Μέρες Γερμανίας. Ένα θεαματικό
χατ-τρικ στο Λονδίνο. Η Βόλφσμπουργκ, με την πρώτη εμφάνισή της, πήρε
το Τσάμπιονς Λιγκ γυναικών. Το Βερολίνο πήρε τον τελικό του 2015. Ο Λαμ ή
ο Κελ, οπωσδήποτε ένας Γερμανός, σηκώνει το τρόπαιο στο Ουέμπλεϊ. Μια
λογική ευφορία για τους Φριτς. Και μια άλλο τόσο λογική ανησυχία στην
υπόλοιπη Ευρώπη. Δηλαδή, ποδοσφαιρικά συζητώντας, στον Νότο και στη
Βρετανία. Ανησυχία, αν αυτό είναι απαρχή εγκαθίδρυσης γερμανικής
ηγεμονίας με βαθύ ορίζοντα.
Ευτυχώς το ποδόσφαιρο, ιδίως το Τσάμπιονς Λιγκ που είναι το γράδο της κυριαρχίας, δεν λειτουργεί έτσι. ‘Η, τουλάχιστον, η ιστορία διδάσκει ότι δεν λειτουργεί έτσι. Πιο πιθανή, ίσως, φαίνεται στο εξής μια γερμανική ηγεμονία στο επίπεδο των Εθνικών Ομάδων. Είναι και το στατιστικά αναμενόμενο. Εχουν να κάνουν κάτι, από το 1996. Να συμβεί, μεταπολεμικά, στην Εθνική Γερμανίας διάστημα 18 ετών δίχως τίτλο, ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο, αυτό είναι παράδοξο. Δεκαοκτώ είναι, ακριβώς, τα χρόνια απ’ το θαύμα της Βέρνης το ’54 ως τον θρίαμβο στο Χέιζελ το ’72. Επειτα, τα χρόνια που κάθε φορά μεσολαβούσαν είναι, πάντοτε, λιγότερα. Η καλύτερη πιθανότητά τους, τώρα, είναι η Βραζιλία του χρόνου. Με όλους αυτούς τους, σε καταπληκτική ηλικία, χαρισματικούς. Η συντριπτική πλειονότητα των οποίων, παρελαύνει το Σαββατόβραδο μες στο σαλόνι μας.
Ο Στέφεν Πότερ, ένας αρκετά νεότερος συνάδελφός μου, Γερμανός, μου θύμισε, διαβάζοντας το blog του προ ημερών, την άστοχη εκτίμηση του Φραντς Μπέκενμπαουερ όταν οδήγησε τη Μάνσαφτ στον παγκόσμιο τίτλο του ’90. Σε συγκυρία ευφορίας, και τότε. «Πλέον, και με τους παίκτες απ’ την Ανατολική Γερμανία δικούς μας, για τα πολλά επόμενα χρόνια θα κυριαρχήσουμε». Σ’ αυτά τα πολλά επόμενα χρόνια, κατέκτησαν μονάχα εκείνο το Ευρωπαϊκό του ’96. Μια υπόμνηση, να μη περιπέσουν στο αμάρτημα της Υβρεως. Επειδή «το ποδόσφαιρο δεν λειτουργεί έτσι».
Ο γερμανικός τελικός, ασφαλώς, εντυπωσιάζει. Είναι, όμως, η φωτογραφία της σεζόν. Εκεί, τελειώνει. Όταν έγινε ισπανικός τελικός, και πάλι άναψε η συζήτηση περί ηγεμονίας των Ιβήρων, την επόμενη χρονιά το τρόπαιο πήγε, όχι στην Ιβηρική, στη Μπάγερν. Όταν έγινε ιταλικός τελικός, την επόμενη χρονιά οι Ιταλοί δεν είχαν ομάδα καν στους ημιτελικούς και το τρόπαιο πήγε στην Πόρτο. Όταν έγινε αγγλικός τελικός, την επόμενη χρονιά το τρόπαιο πήγε στη Μπαρτσελόνα. Ποτέ, η ηγεμονία δεν επιβεβαιώθηκε μ’ ένα repeat. Συνεχώς, βρισκόταν ο ένας που εξολόθρευε τον εκάστοτε επίδοξο ηγεμόνα.
Η ηγεμονία, άλλωστε, φύσει θέλει περισσότερους του ενός. Οι Ισπανοί δοκίμασαν να τη χτίσουν με Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Βαλένθια, Ντεπορτίβο ταυτόχρονα πανίσχυρες. Οι Ιταλοί με Μίλαν, Γιουβέντους, Ιντερ. Οι Αγγλοι με Λίβερπουλ, Τσέλσι, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Αρσεναλ. Η Γερμανία έχει, τι; Τη Μπάγερν που, ούτως ή άλλως, είναι πάντα εκεί. Και θα εξακολουθήσει να είναι, ανανεώνοντας με τον Πεπ μια πείνα που ενδεχομένως, αν τους βγει το τρεμπλ εφέτος, θ’ ατονούσε. Το ενδιαφέρον για την επόμενη περίοδο, συνεπώς, είναι εάν η Μπορούσια Ντόρτμουντ θ’ ακολουθήσει, έστω από μια κάποια απόσταση, τους εξοπλιστικούς ρυθμούς των Βαυαρών. Και το πώς θα παίξουν οι άλλες δύο του κάδρου, η Μπάγερ Λέβερκουζεν και η Σάλκε, που εφέτος στην Ευρώπη αποκλείστηκαν, όχι από κλαμπ της ελίτ, μόνον από κλαμπ στην περιφέρεια της ελίτ, Μπενφίκα και Γαλατάσαραϊ.
Στο θέμα των εξοπλισμών, αυτές τις μέρες η Μπορούσια Ντόρτμουντ εξ αντανακλάσεως κέρδισε πολλή συμπάθεια απ’ τον μπρουτάλ (αδιαφορώντας για τάιμιγκ, τακτ και λοιπές λεπτομέρειες) τρόπο της Μπάγερν με τον Γκέτσε. Επί της ουσίας ωστόσο, προσπερνώντας το στιλ, και η Μπορούσια Ντόρτμουντ το ίδιο δεν κάνει με τους αποκάτω; Σ’ όσους θέλει, προσφέρει περισσότερα απ’ όσα οι αποκάτω είναι εις θέσιν να δώσουν. Πέρυσι, η Μπουντεσλίγκα έβγαλε τέταρτη ομάδα για το Τσάμπιονς Λιγκ τη Μπορούσια Μένχενγκλαντμπαχ. Η Μπάγερν που έψαχνε στόπερ, πήγε και της πήρε τον Ντάντε. Η Μπορούσια Ντόρτμουντ που ήθελε τον επόμενο Καγκάουα, πήγε και της πήρε τον Ρόις. Ακόμη και η Σάλκε που χρειαζόταν μια προσθήκη στους κεντρικούς χαφ, πήγε και της πήρε τον Νόιστεντερ. Ενας αμυντικός, ένας χαφ, ένας επιθετικός, νοκ-άουτ στα πλέι-οφ του Αυγούστου απ’ τη Ντινάμο Κιέβου, μετάθεση-υποβιβασμός στο Γιουρόπα Λιγκ, η Γερμανία έβγαλε τέταρτη ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλ’ ήταν σαν να μη την έβγαλε!
Μη πηγαίνουμε μακρυά, πώς άρπαξε απ’ το Λέβερκουζεν η Μπορούσια Ντόρτμουντ τον Σωκράτη; Απλώς ανεβαίνοντας, στη διαπραγμάτευση με τη Βέρντερ, εκεί όπου αδυνατούσε να φτάσει η Μπάγερ. Φυσικά, μια άλλη συζήτηση αυτή, ανέβηκαν επειδή πιστεύουν πως αξίζει ο κόπος και το κόστος, ειδάλλως δεν θα έδιναν, έτσι αβασάνιστα, το δεκάρικο. Εννοείται ότι αξίζει. Ο Παπασταθόπουλος της Βέρντερ-2013 είναι by far πιο ποιοτικός, σε τεχνική αν μη τι άλλο, απ’ τον Σούμποτιτς της Μάιντς-2009. Επιπλέον, ο Παπασταθόπουλος άνετα παίζει και δεξιός μπακ. Πράγμα που η Μπορούσια Ντόρτμουντ το θέλει, στους πρώτους μήνες του 2013-14. Ο Πίστσεκ, αμέσως μετά το Ουέμπλεϊ, μπαίνει χειρουργείο και θα λείψει καιρό…
Ευτυχώς το ποδόσφαιρο, ιδίως το Τσάμπιονς Λιγκ που είναι το γράδο της κυριαρχίας, δεν λειτουργεί έτσι. ‘Η, τουλάχιστον, η ιστορία διδάσκει ότι δεν λειτουργεί έτσι. Πιο πιθανή, ίσως, φαίνεται στο εξής μια γερμανική ηγεμονία στο επίπεδο των Εθνικών Ομάδων. Είναι και το στατιστικά αναμενόμενο. Εχουν να κάνουν κάτι, από το 1996. Να συμβεί, μεταπολεμικά, στην Εθνική Γερμανίας διάστημα 18 ετών δίχως τίτλο, ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο, αυτό είναι παράδοξο. Δεκαοκτώ είναι, ακριβώς, τα χρόνια απ’ το θαύμα της Βέρνης το ’54 ως τον θρίαμβο στο Χέιζελ το ’72. Επειτα, τα χρόνια που κάθε φορά μεσολαβούσαν είναι, πάντοτε, λιγότερα. Η καλύτερη πιθανότητά τους, τώρα, είναι η Βραζιλία του χρόνου. Με όλους αυτούς τους, σε καταπληκτική ηλικία, χαρισματικούς. Η συντριπτική πλειονότητα των οποίων, παρελαύνει το Σαββατόβραδο μες στο σαλόνι μας.
Ο Στέφεν Πότερ, ένας αρκετά νεότερος συνάδελφός μου, Γερμανός, μου θύμισε, διαβάζοντας το blog του προ ημερών, την άστοχη εκτίμηση του Φραντς Μπέκενμπαουερ όταν οδήγησε τη Μάνσαφτ στον παγκόσμιο τίτλο του ’90. Σε συγκυρία ευφορίας, και τότε. «Πλέον, και με τους παίκτες απ’ την Ανατολική Γερμανία δικούς μας, για τα πολλά επόμενα χρόνια θα κυριαρχήσουμε». Σ’ αυτά τα πολλά επόμενα χρόνια, κατέκτησαν μονάχα εκείνο το Ευρωπαϊκό του ’96. Μια υπόμνηση, να μη περιπέσουν στο αμάρτημα της Υβρεως. Επειδή «το ποδόσφαιρο δεν λειτουργεί έτσι».
Ο γερμανικός τελικός, ασφαλώς, εντυπωσιάζει. Είναι, όμως, η φωτογραφία της σεζόν. Εκεί, τελειώνει. Όταν έγινε ισπανικός τελικός, και πάλι άναψε η συζήτηση περί ηγεμονίας των Ιβήρων, την επόμενη χρονιά το τρόπαιο πήγε, όχι στην Ιβηρική, στη Μπάγερν. Όταν έγινε ιταλικός τελικός, την επόμενη χρονιά οι Ιταλοί δεν είχαν ομάδα καν στους ημιτελικούς και το τρόπαιο πήγε στην Πόρτο. Όταν έγινε αγγλικός τελικός, την επόμενη χρονιά το τρόπαιο πήγε στη Μπαρτσελόνα. Ποτέ, η ηγεμονία δεν επιβεβαιώθηκε μ’ ένα repeat. Συνεχώς, βρισκόταν ο ένας που εξολόθρευε τον εκάστοτε επίδοξο ηγεμόνα.
Η ηγεμονία, άλλωστε, φύσει θέλει περισσότερους του ενός. Οι Ισπανοί δοκίμασαν να τη χτίσουν με Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Βαλένθια, Ντεπορτίβο ταυτόχρονα πανίσχυρες. Οι Ιταλοί με Μίλαν, Γιουβέντους, Ιντερ. Οι Αγγλοι με Λίβερπουλ, Τσέλσι, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Αρσεναλ. Η Γερμανία έχει, τι; Τη Μπάγερν που, ούτως ή άλλως, είναι πάντα εκεί. Και θα εξακολουθήσει να είναι, ανανεώνοντας με τον Πεπ μια πείνα που ενδεχομένως, αν τους βγει το τρεμπλ εφέτος, θ’ ατονούσε. Το ενδιαφέρον για την επόμενη περίοδο, συνεπώς, είναι εάν η Μπορούσια Ντόρτμουντ θ’ ακολουθήσει, έστω από μια κάποια απόσταση, τους εξοπλιστικούς ρυθμούς των Βαυαρών. Και το πώς θα παίξουν οι άλλες δύο του κάδρου, η Μπάγερ Λέβερκουζεν και η Σάλκε, που εφέτος στην Ευρώπη αποκλείστηκαν, όχι από κλαμπ της ελίτ, μόνον από κλαμπ στην περιφέρεια της ελίτ, Μπενφίκα και Γαλατάσαραϊ.
Στο θέμα των εξοπλισμών, αυτές τις μέρες η Μπορούσια Ντόρτμουντ εξ αντανακλάσεως κέρδισε πολλή συμπάθεια απ’ τον μπρουτάλ (αδιαφορώντας για τάιμιγκ, τακτ και λοιπές λεπτομέρειες) τρόπο της Μπάγερν με τον Γκέτσε. Επί της ουσίας ωστόσο, προσπερνώντας το στιλ, και η Μπορούσια Ντόρτμουντ το ίδιο δεν κάνει με τους αποκάτω; Σ’ όσους θέλει, προσφέρει περισσότερα απ’ όσα οι αποκάτω είναι εις θέσιν να δώσουν. Πέρυσι, η Μπουντεσλίγκα έβγαλε τέταρτη ομάδα για το Τσάμπιονς Λιγκ τη Μπορούσια Μένχενγκλαντμπαχ. Η Μπάγερν που έψαχνε στόπερ, πήγε και της πήρε τον Ντάντε. Η Μπορούσια Ντόρτμουντ που ήθελε τον επόμενο Καγκάουα, πήγε και της πήρε τον Ρόις. Ακόμη και η Σάλκε που χρειαζόταν μια προσθήκη στους κεντρικούς χαφ, πήγε και της πήρε τον Νόιστεντερ. Ενας αμυντικός, ένας χαφ, ένας επιθετικός, νοκ-άουτ στα πλέι-οφ του Αυγούστου απ’ τη Ντινάμο Κιέβου, μετάθεση-υποβιβασμός στο Γιουρόπα Λιγκ, η Γερμανία έβγαλε τέταρτη ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλ’ ήταν σαν να μη την έβγαλε!
Μη πηγαίνουμε μακρυά, πώς άρπαξε απ’ το Λέβερκουζεν η Μπορούσια Ντόρτμουντ τον Σωκράτη; Απλώς ανεβαίνοντας, στη διαπραγμάτευση με τη Βέρντερ, εκεί όπου αδυνατούσε να φτάσει η Μπάγερ. Φυσικά, μια άλλη συζήτηση αυτή, ανέβηκαν επειδή πιστεύουν πως αξίζει ο κόπος και το κόστος, ειδάλλως δεν θα έδιναν, έτσι αβασάνιστα, το δεκάρικο. Εννοείται ότι αξίζει. Ο Παπασταθόπουλος της Βέρντερ-2013 είναι by far πιο ποιοτικός, σε τεχνική αν μη τι άλλο, απ’ τον Σούμποτιτς της Μάιντς-2009. Επιπλέον, ο Παπασταθόπουλος άνετα παίζει και δεξιός μπακ. Πράγμα που η Μπορούσια Ντόρτμουντ το θέλει, στους πρώτους μήνες του 2013-14. Ο Πίστσεκ, αμέσως μετά το Ουέμπλεϊ, μπαίνει χειρουργείο και θα λείψει καιρό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου