Υπερέβαλε βεβαίως και συνάμα φαινόταν αχάριστος ο προπονητής των Χούζιερς, διότι παρεμπιπτόντως και τους τρεις τίτλους του στο ΝCΑΑ, τους κατέκτησε έχοντας στη διάθεση του χαρισματικούς κοντούς, οι οποίοι έπαιξαν κιόλας καταλυτικό ρόλο στις επιτυχίες: το 1976 ήταν ο Κουίν Μπάκνερ (που ωστόσο έμεινε στη σκιά του Κεντ Μπένσον και του Σκοτ Μέι), το 1981 ο Αϊζέα Τόμας και το 1987 ο Κιθ Σμαρτ, ο οποίος πέτυχε κιόλας το νικητήριο καλάθι στον συγκλονιστικό τελικό με το Σίρακιουζ!
Τα γράφω όλα αυτά δίκην προλόγου για την σύγχρονη επέλαση των γκαρντ στο ΝΒΑ, που καταδυναστεύεται πλέον από τους περιφερειακούς παίκτες, άντε και τα τριάρια, ενώ οι πάουερ φόργουορντ και οι σέντερ περνούν σε δεύτερη μοίρα. Θα είναι βεβαίως πάντοτε απαραίτητοι και σημαντικοί, αλλά νομίζω πως η εξέλιξη του μπάσκετ δεν τους επιτρέπει (ακόμη κι αν πρόκειται για παίκτες της κλάσης και του ταλέντου ενός Ντάνκαν, ενός Γκαρνέτ, ενός Όλντριτζ, ενός Ντέηβις και ενός Κάζινς) να αποτελούν τα βαρόμετρα και τους σούπερ σταρς των ομάδων τους, όπως συνέβαινε (για να περιοριστώ μονάχα στην τελευταία τριακονταετία) επί ημερών Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, Χακίμ Ολάζουον, Σακίλ Ο' Νιλ και πάει λέγοντας.
Ένα τρανό παράδειγμα αυτής της αντιστροφής των συνθηκών και της θεαματικής μετάθεσης του κέντρου βάρους του παιχνιδιού; οι Μαϊάμι Χιτ έπαιξαν σε τέσσερις σερί τελικούς και κατέκτησαν δυο τίτλους χωρίς "big man" διαθέτοντας τον υπέροχο Κρις Μπος σε ρόλο faux πενταριού, που ωστόσο είναι εθισμένος να βγαίνει και να... πυροβολάει απ' έξω!
Το λεγόμενο "small ball" πέρασε από το Μαϊάμι στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ (με τα σχήματα των τριών φόργουορντ) και στην Ευρώπη (με κύριο εκφραστή τον Μπλατ στην περυσινή πρωταθλήτρια Ευρώπης, Μακάμπι Τελ Αβίβ) και κάνει θραύση απανταχού της γης.
Την αφορμή για να ασχοληθώ με αυτή την υπόθεση μου την έδωσαν τα απανωτά όργια των γκαρντ στην εφετινή σεζόν του ΝΒΑ: οι 57 και οι 55 πόντοι του Κάιρι Ίρβινγκ, οι 52 του Κλέι Τόμπσον και του Μο Γουίλιαμς, οι 51 του Στεφ Kάρι, οι 50 του Τζέημς Χάρντεν, οι 49 και κυρίως τα εννέα triple-double figure του εξωγήινου Ράσελ Γουέστμπρουκ, που ακομπανιάρεται τις τελευταίες μέρες από τον Κάιλ Λάουρι και από τον ρούκι (πλην όμως... "μαγκεψάμεν") Ελφριντ Πέιτον!
Αυτό είναι που λένε, κουτσοί, στραβοί, στον Άγιο Παντελεήμονα!
Αστειεύομαι, αλλά οι κοντοί του ΝΒΑ δεν έχουν καμιά όρεξη για πλάκες και έχοντας επιβάλει την κυριαρχική και καθεστωτική αντίληψη τους στην εφετινή σεζόν δεν αφήνουν κανέναν άλλο να δει χαίρι και προκοπή! Μετά τον Τζέιμς και τον Ντουράντ, ο τίτλος του MVP της κανονικής περιόδου, μοιάζει με μια κούρσα για τέσσερις, εκ των οποίων οι τρεις είναι combo guards (Γουέστμπρουκ, Κάρι, Χάρντεν) και ο τέταρτος (Λεμπρόν) ένα τριάρι που ωστόσο μπορεί να παίξει σε πέντε θέσεις και να διαπρέψει τουλάχιστον στις τέσσερις εξ αυτών.
Αδικούνται βεβαίως κάποιοι παίκτες (όπως ο Άντονι Ντέηβις των Πέλικανς) σε αυτά τα "nominees" ενόψει της απονομής του Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου, αλλά that's life! Αδικούνται επίσης και ολόκληρες ομάδες, διότι οι φουκαράδες οι Χοκς, που βρίσκονται στο Νο 1 της Ανατολής δεν κατούρησαν, διάβολε, στο πηγάδι! Ελόγου τους όμως μπορούν να αισθάνονται υπερήφανοι από την πρωτοφανή στα χρονικά απόφαση του ΝΒΑ να ανακηρύξει ολόκληρη την ομάδα της Ατλάντα MVP (ή μάλλον MVT) του Ιανουαρίου και από την επιλογή τεσσάρων παικτών της (Μίλσαπ, Τιγκ, Χόρφορντ, Κόρβερ) στο Αll Star Game της Νέας Υόρκης.
Όπως έχει αποδειχθεί στην πράξη από τα προηγούμενα χρόνια, στην επιλογή του εκάστοτε MVP, πέρα από τα ατομικά επιτεύγματα, βαρύνει και η επίδραση του στην πορεία της ομάδας: υπ' αυτή την έννοια και με κριτήριο την πρόοδο του συνόλου, σε σχέση με την περυσινή σεζόν, το αδιαφιλονίκητο φαβορί είναι ο Κάρι (των Γουόριορς), με πρώτο επιλαχόντα τον Τζέιμς που επηρέασε πολύ περισσότερο την πορεία των Καβαλίερς (και τα ξημερώματα -παρουσίασε το αλά Τζόρνταν δικό του "flu game" κόντρα στους Πέισερς) απ' όσο ο Γουέστμπρουκ εκείνη των Θάντερ και ο Χάρντεν αυτή των Ρόκετς.
Εγώ δεν ψηφίζω, αλλά -για να πω την αμαρτία μου- εάν είχα αυτή τη δυνατότητα θα το έριχνα δαγκωτό στον Γουέστμπρουκ, διότι απλούστατα αυτά που κάνει το παλικάρι ξεπερνούν τη λογική, ακόμη και τη φαντασία. Σύμφωνοι, η Οκλαχόμα Σίτι παραμένει μεταξύ σφύρας και άκμονος, παίζοντας κάθε βράδυ την πρόκριση της στα πλέι οφς, αλλά ο Καλιφορνέζος γκαρντ από το UCLA παλεύει μόνος εναντίον όλων: εναντίον των προγνωστικών, της συσσωρευμένης ατυχίας (βλέπε Ντουράντ, Ιμπάκα, Καντέρ) που ξεπερνάει τη γκαντεμιά, των θεών και των δαιμόνων της Δύσης, ακόμη και (εναντίον) του κακού εαυτού του, που ώρες ώρες τον παρασύρει σε κατάχρηση προσπαθειών, σε τραβηγμένες επιλογές και σε λάθη...
Δεν διεκδικεί όμως το αλάθητο του Πάπα και μάλιστα τις προάλλες βγήκε δημοσίως και απολογήθηκε γι' αυτά, υποσχόμενος ό,τι θα κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να τα περιορίσει, άλλωστε σε κάποια ματς κόντεψε να πετύχει ακόμη και quadruple-double figure με πόντους, ριμπάουντ, ασίστ και λάθη!
Αυτή τη στιγμή, σε 54 ματς στα οποία έχει παίξει ο (προερχόμενος από άλλον έναν τραυματισμό στην αρχή της σεζόν) μασκοφόρος των Θάντερ, είναι πρώτος σκόρερ του ΝΒΑ με μέσο όρο 27.8 πόντους. Ο Γουέστμπρουκ σημειώνει 28.7 στους εντός έδρας αγώνες και 27.0 στους εκτός έδρας, 28.1 στις νίκες και 27.3 στις ήττες, ενώ σουτάρει με ποσοστά 42.8% εντός παιδιάς (9.2 στα 21.4), 30% στα τρίποντα (1.1 στα 3.8) και 84.55 στις βολές (8.3 στις 9.8). Συν τοις άλλοις είναι τέταρτος πασέρ της λίγκας με 8.5 ασίστ, πρώτος ριμπάουντερ μεταξύ των γκαρντ με 7.3, δεύτερος στα κλεψίματα (2.1) και με τη λογική ότι "nobody is perfect¨, πρώτος στα λάθη με 4.4!
Στην κορύφωση και δη στην αποθέωση του πλουραλισμού του, ο μοναχικός καβαλάρης των Θάντερ έχει ήδη "διαπράξει" εννέα triple-double figure στην εφετινή σεζόν, εκ των οποίων επτά μετά το θριαμβευτικό Αll Star Game της Νέας Υόρκης (όπου έμεινε δυο πόντους μακριά από το ρεκόρ των 42 του Γουίλτ Τσάμπερλεν, το 1962), ενώ συνολικά στην καριέρα του αριθμεί πλέον δέκα επτά.
Όλα αυτά δεν είναι ούτε λίγα, ούτε ευκαταφρόνητα, γι' αυτό πιστεύω ότι του αξίζει περισσότερο από κάθε άλλον, το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη της σεζόν, μαζί με αυτά του πιο φαντασμαγορικού, του πιο συναρπαστικού, του πιο ηρωικού και του πιο... απόκοσμου!
ΥΓ: Προς επίρρωσιν αυτού που έγραψα για το... νταβατζιλίκι των γκαρντ, λειτουργεί μια εικόνα από τον χθεσινό αγώνα των Μπουλς με τους Ράπτορς: στην τελευταία επίθεση προτού αντικατασταθεί (για να μην υπερβαίνει την ειλημμένη και επισήμως δεδηλωμένη απόφαση του Τομ Τίμποντο και του Τζον Πάξον για το ταβάνι των 32 λεπτών) ο Τζοακιμ Νοά που μέχρι τότε είχε 8 πόντους, 10 ριπάουντ και 14 ασίστ βρέθηκε αμαρκάριστος με την μπάλα στα έξι μέτρα, αλλά αντί να σουτάρει και να φτάσει τους 10 πόντους, προτίμησε να παίξει με τον Νίκολα Μίροτιτς σε ένα high low. Προτίμησε δηλαδή τη 15η ασίστ που θα συνιστούσε ρεκόρ καριέρας από το triple-double figure, αλλά δεν του... έκατσε. Ισως να φταίει και η συγκίνηση του, καθότι ο γιος του Γιανίκ Νοά είναι πολύ συναισθηματικός τύπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου