Ήταν πολύ καλός, λέει, ο
Ολυμπιακός στο πρώτο ημιχρόνιο με την Παρί Σαιν Ζερμαίν. Σοβαρά; Το’
χασα. Είδα μονάχα το δεύτερο σαραντάλεπτο.
Άμα είσαι άσχετος από μπάλλα, όπως εγώ, δεν έχεις μάθει ακόμα ότι το παιχνίδι κρατάει 90 λεπτά. Άρα, όταν κρίνεις μία ομάδα εσύ ο άσχετος μπάμιας, ο αιώνιος φασολάδας, δεν θα πεις ότι η ομαδάρα ήταν πολύ καλή να’ούμε για ένα τέταρτο, για ένα εικοσιπεντάλεπτο. Θα πρέπει να λάβεις υπ’όψιν σου ολόκληρο το ματς, αλλά και τι σόι είναι ο αντίπαλος, για να βγάλεις συμπέρασμα.
Τριάντα τόσα χρόνια επαγγελματικού ποδοσφαίρου και δεν το έχουν μάθει. Ποιο; Θα χρειαστούν ακόμα 30 χρόνια, ίσως 300 χρόνια, μήπως και 30 αιώνες για να το χωνέψουν. Ποιο; Να ξανακτίσουμε τη γη από την αρχή για να τους το πούμε. Ποιο;
Το ζητούμενο στον επαγγελματικό αθλητισμό υψηλού επιπέδου, μάλιστα στον αθλητισμό του θεάματος, είναι η σταθεροποίηση της απόδοσης. Να μη βγαίνει η ομάδα στο γήπεδο και να ρετάρει στα μισά του δρόμου. Όχι, κύριε πεπόνια. Να τελειώνει το παιχνίδι και οι παίκτες να έχουν δυνάμεις για ένα ακόμα ημίχρονο. Όπως στο λέω.
Πέφτουν στον αέρα οι χοντρομαλακίες από τους διακεκριμένους ειδικούς της εξέδρας, επιμορφωμένους με πτυχία από τα πρωτοσέλιδα. Ήταν πολύ καλή η ομαδάρα στο τάδε και τόσο διάστημα του αγώνα. Ήταν πολύ καλός ο τάδε παίκτης. Φοβερά πράγματα.
Μιλάμε για το δηλητήριο. Να ψάχνουν το καλό, ακόμα κι αν το παίρνουν μέσα από το βόθρο. Από το έλος. Η ανυπαρξία τους αναζητεί το καλό. Η ομάδα γκρεμίστηκε, αυτοί έχουν την ανάγκη να απομονώσουν κάτι για να φτιαχτούν. Είμασταν καλοί στο σαλόνι, είχαμε ευκαιρίες στην κουζίνα, και δοκάρια στην τραπεζαρία. Στην κρεββατοκάμαρα;
Αφήνω το 4-1. Ποτέ δεν στέκεσαι στο αποτέλεσμα, το οποίο θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό. Το ξεχνάμε, λοιπόν. Και λέμε, τι; Αυτός ο πράγματι θαυμάσιος, συγκινητικός Ολυμπιακός, ο κάργα ενεργητικός του πρώτου μέρους κόντρα στην γαλλική ομάδα απέτυχε παταγωδώς. Α-πέ-τυ-χε.
Πάρε ανέκδοτο. Το κορίτσι τρελλάθηκε από τα χαμουρέματα που της έκανε ο νέος γκόμενος. Επιστήμων το παλληκάρι στα προκαταρκτικά. Κι όταν ήρθε η στιγμή της διείσδυσης δεν είχε τα κουράγια και της είπε Συγγνώμην, αλλά θα τον παίξω.
Το παράσημο των πέντε δακτύλων από τον Μαρινάκη στον Μίτσελ, γράφει ο apodytiriakias.gr
Άμα είσαι άσχετος από μπάλλα, όπως εγώ, δεν έχεις μάθει ακόμα ότι το παιχνίδι κρατάει 90 λεπτά. Άρα, όταν κρίνεις μία ομάδα εσύ ο άσχετος μπάμιας, ο αιώνιος φασολάδας, δεν θα πεις ότι η ομαδάρα ήταν πολύ καλή να’ούμε για ένα τέταρτο, για ένα εικοσιπεντάλεπτο. Θα πρέπει να λάβεις υπ’όψιν σου ολόκληρο το ματς, αλλά και τι σόι είναι ο αντίπαλος, για να βγάλεις συμπέρασμα.
Τριάντα τόσα χρόνια επαγγελματικού ποδοσφαίρου και δεν το έχουν μάθει. Ποιο; Θα χρειαστούν ακόμα 30 χρόνια, ίσως 300 χρόνια, μήπως και 30 αιώνες για να το χωνέψουν. Ποιο; Να ξανακτίσουμε τη γη από την αρχή για να τους το πούμε. Ποιο;
Το ζητούμενο στον επαγγελματικό αθλητισμό υψηλού επιπέδου, μάλιστα στον αθλητισμό του θεάματος, είναι η σταθεροποίηση της απόδοσης. Να μη βγαίνει η ομάδα στο γήπεδο και να ρετάρει στα μισά του δρόμου. Όχι, κύριε πεπόνια. Να τελειώνει το παιχνίδι και οι παίκτες να έχουν δυνάμεις για ένα ακόμα ημίχρονο. Όπως στο λέω.
Πέφτουν στον αέρα οι χοντρομαλακίες από τους διακεκριμένους ειδικούς της εξέδρας, επιμορφωμένους με πτυχία από τα πρωτοσέλιδα. Ήταν πολύ καλή η ομαδάρα στο τάδε και τόσο διάστημα του αγώνα. Ήταν πολύ καλός ο τάδε παίκτης. Φοβερά πράγματα.
Μιλάμε για το δηλητήριο. Να ψάχνουν το καλό, ακόμα κι αν το παίρνουν μέσα από το βόθρο. Από το έλος. Η ανυπαρξία τους αναζητεί το καλό. Η ομάδα γκρεμίστηκε, αυτοί έχουν την ανάγκη να απομονώσουν κάτι για να φτιαχτούν. Είμασταν καλοί στο σαλόνι, είχαμε ευκαιρίες στην κουζίνα, και δοκάρια στην τραπεζαρία. Στην κρεββατοκάμαρα;
Αφήνω το 4-1. Ποτέ δεν στέκεσαι στο αποτέλεσμα, το οποίο θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό. Το ξεχνάμε, λοιπόν. Και λέμε, τι; Αυτός ο πράγματι θαυμάσιος, συγκινητικός Ολυμπιακός, ο κάργα ενεργητικός του πρώτου μέρους κόντρα στην γαλλική ομάδα απέτυχε παταγωδώς. Α-πέ-τυ-χε.
Πάρε ανέκδοτο. Το κορίτσι τρελλάθηκε από τα χαμουρέματα που της έκανε ο νέος γκόμενος. Επιστήμων το παλληκάρι στα προκαταρκτικά. Κι όταν ήρθε η στιγμή της διείσδυσης δεν είχε τα κουράγια και της είπε Συγγνώμην, αλλά θα τον παίξω.
Το παράσημο των πέντε δακτύλων από τον Μαρινάκη στον Μίτσελ, γράφει ο apodytiriakias.gr
Ο αποδυτηριάκιας είναι για προχωρημένους. Σε καμμία περίπτωση για αναλφάβητους. Πολύ περισσότερο γι’αυτούς που αρνούνται να μάθουν. Έστω να ακούσουν χωρίς να κλωτσάνε. Λοιπόν.
Τσάμπιονς ληγκ σημαίνει μπίζνες. Πρώτα απ’όλα, πάνω απ’όλα μπίζνες. Κι εμένα, τον θεατή, τον τηλεθεατή μού γουστάρει το έργο να παίζει επαγγελματικά. Επιχειρηματικά.
Αυτά, βέβαια, είναι αστροφυσική για τα ζόμπυ της οπαδοκρατίας. Ότι εγώ, ο τηλεθεατής δεν μπορώ να κερδίσω καλύτερο θέαμα, καλύτερο ποδόσφαιρο, αν οι ΠΑΕ δεν παίζουν επιχειρηματικά. Πρώτα να ενδιαφέρονται για την κερδοφορία τους.
Στην Ελλάδα η τύφλα που κυκλοφορεί είναι η προεδράρα να βάζει λεφτά στην ομαδάρα. Γραφικό. Και η προεδράρα να απολογείται στους τρόμπες ότι εγώ βάζω τα λεφτά μου.
Μπίζνες σημαίνει ότι ο προπονητής σκέπτεται εμπορικά. Κατ’εντολήν του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ. Παράγουμε προϊόν και το πουλάμε. Και το προϊόν λέγεται ποδόσφαιρο, δεν είναι κοκαϊνη, κάτι που να μαστουρώνει.
Τσάμπιονς ληγκ είναι η Διεθνής Έκθεση στην οποίαν παρουσιάζει κάθε ποδοσφαιρική εταιρεία το προϊόν της. Ο Μίτσελ τι μας παρουσίασε κόντρα στην Παρί Σαιν Ζερμαίν; Φοβερά πράγματα. Μία λιμουζίνα που ήταν όλα τα λεφτά στο πρώτο ημίχρονο. Και στο δεύτερο;
Δεν έχει ξαναγίνει. Έτρεχε η αμαξάρα και κάθε πέντε λεπτά έφευγε από επάνω της πότε μία πόρτα, μία ρόδα, η οροφή, ο προφυλακτήρας. Φοβερό. Όταν τελείωσε η κούρσα των 90 λεπτών η λιμουζίνα ήταν σκέτη σακαράκα.
Τι να πει ο Μίτσελ στον Μαρινάκη; Αυτό που λένε εκείνοι οι τύποι που έτρεξαν να κρατήσουν τους αερόσακους της αμαξάρας: «Είμασταν πολύ καλοί στο ημίχρονο…». Καλά κρασά.
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου