Είναι μερικές φορές που κάποια πολύ μικρά, πολύ απλά πράγματα έχουν
τη δύναμη να σου πουν τις πιο μεγάλες αλήθειες. Όπως για παράδειγμα ένας
περίπατος 10 λεπτών στην Μαδρίτη.
Χθες το απόγευμα, αμέσως μετά το τέλος του αγώνα ανάμεσα στην Γαλλία
και την Κροατία, έτυχε να συνοδεύσω τον Παναγιώτη Γιαννάκη, από το
“Παλάθιος ντε λος Ντεπόρτες” μέχρι το ξενοδοχείο όπου διαμένουμε. Ένα
τσιγάρο δρόμος, που λένε. Άρρηκτα συνδεδεμένος με την εθνική ο “δράκος”,
δεν θα μπορούσε να μην ενισχύσει έστω με την παρουσία του την όμορφη
προσπάθειά της αγαπημένης του ομάδας στην ισπανική πρωτεύουσα.
Προχωρώντας στον διάδρομο προς την πόρτα της εξόδου, πέσαμε πάνω σ'
ένα μπαμπά με τρία αγόρια ντυμένα με ελληνικές σημαίες. Τα πιτσιρίκια
-ήταν δεν ήταν δέκα χρονών- έτρεξαν αμέσως πάνω στον κόουτς και πήραν
θέση για φωτογραφία. “Όπως βλέπετε κύριε Γιαννάκη, σας ξέρουν μέχρι και
τα μικρά παιδιά. Να είστε πάντα καλά”, αποκρίθηκε ο πατέρας και
απαθανάτισε τη στιγμή.
Πλησιάζοντας προς την έξοδο, οι περισσότεροι υπεύθυνοι ασφαλείας και εθελοντές στάθηκαν αυθόρμητα σχεδόν σε στάση προσοχής. Ο περιβάλλον χώρος του γηπέδου είχε ήδη αρχίσει να γεμίζει από Ισπανούς, καθώς ακολουθούσε η αναμέτρηση του αντιπροσωπευτικού τους συγκροτήματος με την Σενεγάλη. Στη θέα του “δράκου” τα κεφάλια γύριζαν μονομιάς και τα δάχτυλα έδειχναν προς το μέρος του. “Γιαννάκης, Γιανάκκης” ακουγόταν χαμηλόφωνα από δεξιά κι αριστερά, ενώ κάποιοι εξηγούσαν στα παιδιά τους ποιος ήταν αυτός ο ασπρομάλλης, που συγκέντρωνε πάνω του τα βλέμματα.
Κάθε πέντε μέτρα τον σταματούσαν για φωτογραφίες. Άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας έσπευδαν να του σφίξουν το χέρι και να του πουν πόσο τον θαυμάζουν. Του μιλούσαν είτε για τότε που έπαιζε με τον Γκάλη στην εθνική και τον Άρη, είτε για τη νίκη επί της dream team στη Σαϊτάμα. Σκόρπιες ατάκες, ό,τι θυμόταν κι ό,τι προλάβαινε ο καθένας στα λίγα δευτερόλεπτα που βρισκόταν δίπλα του. Μια αυθόρμητη, απλόχερη και συγκινητική εκδήλωση θαυμασμού προς τον απόλυτο μπασκετάνθρωπο.
Σε κάποια στιγμή, ένας άντρας γύρω στα 45 κινήθηκε φουριόζος κατά πάνω του, τον αγκάλιασε και άρχισε να του λέει συγκινημένος: “Σε ευχαριστώ για όλα όσα πρόσφερες στο μπάσκετ. Σε ευχαριστώ και να είσαι πάντα καλά. Είσαι ένας θρύλος! Μπορεί να είμαι Ισπανός, αλλά ήσουν πάντα ο αγαπημένος μου παίκτης. Αύριο (σ.σ. σήμερα) θα είμαι με την Ελλάδα για χάρη σου”. Έβγαλε φωτογραφία μαζί του, υποκλίθηκε ευγενικά και χάθηκε στο πλήθος.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο και τελικά ο καθένας παίρνει τη θέση που του αξίζει στη συνείδηση του κόσμου. Στα 55 του χρόνια, ο Γιαννάκης έκανε τα πεζοδρόμια της Μαδρίτης να ...τρίζουν. Ο Σπανούλης με τον Διαμαντίδη (όπως και ο Παπαλουκάς, που πρόσφατα σταμάτησε) αποσπούν παντού χειροκροτήματα και αντιμετωπίζονται με σεβασμό. Οι νεότεροι παίκτες έχουν ήδη κερδίσει την αναγνώριση με τις επιτυχίες τους σε συλλογικό επίπεδο και θεωρούνται από πολλούς, εδώ στην Μαδρίτη, ως η μόνη πιθανή απειλή για την Ισπανία μέχρι τον τελικό. Πίσω τους έρχεται μια ελπιδοφόρα γενιά που εγγυάται, αν μη τι άλλο, αξιοπρεπές μέλλον.
Σε λίγες ώρες η εθνική ομάδα θα αντιμετωπίσει τη Σερβία και είτε θα πάρει την πρόκριση για τις οκτώ καλύτερες ομάδες του κόσμου, είτε το αεροπλάνο της επιστροφής. Σε 40 αγωνιστικά λεπτά δεν μπορεί να κριθεί τίποτε περισσότερο από το τελικό αποτέλεσμα ενός αγώνα. Η δουλειά, το όραμα και η διαφύλαξη της κληρονομιάς που έχει στα χέρια του το ελληνικό μπάσκετ κρίνονται κάθε μέρα. Σε κάθε περίπτωση κι αύριο εδώ θα είμαστε...
*Πηγή: gazzetta.gr*
Χθες το απόγευμα, αμέσως μετά το τέλος του αγώνα ανάμεσα στην Γαλλία
και την Κροατία, έτυχε να συνοδεύσω τον Παναγιώτη Γιαννάκη, από το
“Παλάθιος ντε λος Ντεπόρτες” μέχρι το ξενοδοχείο όπου διαμένουμε. Ένα
τσιγάρο δρόμος, που λένε. Άρρηκτα συνδεδεμένος με την εθνική ο “δράκος”,
δεν θα μπορούσε να μην ενισχύσει έστω με την παρουσία του την όμορφη
προσπάθειά της αγαπημένης του ομάδας στην ισπανική πρωτεύουσα.Πλησιάζοντας προς την έξοδο, οι περισσότεροι υπεύθυνοι ασφαλείας και εθελοντές στάθηκαν αυθόρμητα σχεδόν σε στάση προσοχής. Ο περιβάλλον χώρος του γηπέδου είχε ήδη αρχίσει να γεμίζει από Ισπανούς, καθώς ακολουθούσε η αναμέτρηση του αντιπροσωπευτικού τους συγκροτήματος με την Σενεγάλη. Στη θέα του “δράκου” τα κεφάλια γύριζαν μονομιάς και τα δάχτυλα έδειχναν προς το μέρος του. “Γιαννάκης, Γιανάκκης” ακουγόταν χαμηλόφωνα από δεξιά κι αριστερά, ενώ κάποιοι εξηγούσαν στα παιδιά τους ποιος ήταν αυτός ο ασπρομάλλης, που συγκέντρωνε πάνω του τα βλέμματα.
Κάθε πέντε μέτρα τον σταματούσαν για φωτογραφίες. Άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας έσπευδαν να του σφίξουν το χέρι και να του πουν πόσο τον θαυμάζουν. Του μιλούσαν είτε για τότε που έπαιζε με τον Γκάλη στην εθνική και τον Άρη, είτε για τη νίκη επί της dream team στη Σαϊτάμα. Σκόρπιες ατάκες, ό,τι θυμόταν κι ό,τι προλάβαινε ο καθένας στα λίγα δευτερόλεπτα που βρισκόταν δίπλα του. Μια αυθόρμητη, απλόχερη και συγκινητική εκδήλωση θαυμασμού προς τον απόλυτο μπασκετάνθρωπο.
Σε κάποια στιγμή, ένας άντρας γύρω στα 45 κινήθηκε φουριόζος κατά πάνω του, τον αγκάλιασε και άρχισε να του λέει συγκινημένος: “Σε ευχαριστώ για όλα όσα πρόσφερες στο μπάσκετ. Σε ευχαριστώ και να είσαι πάντα καλά. Είσαι ένας θρύλος! Μπορεί να είμαι Ισπανός, αλλά ήσουν πάντα ο αγαπημένος μου παίκτης. Αύριο (σ.σ. σήμερα) θα είμαι με την Ελλάδα για χάρη σου”. Έβγαλε φωτογραφία μαζί του, υποκλίθηκε ευγενικά και χάθηκε στο πλήθος.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο και τελικά ο καθένας παίρνει τη θέση που του αξίζει στη συνείδηση του κόσμου. Στα 55 του χρόνια, ο Γιαννάκης έκανε τα πεζοδρόμια της Μαδρίτης να ...τρίζουν. Ο Σπανούλης με τον Διαμαντίδη (όπως και ο Παπαλουκάς, που πρόσφατα σταμάτησε) αποσπούν παντού χειροκροτήματα και αντιμετωπίζονται με σεβασμό. Οι νεότεροι παίκτες έχουν ήδη κερδίσει την αναγνώριση με τις επιτυχίες τους σε συλλογικό επίπεδο και θεωρούνται από πολλούς, εδώ στην Μαδρίτη, ως η μόνη πιθανή απειλή για την Ισπανία μέχρι τον τελικό. Πίσω τους έρχεται μια ελπιδοφόρα γενιά που εγγυάται, αν μη τι άλλο, αξιοπρεπές μέλλον.
Σε λίγες ώρες η εθνική ομάδα θα αντιμετωπίσει τη Σερβία και είτε θα πάρει την πρόκριση για τις οκτώ καλύτερες ομάδες του κόσμου, είτε το αεροπλάνο της επιστροφής. Σε 40 αγωνιστικά λεπτά δεν μπορεί να κριθεί τίποτε περισσότερο από το τελικό αποτέλεσμα ενός αγώνα. Η δουλειά, το όραμα και η διαφύλαξη της κληρονομιάς που έχει στα χέρια του το ελληνικό μπάσκετ κρίνονται κάθε μέρα. Σε κάθε περίπτωση κι αύριο εδώ θα είμαστε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου