Η Εθνική για μία ακόμη φορά τα τελευταία χρόνια απέτυχε.
Γράφει ο Τόλης Κοτζιάς.
Ολα κερδίζονται ή χάνονται πάνω στο παρκέ. Βλέποντας, όμως, ότι από το 2007 μέχρι σήμερα έχουμε κατακτήσει μόλις ένα μετάλλιο, το χάλκινο το 2009 στη Πολωνία, σίγουρα δεν νοιώθουμε ικανοποιημένοι. Δεν είμαστε ικανοποιημένοι. Και δεν είμαστε, γιατί μιλάμε για μία από τις σπουδαιότερες δυνάμεις του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου μπάσκετ, μιλάμε για μία ομάδα, που κατέκτησε το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 2005 και το αργυρό στο Μουντομπάσκετ του 2006. Μιλάμε επίσης για μία χρονική περίοδο (όχι φέτος ή πέρυσι, αλλά γενικά τα τελευταία χρόνια), όπου έχουμε τους καλύτερους (και πολλούς) παίκτες, που είχαμε ποτέ. Το ταμείον, λοιπόν, είναι μείον και είναι ακόμη περισσότερο αρνητικό το πρόσημο λόγω του στραπάτσου της Σλοβενίας γιατί
α) είχαμε, όχι αδικαιολόγητα, ψηλά τον πήχυ, απόρροια γενικώς της δυναμικής μας και ειδικώς εκτός των άλλων των εμφανίσεων στο "Ακρόπολις". Ναι, εντάξει, άλλο τα φιλικά, άλλο τα επίσημα, αλλά όπως και να έχει, ένα κάποιο δείγμα είναι και
β) αρκετές ομάδες παρατάχθηκαν με σημαντικές απουσίες. Οπως η Ρωσία, την οποία κάναμε "σκόνη" και η Ιταλία, που παρόλα αυτά προκρίθηκε στην οκτάδα. Ναι, και εμείς είχαμε απουσίες, αλλά εμείς υπερηφανευόμαστε -και το κάνουμε απολύτως σωστά- ότι έχουμε πολύ και εξαιρετικό υλικό. Και υποστηρίζουμε όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε ότι "ουδείς αναντικατάστατος" (πλην του Σπανούλη βεβαίως βεβαίως).
Στη πράξη, όμως, όλα πήγαν περίπατο. Οχι μόνο δεν συνεχίζουμε στον δρόμο του μεταλλίου, αλλά είμαστε κι εκτός Μουντομπάσκετ 2014. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Δεν είμαι από αυτούς, που φέρνουν την συντέλεια, αλλά "ρε παιδιά, εντάξει, μην πάρουμε μετάλλιο, αλλά να μην πάρουμε μία θέση από αυτές, που οδηγούν στα γήπεδα της Ισπανίας;". Ε, αυτό μάλλον παραπάει. Τι μάλλον; Παραπάει και κάτι παραπάνω.
Και πάμε στο "μαύρο κουτί": τι έφταιξε και δεν τα καταφέραμε;
Πολλοί συνάδελφοι (και όχι μόνο) έχουν καταγράψει ήδη τα αίτια της αποτυχίας. Και βεβαίως οι συνάδελφοι, που πήγαν στην Σλοβενία, παρακολούθησαν από κοντά τη προσπάθεια, άρα γνωρίζουν πολύ καλύτερα τα πράγματα.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι "το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι". Αρα, τη πρώτη ευθύνη την έχει η διοίκηση με τον προπονητή. Αν υπάρχει Εθνική σε τόσο υψηλό επίπεδο και για τόσα πολλά χρόνια, υπάρχει πάνω από όλα, λόγω Γιώργου Βασιλακόπουλου. Πολλά λέγονται για τον 74χρονο πρόεδρο της ΕΟΚ, ότι τελείωσαν τα ψωμιά του, ότι πρέπει να υπάρξει διαδοχή, ότι έδωσε ό, τι ήταν να δώσει. Και άλλα συναφή. Εχει μιλήσει κανείς με τον Βασιλακόπουλο; Μάλλον πρόκειται για έναν από τους πλέον έξυπνους ανθρώπους. Οσοι τον γνωρίζουν, καταλαβαίνουν τι λέμε. Οσο έξυπνος, όμως, κι αν είναι, κάνει και λάθη. Δεν υπάρχει άνθρωπος, που δεν κάνει λάθη. Θέλετε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι; Οταν λέμε λάθος, δεν μιλάμε για την επιλογή του Τρινκιέρι, γενικώς για την επιλογή ξένου προπονητή. Είπατε να πάρει Ελληνα; Ποιον να έπαιρνε; Εγώ ίσως και να είμαι ο πρώτος, που εδώ και πολύ καιρό φωνάζει ότι οι Ελληνες προπονητές είναι οι καλύτεροι της Ευρώπης. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι να πάει Ελληνας προπονητής στην Εθνική υπάρχει διαφορά. Και υπάρχει, γιατί ο Μπαρτζώκας με τον Πεδουλάκη δεν μπορούσαν να πάνε για ευνόητους λόγους (αφήστε, που πριν πάει ο Μπαρτζώκας στον Ολυμπιακό και ο Πεδουλάκης στον Παναθηναϊκό, οι Ολυμπιακοί και οι Παναθηναϊκοί έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ, αλλά στο τέλος και αφού έκαναν όσα έκαναν οι δύο προπονητές, τους μετέτρεψαν σε μικρούς Θεούς), με τον Κατσικάρη δεν βρέθηκε άκρη στο οικονομικό (κατά άλλους είχε συμφωνήσει προ καιρού με την Ρωσία), ο Γιαννάκης είχε κάνει το κύκλο του (άσχετα αν πρόκειται πλέον να ξαναπέσει το όνομά του στο τραπέζι), ο Σφαιρόπουλος είναι το next big thing, αλλά μέχρι να γίνει, πρέπει να κάνει τη πορεία του στον Πανιώνιο (τουλάχιστον στον Πανιώνιο), ο Ιτούδης έχει προσόντα, αλλά δεν είχε κάνει τον πρώτο προπονητή σε υψηλό επίπεδο. Ποιον να έπαιρνε λοιπόν; Δεν υπήρχε λύση. Και πηγαίνοντας στη ξένη αγορά, ο Τρινκιέρι φάνταζε από τις καλύτερες περιπτώσεις (και με τα όχι πολλά λεφτά, που δίναμε ε;) με τη εξαιρετική πορεία του στη Καντού. Το ότι ο Τρινκιέρι είναι από τους ανερχόμενους προπονητές στην Ευρώπη, αποδείχθηκε και με το ότι πήγε στην Ούνιξ Καζάν, μία ομάδα με φιλοδοξίες και κυρίως με μεγάλο πορτοφόλι.
Επιστρέφουμε στο ποιο είναι το λάθος του Βασιλακόπουλου: στο ότι πρέπει να σφίξει τα λουριά μέχρι εκεί, που δεν πάει. Και για να μην μασάμε τα λόγια μας, όποιος δεν πάει από δω και πέρα στην Εθνική, μία είναι η απάντηση: 10 αγωνιστικές αποκλεισμό από το πρωτάθλημα (το νούμερο είναι ενδεικτικό). Ο Γιαννάκης και ο Χριστοδούλου "πέθαναν" στο γήπεδο, παίζοντας για την επίσημη αγαπημένη. Και όχι μόνο αυτοί. Το δέχομαι ότι δεν θες να πας στην Εθνική. Τίποτα δεν γίνεται με το ζόρι. Αλλά πρέπει να υπάρξει και η ανάλογη αντίδραση από την ΕΟΚ, για να μην χαθεί η μπάλα. Δεν μιλάμε μόνο για τον Διαμαντίδη, τα έχουμε ξαναπεί και τα έχουμε ξαναγράψει για τον σταρ του Παναθηναϊκού. Ο Σχορτσανίτης που ήταν και που είναι; Με τον Καλάθη τι ακριβώς έγινε; Ο Κουφός θα μας ξανακάνει την τιμή να έρθει από τα μέρη μας (και τα μέρη του); Ολα αυτά (και άλλα πολλά) πρέπει να ξεκαθαρίσουν και να μπει μία αρχή και ένα τέλος. Ο Βασιλακόπουλος είναι αυτός, που συνέβαλλε σημαντικά ώστε το μπάσκετ να ανέβει ψηλά, αυτός μπορεί να δώσει λύση και στο πρόβλημα, που είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει τώρα. Και πρέπει να το κάνει αυτό, όχι μόνο για αυτούς, που δεν θέλουν να πάνε στην Εθνική, αλλά για αυτούς, που πάνε. Να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι η επίσημη αγαπημένη δεν είναι ξέφραγο αμπέλι.
Για αυτά καθ' αυτά, που έγιναν στην Σλοβενία, είπαμε: έχουν γράψει πολλά οι συνάδελφοι, που βρέθηκαν εκεί. Ο Τρινκιέρι βεβαίως και έκανε λάθη, αλλά δεν ήταν μόνος του στον πάγκο. Είχε κι επιτελείο. Αρα είναι όλοι υπεύθυνοι με τον Ιταλό βεβαίως να έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη.
Απλά δεν θέλω να γράψω παραπάνω, γιατί κουράστηκα με τις κωλοτούμπες: κέρδισε τα τρία πρώτα ματς η Εθνική, Θεός ο Τρινκιέρι. Εχασε από Ιταλία και Φινλανδία, "να πάρει το πρώτο αεροπλάνο και να γυρίσει στη χώρα του". Κέρδισε μετά την Ισπανία, πάλι Θεός ο Ιταλός. Εχασε από την Σλοβενία, έγινε ξανά....Ανδρέας Ευαγγελόπουλος, ο εθνικός μας σταρ. Ο άνθρωπος ούτε Ομπράντοβιτς είναι, ούτε του πεταματού. Το σίγουρο είναι ότι δεν πέτυχε, όπως δεν είχε πετύχει και ο Ζούρος, όπως δεν πέτυχε και ο Τάνιεβιτς στην Τουρκία με ένα σωρό παικταράδες. Αυτά συμβαίνουν σε καταστάσεις εθνικών ομάδων, που η επιτυχία με την αποτυχία κρίνονται σε λίγες μέρες. Το σίγουρο είναι ότι ο Ιταλός έχασε την έξωθεν καλή μαρτυρία, που είχε πριν από το Ευρωμπάσκετ. Και αφού την έχασε, χάνει και την δουλειά.Φώτη ακούς;
Υ.Γ. Τι είπατε; Δεν γράψαμε για ευθύνη των παικτών; Σε ένα ομαδικό άθλημα άπαντες έχουν την ευθύνη. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Και στην επιτυχία και στην αποτυχία. Επομένως και οι παίκτες έχουν φταίξιμο στην αποτυχία, κάτι άλλωστε, που παραδέχονται και οι ίδιοι. Δεν έχουν, όμως, τη μεγαλύτερη ευθύνη οι 12 παίκτες, που πήγαν στην Σλοβενία. Αυτό είναι το πλέον σίγουρο.
Πηγή: Superbasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου