Αφησα λίγο τις ώρες να
κυλήσουν για να πάρω μια απόσταση, πραγματική και χρονική από το γεγονός
της επανεμφάνισης της Εθνικής ομάδας του Euro 2004 προτού κλείσω σε ένα
σημείωμα όσα είδα, ένιωσα και σκέφτηκα το βράδυ της Δευτέρας στην
Τούμπα.
Τώρα, που δεν τελώ υπό την τόσο έντονη επήρεια των έντονων συναισθημάτων που σε όλους μας δημιουργεί και δημιούργησε η θέα αυτής της ομάδας, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι είχαμε πολύ δίκιο όσοι υποστηρίζαμε εδώ και χρόνια ότι αυτά τα παιδιά δεν πρέπει να αφήσουν ανεκμετάλλευτο αυτό το δώρο θεού και πρέπει να το μοιραστούν με τους συνανθρώπους τους.
Σκέψου πόσοι Ελληνες έχουν την δύναμη να συγκεντρώσουν περισσότερους από 8 χιλιάδες ανθρώπους στο πιο κρύο χειμερινό βράδυ που έχει ζήσει μέχρι τώρα η Θεσσαλονίκη σε ένα γήπεδο για ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι που δεν συγκαταλέγεται σε επίσημη διοργάνωση. Σκέψου πόσοι έχουν την δυνατότητα να συγκεντρώσουν σε ένα 90'λεπτο ένα ποσό δεκάδων χιλιάδων ευρώ αυτή την εποχή. Αναλογίσου πόσο, μα πόσο καλό έκανε στην ΕΛΕΠΑΠ το iso που της έβαλε η κορυφαία ομάδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, αν όχι του αθλητισμού.
Δεν σου ζητώ να θυμηθείς τι έγινε προ – περίπου 10ετίας – τον καιρό που έβγαιναν κάθε βράδυ στους δρόμους εκατομμύρια Ελληνες στην μεγαλύτερη και μαζικότερη έκρηξη χαράς στην ιστορία της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών. Για τα φρέσκα κουλούρια συζητάω. Τα κουλούρια Θεσσαλονίκης.
Δέκα χρόνια μετά, με 3 βαθμούς Κελσίου στην Τούμπα, αυτά τα παιδιά κατάφεραν να ξεσηκώσουν στα τελευταία λεπτά, στις καθυστερήσεις του φιλικού με τη Ρουμανία του Χάτζι τους περίπου 8 χιλιάδες Ελληνες που ζητούσαν ένα γκολ, το νικητήριο, συνεπαρμένοι από τα συναισθήματα που τους είχε δημιουργήσει η επανένωση της “2004” Εθνικής. Αυτό είναι ευλογία. Αυτά τα παιδιά έχουν το προνόμιο να μπορούν να προσφέρουν βοήθεια στους Ελληνες που το έχουν ανάγκη.
Σκέψου τι θα γίνει αν εγώ ή εσύ ανοίξουμε έναν λογαριασμό και προσκαλέσουμε τον κόσμο να συνδράμει σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσουμε ένα βοήθημα για ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα. Και κάνε τη σύγκριση με αυτό που έκαναν αυτά τα παιδιά μέσα σε ένα διάστημα μικρότερο των 15 ημερών, με ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι.
Τους είδα να περνούν καλά. Είδα και έζησα το κλίμα στη στιγμή που ξαναέσμιγαν. Τον αλληλοσεβασμό, την αλληλοεκτίμηση, το αληθινό ενδιαφέρον του ενός για την επαγγελματική και ανθρώπινη ζωή του άλλου, το ομαδικό πνεύμα που επανεμφανίστηκε από τα πρώτα δευτερόλεπτα της συνεύρεσής τους, τον χαβαλέ της 5ήμερης που έκαναν, τα πάντα. Καθόμουν στον πάγκο την ώρα του παιχνιδιού και μελετούσα τη συμπεριφορά τους. Μια ομάδα χωρίς προπονητή συμπεριφερόταν με κανόνες, με αλληλοσεβασμό και αλληλοκατανόηση, με επαγγελματισμό, σαν να είχε έναν πολύ καλό προπονητή στον πάγκο της. Σε περίπου 10 ώρες, που τους παρατηρούσα, ήταν σαν να πέρασε μπροστά από τα μάτια μου ένα ντοκιμαντέρ ιστορικό, επιμορφωτικό, παιδαγωγικό, μια αληθινή παρέλαση όλων των αξιών της πιο επιτυχημένης ομάδας Ελλήνων στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Τώρα που ξανασυγκεντρώθηκε, αυτή η ομάδα έχει την ευκαιρία να παραμείνει ενεργή και να αναπτύξει κοινωνική και φιλανθρωπική δράση. Δεν μπορώ να πω ότι είναι υποχρέωσή τους. Μπορώ όμως με βεβαιότητα να ισχυριστώ ότι αν δεν το κάνουν, θα είμαστε όλοι χαμένοι. Και εκείνοι και εμείς. Και δεν αμφιβάλω καθόλου, διότι είδα πόσο κουράγιο πήρε η ΕΛΕΠΑΠ και τα ανάπηρα πλασματάκια της, πόσο καλά πέρασαν οι θεατές στην Τούμπα, πόσο καλά πέρασαν οι Πρωταθλητές Ευρώπης, πόσο καλό τους έκανε, των ποδοσφαιριστών, που ξαναπήραν αγάπη, σεβασμό και χειροκρότημα από τους ποδοσφαιρόφιλους. Εις το επανιδείν.
Τώρα, που δεν τελώ υπό την τόσο έντονη επήρεια των έντονων συναισθημάτων που σε όλους μας δημιουργεί και δημιούργησε η θέα αυτής της ομάδας, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι είχαμε πολύ δίκιο όσοι υποστηρίζαμε εδώ και χρόνια ότι αυτά τα παιδιά δεν πρέπει να αφήσουν ανεκμετάλλευτο αυτό το δώρο θεού και πρέπει να το μοιραστούν με τους συνανθρώπους τους.
Σκέψου πόσοι Ελληνες έχουν την δύναμη να συγκεντρώσουν περισσότερους από 8 χιλιάδες ανθρώπους στο πιο κρύο χειμερινό βράδυ που έχει ζήσει μέχρι τώρα η Θεσσαλονίκη σε ένα γήπεδο για ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι που δεν συγκαταλέγεται σε επίσημη διοργάνωση. Σκέψου πόσοι έχουν την δυνατότητα να συγκεντρώσουν σε ένα 90'λεπτο ένα ποσό δεκάδων χιλιάδων ευρώ αυτή την εποχή. Αναλογίσου πόσο, μα πόσο καλό έκανε στην ΕΛΕΠΑΠ το iso που της έβαλε η κορυφαία ομάδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, αν όχι του αθλητισμού.
Δεν σου ζητώ να θυμηθείς τι έγινε προ – περίπου 10ετίας – τον καιρό που έβγαιναν κάθε βράδυ στους δρόμους εκατομμύρια Ελληνες στην μεγαλύτερη και μαζικότερη έκρηξη χαράς στην ιστορία της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών. Για τα φρέσκα κουλούρια συζητάω. Τα κουλούρια Θεσσαλονίκης.
Δέκα χρόνια μετά, με 3 βαθμούς Κελσίου στην Τούμπα, αυτά τα παιδιά κατάφεραν να ξεσηκώσουν στα τελευταία λεπτά, στις καθυστερήσεις του φιλικού με τη Ρουμανία του Χάτζι τους περίπου 8 χιλιάδες Ελληνες που ζητούσαν ένα γκολ, το νικητήριο, συνεπαρμένοι από τα συναισθήματα που τους είχε δημιουργήσει η επανένωση της “2004” Εθνικής. Αυτό είναι ευλογία. Αυτά τα παιδιά έχουν το προνόμιο να μπορούν να προσφέρουν βοήθεια στους Ελληνες που το έχουν ανάγκη.
Σκέψου τι θα γίνει αν εγώ ή εσύ ανοίξουμε έναν λογαριασμό και προσκαλέσουμε τον κόσμο να συνδράμει σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσουμε ένα βοήθημα για ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα. Και κάνε τη σύγκριση με αυτό που έκαναν αυτά τα παιδιά μέσα σε ένα διάστημα μικρότερο των 15 ημερών, με ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι.
Τους είδα να περνούν καλά. Είδα και έζησα το κλίμα στη στιγμή που ξαναέσμιγαν. Τον αλληλοσεβασμό, την αλληλοεκτίμηση, το αληθινό ενδιαφέρον του ενός για την επαγγελματική και ανθρώπινη ζωή του άλλου, το ομαδικό πνεύμα που επανεμφανίστηκε από τα πρώτα δευτερόλεπτα της συνεύρεσής τους, τον χαβαλέ της 5ήμερης που έκαναν, τα πάντα. Καθόμουν στον πάγκο την ώρα του παιχνιδιού και μελετούσα τη συμπεριφορά τους. Μια ομάδα χωρίς προπονητή συμπεριφερόταν με κανόνες, με αλληλοσεβασμό και αλληλοκατανόηση, με επαγγελματισμό, σαν να είχε έναν πολύ καλό προπονητή στον πάγκο της. Σε περίπου 10 ώρες, που τους παρατηρούσα, ήταν σαν να πέρασε μπροστά από τα μάτια μου ένα ντοκιμαντέρ ιστορικό, επιμορφωτικό, παιδαγωγικό, μια αληθινή παρέλαση όλων των αξιών της πιο επιτυχημένης ομάδας Ελλήνων στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Τώρα που ξανασυγκεντρώθηκε, αυτή η ομάδα έχει την ευκαιρία να παραμείνει ενεργή και να αναπτύξει κοινωνική και φιλανθρωπική δράση. Δεν μπορώ να πω ότι είναι υποχρέωσή τους. Μπορώ όμως με βεβαιότητα να ισχυριστώ ότι αν δεν το κάνουν, θα είμαστε όλοι χαμένοι. Και εκείνοι και εμείς. Και δεν αμφιβάλω καθόλου, διότι είδα πόσο κουράγιο πήρε η ΕΛΕΠΑΠ και τα ανάπηρα πλασματάκια της, πόσο καλά πέρασαν οι θεατές στην Τούμπα, πόσο καλά πέρασαν οι Πρωταθλητές Ευρώπης, πόσο καλό τους έκανε, των ποδοσφαιριστών, που ξαναπήραν αγάπη, σεβασμό και χειροκρότημα από τους ποδοσφαιρόφιλους. Εις το επανιδείν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου