«Θερίζει» από νωρίς ο Παναθηναϊκός!!

Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να πάρει ασθμαίνοντας ένα φαινομενικά δικό του ματς κόντρα στη Ζαλγκίρις, αλλά στη παρούσα φάση το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι οι νίκες, άσχετα με το πώς αυτές κατακτώνται.

Με δεδομένα τα προβλήματα τραυματισμών των Διαμαντίδη και Σχορτσανίτη, το πρώιμο της άφιξης των Καπόνο και Γκιστ και την δεδομένη έλλειψη «χημείας» που υπάρχει λόγω των πολλών, αλλά εύστοχων αλλαγών στο ρόστερ μεσούσης της περιόδου, αν έλεγε κανείς στον Αργύρη Πεδουλάκη ότι θα νικούσε την πιο φορμαρισμένη ομάδα της πρώτης φάσης του τουρνουά, έστω και με αυτόν τον ψυχοφθόρο τρόπο, θα απαντούσε…ευχαρίστως.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Σε ένα ματς που χωρίζεται σε δύο ημίχρονα για τους «πράσινους» και δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας –αντιθέτως, έσφυζε από τακτική, σασπένς και μπασκετικό ξύλο-, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να κάνει το πρώτο βήμα στο μακροσκελές Top-16. Ανεβαίνει ψυχολογικά από τους δύο βαθμούς και βλέπει με την ηρεμία που προσφέρει πάντα μία νίκη που χρειάζεται βελτίωση. Γιατί είναι δεδομένο ότι χρειάζεται καντάρια από αυτή και αρκετές εργατοώρες για να καταφέρει να «δέσει» το υπό καλύτερες προϋποθέσεις δομημένο πλέον ρόστερ του και να επέλθει αγωνιστική ισορροπία σε όλους τους τομείς. Γιατί ακόμα και από το καλό πρώτο ημίχρονο των κυπελλούχων Ελλάδας, απορρέουν πολλά προβλήματα και αδυναμίες στην ομαλή λειτουργία.

Έχοντας σημαντικό ελαφρυντικό τις απουσίες και τους νεοφερμένους πάντως, οι «πράσινοι» δούλεψαν σωστά στα πρώτα είκοσι λεπτά. Ήταν καλά διαβασμένοι στην άμυνα, είχαν εξαιρετικά ποσοστά στα τρίποντα με τους εκπληκτικούς Καπόνο και Μπράμος, έπαιρναν ενέργεια από τον Λάσμε και επέβαλαν πλήρως τον ρυθμό τους. Αποδιοργάνωσαν επιθετικά την Ζαλγκίρις, δεν της επέτρεψαν να «τρέξει» και έδειχναν έτοιμοι για μία εύκολη νίκη. Αυτή, χρειάστηκε στο τέλος και την τύχη για να επιτευχθεί για πολλούς λόγους που αφορούν κυρίως την εμφάνιση του δευτέρου ημιχρόνου. Ο Παναθηναϊκός αδυνατούσε να σκοράρει στο χαμηλό ποστ και να φθείρει τους αντιπάλους, ενώ έμοιαζε να «ζει και να πεθαίνει» με το τρίποντο, κάτι που αποδείχθηκε μπούμερανκ στην εξέλιξη του παιχνιδιού. Η άμυνα παρουσίασε αρκετά «κενά» και ευτυχώς που δεν τιμωρήθηκε περισσότερο λόγω της αστοχίας των Λιθουανών -ο συνήθως «φονικός» Πόποβιτς ήταν αλλού, ενώ ο Πλάθα...ξέχασε τον εξαιρετικό στην αρχή Λαφαγέτ-.

Παράλληλα, τα αμυντικά ριμπάουντ ήταν είδος προς εξαφάνιση και η μέτρια σε σχέση με όσα έχει δείξει στο πρόσφατο παρελθόν Ζαλγκίρις, πήρε τον έλεγχο στα χέρια της. Οργανωτικά ο Ούκιτς παρά τις πολλές ασίστ που μοίρασε για ένα ακόμη βράδυ περισσότερο μπέρδευε το παιχνίδι και ελλείψει Διαμαντίδη, ίσως ο καθοριστικός για την γενικότερη αλλαγή του Παναθηναϊκού Μπανκς, να έμεινε λανθασμένα τόση ώρα στον πάγκο. Από τη στιγμή όμως που ο Αργύρης Πεδουλάκης έβαλε στην τσέπη το ροζ φύλλο και οι αλλαγμένοι αλλά ανέτοιμοι ακόμα «πράσινοι», «θέρισαν» από τόσο νωρίς στη νέα φάση του θεσμού, οι προοπτικές μόνο ευνοϊκές μπορεί να χαρακτηριστούν. Με έτοιμους τους Διαμαντίδη και Σχορτσανίτη και 100% ενσωματωμένους στο σύνολ,ο τους Καπόνο και Γκιστ, ο Παναθηναϊκός θα ξεκινάει ως φαβορί στα περισσότερα παιχνίδια της συνέχειας. Στο χέρι του είναι να επιβεβαιώνει τα προγνωστικά και να προοδεύει…

Υ.Γ. Ο τρόπος που υποδέχθηκαν οι φίλοι της ΤΣΣΚΑ Μόσχας τον Θοδωρη Παπαλουκά και ο σεβασμός που τρέφουν στο πρόσωπό του, δείχνει σε σημαντικό βαθμό ότι για τα σχεδόν "άνομβρα" τριά χρόνια του στον Πειραιά, δεν έφταιγε μόνο αυτός...Οι αξίες καλό θα είναι να αναγνωρίζονται και να προπάντων να μην μηδενίζονται, ιδιαίτερα όταν οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν επακριβώς το παρασκήνιο μίας καρίερας.