Οι ήρωες της μίας βραδιάς!!

Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει (και πολύ το χαίρεται...) για τον Μουράτ Σεροπιάν, το “build up”, το ποδόσφαιρο της επαρχίας, και τη διοργάνωση που για κάποιους είναι το δικό τους Τσάμπιονς Λιγκ...  

Η ομάδα μόλις είχε βγει για ζέσταμα. Η προσπάθειά μου μεγάλη να διακρίνω τα πρόσωπα, να ξεχωρίσω τα κορμιά και να τα ταυτοποιήσω με τα νούμερα στη φανέλα. Είχα μελετήσει πριν φτάσω στην Τρίπολη, αλλά φωτογραφίες είχα δυσκολευτεί να βρω για όλους. Ακόμη και στο επίσημο site του Α.Ο. Χανιών δεν υπήρχαν για όλους τους παίκτες.

Επρεπε λοιπόν στο ζέσταμα να κάνω όλη την παραπάνω δουλειά για να περιγράψω το ματς Αστέρας Τρίπολης – ΑΟ Χανιά για τον ΟΤΕ ΤV.

Και καλά ο Σωτήρης Τσάτσος, έχει μία ιστορία πίσω του, κουβαλάει μια καριέρα στην πλάτη. Ποιός δεν θυμάται τον κοντό, στο Αιγάλεω, να στριμώχνεται στην ενδεκάδα ανάμεσα σε Αγρίτη, Χλωρό, Σκοπελίτη. Για αυτόν ήταν το απόγευμα στην Τρίπολη μία ακόμη μέρα στην δουλειά. Επίσημο ματς Νο 412 ήταν για δαύτον και ανάμεσα σε αυτά υπήρξαν και 5 ευρωπαϊκά.

Για τους άλλους όμως, τους περισσότερους, ήταν κάτι διαφορετικό. Ο MVP της αναμέτρησης, ο γκολκίπερ Κώστας Θεοδωρόπουλος έπαιζε για δεύτερη φορά στην καριέρα του σε αγώνα Κυπέλλου. Αλλωστε περπατάει τα 23 ακόμη. Δεν αποκλείεται για πρώτη φορά, ένα ματς στο οποίο έπαιζε, να είχε τηλεοπτική μετάδοση. Αντε να του έχει συμβεί μία δύο ακόμη φορές. Οπως και για τους περισσότερους από τους παίκτες των Χανίων.

Μεγάλη υπόθεση για αυτά τα παιδιά να παίζουν μπάλα και να είναι εκεί η τηλεόραση για να καλύψει με 5 κάμερες το ματς ζωντανά. Το Κύπελλο είναι για αυτούς, ότι είναι για τους υπόλοιπους το Τσάμπιονς Λιγκ...

Ο πιο εύκολος για να τον “ξεχωρίσεις” ήταν ο Κώστας Μανωλάς. Ο ξάδερφος του... διάσημου στόπερ του Ολυμπιακού και γιος του Στέλιου. Σκάρτα 20 χρονών και βασικό αριστερό μπακ. Με τον μπαμπά στην κερκίδα να καμαρώνει και να αγωνιά για τον μικρό. “Είναι καλός, θα παίξει μπάλα” μου είπε φεύγοντας από το γήπεδο...

Τον είχα ξαναδεί μία φορά συμπτωματικά, σε ένα καλοκαιρινό φιλικό του Λεβαδειακού με τον Ατρόμητο στο οποίο είχε σκοράρει. Λίγες μέρες μετά έφυγε για τα Χανιά για να παίξει βασικός και όχι να κάτσει στον πάγκο.

Στα αριστερά αυτός, στα δεξιά ο Τάσος Παγώνης, ο Σαλονικιός που το παράξενο ταξίδι του ποδοσφαίρου τον έστειλε για πρώτη φορά στα 28 του χρόνια μακριά από την Μακεδονία. Σέρρες, Βέροια, Εορδαϊκός, Αναγέννηση Επανομής, Καβάλα οι ομάδες του όλα αυτά τα χρόνια. Και φέτος το μεροκάματο βρέθηκε στα Χανιά...

Οχι σαν τον Γονιωτάκη. Ο Βασίλης, στα 34 πια, δεν έφυγε ποτέ από την Κρήτη. Εργοτέλης, ΠΑΝΟ Μαλίων, Ηρόδοτος, Νέος Αστέρας Ρεθύμνου, Χανιά, Επισκοπή και ξανά Χανιά. Σε Β' και Γ' Εθνική έχει ιστορία. Ιστορία 44 γκολ και 173 ματς. Ποιος την ξέρει αλήθεια... Σίγουρα ο ίδιος και καμαρώνει για αυτήν.

Ολοι τους είχαν μία ιστορία. Μήπως ο Ανδρέας Βασιλόγιαννης δεν έχει; Από τα πρωτοσέλιδα στο “Φως” και τον “Πρωταθλητή” στα 17 του και τα 18 με τους τίτλους ότι θα κάνει μεγάλη καριέρα και θα αφήσει εποχή στον Ολυμπιακό, στα χαμηλά. Κατέβηκε τα σκαλιά γρήγορα και απότομα για ένα μικρό παιδί, δεν τσακίστηκε όμως. Εθνικός, Απόλλων Λεμεσού, Γλυφάδα, Κέρκυρα και από το καλοκαίρι Χανιά. Δεν ήταν καν βασικός. Μπήκε αλλαγή. Με σφιγμένο πρόσωπο. Τα έδωσε όλα, έτρεξε, μάρκαρε, ντρίπλαρε... Ο πιο δύσκολος δρόμος είναι ο ανάποδος. Να ξέρεις ότι πρέπει να ανέβεις όλη αυτή την ανηφόρα για να φτάσεις εκεί που ήσουν όταν το πρωτοκλώτσησες το τόπι... Μοιάζει να τα έχει τα κουράγια. Ακόμη κι' αν δεν ξαναφτάσει εκεί, κάνει το κέφι του, παίζει μπάλα.

Αυτό το παράξενο μωσαϊκό, αυτές οι μοναδικές ιστορίες δεν είχαν τελειωμό. Ανάμεσα στους παίκτες της αποστολής των Χανίων και ο Αντρέα Μοντρούκιο, ένα ψηλό 19χρονο παιδί που παίζει δανεικός στα Χανιά από την Γιουβέντους! Ναι, την κανονική Γιουβέντους που τον “δάνεισε” στα Χανιά!

Εκει και ο Φρανσίσκο Χοσέ Μαλδονάδο που ήρθε στο φινάλε των μεταγραφών για να κάνει την διαφορά. Στα 27 δεν βρήκε μεροκάματο ούτε στην Πριμέρα, ούτε στην Β' Ισπανίας. Παίκτης με 143 συμμετοχές σε αυτά τα δύο πρωταθλήματα και με αξιοπρόσεκτη καριέρα στην Μπέτις. Και αυτός εκεί, να ακούει τις οδηγίες του Μουράτ Σεροπιάν...

Ο τελευταίος, είναι ο δικός μου ήρωας. Τον θυμάμαι, παιδί εγώ, να τον βλέπω στην αγαπημένη μου Δόξα Βύρωνα. Ωραίος στόπερ ο κόουτς. Δεν έπαιξε ποτέ στην πρώτη κατηγορία, αλλά για εμένα ήταν ο καλύτερος στόπερ της Δόξας και αυτό έφτανε.

Τον είδα να δίνει οδηγίες, να ζητάει πράγματα που ζητούσε και ο κόουτς Τσιώλης. Τον είδα να παρουσιάζει στο χορτάρι μία ΟΜΑΔΑ! Ναι με παίκτες χαμηλότερης ποιότητας, αλλά ομάδα. Τον είδα να ζητάει πρέσινγκ ψηλά στο πρώτο ημίχρονο. Τον είδα να αλλάζει διάταξη και να παίζει στο τέλος με 3 αμυντικά χαφ για να αντέξει στην πίεση. Τον είδα να χειροκροτεί στις 3 μεγάλες ευκαιρίες της ομάδας του να σκοράρει στο πρώτο μέρος.

Τον είδα μετά και στη συνέντευξη τύπου. Με κοιτούσε σχεδόν με σεβασμό (“ο Αθηναίος δημοσιογράφος με μετέδιδε το ματς”) είμαι σίγουρος ότι σκέφτονταν (“σιγά τα ωά” ήθελα να του πω, αλλά δεν το είπα). Τον κοιτούσα με δέος (“τι στοπεράρα ήσουν” σκεφτόμουν) και δεν ξέρω αν το κατάλαβε. Αν το κατάλαβε, το ίδιο θα έλεγε και αυτός από μέσα του (“σιγά τα ωά”).

Τον ρώτησα πώς το έκανε... “Είχαμε μελετήσει πολύ καλά το build up του Αστέρα. Είχαμε δει αρκετά ματς του. Ξέραμε ότι θα αλλάξει πρόσωπα, αλλά όχι λογική και τρόπο παιχνιδιού. Ξέραμε ότι αν δυσκολευτεί θα βάλει μέσα τον Ντε Μπλάσις. Είχαμε αποφασίσει τι θα κάνουμε μαζί του...”

Ολη η ανάλυση, όλη η μεθοδολογία, όλη η δουλειά ενός κανονικού προπονητή. Ναι, εγώ είχα μείνει (σχεδόν), στο ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι προπονητές κάθονται στον πάγκο για να φωνάζουν “Πάμε γερά ρε...”. Οχι φίλε μου, έκανες λάθος. Η δουλειά γίνεται επαγγελματικά και μάλιστα με περισσότερο μεράκι. Το βάζουν για να ξεπεράσουν όλα τα υπόλοιπα προβλήματα, όλες τις υπόλοιπες ελλείψεις, όλες τις υπόλοιπες στερήσεις.

Και συνειδητοποιημένος., απόλυτα. “Εχουν μικρύνει οι διαφορές τον ρώτησα;” ο πονηρός βασιζόμενος στο δικό του αποτέλεσμα και στις υπόλοιπες εκπλήξεις που έγιναν στο Κύπελλο. “Οχι βέβαια, είναι τεράστιες, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μεγάλες. Βάζουν τους αναπληρωματικούς που δεν έχουν ματς και ρυθμό για αυτό σου φαίνεται μικρή η απόσταση...” μου είπε.

Εφυγα από το γήπεδο για το ταξίδι της επιστροφής και σκεφτόμουν, ότι είχα καιρό να το κάνω. Να γράψω κείμενο για το... αληθινό ποδόσφαιρο. Οχι για τον Μέσι και τον Ρονάλντο, την Σίτι και την Γιουνάιτεντ, την Μίλαν και την Γιούβε, τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Αλλά για τον ΑΟ Χανίων.

Σε περίπου ένα μήνα, όταν θα γίνουν οι ρεβάνς λέω να πάω στα Χανιά για την μετάδοση της ρεβάνς από τον ΟΤΕ ΤV ή μήπως να πάω στην Λειβαδειά, εκεί όπου θα μάθω τις ωραίες ιστορίες του Αστέρα Μαγούλας, στην δική τους μεγάλη βραδιά...

Πηγή: gazzetta.gr