Ο Θανάσης Ασπρούλιας και ο Σπύρος Καβαλιεράτος τονίζουν το
ψυχολογικό όφελος της νίκης επί της Ζαλγκίρις, υπενθυμίζοντας ότι αυτή
επιτεύχθηκε χωρίς τον αρχηγό.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ
Νίκησε με .στραβή ζαριά!
Από το πέμπτο λεπτό της αναμέτρησης στο ΟΑΚΑ, το ζητούμενο ήταν ένα και μοναδικό. Η νίκη! Με οποιονδήποτε τρόπο, με οποιοδήποτε κόστος, με οποιαδήποτε έμπνευση. Ακόμα και οι πιο αυστηροί κριτές του Παναθηναϊκού, οφείλουν να αντιληφθούν ότι μετά το τέλος του πρώτου δεκαλέπτου, τότε δηλαδή που προφανώς αποφασίστηκε η μη περαιτέρω συμμετοχή του Δημήτρη Διαμαντίδη, δεν υπάρχει τακτική, δεν υπάρχει μπάσκετ. Υπάρχει μόνο ένας ανοικτός ορίζοντας. Αυτός που καταλήγει στη νίκη!
Η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη άνοιξε την αυλαία του Τοπ 16 με τον πιο δύσκολο, μα παράλληλα πιο επικερδή κι εντυπωσιακό τρόπο. Σε ένα πραγματικά δύσκολο ματς και απέναντι σε μία ομάδα που έθελξε με την παρουσία της στην κανονική σεζόν, τα ζάρια έκατσαν στο ασόδυο από νωρίς, όταν ο Διαμαντίδης συνειδητοποίησε ότι η θλάση που υπέστη το προηγούμενο Σάββατο στον αγώνα με τον ΚΑΟΔ δεν είχε νικηθεί. Κάθε άλλη ομάδα στη θέση του, χάνοντας τον πολυτιμότερο κρίκο της σε όλα τα επίπεδα, πιθανώς θα ένιωθε το έδαφος να φεύγει από τα πόδια της. Ο Παναθηναϊκός όμως, στάθηκε όρθιος. Κι έφτασε σε μία νίκη, που χρειάζεται παλικαριά, τεράστια διάθεση και μεγάλο πάθος.
Μην μου ζητήσετε να αναλύσω το μπάσκετ. Ομολογώ, ότι στο δεύτερο ημίχρονο, εκ μέρους των πράσινων, το μπάσκετ είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα, από τη στιγμή που ο Διαμαντίδης (όπως και ο Σόφο) ήταν αιχμάλωτοι των τραυματισμών τους, ο Ούκιτς έδειξε για ακόμα μία φορά ότι αυτός μπορεί να είναι το μεγάλο πρόβλημα του Παναθηναϊκού και ο Γκιστ ήταν σαφώς ανέτοιμος να προσφέρει. Σχεδόν σε όλο το δεύτερο ημίχρονο, κι από τη στιγμή που η Ζαλγκίρις, προσαρμόστηκε καλύτερα στις περιφερειακές απειλές των πράσινων, κάθε φάση σε επίθεση κι άμυνα ήταν ξεχωριστή. Να μπει ένα καλάθι, να βγει ένα ριμπάουντ. Κι όπου έβγαζε. Η Ζαλγκίρις μακριά από το γνώριμο μοντέλο παιχνιδιού της, τήρησε (στο πρώτο μέρος) μόνο μία από τα αρχές της: Την προσφορά δίχως κόπο στον αντίπαλο, όσο περισσότερων σουτ τριών πόντων γινόταν. Αλλωστε ανήκει στις κορυφαίες θέσεις της σχετικής στατιστικής λίστας.
Ο Πλάθα έδειξε εμπιστοσύνη στα μεγάλα κορμιά και στο ξύλο εντός ρακέτας (κι ορίων ομολογώ) που παίζει η ομάδα του, πιάστηκε να λειτουργεί ερασιτεχνικά όμως και σαν άπειρο κι αδιάφορο παιδαρέλι στο μαρκάρισμα του Καπόνο. Ο Ισπανός κόουτς επέτρεψε στον σούπερ Τζέισον να εκτελεί ανενόχλητος κι από τη στιγμή που το πιστόλι πήρε φωτιά, ήταν αδύνατον να παγώσουν οι κάνες. Γενικώς ο Παναθηναϊκός είχε εξαιρετικά ποσοστά στα σουτ τριών πόντων στο α' μέρος. Στην επανάληψη, όμως, η Ζαλγκίρις ανταποκρίθηκε. Εκοψε τη δημιουργία και το καλό passing game της ελληνικής ομάδας, η οποία πάντως, ελλείψει αρχηγού συνελήφθη ρηχή και δίχως εναλλακτικές λύσεις. Η ανατροπή έγινε, το σκορ κυμάνθηκε σε πολύ χαμηλά επίπεδα εξαιτίας του πολύ κακού μπάσκετ και το ματς κρίθηκε στην επίθεση.
Παρασύρθηκα όμως. Αναφέρομαι σε μπάσκετ, τη στιγμή, που αυτό δευτερεύουσα σημασία έχει μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής που έδειξαν οι παίκτες του Αρτζι, παίρνοντας ώθηση από το κολασμένο ΟΑΚΑ. Πλέον, τα κέρδη είναι σημαντικά και πολλαπλά. Οι παίκτες ένιωσαν ότι μπορούν και χωρίς τον αρχηγό σε ένα εξαιρετικό δύσκολο, όσο κι επικίνδυνο παιχνίδι. Αντεξαν την πίεση, βρήκαν το δρόμο προς το καλάθι, αλλά και προς τις καλές άμυνες και νίκησαν. Αυτό είναι που μετράει. Η νίκη!
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Ψυχολογία κι αυτοπεποίθηση
Ο Παναθηναϊκός μπήκε στο παρκέ του ΟΑΚΑ το βράδυ της Παρασκευής με τον αρχηγό του, Δημήτρη Διαμαντίδη στη 12αδα, με τον Τζέιμς Γκιστ νέα προσθήκη και έτοιμο να δώσει πολλά, αλλά και τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού με τη Ζαλγκίρις Κάουνας τα δεδομένα άλλαξαν και ο Αργύρης Πεδουλάκης χρειάστηκε να βρει απαντήσεις σε πολλά προβλήματα. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης δεν κατάφερε να αγωνιστεί περισσότερα από πέντε λεπτά, ο Γκιστ ήταν εκτός κλίματος και ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης καθηλωμένος στον πάγκο.
Και έτσι η μεγάλη διαφορά του πρώτου ημιχρόνου, την οποία δημιούργησε ο Τζέισον Καπόνο, εξαφανίστηκε στο δεύτερο και το παιχνίδι έγινε αίφνης ντέρμπι. Ο Μπράμος, όμως, ήταν εκεί και ήταν και ο MVP. Ο ομογενής φόργουορντ έκανε καταπληκτικό παιχνίδι κι ο Παναθηναϊκός έφτασε στη νίκη. Φυσικά χρειάστηκε και η βοήθεια της τύχης μιας και το παιχνίδι κρίθηκε στο σουτ.
Αν λοιπόν σκεφτεί κανείς πως οι «πράσινοι» έπαιζαν χωρίς τρία βασικά τους γρανάζια και κατάφεραν να πάρουν τη νίκη, το κέρδος είναι πολλαπλό για τον Αργύρη Πεδουλάκη και τους παίκτες του. Ψυχολογικά και βαθμολογικά το «τριφύλλι» ολοένα και ανεβαίνει, οι νέοι παίκτες του Παναθηναϊκού αποκτούν αυτοπεποίθηση και το μέλλον αναμένεται καλύτερο.
Μοναδικό... πρόβλημα το οποίο φάνηκε να υπάρχει είναι στη θέση «4». Από εκεί όπου ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να βρει μακρινό σουτ και γενικότερα εύκολους πόντους. Όταν ο Έλληνας τεχνικός χρησιμοποιεί σε αυτή τη θέση τον Γιόνας Ματσιούλις, τότε το πρόβλημα γυρίζει στα... μετόπισθεν και στο αμυντικό ριμπάουντ. Εάν βρεθεί απάντηση-λύση σε αυτό το πρόβλημα, τότε ο Παναθηναϊκός θέτει ισχυρή υποψηφιότητα για να βρεθεί στα play off της Ευρωλίγκας.
Νίκησε με .στραβή ζαριά!
Από το πέμπτο λεπτό της αναμέτρησης στο ΟΑΚΑ, το ζητούμενο ήταν ένα και μοναδικό. Η νίκη! Με οποιονδήποτε τρόπο, με οποιοδήποτε κόστος, με οποιαδήποτε έμπνευση. Ακόμα και οι πιο αυστηροί κριτές του Παναθηναϊκού, οφείλουν να αντιληφθούν ότι μετά το τέλος του πρώτου δεκαλέπτου, τότε δηλαδή που προφανώς αποφασίστηκε η μη περαιτέρω συμμετοχή του Δημήτρη Διαμαντίδη, δεν υπάρχει τακτική, δεν υπάρχει μπάσκετ. Υπάρχει μόνο ένας ανοικτός ορίζοντας. Αυτός που καταλήγει στη νίκη!
Η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη άνοιξε την αυλαία του Τοπ 16 με τον πιο δύσκολο, μα παράλληλα πιο επικερδή κι εντυπωσιακό τρόπο. Σε ένα πραγματικά δύσκολο ματς και απέναντι σε μία ομάδα που έθελξε με την παρουσία της στην κανονική σεζόν, τα ζάρια έκατσαν στο ασόδυο από νωρίς, όταν ο Διαμαντίδης συνειδητοποίησε ότι η θλάση που υπέστη το προηγούμενο Σάββατο στον αγώνα με τον ΚΑΟΔ δεν είχε νικηθεί. Κάθε άλλη ομάδα στη θέση του, χάνοντας τον πολυτιμότερο κρίκο της σε όλα τα επίπεδα, πιθανώς θα ένιωθε το έδαφος να φεύγει από τα πόδια της. Ο Παναθηναϊκός όμως, στάθηκε όρθιος. Κι έφτασε σε μία νίκη, που χρειάζεται παλικαριά, τεράστια διάθεση και μεγάλο πάθος.
Μην μου ζητήσετε να αναλύσω το μπάσκετ. Ομολογώ, ότι στο δεύτερο ημίχρονο, εκ μέρους των πράσινων, το μπάσκετ είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα, από τη στιγμή που ο Διαμαντίδης (όπως και ο Σόφο) ήταν αιχμάλωτοι των τραυματισμών τους, ο Ούκιτς έδειξε για ακόμα μία φορά ότι αυτός μπορεί να είναι το μεγάλο πρόβλημα του Παναθηναϊκού και ο Γκιστ ήταν σαφώς ανέτοιμος να προσφέρει. Σχεδόν σε όλο το δεύτερο ημίχρονο, κι από τη στιγμή που η Ζαλγκίρις, προσαρμόστηκε καλύτερα στις περιφερειακές απειλές των πράσινων, κάθε φάση σε επίθεση κι άμυνα ήταν ξεχωριστή. Να μπει ένα καλάθι, να βγει ένα ριμπάουντ. Κι όπου έβγαζε. Η Ζαλγκίρις μακριά από το γνώριμο μοντέλο παιχνιδιού της, τήρησε (στο πρώτο μέρος) μόνο μία από τα αρχές της: Την προσφορά δίχως κόπο στον αντίπαλο, όσο περισσότερων σουτ τριών πόντων γινόταν. Αλλωστε ανήκει στις κορυφαίες θέσεις της σχετικής στατιστικής λίστας.
Ο Πλάθα έδειξε εμπιστοσύνη στα μεγάλα κορμιά και στο ξύλο εντός ρακέτας (κι ορίων ομολογώ) που παίζει η ομάδα του, πιάστηκε να λειτουργεί ερασιτεχνικά όμως και σαν άπειρο κι αδιάφορο παιδαρέλι στο μαρκάρισμα του Καπόνο. Ο Ισπανός κόουτς επέτρεψε στον σούπερ Τζέισον να εκτελεί ανενόχλητος κι από τη στιγμή που το πιστόλι πήρε φωτιά, ήταν αδύνατον να παγώσουν οι κάνες. Γενικώς ο Παναθηναϊκός είχε εξαιρετικά ποσοστά στα σουτ τριών πόντων στο α' μέρος. Στην επανάληψη, όμως, η Ζαλγκίρις ανταποκρίθηκε. Εκοψε τη δημιουργία και το καλό passing game της ελληνικής ομάδας, η οποία πάντως, ελλείψει αρχηγού συνελήφθη ρηχή και δίχως εναλλακτικές λύσεις. Η ανατροπή έγινε, το σκορ κυμάνθηκε σε πολύ χαμηλά επίπεδα εξαιτίας του πολύ κακού μπάσκετ και το ματς κρίθηκε στην επίθεση.
Παρασύρθηκα όμως. Αναφέρομαι σε μπάσκετ, τη στιγμή, που αυτό δευτερεύουσα σημασία έχει μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής που έδειξαν οι παίκτες του Αρτζι, παίρνοντας ώθηση από το κολασμένο ΟΑΚΑ. Πλέον, τα κέρδη είναι σημαντικά και πολλαπλά. Οι παίκτες ένιωσαν ότι μπορούν και χωρίς τον αρχηγό σε ένα εξαιρετικό δύσκολο, όσο κι επικίνδυνο παιχνίδι. Αντεξαν την πίεση, βρήκαν το δρόμο προς το καλάθι, αλλά και προς τις καλές άμυνες και νίκησαν. Αυτό είναι που μετράει. Η νίκη!
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Ψυχολογία κι αυτοπεποίθηση
Ο Παναθηναϊκός μπήκε στο παρκέ του ΟΑΚΑ το βράδυ της Παρασκευής με τον αρχηγό του, Δημήτρη Διαμαντίδη στη 12αδα, με τον Τζέιμς Γκιστ νέα προσθήκη και έτοιμο να δώσει πολλά, αλλά και τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού με τη Ζαλγκίρις Κάουνας τα δεδομένα άλλαξαν και ο Αργύρης Πεδουλάκης χρειάστηκε να βρει απαντήσεις σε πολλά προβλήματα. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης δεν κατάφερε να αγωνιστεί περισσότερα από πέντε λεπτά, ο Γκιστ ήταν εκτός κλίματος και ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης καθηλωμένος στον πάγκο.
Και έτσι η μεγάλη διαφορά του πρώτου ημιχρόνου, την οποία δημιούργησε ο Τζέισον Καπόνο, εξαφανίστηκε στο δεύτερο και το παιχνίδι έγινε αίφνης ντέρμπι. Ο Μπράμος, όμως, ήταν εκεί και ήταν και ο MVP. Ο ομογενής φόργουορντ έκανε καταπληκτικό παιχνίδι κι ο Παναθηναϊκός έφτασε στη νίκη. Φυσικά χρειάστηκε και η βοήθεια της τύχης μιας και το παιχνίδι κρίθηκε στο σουτ.
Αν λοιπόν σκεφτεί κανείς πως οι «πράσινοι» έπαιζαν χωρίς τρία βασικά τους γρανάζια και κατάφεραν να πάρουν τη νίκη, το κέρδος είναι πολλαπλό για τον Αργύρη Πεδουλάκη και τους παίκτες του. Ψυχολογικά και βαθμολογικά το «τριφύλλι» ολοένα και ανεβαίνει, οι νέοι παίκτες του Παναθηναϊκού αποκτούν αυτοπεποίθηση και το μέλλον αναμένεται καλύτερο.
Μοναδικό... πρόβλημα το οποίο φάνηκε να υπάρχει είναι στη θέση «4». Από εκεί όπου ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να βρει μακρινό σουτ και γενικότερα εύκολους πόντους. Όταν ο Έλληνας τεχνικός χρησιμοποιεί σε αυτή τη θέση τον Γιόνας Ματσιούλις, τότε το πρόβλημα γυρίζει στα... μετόπισθεν και στο αμυντικό ριμπάουντ. Εάν βρεθεί απάντηση-λύση σε αυτό το πρόβλημα, τότε ο Παναθηναϊκός θέτει ισχυρή υποψηφιότητα για να βρεθεί στα play off της Ευρωλίγκας.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου