Ο Βασίλης Σαμπράκος υποκλίνεται στην επιχειρηματική αντίληψη των Βαυαρών και αναρωτιέται (ρητορικά) γιατί δεν τους μιμούνται οι Ελληνες.
Διαβάζοντας μια ανακοίνωση της Μπάγερν για την διοργάνωση ενός φιλανθρωπικού μικρού Μουντιάλ πιτσιρικάδων από όλο τον κόσμο τον ερχόμενο Ιούνιο στο Μόναχο έπιασα τον εαυτό μου να συγχαίρει τον γερμανικό σύλλογο για την πρωτοποριακή ιδέα που έχει ένα σωρό επιχειρηματικά οφέλη για αυτήν.
Τι κάνει η Μπάγερν τον Ιούνιο στην “Allianz Arena”; Μαζεύει ομάδες από Κίνα, Ιαπωνία, Βραζιλία, Ιταλία, Αυστραλία, Ινδία και, φυσικά τη Γερμανία, οι οποίες συμμετέχουν σε ένα τουρνουά φιλανθρωπικού χαρακτήρα. Πρόκειται για ομάδες που θα στελεχώνονται από παιδιά 14-16 ετών. Κι έλα να δεις τώρα τι κρύβεται πίσω από αυτή την ιδέα.
Η Μπάγερν μαζεύει ένα σωρό λεφτά από αυτό το τουρνουά. Για παράδειγμα, συμφώνησε με την “Yingli Green Energy”, έναν κολοσσό των φωτοβολταϊκών, η οποία “αγόρασε” το δικαίωμα να τρέξει δύο τουρνουά επιλογής παικτών σε Κίνα και Ιαπωνία για να προβάλει την κοινωνική της ανησυχία. Τι θα κάνει η εταιρεία; Τουρνουά σε υποβαθμισμένες περιοχές της Κίνας, για να δώσει την ευκαιρία σε φτωχόπαιδα να δείξουν το ταλέντο τους και να ζήσουν το όνειρό τους. Και ένα τουρνουά στην Ιαπωνία, όπου θα δώσει την ευκαιρία σε παιδιά που κατάγονται από τους τρεις νομούς που χτυπήθηκαν περισσότερο από το τσουνάμι να δείξουν τα προσόντα τους και να ταξιδέψουν στην Γερμανία για την τελική φάση. Κάτι αντίστοιχο κάνει η Μπάγερν και στα άλλα κράτη, μέσα από αντίστοιχες χορηγίες από τις adidas, Audi και Lufthansa. Συγκεντρώνει φτωχόπαιδα από όλες αυτές τις χώρες, δίδοντας έτσι την ευκαιρία στους χορηγούς της να αναπτύξουν μαζί της φιλανθρωπική δράση. Και λάβε υπόψη επίσης ότι δεν πρόκειται για ένα απλό τουρνουά ολίγων ημερών, αλλά για ένα ολόκληρο καλοκαιρινό καμπ για τα παιδιά και ένα συνέδριο προπονητών ακαδημιών από αυτές τις χώρες.
Κάνε τώρα ένα διάλειμμα από τις πληροφορίες και στάσου να σκεφτείς και να μετρήσεις πόσα κερδίζει η Μπάγερν, εκτός από χρήματα και θετική προβολή. Διεισδύει ακόμη περισσότερο, και μάλιστα με καλή φήμη, σε αγορές που την ενδιαφέρουν πολύ, σαν της Κίνας, της Ιαπωνίας, της Ινδίας. Εχει χαρούμενους τους χορηγούς της. Κρατάει “ενεργό” το γήπεδό της σε μια “νεκρή” περίοδο, του Ιουνίου. Σκέψου πόσοι τουρίστες του Μονάχου θα αρπάξουν την ευκαιρία να επισκεφθούν την Allianz Arena (και το μουσείο της Μπάγερν) για να δουν τα φτωχά παιδιά της πατρίδας τους και να συμμετέχουν σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση. Και, επειδή μιλάμε για ποδόσφαιρο, έχει ήδη εξασφαλίσει το δικαίωμα του πρώτου λόγου στην απόκτηση οποιουδήποτε εκ των πιτσιρικάδων παικτών που θα ξεχωρίσουν, εφόσον αυτοί δεν ανήκουν σε κάποιο σύλλογο.
Σκέψου τώρα ότι αυτό το κάνει ένας σύλλογος που δεν έχει πατήσει γκάζι στη μηχανή της ακαδημίας για την ανάδειξη των ποδοσφαιριστών, αφού είναι ακόμη στην “αγοράζω τους καλύτερους έτοιμους παίκτες” λογική. Μάλιστα, όπως μου εξήγησε ο Ελληνας “σύνδεσμος” της Μπάγερν στην Ελλάδα, ο ατζέντης Αχιλλέας Χατζηνικολάου, ο υπεύθυνος (από το φθινόπωρο) της βαυαρικής ακαδημίας Βόλφγκαντ Ντρέμλερ έχει την ιδέα να συγκεντρώσει ταλέντα μόνο από την Ευρώπη, δηλαδή κυρίως από την Γερμανία και τις γύρω χώρες, και πάντως όχι από άλλες ηπείρους. Δηλαδή όλη αυτή η ιδέα για το φιλανθρωπικό τουρνουά δεν επινοήθηκε από αμιγώς ποδοσφαιρικά κίνητρα, αλλά από καθαρά επιχειρηματικά κίνητρα. Η συλλογή ταλέντων δεν είναι καν προτεραιότητα.
Συνοψίζω: μια ποδοσφαιρική εταιρεία, προχωρά σε μια ενέργεια, της οποίας τα βασικά προσδοκώμενα οφέλη είναι κυρίως εξωποδοσφαιρικά. Κι αν της προκύψει και κάποιο ταλέντο, προέκυψε.
Και επειδή είναι αγαπημένη μου συνήθεια, κάνω τώρα και την ελληνική αναγωγή: σκέψου πόσο εύκολο είναι για μια ελληνική μεγάλη ομάδα να στήσει στο γήπεδό της το καλοκαίρι ένα αντίστοιχο τουρνουά για φτωχόπαιδα και παιδιά μεταναστών που ζουν εδώ. Θα εξασφαλίσει σε χρόνο dt τα έξοδα διεξαγωγής από τους χορηγούς (είναι πιθανό να βγάλει και κέρδος), θα εξασφαλίσει θετική προβολή για τον εαυτό της, θα γίνει πιο αγαπητή στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, θα δώσει την ευκαιρία στους γνήσιους οπαδούς της να νιώσουν καλά για την κοινωνική δράση της αγαπημένης τους ομάδας και, φυσικά, θα κάνει δικό της το όποιο ταλέντο αναδειχθεί σε αυτό το τουρνουά. Δεν θέλει λεφτά. Θέλει να σε νοιάζει, να ανησυχείς και να σκέφτεσαι δημιουργικά.
Οχι, παρακάτω δεν πάω. Διότι αν σε αυτή την παράγραφο πρέπει να καταγράψω πόσοι “ηγέτες” του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου έχουν τέτοιες ανησυχίες, η παράγραφος θα κλείσει κάπου εδώ. 

πηγή: gazzetta.gr