Του Μιχάλη Λεάνη
Ο Ολυμπιακός έπαιξε σωστά αμυντικά στην πρώτη περίοδο και γι’ αυτό πέρασε από πολύ νωρίς σε θέση οδηγού στο σκορ, χωρίς μάλιστα να χάσει σε κανένα διάστημα του παιχνιδιού το προβάδισμά του. Είχε τον έλεγχο και το ρυθμό του ντέρμπι. Είχε έναν πολύ καλό Σπανούλη τόσο στο σκοράρισμα, όσο στην οργάνωση αλλά και στο μοίρασμα του παιχνιδιού. Επίσης, είχε έναν πολύ καλό Περπέρογλου, ο οποίος έδειξε πως έχει προσωπικότητα αλλά και κρύο αίμα, καθώς δεν επηρεάστηκε, ούτε από την έδρα, ούτε και από το περιβάλλον.
Ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ περιορισμένος. Δεν πίεσε και δεν είχε καθόλου αμυντική συνοχή, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κλείσει τους διαδρόμους και να τρώει έτσι εύκολα τα ντράιβ. Όμως, στην τρίτη περίοδο, η οποία ήταν και η καλύτερή του, ο Πεδουλάκης άλλαξε την άμυνα σε «ματς απ», για να κλείσει τους διαδρόμους στον Ολυμπιακό, ώστε να μπορεί να μικρύνει τη διαφορά. Και αυτό τον βοήθησε.
Επιθετικά είχε μία λύση, με δύο… εδάφια. Πρώτη επιλογή ήταν ο Σχορτσανίτης, ο οποίος όσο σκόραρε ήταν καλά τα πράγματα. Όμως, όταν ο «Σόφο» ήταν κλεισμένος και δεν μπορούσε να τελειώσει τις φάσεις ήταν αναγκασμένος να «σπάει» την μπάλα στις πτέρυγες και να ψάξει το ελεύθερο τρίποντο.
Το κακό για τον Παναθηναϊκό, όμως, ήταν πως δεν κατάφερε να πάρει τους προσδοκώμενους πόντους από την περιφέρεια, δηλαδή, από τους Κίτσεν, Πάνκο, Ούκιτς και Ματσιούλις. Πήρε σταγόνες για να γεμίσει… σφηνάκι και όχι ποτήρι!
Με άλλους αντιπάλους πήρε αυτό που ήθελε με τους συγκεκριμένους, αλλά κόντρα στον Ολυμπιακό, όχι. Ο Παναθηναϊκός φάνηκε πως ακόμη δεν έχει ομοιογένεια. Στο τέλος, προσπάθησε με τις «παλιοσειρές» Διαμαντίδη-Τσαρτσαρή σε ρόλο… σημαιοφόρου και… παραστάτη να πάρει το ματς.
Από την άλλη πλευρά, ο Ολυμπιακός απάντησε με επιθετικό πλουραλισμό. Οι παίκτες του Μπαρτζώκα είχαν αυτό που διέκρινε εκείνους του Ομπράντοβιτς πριν από δύο χρόνια. Έδειξαν προσωπικότητα… Στα σουτ από την περιφέρεια, στο πώς θα ποστάρουν, στο πώς να δημιουργήσουν το πικ-εν-ρολ ή και να πηγαίνουν στα ντράιβ. Με απλά λόγια; Πίστη στις ικανότητές τους.
Παράδειγμα στο 51-56 που έγινε με το τρίποντο του Τσαρτσαρή, όπου ο Ολυμπιακός σε εκείνο το σημείο, ένιωσε τη ζεστή αναπνοή του Παναθηναϊκού. Εκεί, με ένα… απλό πάτημα στο γκάζι, από τους Σπανούλη και Περπέρογλου η διαφορά αποκαταστάθηκε. Μετά ο Παναθηναϊκός δεν είχε νερό στο… παγούρι του.
Το μόνο ατού που είχε, ήταν το γεγονός πως από νωρίς μπορούσε να σουτάρει ελεύθερες βολές. Αυτό δεν το είχε ο Ολυμπιακός και παραλίγο να το πληρώσει, αφού δεν ήθελε να χτυπήσει στο «ζωγραφιστό».
Οι Πειραιώτες όμως είχαν άλλες λύσεις που ήταν δευτερευούσης σημασίας. Είχαν τον Χάινς, ο οποίος ήταν πρώτος και καλύτερος στην άμυνα, και είτε με αντίπαλο τον «Σόφο», είτε με τον Λάσμε, τα πήγε πολύ καλά. Είναι ένας παίκτης που δείχνει διάρκεια στο παιχνίδι του, ενώ σιγά-σιγά αποκτά εμπειρία και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.
πηγή: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου