωπικότητα και απώλεια- να ντύσει την φιγούρα του: «Όσοι με τον Χάρο γίναν φίλοι, με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη , στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι, πάντα γελαστοί , πάντα γελαστοί και γελασμένοι»!!
πηγή: superbasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου