O Mάνος Αντώναρος γράφει για την καταντια των εφημερίδων να είναι προσκολλημένες στο παρελθόν... και να θεωρούν το internet μισητό εχθρό, αντί εξαιρετικό συνεργάτη.

Πριν από λίγα χρόνια με φωναξαν στην ΕΣΗΕΑ… το ΔΣ εννοώ…να τους πώ για το Internet, καθώς είχα «πρήξει» ήδη από τη 10ετία του 2000 την δημοσιογραφική πιάτσα για το διαδίκτυο και τις δυνατότητες του.
Χάρηκα πάρα πολύ.
Πήγα λοιπόν… κάθισα μαζί τους στην κεντρική αίθουσα συσκέψεων και τους μίλησα τουλάχιστον επί 2ωρο. Βασικά είχα να αντιπετωπίσω την στιβαρή άποψη: «Εγώ είμαι λάτρης του χαρτιού και του μολυβιού»…  Το παρέκαμψα εξηγώντας ότι κι εγώ είμαι λάτρης του χαρτιού, αλλά αυτό δεν ηταν το φινάλε της λατρείας μου για την ενημέρωση, επικοινωνία. Τους θύμησα ότι με τους περισσότερους είχαμε φάει ψωμί κι αλάτι  στις εφημερίδες, αλλά τώρα είχε φτάσει η στιγμή που έπρεπε να κοιτάξουμε πιο μπροστά.
Τους εξήγησα όσο πιο απλά γινόταν τι είναι το internet … ότι η ΕΣΗΕΑ πρέπει να φτιάξει ένα ενημερωτικό  site, τους είπα για τα links και τι δεν τους είπα… Τους εξηγησα τρόπους για να γίνονται οι κρατήσεις για δημοσιογράφους που έραφαν σε sites.
Ημουν ενθουσιασμένος γιατί έβλεπα 7-8 ανθρώπους που (υποτίθεται) ότι κρατούσαν τα ηνία του επαγγέλματος να ακούνε προσεκτικά.
Μάλλιασε η γλώσσα μου…
Φεύγοντας ο τότε Πρόεδρος με ευχαρίστησε , μου είπε ότι θα σκεφτούν πολύ σοβαρά αυτά που τους είπα και παίρνοντας με αγκαζέ με συνόδεψε μέχρι την έξοδο… εκεί μου το’σκασε:
-Βρε συ Μάνο, τελικά δεν καταλάβα… να κάνουμε e-mail ή site;
Δεν ξαναπήγα ποτέ… Δεν είχε νόημα…
Αν κάποιος από εκείνο το ΔΣ με διαβάζει –πράγμα που αποκλείω- δεν θα καταλάβει πόσο γελοίο είναι το πράγμα…
Ακόμα και σήμερα στη συντροπτική τους πλειονότητα οι διευθυντές των εφημερίδων και των καναλιών έχουν τις γραμματείς τους να διαβάζουν τα mail τους, επειδή απλούστατα οι ίδιοι το ξεχνούν ή δεν ξέρουν πώς να τα ανοίξουν… άστε που ΔΕΝ απαντούν ποτέ.
Για έναν εντελώς περίεργο λόγο οι άνθρωποι των εφημερίδων μίσησαν βαθειά οποιοδήποτε άλλο μέσον, που δεν ήταν χάρτινο… αντί να το δουν ως εξέλιξη, το’δαν ως εχθρό…
Το ίδιο έκαναν και με την τηλεόραση και τα καταστροφικά αποτελέσματα για την ενημέρωση είναι γνωστά σε όλους. Θυμηθείτε το (τι είναι’ τούτο;) στικάκι με την λίστα Λαγκάρντ  ή παλιότερα με το USB που το έλεγαν στην τηλεόραση… Γιουζμπ.
Ακόμα και σήμερα όταν με συναντούν παλιοί συνάδελφοι και με ρωτάνε «που δουλεύεις τώρα;» και τους λέω «στο gazzetta» ή στο eimaimama με κοιτάνε σαν χάνοι…
«στο internet» προσπαθώ να τους βοηθήσω…
(υποτιμητικά) «Αααααα»
-Το επισκέπτονται καθημερινά μερικές δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες…τους λέω για να τους κινήσω το ενδιαφέρον….
-Καλά...καλά… εγώ ΟΜΩΣ είμαι λάτρης του χαρτιού.
Στα πιο σκοτεινά δωμάτια του είναι μου, ανάβουν χιλιάδες λαμπάκια…
-Δεν ξέρω, αν το θυμάσαι, αλλά κι εγώ λάτρευα το χαρτί σε εποχές που έγραφα με τα χέρια και συ με τα πόδια…
Και φυσικά με κάνει εχθρό.
Αντί να προβληματισθεί το μετατρέπει αυτόματα σε ανταγωνιστικό.
Αντί να ψαχθεί, το αποκλείει.
Και έτσι οι εφημερίδες έφτασαν εδώ που έφτασαν.
Διάβαζα ότι κάποια εφημερίδα έχασε αναγνώστες παρ΄όλο που προσέφερε στους αναγνώστες της δυο πολύ καλά μουσικά dvd.
Ο συντάκτης της είδησης δεν μπορούσε να κρύψει την έκπληξή του.
-Μα αφού είχε δυο ωραία dvd… πώς είναι δυνατόν;
Από πού να στα χώσω βλάκα;
Ποιο προϊόν (εφημερίδα) μπορεί να αντέξει στον χρόνο, αν δεν προεσελκύει νέους καταναλωτές (αναγνώστες);
DVD;
DVD;
Είπες DVD;
Πάλι καλά που δεν είπες «πλάκες γραμμοφώνου;»
Ρε  βλάκα, ποιος νεαρός έχει σήμερα dvd-player;
Δεν έχεις ακούσει τίποτα για το YouTube όπου τζάμπα μπορεί να ακούσει ΟΠΟΙΑ μουσική θέλει… ΟΠΟΙΑ όμως… κάνοντας ένα απλό κλικ.
Ή το καταλαβαίνεις αυτό ή δεν το καταλαβαίνεις;
Πιο νιανιά δεν γίνεται….
Πάντα αγοράζω τις καινούργιες εφημερίδες. Αλλώστε ο έρωτας μου γι’ αυτές δεν έσβησε… θα αδικούσα κατά πρώτο λόγο τον εαυτό μου αν συνέβαινε κάτι τέτοιο… Τις αγοράζω για να τις στηρίξω, αλλά και για να δω ποιος τελικά έχει κάνει ένα βήμα για τη σωστηρία τους.
Ναι, είναι καλοτυπωμένες, χωρίς ορθογραφικά λάθη, αλλά με την ίδια δομή και λόγική που έβγαιναν οι εφημερίδες στην εποχή που ήμουν 25 ετών.
Με τίτλους γεμάτους άγνωστες (;) λέξεις: φευ… ιδού… ίδωμεν… αιδώς Αργείοι κ.λ.π.  Τις γράφουν άνθρωποι που ηδονίζονται να τσιμεντώνουν το παρελθόν τους....Τίτλοι με εισαγωγικά και αποσιωπητικά. Ρεπορτάζ που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν ήδη διαβάσει τη στιγμή που συμβαίνουν στο internetκαι γραμμένα με 100 διαφορετικούς τρόπους και συχνότατα (πολύ συχνότατα όμως) γραμμένα με θαυμάσιο τρόπο, με ανατρεπτικό τρόπο, με πρωτότυπο τρόπο…. Ακόμα-ακόμα και με απαράδεκτο τρόπο.
Και αντί οι εφημεριδάδες να ψάξουν (πώς να το κάνουν άραγε;) να βρουν συντάκτες που έχουν κοινό που τους ακολουθεί στο internet, τους αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι.
Σημειώστε: ΔΕΝ ΕΝΝΟΩ ΤOΝ ΕAYΤΟ ΜΟΥ… not even close… θα ηταν εξαιρετικά ανάγωγο εκ μέρους μου να γράψω ένα ολοκληρο κομμάτι για να καταλήξω στον εαυτό μου…
Εννοώ ΣΑΦΩΣ ένα τσούρμο νέων παιδιών που έχουν μεράκι (απωθημένο) να γράψουν σε εφημερίδα… Ένα τσούρμο ανθρώπων, που τους διαβάζουν χιλιάδες άνθρωποι στο internet και που ένα μέρος αυτών (όχι όλοι βέβαια) θα τους διάβαζαν (αγόραζαν) την εφημερίδα… ένα τσούρμο ανθρώπων, που με χαρά (και υπερηφάνεια)  θα έβαζαν καθημερινά στο internet το link του άρθρου-ρεπορτάζ τους που θα έγραφαν στην εφημερίδα… Εχει σκεφτεί ποτέ κανείς εκ των χαρτο-καψούρηδων  ότι αυτό θα βοηθούσε στην αύξηση της κυκλοφορίας της εφημερίδας; Θα είναι οι ίδιοι άνθρωποι  που αργότερα (στο εγγυς μέλλον δλδ) θα οδηγήσουν την εφημερίδα στην ηλεκτρονική της μορφή…. (από την οποία έτσι κι αλλιώς δεν θα ξεφύγει)…
Γιατί γράφω αυτό το άρθρο;
1ον γιατί αγαπώ πολύ τις εφημερίδες
2ον γιατί έχω την φρούδα ελπίδα ότι κάποιος σύγχρονος συνάδελφος θα το διαβάσει, θα το τυπώσει (πιασ’ το αυγό και κούρευ’το) και θα το αφήσει διακριτικά στο γραφείο του διευθυντή του… ο οποίος θα το το (χαχαχαχαχα) διαβασει….Ναι… ναι… το ξέρω είμαι υπερ-αισιόδοξος άνθρωπος…  Μ’ αρέσει ομως και δεν πρόκειται να τ’ αλλάξω. Ομως είναι αισιοδοξία να πιστεύεις ότι άνθρωποι που διευθύνουν ένα μέσο, ενημέρωονται για τις εξελίξεις...εκτος πια κι αν πιστεύουν ότι εξέλιξη είναι μόνο οι παπαριές που συμβαίνουν στα κόμματα.
ΥΓ. Αν ήμουν διευθυντής μια καινούργιας εφημερίδας (πράγμα εντελώς απίθανο) δεν θα έπαιρνα συντάκτη που δεν θα είχε στο FΒπροφίλ του, λιγότερους  από 2.000 φίλους…
ΥΓ. Αυτή τη φορά έγραψα γενικώς για τις εφημερίδες… την άλλη φορά θα γράψω ειδικώς… θα πάρω μία και θα την αναλύσουμε σελίδα-σελίδα… και τότε θα δούμε αν ο έρωτας περιορίζεται στο χαρτί ή απλώνεται και στη βλακεία (των κολλημενων).



πηγή: gazzetta.gr