Την ημέρα που οι Γάλλοι είδαν
τα ραδίκια ανάποδα κι έπεσαν με τη χαρακτηριστική αφέλειά τους στο λάκκο
που του έσκαψαν ο Σάφαρτζικ και ο Μπέντζινγκ. Την ημέρα που οι Τούρκοι,
είδαν και πάλι τη βιτρίνα τους να γίνεται χίλια κομμάτια, αναζητώντας
τους απροσδιόριστους μέχρι στιγμής λόγους που δεν υπάρχει τίποτα πιο
κάτω.. Την ημέρα που οι Σλοβένοι νίκησαν τους Τσέχους κατόπιν
(αποκλειστικής και μόνης) διαιτητικήςς βούλησης, η Ελλάδα κολύμπησε με
απλωτές στο αφρό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και δίχως χαμένες ανάσες
έκανε μία από τις πιο εμφατικές κι εύκολες νίκες στην πρεμιέρα της στο
Ευρωμπάσκετ. Όπως και οι Ισπανοί κόντρα στους Κροάτες. Και μόνο αυτό το
γεγονός θα πρέπει να αφήνει τους πάντες με γλυκιά γεύση.
Απέναντι στους Βίκινγκς η Εθνική δεν έπαιξε εξωπραγματικό μπάσκετ. Και είναι αλήθεια αυτό που είπε ο Τρινκιέρι, αποθεώνοντας τη συγκέντρωση που επέδειξαν όλοι οι παίκτες του και πολύ περισσότερο αυτοί που καλούνταν από τον πάγκο, αλλά στη απέναντι πλευρά του νομίσματος, καταγράφεται το μήνυμα πως. «Αυτές οι διαπιστώσεις είναι προτιμότερο να γίνονται κόντρα σε αντιπάλους που μπορούν να εκφράσουν (έστω) μία απειλή». Οι Σουηδοί δεν μπορούσαν. Ούτε μία!
Ας μη μεμψιμοιρούμε όμως. Η Ελλάδα έκανε τη δουλειά. Αυτή ακριβώς που έπρεπε με τον καλύτερο τρόπο. Στα θετικά μπορούν να καταγραφούν πολλά. Είμαι σίγουρος όμως, ότι για ένα από αυτά ο Αντρέα Τρινκιέρι θα μπορούσε να του χαρίσει το πολυτελέστατο διαμέρισμά του στο Μιλάνο, το οποίο έχει εκτεθεί σε περιοδικά υψηλής αισθητικής των Ηνωμένων Πολιτειών, σε όποιον μπορούσε να του εγγυηθεί ότι η Ελλάδα θα όδευε μέχρι το χιαστί παιχνίδι, με τους τρεις γκαρντ, Σπανούλης, Ζήσης, Σλούκας να έχουν ακριβώς το χρόνο που χρειάστηκε να πάρουν κόντρα στη Σουηδία. Ο Σπανούλης είχε 22 λεπτά, ο Ζήσης 19 και ο Σλούκας 24! Αυτό εξάλλου είναι και το μεγάλο στοίχημα του Ιταλού. Αφενός να αντέξει με τρεις γκαρντ και να μη φανεί η έλλειψη ενός τέταρτου, αφετέρου να προσφέρει στα βιολιά της ορχήστρας του, τον Σπανούλη και τον Ζήση την ευκαιρία να κάνουν οικονομία δυνάμεων μέχρι να έρθουν τα μεγάλα κρίσιμα παιχνίδια. Η κατανομή του χρόνου που έγινε στην πρεμιέρα είναι η κάθε βραδινή, κι όχι καθημερινή, ονείρωξη του Ιταλού. Παράλληλα με τον εμφάνιση του Μπορούση που μπήκε κι έβαλε τους Σουηδούς στα καλάθια δίχως χρονοτριβή ξεσκίζοντας τα συστήματα αξιολόγησης tendex, index και ούτω καθεξής.
Από εκεί και πέρα όμως, η Εθνική δεν είχε μόνο θετικά. Ακόμα και σε ένα ματς που οι διεθνείς το μετέτρεψαν σε περίπατο, τα αρνητικά κομμάτια είναι αδύνατον να λείψουν. Η αστοχία στις βολές δε είναι αστείο και αλίμονο αν σταθούμε στην αντίληψη ότι. «Ελα μωρέ, όταν έρθει η ώρα θα τις βάλουν». Δεν εγγυάται κανείς περί τούτου. Οι βολές και τα λάθη (18 είχε η Ελλάδα και είναι απελπιστικά πολλά) καθορίζουν πρωταθλητές, νίκες, ήττες, προκρίσεις, επιτυχίες και αποτυχίες. Οι βολές είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να γεμίζει μία ομάδα το σακούλι της. Και είναι αδύνατον να τις πετάει. Με τη Σουηδία δε φάνηκε το πρόβλημα της αστοχία, αλλά αργότερα είναι πολύ πιθανό να φανεί. Χτύπα ξύλο. Στα κρίσιμα παιχνίδια, που θα κριθούν στο ένα σουτ, ή στο ένα λάθος, θα χτυπάς το κεφάλι στον τοίχο αν η στατιστική γράψει 19/33 όπως στην πρεμιέρα. Ασφαλώς και οι διεθνείς το γνωρίζουν. Δεν είναι θέμα συγκέντρωσης, ή ελαφρότητας στην αντιμετώπιση. Ουδείς παίκτες δείχνει αδιαφορία όταν καλείται να εκτελέσει βολές, ούτε το κάνει ελαφρά την καρδία. Απλά θα πρέπει να τις βάλουν.
Επίσης, είναι σαφές πια ότι η έμπνευση του Τρινκιέρι με τον Μπράμο να δίνει ανάσες στον Σπανούλη αναλαμβάνοντας αυτός το ρόλο να κατεβάσει τη μπάλα από το ένα μισό του γηπέδου στο άλλου, δεν τσουλάει. Κι εκεί υπάρχει θεματάκι. Ο Μπράμος δεν καλείται να φέρει εις πέρας καμία εξαιρετικά σημαντική δουλειά. Όχι! Μόνο να κουβαλήσει, σαν αχθοφόρος τις βαλίτσες του επισκέπτη, τη μπάλα στην επίθεση. Να την .κατεβάσει που λέγαμε και παλιότερα. Στο παιχνίδι της Εθνικής αυτή η διαδικασία δεν έχει απολύτως καμία σημασία διότι η επιθετική φιλοσοφία της ξεκινάει από εκεί και πέρα. Από τη στιγμή που η μπάλα έρχεται δηλαδή στην επίθεση κι έπειτα από την πρώτη πάσα. Ο Μπράμος έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει μία δουλειά, που .πρέπει να γίνει, αλλά δε χρειάζεται να την κάνει σώνει και καλά ο Σπανούλης, από τον οποίο ο Ιταλός (και καλά κάνει) πρέπει να αφαιρέσει αρμοδιότητες για να τον έχει φρέσκο. Απλά ο Μάικ δεν το έχει. Και το κακό είναι διπλό. Και η ομάδα επηρεάζεται και ο Μπράμος υποβάλλεται σε ένα ψυχολογικό τεστ, με αποτέλεσμα να μην έχει δυνατότητα να προσφέρει σε τομείς που μπορεί.
Υ.Γ. Επειδή ήμουν στη Λιθουανία το 2011 και θυμάμαι πολύ καλά την εξέλιξη της πρώτης φάσης, δε μου έκανε καμία απολύτως εντύπωση η νίκη της Φινλανδίας. Όπως δε θα μου έκανε και η ήττα της. Ο Χένρικ Ντέτμαν είναι εξαιρετικός προπονητής και οι .Λιτμάνεν (που τους έγραψε και ο Παπαθεοωδώρου) ατομικά είναι παίκτες του «5» (πλην λίγων εξαιρέσεων τύπου Κοπόνεν), αλλά συνολικά ως ομάδα παίζουν για 10!
Υ.Γ.2 Απαγορεύεται σε άλλο παιχνίδι ο πάγκος της Εθνικής να «χάσει» φάση σαν κι αυτή του Τέιλορ με τον Σπανούλη. Οι δύο παίκτες χρεώθηκαν με τεχνική ποινή, ο Σπανούλης έφτασε στα τρία φάουλ, αλλά από λάθος της γραμματείας το αντίστοιχο φάουλ του Τέιλορ χρεώθηκε στον Ρας κι ο ΝΒΑer των Σουηδών έμεινε στα δύο. Εμ που μας χρωστούσαν (αφού ο Τέιλορ τσαμπουκαλεύτηκε στον Σπανούλη χωρίς να αντιδράσει ο Ελληνας γκαρντ), εμ που μας μας πήραν και το βόδι δηλαδή. Με τους Σουηδούς δε φάνηκε, αλλά σε κάποιο άλλο ματς, όταν εμπλέκονται παίκτες με τόση μεγάλη σημασία μπορεί και να είναι κομβικής σημασίας. Βεβαίως, ο πάγκος κάποια στιγμή (αρκετά αργότερα) ξεσηκώθηκε και ιδιαίτερα ο Γιώργος Λιμνιάτης, διαμαρτυρίες έγιναν, αλλά στην πρώτη άρνηση των διαιτητών οι φωνές σταμάτησαν. Εδώ δεν πρόκειται για απόφαση των διαιτητών που δεν αλλάζει, αλλά για καταστρατήγηση των κανονισμών παιδιάς. Και η ελληνική αποστολή έπρεπε να το κυνηγήσει ακόμα.
Απέναντι στους Βίκινγκς η Εθνική δεν έπαιξε εξωπραγματικό μπάσκετ. Και είναι αλήθεια αυτό που είπε ο Τρινκιέρι, αποθεώνοντας τη συγκέντρωση που επέδειξαν όλοι οι παίκτες του και πολύ περισσότερο αυτοί που καλούνταν από τον πάγκο, αλλά στη απέναντι πλευρά του νομίσματος, καταγράφεται το μήνυμα πως. «Αυτές οι διαπιστώσεις είναι προτιμότερο να γίνονται κόντρα σε αντιπάλους που μπορούν να εκφράσουν (έστω) μία απειλή». Οι Σουηδοί δεν μπορούσαν. Ούτε μία!
Ας μη μεμψιμοιρούμε όμως. Η Ελλάδα έκανε τη δουλειά. Αυτή ακριβώς που έπρεπε με τον καλύτερο τρόπο. Στα θετικά μπορούν να καταγραφούν πολλά. Είμαι σίγουρος όμως, ότι για ένα από αυτά ο Αντρέα Τρινκιέρι θα μπορούσε να του χαρίσει το πολυτελέστατο διαμέρισμά του στο Μιλάνο, το οποίο έχει εκτεθεί σε περιοδικά υψηλής αισθητικής των Ηνωμένων Πολιτειών, σε όποιον μπορούσε να του εγγυηθεί ότι η Ελλάδα θα όδευε μέχρι το χιαστί παιχνίδι, με τους τρεις γκαρντ, Σπανούλης, Ζήσης, Σλούκας να έχουν ακριβώς το χρόνο που χρειάστηκε να πάρουν κόντρα στη Σουηδία. Ο Σπανούλης είχε 22 λεπτά, ο Ζήσης 19 και ο Σλούκας 24! Αυτό εξάλλου είναι και το μεγάλο στοίχημα του Ιταλού. Αφενός να αντέξει με τρεις γκαρντ και να μη φανεί η έλλειψη ενός τέταρτου, αφετέρου να προσφέρει στα βιολιά της ορχήστρας του, τον Σπανούλη και τον Ζήση την ευκαιρία να κάνουν οικονομία δυνάμεων μέχρι να έρθουν τα μεγάλα κρίσιμα παιχνίδια. Η κατανομή του χρόνου που έγινε στην πρεμιέρα είναι η κάθε βραδινή, κι όχι καθημερινή, ονείρωξη του Ιταλού. Παράλληλα με τον εμφάνιση του Μπορούση που μπήκε κι έβαλε τους Σουηδούς στα καλάθια δίχως χρονοτριβή ξεσκίζοντας τα συστήματα αξιολόγησης tendex, index και ούτω καθεξής.
Από εκεί και πέρα όμως, η Εθνική δεν είχε μόνο θετικά. Ακόμα και σε ένα ματς που οι διεθνείς το μετέτρεψαν σε περίπατο, τα αρνητικά κομμάτια είναι αδύνατον να λείψουν. Η αστοχία στις βολές δε είναι αστείο και αλίμονο αν σταθούμε στην αντίληψη ότι. «Ελα μωρέ, όταν έρθει η ώρα θα τις βάλουν». Δεν εγγυάται κανείς περί τούτου. Οι βολές και τα λάθη (18 είχε η Ελλάδα και είναι απελπιστικά πολλά) καθορίζουν πρωταθλητές, νίκες, ήττες, προκρίσεις, επιτυχίες και αποτυχίες. Οι βολές είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να γεμίζει μία ομάδα το σακούλι της. Και είναι αδύνατον να τις πετάει. Με τη Σουηδία δε φάνηκε το πρόβλημα της αστοχία, αλλά αργότερα είναι πολύ πιθανό να φανεί. Χτύπα ξύλο. Στα κρίσιμα παιχνίδια, που θα κριθούν στο ένα σουτ, ή στο ένα λάθος, θα χτυπάς το κεφάλι στον τοίχο αν η στατιστική γράψει 19/33 όπως στην πρεμιέρα. Ασφαλώς και οι διεθνείς το γνωρίζουν. Δεν είναι θέμα συγκέντρωσης, ή ελαφρότητας στην αντιμετώπιση. Ουδείς παίκτες δείχνει αδιαφορία όταν καλείται να εκτελέσει βολές, ούτε το κάνει ελαφρά την καρδία. Απλά θα πρέπει να τις βάλουν.
Επίσης, είναι σαφές πια ότι η έμπνευση του Τρινκιέρι με τον Μπράμο να δίνει ανάσες στον Σπανούλη αναλαμβάνοντας αυτός το ρόλο να κατεβάσει τη μπάλα από το ένα μισό του γηπέδου στο άλλου, δεν τσουλάει. Κι εκεί υπάρχει θεματάκι. Ο Μπράμος δεν καλείται να φέρει εις πέρας καμία εξαιρετικά σημαντική δουλειά. Όχι! Μόνο να κουβαλήσει, σαν αχθοφόρος τις βαλίτσες του επισκέπτη, τη μπάλα στην επίθεση. Να την .κατεβάσει που λέγαμε και παλιότερα. Στο παιχνίδι της Εθνικής αυτή η διαδικασία δεν έχει απολύτως καμία σημασία διότι η επιθετική φιλοσοφία της ξεκινάει από εκεί και πέρα. Από τη στιγμή που η μπάλα έρχεται δηλαδή στην επίθεση κι έπειτα από την πρώτη πάσα. Ο Μπράμος έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει μία δουλειά, που .πρέπει να γίνει, αλλά δε χρειάζεται να την κάνει σώνει και καλά ο Σπανούλης, από τον οποίο ο Ιταλός (και καλά κάνει) πρέπει να αφαιρέσει αρμοδιότητες για να τον έχει φρέσκο. Απλά ο Μάικ δεν το έχει. Και το κακό είναι διπλό. Και η ομάδα επηρεάζεται και ο Μπράμος υποβάλλεται σε ένα ψυχολογικό τεστ, με αποτέλεσμα να μην έχει δυνατότητα να προσφέρει σε τομείς που μπορεί.
Υ.Γ. Επειδή ήμουν στη Λιθουανία το 2011 και θυμάμαι πολύ καλά την εξέλιξη της πρώτης φάσης, δε μου έκανε καμία απολύτως εντύπωση η νίκη της Φινλανδίας. Όπως δε θα μου έκανε και η ήττα της. Ο Χένρικ Ντέτμαν είναι εξαιρετικός προπονητής και οι .Λιτμάνεν (που τους έγραψε και ο Παπαθεοωδώρου) ατομικά είναι παίκτες του «5» (πλην λίγων εξαιρέσεων τύπου Κοπόνεν), αλλά συνολικά ως ομάδα παίζουν για 10!
Υ.Γ.2 Απαγορεύεται σε άλλο παιχνίδι ο πάγκος της Εθνικής να «χάσει» φάση σαν κι αυτή του Τέιλορ με τον Σπανούλη. Οι δύο παίκτες χρεώθηκαν με τεχνική ποινή, ο Σπανούλης έφτασε στα τρία φάουλ, αλλά από λάθος της γραμματείας το αντίστοιχο φάουλ του Τέιλορ χρεώθηκε στον Ρας κι ο ΝΒΑer των Σουηδών έμεινε στα δύο. Εμ που μας χρωστούσαν (αφού ο Τέιλορ τσαμπουκαλεύτηκε στον Σπανούλη χωρίς να αντιδράσει ο Ελληνας γκαρντ), εμ που μας μας πήραν και το βόδι δηλαδή. Με τους Σουηδούς δε φάνηκε, αλλά σε κάποιο άλλο ματς, όταν εμπλέκονται παίκτες με τόση μεγάλη σημασία μπορεί και να είναι κομβικής σημασίας. Βεβαίως, ο πάγκος κάποια στιγμή (αρκετά αργότερα) ξεσηκώθηκε και ιδιαίτερα ο Γιώργος Λιμνιάτης, διαμαρτυρίες έγιναν, αλλά στην πρώτη άρνηση των διαιτητών οι φωνές σταμάτησαν. Εδώ δεν πρόκειται για απόφαση των διαιτητών που δεν αλλάζει, αλλά για καταστρατήγηση των κανονισμών παιδιάς. Και η ελληνική αποστολή έπρεπε να το κυνηγήσει ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου