Eδώ ήρθαμε, που λένε και στο
σινεμά: εδώ, όπου ο Στιβ Γιατζόγλου μας πρωτοείπε και μας έμαθε εκείνη
τη σοφή κουβέντα, που (θα) ισχύει εις τον αιώνα τον άπαντα, έστω και εάν
στην προκειμένη περίπτωση χρειάζεται παράφραση. Ποιητική αδεία, λοιπόν,
όποιος πανηγυρίζει για τις νίκες (όχι πλέον στα φιλικά ματς της
preseason του ΝΒΑ, αλλά) στην κανονική περίοδο είναι σαν να αγκαλιάζει
την αδερφή του και να ηδονίζεται!Ετσι είναι εάν έτσι νομίζετε, που θα' λεγε κι ο Πιραντέλο!
Βεβαίως υπάρχει μια κάποια διαφορά ανάμεσα στα φιλικά ματς και στην κανονική περίοδο του ΝΒΑ, αλλά, διάβολε, είναι μεγαλύτερη αυτή που χωρίζει τη σημασία τη regular season από τη βαρύτητα των πλέι οφς. Τούτου δοθέντος αυτό που έχουν να κάνουν οι τριάντα ομάδες του ΝΒΑ δεν απέχει από το “σκάσε και κολύμπα” ή το “σκάσε και σκάβε”!
Στον αντίποδα οι Μπουλς, οι οποίοι με τη σειρά τους έχουν να επιδείξουν δύο three-peat (ανάμεσα στα οποία παρεμβλήθηκε το repeat των Ρόκετς, εν τη απουσία του Τζόρνταν), βάλλονται από ισχυρούς ανέμους, γι' αυτό άλλωστε το Σικάγο αποκαλείται “Windy City”!
Στο τέλος της φαντασμαγορικής βραδιάς των “rings and banners”, οι Χιτ είχαν αποκομίσει κάτι πολύ περισσότερο από τα δαχτυλίδια και τα λάβαρα των πρωταθλητών: αυτό που τους; μένει πέραν του 1-0 και καλούνται να το κεφαλαιοποιήσουν πρoϊούσης της regular, αλλά κυρίως της post season, και να το εξαργυρώσουν είναι η αίσθηση της υπεροχής την οποία φρόντισαν να μοστράρουν από την πρώτη στιγμή. Κι αυτό είναι ένα όφελος με θέα στο θρόνο!
Ναι, όντως υπάρχουν πολλοί και διάφοροι σφετεριστές αυτής της αδιαμφισβήτητης εξουσίας που έχουν παγιώσει οι Χιτ: φιναλίστ το 2011, πρωταθλητές το 2012 και το 2013, οικοδομούν με στέρεα υλικά μια δυναστεία που (θα) δέχεται πιέσεις και κραδασμούς, αλλά μοιάζει ασφαλής και διαθέτει αντισεισμική προστασία! Στην πρεμιέρα, επί παραδείγματι, μολονότι δεν έχουν στρώσει ακόμη και σε πείσμα της φιλολογίας που έχει αναπτυχθεί γύρω από τους Μπουλς, το Μαϊάμι τους; έκανε μια χαψιά και τους πέταξε έξω από το σπίτι του με κλοτσιές!
Το 107-95 αποτυπώνει μια πραγματικότητα, έστω κι αν είναι το προϊόν μονάχα μιας βραδιάς, στη διάρκεια της οποίας οι Χιτ ξεπέρασαν και τους είκοσι πόντους. Κάποια στιγμή, στον αντίποδα, οι Μπουλς βρέθηκαν στο -8, αλλά ο αεί ων και ωσαύτως ων (σε κρίσιμες στιγμές) Σέιν Μπατίερ και ο... ακατονόμαστος από το Εϊκρον του Οχάιο τους έκοψαν την όρεξη!
Το Μαϊάμι άνοιξε τον λογαριασμό του, με τον Τζέιμς να σημειώνει δέκα πόντους λιγότερους (17) από τον περυσινό μέσο όρο του, αλλά να οδηγεί άλλους έξι συμπαίκτες του που τελείωσαν το ματς με διψήφιο νούμερο πόντων: αυτή είναι η αποθέωση της πολυφωνίας για μια ομάδα που έμαθε και πλέον γνωρίζει καλά πως τα πρωταθλήματα δεν κατακτώνται από τα ρεσιτάλ της κάθε πριμαντόνας, αλλά από τη σκληρή ομαδική προσπάθεια, από την ισορροπία κι από παίκτες που υποτάσσουν το “εγώ” τους στο “εμείς”.
Το Σικάγο ξαναβρήκε μετά από 18 μήνες τον ηγέτη του, που είναι παίκτης ολκής, αλλά η μακρά απουσία δεν τον αφήνει ανεπηρέαστο: ο Ρόουζ θα χρειαστεί χρόνο και αγώνες για να βγάλει από πάνω του τη... σκουριά, να σταθεροποιήσει τα γερά πατήματα του, να μπει στον ρυθμό, να βρει την ισορροπία του και να ξεκολλάει τόσο τον εαυτό του (στην ασφυκτική πίεση της εκάστοτε άμυνας), όσο και την ομάδα του. Στην επανεμφάνιση του ο πολυτιμότερος παίκτης της προπέρσινης κανονικής περιόδου (όντας μάλιστα ο νεότερος στην Ιστορία του ΝΒΑ κάτοχος αυτού του τίτλου) είχε 12 πόντους με 4/15 σουτ και προφανώς αντιλαμβάνεται τα προφανή...
Δεν ξέρω πού θα καταλήξουν οι Μπουλς και εάν θα είναι μια από τις ομάδες (μαζί με τους Πέισερς και τους Νετς κατά μείζονα λόγο) που θα γαργαλήσουν τις πατούσες των Χιτ ή θα καταφέρουν να τους εκθρονίσουν στην Ανατολή. Σε κάθε περίπτωση όμως, όποια ομάδα κι αν συμπαθεί κάποιος (συμπεριλαμβανομένης της ταπεινότητος μου η οποία βγάζει το καπέλο στους Χιτ, αλλά ομνύει στην Ιντιάνα), δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει τα προφανή της απέναντι όχθης: το Μαϊάμι δεν εκκινεί μονάχα από την “pole pοsition” της λίγκας, αλλά διαθέτει κιόλας τα περισσότερα συγκριτικά πλεονεκτήματα στη φαρέτρα με την οποία μπαίνει σε αυτόν τον καινούργιο πόλεμο: την εμπειρία, την ωριμότητα, την κλάση, την προσωπικότητα, τη δίψα, (να επεκτείνουν την κυριαρχία τους), τον εγωισμό, το ιδιαίτερο και δυσκόλως αντιμετωπίσιμο στιλ παιχνιδιού (με το small ball), μερικούς από τους καλύτερους παίκτες στα χρονικά του ΝΒΑ, έναν καλό προπονητή, που ξέρει να διαχειρίζεται την πίεση και τις βεντέτες, έναν μπαρουτοκαπνισμένο πρόεδρο (Ράιλι), έναν ψύχραιμο και αβέρτο ιδιοκτήτη και εντέλει αυτό το οποίο αποτελεί την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα σε μια πολύ καλή ομάδα και σε μια πρωταθλήτρια: τον σφυρηλατημένο ισχυρό χαρακτήρα και τη δύναμη του επιβάλλεσθαι.
Δεν έχουν βεβαίως το σέντερ-θηρίο που θα θωρακίσει τη ρακέτα, με αποτέλεσμα χθες να κάνει πάρτι ο Μπούζερ, αλλά τούτο συμβαίνει κατ' επιλογήν και όχι εξ ανάγκης: μια ομάδα που διαθέτει έναν Τζέιμς, έναν Γουέιντ, έναν Αλεν και τους αποδέλοιπους περιφερειακούς παίκτες μπορεί να βολεύεται με έναν... faux σέντερ, που λέγεται Μπος και περισσότερο από το βάζει το κορμί του στη ρακέτα και να παίζει ξύλο, αρέσκεται να βγαίνει και να κάνει αναίμακτα τζαμπ σουτ από τα 5-6 μέτρα. Αλλά, εάν χρειαστεί, διάβολε, όπως στον έκτο τελικό, μπορεί να γραπώσει το ριμπάουντ της χρονιάς και να στείλει την μπάλα στον οπλισμένο στη γωνία Ρέι Αλεν.
Το εάν και κατά πόσο θα βουλώσει κάποιες τρύπες στο inside game και κυρίως στο αμυντικό σκέλος του, ο Γκρεγκ Οντεν θα φανεί στη συνέχεια, υπό τον όρο ότι ο νεοαφιχθείς από το Πορτλαντ σέντερ θα καταφέρει να διαφυλάξει τα 213 εκατοστά του κορμιού του από τους τραυματισμούς που δυστυχώς αποτελούν τη δεύτερη φύση του!
Ασφαλώς (και) οι Χιτ θα περάσουν δύσκολες στιγμές μέσα στη σεζόν και θα κληθούν να ξεπεράσουν προβλήματα και να διαχειριστούν κρίσεις: έχουν αποδείξει όμως ότι μπορούν να επιζήσουν σε δύσκολες συνθήκες και (ακόμη κι αν δεν έχουν πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς της Ανατολής ή του ΝΒΑ), μου φαίνεται κομματάκι δύσκολο να χάσουν τέσσερις φορές μέσα σε δύο εβδομάδες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου