Ο παληός ο γάβρος νοιώθει ένα
σεβασμό για τον Παναθηναϊκό. Αποδυτηρίακιας μιλάει. Οι Ολυμπιακοί τις
πρώτες μεταπολεμικές σειρές ανεγνώριζαν σαν ισότιμο αντίπαλο τους τον
Παναθηναϊκό. Μόνον τον Παναθηναϊκό. Γι’ αυτούς η ΑΕΚ ήταν δευτεράτζα.
Ό,τι λέω.
Περισσότερο ακριβής θα ήμουν αν έγραφα ότι ο γνήσιος οπαδός του Ολυμπιακού, όχι αυτός της τελευταίας γενηάς, αισθάνεται ένα δέος για τον αντίπαλο. Ένας είναι ο αντίπαλος. Ο αιώνιος. Ο Παναθηναϊκός.
Απεναντίας, ο Παναθηναϊκός δεν κρύβει μια περιφρόνηση για τον Ολυμπιακό. Στα όρια της αποστροφής. Της αηδίας. Στη συνείδηση του βάζελου είναι φωληασμένη κάποια απαξίωση για τον γάβρο. Ό,τι λέω.
Αντίθετα, στον γάβρο λειτουργεί ένας φόβος κληρονομικός για τον βαζελίνα. Επειδή είναι πεπεισμένος ότι ο Παναθηναϊκός διατηρεί μια υπεροχή στο παρασκήνιο. Στη σχέση με τον κρατισμό.
Αυτά, βέβαια, ανετράπησαν όταν ο αρχιδιαπλεκόμενος Κόκκαλης, με την παθητική στάση της οικογένειας Βαρδινογιάννη, έβγαλε τα τανκ σε μια νύχτα και χουντοκράτησε το ποδόσφαιρο.
Δώδεκα πρωταθλήματα σε 14 χρόνια. Τελειώσαμε, είπε ο Κόκκαλης, εγώ είμαι το κράτος, εγώ και το παρακράτος. Και το είπε αυτό με το αριστερό χέρι στα πακέτα.
Επί δυναστείας Κόκκαλη ο γάβρος, που για δεκαετίες κυκλοφορούσε τρισευτυχισμένος με την κλάψα του ακούγοντας Στέλιο Καζαντζίδη, μπερδεύτηκε, μεταλλάχθηκε από το lifestyle και το λούστρο αλά Πέτρος Κωστόπουλος, Θέμος Αναστασιάδης, μια άλλη κοσμικίζουσα οπαδική σχολή γαβροφροσύνης.
Γράφω τούτες τις αράδες με αφορμή τη δήλωση του Σάββα Θεοδωρίδη. «Εξακολουθώ να θεωρώ μεγάλη ομάδα τον Παναθηναϊκό». Είναι μαλάκες όσοι θαρρούν ότι πουλάει μούσι ο τερματοφύλακας, τραμπούκος αθεράπευτος σα γάβρος, κατ’ εξοχή αντι-Παναθηναϊκός.
Η δήλωση του Σάββα εκφράζει τον βαθύτατο ρομαντισμό στο ψυχογράφημα του γάβρου, που γι’ αυτόν ο Παναθηναϊκός θα είναι πάντα αυτό που ήταν. Με κεφαλαία γράμματα ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ.
Το δράμα του Παναθηναϊκού θα χτυπήσει με καρκινογόνο αργό θάνατο τον Ολυμπιακό, αναλύει ο apodytiriakias.gr
Περισσότερο ακριβής θα ήμουν αν έγραφα ότι ο γνήσιος οπαδός του Ολυμπιακού, όχι αυτός της τελευταίας γενηάς, αισθάνεται ένα δέος για τον αντίπαλο. Ένας είναι ο αντίπαλος. Ο αιώνιος. Ο Παναθηναϊκός.
Απεναντίας, ο Παναθηναϊκός δεν κρύβει μια περιφρόνηση για τον Ολυμπιακό. Στα όρια της αποστροφής. Της αηδίας. Στη συνείδηση του βάζελου είναι φωληασμένη κάποια απαξίωση για τον γάβρο. Ό,τι λέω.
Αντίθετα, στον γάβρο λειτουργεί ένας φόβος κληρονομικός για τον βαζελίνα. Επειδή είναι πεπεισμένος ότι ο Παναθηναϊκός διατηρεί μια υπεροχή στο παρασκήνιο. Στη σχέση με τον κρατισμό.
Αυτά, βέβαια, ανετράπησαν όταν ο αρχιδιαπλεκόμενος Κόκκαλης, με την παθητική στάση της οικογένειας Βαρδινογιάννη, έβγαλε τα τανκ σε μια νύχτα και χουντοκράτησε το ποδόσφαιρο.
Δώδεκα πρωταθλήματα σε 14 χρόνια. Τελειώσαμε, είπε ο Κόκκαλης, εγώ είμαι το κράτος, εγώ και το παρακράτος. Και το είπε αυτό με το αριστερό χέρι στα πακέτα.
Επί δυναστείας Κόκκαλη ο γάβρος, που για δεκαετίες κυκλοφορούσε τρισευτυχισμένος με την κλάψα του ακούγοντας Στέλιο Καζαντζίδη, μπερδεύτηκε, μεταλλάχθηκε από το lifestyle και το λούστρο αλά Πέτρος Κωστόπουλος, Θέμος Αναστασιάδης, μια άλλη κοσμικίζουσα οπαδική σχολή γαβροφροσύνης.
Γράφω τούτες τις αράδες με αφορμή τη δήλωση του Σάββα Θεοδωρίδη. «Εξακολουθώ να θεωρώ μεγάλη ομάδα τον Παναθηναϊκό». Είναι μαλάκες όσοι θαρρούν ότι πουλάει μούσι ο τερματοφύλακας, τραμπούκος αθεράπευτος σα γάβρος, κατ’ εξοχή αντι-Παναθηναϊκός.
Η δήλωση του Σάββα εκφράζει τον βαθύτατο ρομαντισμό στο ψυχογράφημα του γάβρου, που γι’ αυτόν ο Παναθηναϊκός θα είναι πάντα αυτό που ήταν. Με κεφαλαία γράμματα ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ.
Το δράμα του Παναθηναϊκού θα χτυπήσει με καρκινογόνο αργό θάνατο τον Ολυμπιακό, αναλύει ο apodytiriakias.gr
Ο Ολυμπιακός χρειάζεται αντίπαλο. Στο ύψος του, στα κυβικά του. Μέγα αγγούρι και με προβλεπόμενες συνέπειες το ότι ο γάβρος σήμερα δεν αισθάνεται την ανάσα του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ. Είναι, αλήθεια, ο ΠΑΟΚ σε θέση να καλύψει το κενό για λογαριασμό του Ολυμπιακού, αναρωτιέμαι.
Βεβαίως «για λογαριασμό του Ολυμπιακού» διότι ο Ολυμπιακός θα ωφεληθεί από την κάθε ισχυρή αντιπαλότητα, χωρίς την οποία θα αποπροσανατολιστεί. Σίγουρα. Θα ασυντονιστεί.
Νόμος άγραφος. Δεν υπάρχει αυτό που λέγεται αθλητισμός χωρίς να αισθάνεσαι στο πετσί σου τον αντίπαλο. Η πρωτιά με περίπατο είναι σκέτη αυτοκτονία. Τροφή μονάχα για όσους έχουν αποδεδειγμένα στόκο στο μυαλό. Τα αρρωστάκια.
Ο αντίπαλος σε ορίζει. Ο δυνατός αντίπαλος σε υψηλώνει. Ο κλινήρης αντίπαλος σε χαμηλώνει. Σε ναρκώνει.
Το αντίπαλο δέος, λένε. Πιο σωστό να πεις η αναγκαιότητα του αντιπάλου, της αντιπαλότητας.
Ένα πρωτάθλημα που δεν είναι σόι και με Παναθηναϊκό, ΑΕΚ που τους πέταξαν από το παράθυρο του τραίνου, ο Ολυμπιακός ας προετοιμάζεται. Θα μπει στο πρόβλημα. Δεν γλυτώνει. Θα πληρώσει τις βλαβερές συνέπειες της απουσίας ανταγωνισμού, στα επίπεδα τα παραδοσιακά.
Κρατείστε αυτό το κείμενο και τα ξαναλέμε μετά από δυο χρόνια, όχι περισσότερο. Το δράμα του Παναθηναϊκού παίζει σε σκοτάδι ζοφερό και χωρίς ελπίδα διεξόδου. Μου φαίνεται απίθανο να μη δηλητηριάσει και τη μοίρα του «συντρόφου» για δεκαετίες στην αντιπαλότητα Ολυμπιακού. Συνεχίζω
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου