Ας σταθούμε, όμως, σε αυτά που «έφαγε» και όχι σ' εκείνα από τα οποία
γλίτωσε ο Παναθηναϊκός. Τα πρώτα είναι απόρροια της... ιδεοληπτικής
προσήλωσης του Φερέιρα και γενικότερα των Ιβήρων προπονητών στη ζώνη στα
στημένα. Εντάξει, το επιτάσσει η σύγχρονη αντίληψη, όμως στο ποδόσφαιρο
δεν υπάρχουν... ντροπές. Εχουμε δει με τα μαν του μαν να θριαμβεύουν
ομάδες των τελευταίων ετών, όπως η Μπάγερν του Φαν Χάαλ και η Τσέλσι του
Ντι Ματέο. Στο πρώτο γκολ των Ισπανών η μία ζώνη κοιτούσε τον
Ουέλιγκτον και η άλλη τον Ντεμικέλις που είχε στήσει καρτέρι στο
μεσοδιάστημα. Το δεύτερο γκολ της Μάλαγα ήταν μεν χάρμα ιδέσθαι, αλλά
τον Ελισέου γιατί δεν τον ακολούθησε κανείς;
Ηταν βέβαιο ότι η μπάλα θα γύριζε στον Πορτογάλο.
Σε επίπεδο προσώπων, υπάρχουν κι εκεί κακά νέα. Μάλλον όχι νέα, αλλά... παλιά. Ο Τοτσέ, για παράδειγμα, επιβεβαίωσε και σε αυτό το ματς ότι δεν είναι ο φορ που αξίζει στο μέγεθος του Παναθηναϊκού. Από τη στιγμή που τέθηκε νοκ άουτ ο Λέτο, το εύκολο γκολ αποτελεί ανάμνηση για το «τριφύλλι». Μπορεί να ξοδευτεί η διοίκησή του για ν' αγοράσει το γιατρικό; Και αν ναι, υπάρχει διαθέσιμος αυτή την εποχή ένας στράικερ προδιαγραφών;
Ουδέν κακόν αμιγές καλού, ωστόσο. Το υποτονικό α' ημίχρονο των «πρασίνων», τότε που δέχτηκαν και τα δύο τέρματα, ήταν το τεστ για το αν η ομάδα του Φερέιρα μπορεί ν' αντιδράσει στα ζόρια. Και φάνηκε ότι μπορεί. Επί της ουσίας, βέβαια, δεν άλλαξε κάτι στο β' ημίχρονο. Ομως θα μπορούσε κάλλιστα ο ΠΑΟ να έχει μειώσει τη διαφορά, αφού δημιούργησε τρεις κλασικές ευκαιρίες. Ή, από την άλλη, θα μπορούσε να υποστεί τα χειρότερα, όπως πέρυσι με το τρίτο γκολ στο Ισραήλ. Ομως δεν τα υπέστη. Το 2-0 από μία ισπανική ομάδα, το επισημάναμε εκ προοιμίου, ανατρέπεται μόνο με υπέρβαση, αλλά το 3-0 ή το 4-0 αφενός θα καθιστούσε εξωπραγματική την όποια πιθανότητα πρόκρισης κι αφετέρου θα είχε τσαλακώσει το ευρωπαϊκό γόητρο του συλλόγου. Ο Παναθηναϊκός, ούτως ή άλλως, δεν προσπαθεί να χτίσει ομάδα της μίας βραδιάς και όσα αποκόμισε στο χθεσινοβραδινό ματς θα του χρειαστούν. Το «δάσος» έχει σημασία και όχι το «δέντρο»...
ΠΗΓΗ: Sportday
Ηταν βέβαιο ότι η μπάλα θα γύριζε στον Πορτογάλο.
Σε επίπεδο προσώπων, υπάρχουν κι εκεί κακά νέα. Μάλλον όχι νέα, αλλά... παλιά. Ο Τοτσέ, για παράδειγμα, επιβεβαίωσε και σε αυτό το ματς ότι δεν είναι ο φορ που αξίζει στο μέγεθος του Παναθηναϊκού. Από τη στιγμή που τέθηκε νοκ άουτ ο Λέτο, το εύκολο γκολ αποτελεί ανάμνηση για το «τριφύλλι». Μπορεί να ξοδευτεί η διοίκησή του για ν' αγοράσει το γιατρικό; Και αν ναι, υπάρχει διαθέσιμος αυτή την εποχή ένας στράικερ προδιαγραφών;
Ουδέν κακόν αμιγές καλού, ωστόσο. Το υποτονικό α' ημίχρονο των «πρασίνων», τότε που δέχτηκαν και τα δύο τέρματα, ήταν το τεστ για το αν η ομάδα του Φερέιρα μπορεί ν' αντιδράσει στα ζόρια. Και φάνηκε ότι μπορεί. Επί της ουσίας, βέβαια, δεν άλλαξε κάτι στο β' ημίχρονο. Ομως θα μπορούσε κάλλιστα ο ΠΑΟ να έχει μειώσει τη διαφορά, αφού δημιούργησε τρεις κλασικές ευκαιρίες. Ή, από την άλλη, θα μπορούσε να υποστεί τα χειρότερα, όπως πέρυσι με το τρίτο γκολ στο Ισραήλ. Ομως δεν τα υπέστη. Το 2-0 από μία ισπανική ομάδα, το επισημάναμε εκ προοιμίου, ανατρέπεται μόνο με υπέρβαση, αλλά το 3-0 ή το 4-0 αφενός θα καθιστούσε εξωπραγματική την όποια πιθανότητα πρόκρισης κι αφετέρου θα είχε τσαλακώσει το ευρωπαϊκό γόητρο του συλλόγου. Ο Παναθηναϊκός, ούτως ή άλλως, δεν προσπαθεί να χτίσει ομάδα της μίας βραδιάς και όσα αποκόμισε στο χθεσινοβραδινό ματς θα του χρειαστούν. Το «δάσος» έχει σημασία και όχι το «δέντρο»...
ΠΗΓΗ: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου