Ο Βασίλης Σαμπράκος κοιτάζει αυτό που επιτυγχάνουν τα Γιάννενα, που μοιάζει με την μεγαλύτερη έκπληξη των τελευταίων ετών στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Μετά από 25 αγωνιστικές, αυτό που έκανε στην φετινή Superleague ο Ολυμπιακός μοιάζει περίπου με το αυτονόητο, αυτό που ήταν “καταδικασμένος” να κάνει απέναντι σε τόσο χαμηλότερης δυναμικότητας αντιπάλους. Αυτό που κάνει ο Αστέρας Τρίπολης επιβεβαιώνει το προηγούμενο επίτευγμά του και αναδεικνύει τη σημασία και τον ρόλο που παίζουν στο ποδόσφαιρο οι καλές συνθήκες εργασίας και η οικονομική ευμάρεια. Αυτό που κάνει ο ΠΑΟΚ μοιάζει επίσης περίπου αυτονόητο. Διότι ανανεώθηκε μεν, και μάλιστα πολύ, αλλά στην πορεία διαπίστωσε ότι οι παραδοσιακοί ανταγωνιστές του ήταν χειρότερες ομάδες. Αυτό που κάνει ο Ατρόμητος μοιάζει με αυτό που κάνει ο Αστέρας, πρόκειται για μια επιβεβαίωση των προηγούμενων επιτευγμάτων του και για την ανάδειξη της σημασίας και του ρόλου που παίζουν οι συνθήκες. Ενας πρόεδρος που πληρώνει και δίνει χρόνο και υπομονή γεύεται τους καρπούς της προσπάθειάς του και βλέπει την ομάδα του να μεγαλώνει.
Σε επίπεδο κορυφής υπάρχουν όλα αυτά, και υπάρχει και αυτό που κάνει ο ΠΑΣ Γιάννινα. Μια ιστορία που κανείς πρέπει να την διηγείται με τον θαυμασμό που διηγείται ένα ποδοσφαιρικό θαύμα. Διότι τέτοιο είναι αυτό που έχει συμβεί στη διάρκεια των 25 αγωνιστικών.
Μια ομάδα που δεν ζητούσε, σε επίπεδο διοίκησης, από τον εαυτό της τίποτε παραπάνω από το να σωθεί, έχει πλησιάσει όσο ποτέ την κορυφαία διάκρισή της στο πρωτάθλημα και το θαύμα της συμμετοχής σε ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Μια ομάδα που δεν πήρε άδεια, υποχρεώθηκε να κρατήσει λιγότερους “περσινούς” παίκτες από όσους της χρειάζονταν, πήρε πρωτόπειρα στην κατηγορία παιδιά, έπαιξε/ παίζει στο χειρότερο τερέν της Superleague, δεν έχει προπονητικό κέντρο, φτάνει να προπονείται σε τεχνητό χλοοτάπητα και σε αγωνιστικούς χώρους μικρότερων διαστάσεων, δεν έκανε μεταγραφές τον Ιανουάριο σε αντίθεση με όλες τις άλλες ομάδες, ζει με ποδοσφαιριστές που πληρώνονται πιο σπάνια και πιο χαμηλά συγκριτικά με την συντριπτική πλειονότητα των συναδέλφων τους της Superleague, και είναι μακράν της δεύτερης η φθηνότερη ομάδα του πρωταθλήματος, μοιράζεται σήμερα την 5η θέση με τον Παναθηναϊκό. Ποιον Παναθηναϊκό; Μια ομάδα που στην εκκίνηση του πρωταθλήματος κόστιζε περίπου 7 φορές παραπάνω από την ομάδα του ΠΑΣ.
Θα γράψει ιστορία, δεν χρειάζεται μεγάλη τεκμηρίωση αυτό, ο ΠΑΣ αν τα καταφέρει να κρατηθεί μέχρι τέλους στην 5αδα. Ο Γιάννης Χριστόπουλος και οι ποδοσφαιριστές όμως έχουν ήδη γράψει ιστορία. Κι αν δεν χαλάσουν την εικόνα τους στην τελευταία 5αδα των αγώνων της Superleague, θα είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές αυτού του πρωταθλήματος. Διότι θα έχουν καταφέρει να κάνουν πρωταθλητισμό, για τα Γιάννινα, φορώντας κάτι φτωχότερο από παπούτσια πάνινα, που λέει το τραγούδι.
Ο κόσμος το ζει, η διοίκηση το εκμεταλλεύεται και “τσιμπάει” τις τιμές των εισιτηρίων, και το γήπεδο δεν θα είναι γεμάτο μόνο από κόσμο το ερχόμενο Σάββατο, για το ματς με τον Αρη, αλλά και γεμάτο με απαιτήσεις για ακόμη μια επιτυχία, η οποία θα κρατήσει το ευρωπαϊκό όνειρο ζωντανό. Μιας πόλης με τέτοια ποδοσφαιρική παράδοση, σαν τα Γιάννινα, της αξίζει να το ζήσει αυτό το θαύμα. Μιας ομάδας που έχει δουλέψει τόσο καλά και τόσο σωστά, κι έχει πετύχει ήδη τόσες υπερβάσεις, της αξίζει να το πετύχει αυτό το θαύμα.
Για να κερδίσει την ιστορική αναφορά, αλλά και να γίνει παράδειγμα που θα εμπνέει ή θα δίνει κουράγιο σε όσους έχουν προσπαθήσει να μπουν και να ζήσουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο με βασικά εφόδια τις γνώσεις, τη μελέτη, την πολλή δουλειά, την πρόοδο και την εξέλιξη, όπως ο Γιάννης Χριστόπουλος. Για να χρησιμοποιείται αυτή η ιστορία ως αντιπαράδειγμα στα παραδείγματα ανθρώπων που βρίσκουν δουλειά στην μπάλα με βασικά προσόντα την ατζέντα στο κινητό, τα σημαιάκια, τις κάρτες, τα “2 ημίχρονο, 1 τελικό” και τις ηχογραφημένες συνομιλίες.