Ο Διαμαντίδης χάρηκε για το
ευρωπαϊκό του Ολυμπιακού, παραδέχθηκε ότι ο Σπανούλης μπορούσε να παίξει
στο ΝΒΑ. Ο Παπανικολάου και ο Σλούκας αποκάλυψαν πως στο ξεκίνημα της
καριέρας τους, θαύμαζαν τον Διαμαντίδη. Ναι, τα είπαν στην τηλεόραση
αυτά. Και οι Παναθηναϊκοί επιτρέπουν στον Διαμαντίδη να φορά ακόμα την
πράσινη φανέλα, οι Ολυμπιακοί τον Παπανικολάου και τον Σλούκα τα
ερυθρόλευκα.Οχι, δεν υπάρχει καμία πρόθεση να βγει το καλό παιδί ο Διαμαντίδης. Ούτε φυσικά είναι και ο μοναδικός σωστός, όπως επιχειρούν πολλοί να προτάξουν. Αλλά δεν είναι και ο χειρότερος, όπως προσπαθεί να τον βγάλει η άλλη άκρη. Είναι ένας κοινός θνητός, με τις αδυναμίες του. Εχει φτύσει τον Τεόντοσιτς και τον Γκόλεματς, αλλά δεν γίνεται σε μια τόσο μεγάλη καριέρα να μνημονεύονται μόνο οι λιγοστές κακές στιγμές.
Φυσικά και έχει αδυναμίες και ο Σπανούλης. Τον κατηγορούν ότι νοιάζεται μόνο για το χρήμα. Ας είναι. Αλλά έχει και πάρα πολλά πλεονεκτήματα. Οπως συμβαίνει με όλους τους αθλητές, όλους τους παίκτες που πρωταγωνιστούν επί σειρά ετών. Αλήθεια, υπάρχει κανείς τέλειος σε αυτόν τον πλανήτη;
Γιατί ακόμα και ο νούμερο ένα μπασκετμπολίστας όλων των εποχών στην Ελλάδα, ο μεγάλος Νίκος Γκάλης, έχει παίξει μπουνιές αμέσως μετά το τέλος αγώνα Αρης - ΠΑΟΚ με τον Πρέλεβιτς. Και εκατομμύρια θεατές έβλεπαν στην τηλεόραση. Ο Γιαννάκης πλακώθηκε με τον Μαγκί σε φάιναλ φορ, ο Χριστοδούλου με τον Ιωαννίδη αντάλλαξαν γροθιές σε ματς Παναθηναϊκός - ΑΕΚ. Και οι περισσότεροι σούπερ σταρ του ελληνικού μπάσκετ ή και του ελληνικού αθλητισμού, έβαλαν κάποια στιγμή το χρήμα, πάνω από τη φανέλα. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Ε, λοιπόν, δεν χρειάζεται μια ζωή να ψάχνουμε μόνο το αρνητικό και να κάνουμε δεύτερες σκέψεις. Και ο Διαμαντίδης και ο Τσαρτσαρής έλεγαν με ειλικρίνεια ότι ευχαριστήθηκαν την ευρωκούπα του Ολυμπιακού. Στο παρελθόν το είχαν ευχαριστηθεί και ο Σπανούλης με τον Ιβκοβιτς. Κανείς δεν είχε κάτι άλλο στο μυαλό του, πονηρό. Οπως και ο Παπανικολάου - που στο Λονδίνο τύλιξε την ελληνική σημαία γύρω από τους ώμους του και δήλωσε υπερήφανος για τη χώρα του - με τον Σλούκα, δεν έκρυψαν τον θαυμασμό τους για τον Διαμαντίδη. Ο Παπανικολάου τον έβαλε μαζί με τον Βασιλόπουλο, ο Σλούκας μαζί με τον Σπανούλη.
Ετσι είναι οι μπασκετικοί, τι να κάνουμε; Μπορεί να μαλώνουν μεταξύ τους όλο το χρόνο, να υπάρχουν πλέον πάρα πολλά για να τους χωρίζουν, όμως στο τέλος της ημέρας για όλους η πορτοκαλή μπάλα μπαίνει πιο ψηλά από οτιδήποτε. Μιλάμε για τους πραγματικούς μπασκετικούς, όχι τους φανατικούς.
Φυσικά υπάρχουν παράγοντες που βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα, υπάρχουν στιγμές έντασης που τα χαλάνε όλα. Ειδικά εντός συνόρων. Ισως όταν αρχίσουν οι τελικοί και βρεθούν πάλι απέναντι ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό, να ζήσουμε το καθιερωμένο πολεμικό κλίμα. Για να λέμε την αλήθεια, ελάχιστοι ελπίζουν σε κάτι διαφορετικό. Επεισόδια, διαμαρτυρίες στους διαιτητές, κροτίδες, αντικείμενα, θα κάνουν τα πάντα για να πάρουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Μπορεί να αποφευχθεί το κακό; Ισως αν παίζουν κάθε μέρα αποσπάσματα από την εκπομπή της Πέμπτης στον Alpha να αντιληφθούμε το μεγαλείο του ελληνικού μπάσκετ και να καταλάβουμε πόσο ωραίο είναι αυτό το παιχνίδι. Αν κάνουμε την αναδρομή στο παρελθόν και θυμηθούμε τι έχει πετύχει αυτή η χώρα των 10 εκατομμυρίων, να φύγει το πάθος και το μίσος και να κυριαρχήσει η αγάπη για αυτή την όμορφη μπάλα.
Αν αντιληφθούμε ότι πρωταγωνιστές είναι αθλητές με ήθος, επίπεδο, ποιότητα και αλληλοεκτίμηση. Συμπαίκτες τα καλοκαίρια, αντίπαλοι και όχι εχθροί το χειμώνα. Παίκτες που θα ματώσουν οι ίδιοι για τη νίκη, δεν θα ανοίξουν το κεφάλι του άλλου για να κερδίσουν. Που δεν έχουν ως μοναδικό σκοπό να καεί το σπίτι του γείτονα για να πανηγυρίσουν.
Το μπάσκετ διαφέρει από την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία, έχει ξεφύγει, έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ευρώπη. Σε όλα τα επίπεδα, εδώ και 26 χρόνια. Δείχνει με πολλούς τρόπους ότι είναι άλλο μέγεθος, παρότι τα προβλήματα δεν λείπουν. Κυρίως πίσω από τη βιτρίνα. Αλλά από κάθε άποψη, τούτα τα πλέι οφ είναι μια μεγάλη ευκαιρία. Να αλλάξει κάτι.
Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε να γίνεται μια προσπάθεια να προβληθεί το θετικό, κάτι διαφορετικό. Οχι από την πλειοψηφία, όμως όλα από κάπου αρχίζουν. Οι παίκτες στέλνουν τα μηνύνατά τους, οι προπονητές το ίδιο. Ας ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι. Ο Τύπος, οι παράγοντες, οι οπαδοί. Οποιος θέλει και μπορεί, δεν υπάρχει απαίτηση να το κάνουν όλοι. Δίχως δεύτερες σκέψεις. Δεν κρύβεται κάποιο σχέδιο πίσω από όλα όσα είπαν ο Διαμαντίδης, ο Τσαρτσαρής, ο Παπανικολάου, ο Σλούκας. Ούτε έγινε καμιά έκκληση σε κανένα για ηρεμία στους τελικούς. Ακριβώς γι αυτό πρέπει να υπάρξει και συνέχεια. Ας τους ακούσουμε, ας τους πιστέψουμε, έστω για μια φορά. Οχι με το... ζόρι, αλλά γιατί έτσι μας αρέσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου