Περίμενα με μεγάλη
ανυπομονησία να τελειώσει η υπόθεση του Βασίλη Σπανούλη, ενώ από πολύ
νωρίτερα είχε ολοκληρωθεί με αίσιο τρόπο κι αυτή του Δημήτρη Διαμαντίδη.
Από τη μία πλευρά είμαι ευτυχής, διότι οι ελληνικές ομάδες, διατηρώντας
τους δικούς τους Μέσι και Ρονάλντο, ανανέωσαν τα γερά θεμέλιά τους και η
Ευρωλίγκα για ακόμα μία φορά θα έχει χρώμα ελληνικό. Και με το μπάσκετ
να έχει κερδίσει πολύ σημαντικό έδαφος έναντι του αδιάφορου κι
αποδυναμωμένου ποδοσφαίρου. Από την άλλη πλευρά όμως, λυπάμαι. Διότι,
ακούσια, τόσο ο Δημήτρης Διαμαντίδης, όσο και ο Βασίλης Σπανούλης,
συνέβαλλαν ώστε ο Ελληνας κάφρος να φουσκώσει ακόμα περισσότερο τα
στήθια του με ψευδοαυτοπεποίθηση, θεωρώντας πως ό,τι κι αν κάνει, ό,τι
κι αν πει, δε θα βρεθεί κανείς να τον τιμωρήσει. Να του επιβάλλει την
απαραίτητη ποινή για την βλακεία, την αλητεία, την στενοκεφαλιά και το
κόμπλεξ που κουβαλάει, χαρακτηριστικά που τον οδηγούν σε πράξεις όχι
απλά αξιόποινες, αλλά σε πράξεις που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, είτε θα
του στερούσαν δια βίου τη φίλαθλη ιδιότητα, είτε θα τον έχωναν στην
ψειρού για μία ντουζινίτσα χρονάκια. Στην Ελλάδα, βεβαίως, δεν
ασχολείται κανείς. Από τη στιγμή που η καθημερινότητα πήρε τη θέση της,
έπειτα από τα αίσχη του τρίτου τελικού, αλλά κι αυτά που προηγήθηκαν με
τις ελεεινές υπόνοιες για ντόπινγκ, ή τα γεγονότα στα αποδυτήρια του
ΟΑΚΑ, άπαντες βρέθηκαν να αναλώνονται σε...
*** Διαμάχες σχετικά με τον χαρακτήρα του φιλοχρήματου που έχει ο Σπανούλης
*** Αντιδικίες περί σημαιών και ποια είναι αυθεντική ή ιμιτασιόν....
*** Για την ολυμπιακοφροσύνη που κουβαλάει ο Kill Bill, ή για την Παναθηναϊκοφροσύνη του Μήτσου
Κι άλλα πολλά... Κάποιοι βρέθηκαν να περιμένουν με το ρολόι τα ραντεβού των δύο παιδιών με τις διοικήσεις των ομάδων τους για να υποστηρίξουν ότι η δική του σημαία κρεμάστηκε πιο γρήγορα από αυτή του οχτρού. Και βέβαια, όπως έγινε με τον Χάινς, βρέθηκαν πολλοί που, προβλέποντας (λανθασμένα) ότι ο Σπανούλης θα φύγει, έσπευδαν να τον κατηγορήσουν ότι πούλησε την μεγάλη ιδέα του Ολυμπιακού για τα δολάρια του βάρβαρου Ρώσου ή Ισπανού. Η αηδία ξεπέρασε κάθε όριο όταν ο Κάιλ Χάινς πόσταρε κάτι στο facebook και από κάτω βρέθηκαν κάποιοι παρανοϊκά ηλίθιοι να του τραυματίσουν την ψυχή, γράφοντας ανομολόγητες κουβέντες κι αντικαθιστώντας το αγγλικό «s» με το σύμβολο του δολαρίου «$». Σε ποιον; Στον άνθρωπο που επί δύο χρόνια έδινε και την ψυχή του για αυτή την ομάδα κι εξελίχθηκε σε role model των πιτσρικάδων των ελληνικών οικογενειών.
Βεβαίως, κανείς από αυτούς, μα κανείς όμως, δεν σκέφτηκε και φυσικά ούτε παραδέχθηκε ποτέ ότι η Ελλάδα είναι ο πιο σιχαμένος τόπος για να ανθήσει το ταλέντο ενός παίκτη. Ουδείς προβληματίστηκε για το γεγονός ότι ο τρίτος τελικός δεν τελείωσε. Οτι στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ έγιναν ντου. Οτι ο Χάινς, ανόητοι, αυτός που κατηγορείτε για φιλοχρήματο, τραυματίστηκε από φωτοβολίδα πριν την έναρξη του τελικού. Αλλά είναι γνωστό πια. Ολα αυτά τα γεγονότα κρύβουν το κόστος και το τίμημα για τον κάθε ...τυχαίο που επιθυμεί να φορέσει τις βαρύτιμες πράσινες ή κόκκινες φανέλες. Είναι συμβατική υποχρέωσή του να ανέχεται τα πάντα, διότι... «Ρε συ... Στον Ολυμπίακοπαναθηναίκό παίζεις... Ναι! Θα τα ανεχτείς αυτά, γιατί έτσι γουστάρουμε. Τιμή σου είναι ρε που ζεις το μεγαλείο μας».
Οχι κύριοι. Λυπάμαι! Δεν υπάρχει κανένα τόσο ισχυρό συλλογικό μεγαλείο που να αναγκάζει έναν παίκτη να κάνει υποκλίσεις σε Ούνους και βέβαια δεν υπάρχει κανένα συμβόλαιο που να ξεπληρώνει το ρίσκο της προσωπικής υγείας, όσο και της ευτυχίας του κάθε αθλητή.
Υπό αυτή την έννοια, λυπάμαι πολύ που ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης, ο Μήτσος και ο Βασίλης δεν μας έκλεισαν την πόρτα κατάμουτρα. Που δεν μας έλουσαν με το σάλιο τους προτιμώντας ένα αλλότριο, αλλά ασφαλές και ανθρώπινο περιβάλλον έναντι της ελληνικής παράνοιας.
Αυτό θα έπρεπε να κάνουν... Να μας τιμωρήσουν. Και να μας τινάξουν στη μούρη ένα μπιλιέτο με μία και μοναδική φράση: «Δε σας αξίζουμε ρε». Διότι δεν μας αξίζουν. Και το ξέρουν. Το είχαν γράψει και για τους αδελφούς Αγγελόπουλους. Το επαναλαμβάνω σε μία φράση. Τα τελευταία δέκα χρόνια, το σεντούκι των αναμνήσεων και των συναισθημάτων γέμισε με εικόνες και χαμόγελα. Τα οποία όμως, συντηρούνται στη μούχλα και τρώει ο σκόρος της βίας. Αφού, όλα τα προηγούμενα χρόνια δε διδαχθήκαμε πως πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία και να σεβαστούμε αυτό που αγαπάμε (είτε λέγεται ομάδα, είτε άθλημα, είτε πρόσωπο), μόνο μία τιμωρία θα μας άξιζε. Απομόνωση! Εξωβελισμός. Σκοτάδι και δυστυχία. Ανυπαρξία και αποτυχία. Και βέβαια ανικανότητα, άρνηση αταλαντοσύνη. Για να καθόμαστε εδώ μεταξύ μας, να ξεσκίζουμε ο καθένας το σαρκίο του άλλου και να ματοβάφουμε μία κορυφή χωρίς αξία και δίχως λάμψη. Και την ίδια ώρα που εμείς θα λιώνουμε σαν θαμμένα πτώματα, ακριβώς δίπλα μας, να ανθίζει η ευτυχία, η αξιοσύνη και η μαγεία του αθλητισμού. Να βλεπουμε και όχι να ζηλεύουμε, αλλά να φθονούμε. Ακόμα και τότε θα πιστεύουμε ότι κάτι άλλο έφταιξε και κατρακυλήσαμε στην Κόλαση του Δάντη. Οχι ο εαυτός μας!
Υ.Γ. Αν σκεφτείτε να γράψετε σχόλιο, μην τολμήσετε να ισχυριστείτε ότι όλα αυτά που ανέφερα, ο Μητσος κι ο Βασίλης δεν τα αξιολογούν και δεν τους ενδιαφέρουν.
Υ.Γ.1: Αν μπείτε στη διαδικασία να σχολιάσετε φορώντας τα χρωματιστά γυαλιά σας, θα είστε άξιοι της μοίρας και ζωντανή επιβεβαίωση των λέξεων που μόλις έγραψα.
Υ.Γ.2: Επιτέλους, οι καλοί μου συνάδελφοι, που θεωρούν ότι όλα αυτά είναι ...business as usual πότε θα καταλάβουν ότι η υπόθαλψη ή η αδιαφορία δεν πριμοδοτούν το έργο τους, αλλά το καταστρέφουν. Οτι κάθε πέτρα που πέφτει σε ένα γήπεδο, είναι μία πέτρα που σκάει στη μούρη μας και κάνει κακό στη δουλειά μας;
Υ.Γ. 3 Δεν είναι ανάγκη να βλέπετε όλοι τον εαυτό σας σε αυτό το κείμενο. Σε όσους δεν το βλέπουν, απλά δεν απευθύνομαι σε αυτούς.
*** Διαμάχες σχετικά με τον χαρακτήρα του φιλοχρήματου που έχει ο Σπανούλης
*** Αντιδικίες περί σημαιών και ποια είναι αυθεντική ή ιμιτασιόν....
*** Για την ολυμπιακοφροσύνη που κουβαλάει ο Kill Bill, ή για την Παναθηναϊκοφροσύνη του Μήτσου
Κι άλλα πολλά... Κάποιοι βρέθηκαν να περιμένουν με το ρολόι τα ραντεβού των δύο παιδιών με τις διοικήσεις των ομάδων τους για να υποστηρίξουν ότι η δική του σημαία κρεμάστηκε πιο γρήγορα από αυτή του οχτρού. Και βέβαια, όπως έγινε με τον Χάινς, βρέθηκαν πολλοί που, προβλέποντας (λανθασμένα) ότι ο Σπανούλης θα φύγει, έσπευδαν να τον κατηγορήσουν ότι πούλησε την μεγάλη ιδέα του Ολυμπιακού για τα δολάρια του βάρβαρου Ρώσου ή Ισπανού. Η αηδία ξεπέρασε κάθε όριο όταν ο Κάιλ Χάινς πόσταρε κάτι στο facebook και από κάτω βρέθηκαν κάποιοι παρανοϊκά ηλίθιοι να του τραυματίσουν την ψυχή, γράφοντας ανομολόγητες κουβέντες κι αντικαθιστώντας το αγγλικό «s» με το σύμβολο του δολαρίου «$». Σε ποιον; Στον άνθρωπο που επί δύο χρόνια έδινε και την ψυχή του για αυτή την ομάδα κι εξελίχθηκε σε role model των πιτσρικάδων των ελληνικών οικογενειών.
Βεβαίως, κανείς από αυτούς, μα κανείς όμως, δεν σκέφτηκε και φυσικά ούτε παραδέχθηκε ποτέ ότι η Ελλάδα είναι ο πιο σιχαμένος τόπος για να ανθήσει το ταλέντο ενός παίκτη. Ουδείς προβληματίστηκε για το γεγονός ότι ο τρίτος τελικός δεν τελείωσε. Οτι στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ έγιναν ντου. Οτι ο Χάινς, ανόητοι, αυτός που κατηγορείτε για φιλοχρήματο, τραυματίστηκε από φωτοβολίδα πριν την έναρξη του τελικού. Αλλά είναι γνωστό πια. Ολα αυτά τα γεγονότα κρύβουν το κόστος και το τίμημα για τον κάθε ...τυχαίο που επιθυμεί να φορέσει τις βαρύτιμες πράσινες ή κόκκινες φανέλες. Είναι συμβατική υποχρέωσή του να ανέχεται τα πάντα, διότι... «Ρε συ... Στον Ολυμπίακοπαναθηναίκό παίζεις... Ναι! Θα τα ανεχτείς αυτά, γιατί έτσι γουστάρουμε. Τιμή σου είναι ρε που ζεις το μεγαλείο μας».
Οχι κύριοι. Λυπάμαι! Δεν υπάρχει κανένα τόσο ισχυρό συλλογικό μεγαλείο που να αναγκάζει έναν παίκτη να κάνει υποκλίσεις σε Ούνους και βέβαια δεν υπάρχει κανένα συμβόλαιο που να ξεπληρώνει το ρίσκο της προσωπικής υγείας, όσο και της ευτυχίας του κάθε αθλητή.
Υπό αυτή την έννοια, λυπάμαι πολύ που ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης, ο Μήτσος και ο Βασίλης δεν μας έκλεισαν την πόρτα κατάμουτρα. Που δεν μας έλουσαν με το σάλιο τους προτιμώντας ένα αλλότριο, αλλά ασφαλές και ανθρώπινο περιβάλλον έναντι της ελληνικής παράνοιας.
Αυτό θα έπρεπε να κάνουν... Να μας τιμωρήσουν. Και να μας τινάξουν στη μούρη ένα μπιλιέτο με μία και μοναδική φράση: «Δε σας αξίζουμε ρε». Διότι δεν μας αξίζουν. Και το ξέρουν. Το είχαν γράψει και για τους αδελφούς Αγγελόπουλους. Το επαναλαμβάνω σε μία φράση. Τα τελευταία δέκα χρόνια, το σεντούκι των αναμνήσεων και των συναισθημάτων γέμισε με εικόνες και χαμόγελα. Τα οποία όμως, συντηρούνται στη μούχλα και τρώει ο σκόρος της βίας. Αφού, όλα τα προηγούμενα χρόνια δε διδαχθήκαμε πως πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία και να σεβαστούμε αυτό που αγαπάμε (είτε λέγεται ομάδα, είτε άθλημα, είτε πρόσωπο), μόνο μία τιμωρία θα μας άξιζε. Απομόνωση! Εξωβελισμός. Σκοτάδι και δυστυχία. Ανυπαρξία και αποτυχία. Και βέβαια ανικανότητα, άρνηση αταλαντοσύνη. Για να καθόμαστε εδώ μεταξύ μας, να ξεσκίζουμε ο καθένας το σαρκίο του άλλου και να ματοβάφουμε μία κορυφή χωρίς αξία και δίχως λάμψη. Και την ίδια ώρα που εμείς θα λιώνουμε σαν θαμμένα πτώματα, ακριβώς δίπλα μας, να ανθίζει η ευτυχία, η αξιοσύνη και η μαγεία του αθλητισμού. Να βλεπουμε και όχι να ζηλεύουμε, αλλά να φθονούμε. Ακόμα και τότε θα πιστεύουμε ότι κάτι άλλο έφταιξε και κατρακυλήσαμε στην Κόλαση του Δάντη. Οχι ο εαυτός μας!
Υ.Γ. Αν σκεφτείτε να γράψετε σχόλιο, μην τολμήσετε να ισχυριστείτε ότι όλα αυτά που ανέφερα, ο Μητσος κι ο Βασίλης δεν τα αξιολογούν και δεν τους ενδιαφέρουν.
Υ.Γ.1: Αν μπείτε στη διαδικασία να σχολιάσετε φορώντας τα χρωματιστά γυαλιά σας, θα είστε άξιοι της μοίρας και ζωντανή επιβεβαίωση των λέξεων που μόλις έγραψα.
Υ.Γ.2: Επιτέλους, οι καλοί μου συνάδελφοι, που θεωρούν ότι όλα αυτά είναι ...business as usual πότε θα καταλάβουν ότι η υπόθαλψη ή η αδιαφορία δεν πριμοδοτούν το έργο τους, αλλά το καταστρέφουν. Οτι κάθε πέτρα που πέφτει σε ένα γήπεδο, είναι μία πέτρα που σκάει στη μούρη μας και κάνει κακό στη δουλειά μας;
Υ.Γ. 3 Δεν είναι ανάγκη να βλέπετε όλοι τον εαυτό σας σε αυτό το κείμενο. Σε όσους δεν το βλέπουν, απλά δεν απευθύνομαι σε αυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου