Θεωρώ λοιπόν αναμενόμενο, χωρίς να μου κάνει καμία εντύπωση, ότι δεν πρόσφεραν τις προβλεπόμενες βοήθειες στην επιθετική ανάπτυξη και δράση των «ερυθρολεύκων», παίκτες σαν τους Αμπντούν, Τζεμπούρ, Μασάντο.
Εκεί ακριβώς που μια ομάδα δεν έχει την ώθηση από τα ατού της, δεν μπορεί να ξεδιπλώσει τις αρετές της στο γήπεδο εγκλωβισμένη στη λασπομαχία , το λόγο παίρνει η «επιστράτευση» των βασικών στοιχείων του «ανδρισμού» του αθλήματος.
Είναι η ώρα που «μιλούν» η καρδιά, η ψυχή και το βαθύ νικηφόρο συναίσθημα, ώστε να κερδηθούν οι μάχες σώμα με σώμα και την κατάλληλη στιγμή να βρεθεί ο τρόπος για το καθοριστικό χτύπημα.
Αυτό έκανε ο Ολυμπιακός και εκπλήρωσε (ακόμα) μία από τις δυσκολότερες αποστολές του στην περιφέρεια. Γιατί κόντρα στα καιρικά φαινόμενα, ξεπέρασε σε μια ιδιαίτερα δύσκολη έδρα το εκ προοιμίου «στριφνό» αγωνιστικό εμπόδιο του Πανθρακικού. Μιας από τις πιο αξιόμαχες, στρωτές και επιθετικές ομάδες του πρωταθλήματος, η οποία σημειωτέον είναι η τρίτη σε αναξιοποίητες ευκαιρίες στη Λίγκα. Που σημαίνει ότι δημιουργεί, κάνει φάσεις, παρόλα αυτά όμως οι «ερυθρόλευκοι» πλην δύο περιπτώσεων, δεν «έφαγαν» άλλες και ούτε ανησύχησαν στο ματς, με εξαίρεση το δοκάρι του πρώτου ημιχρόνου σε σουτ όμως από… την Αλεξανδρούπολη.
Θέλω να σταθώ εδώ. Στον τρόπο με τον οποίο παρέταξε και έστησε την ομάδα ο Αντώνης Νικοπολίδης. Αφού ήταν εκ νέου στα «χνάρια Βαλβέρδε».
Ο τεχνικός των πρωτοπόρων επέμεινε στο «4-2-3-1» όπως έπραξε και την προηγούμενη Κυριακή, παίζοντας στο Καραϊσκάκη με τον ΠΑΣ. Αυτό το αγαπημένο σύστημα του Ερνέστο, που έβγαζε τα προηγούμενα χρόνια τα κάστανα από τη φωτιά, είτε εντός είτε εκτός έδρας, άσχετα αν ήταν εσωτερική η ευρωπαϊκή υποχρέωση του Ολυμπιακού, δεν εγκαταλείφθηκε από το Νικοπολίδη ούτε όταν έριξε «φρέσκο αίμα» στο ματς, ψάχνοντας το νικητήριο γκολ.
Ξεκίνησε με κορυφή στην επίθεση τον Τζεμπούρ, ένα δεύτερο κλασικό κυνηγό, τον Αμπντούν και από εκεί και πέρα παρότι χρησιμοποίησε και Μοντέστο και Μανιάτη στο κέντρο, φαινομενικά είχε δύο κόφτες, αλλά ουσιαστικά πάλι έναν, σε μια καθαρή έκφραση και διάθεση επιθετικού πνεύματος.
Ο Κορσικανός ήταν ο ανασταλτικός μέσος γιατί ο Μανιάτης έβγαινε κυρίως δεξιός χαφ ώστε να υποστηρίζει και την απέναντι πτέρυγα από τον Αμπντούν και ο Ολυμπιακός να αναπτύσσεται και από τα δύο «φτερά».
Ενώ οι δύο οργανωτικοί μέσοι (Μασάντο και Γκρέκο) είχαν εντελώς ελεύθερους ρόλους και ανοιχτό πεδίο δράσης και κίνησης προκειμένου να μην παρατηρείται συνωστισμός στον άξονα. Όπου άλλωστε ο Δερμιτζάκης εύλογα είχε «φορτώσει» την ανασταλτική λειτουργία των γηπεδούχων.
Cool-αριστός Αντώνης
Στο 2ο μέρος που έγιναν οι αλλαγές των Μήτρογλου, Φέισα, Φετφατζίδη, ο Αντώνης Νικοπολίδης δεν τροποποίησε το σύστημα, παίζοντας με δύο φορ, (δίνοντας εντολή στον Τζεμπούρ να μετακινηθεί στο αριστερό άκρο) και παράλληλα έδειξε ξεκάθαρα την ψυχραιμία του.
Κόντρα στην εξέλιξη του αγώνα που δεν έφερνε το ζητούμενο στους «ερυθρόλευκους», ο νεόκοπος προπονητής δεν καταλήφθηκε από πανικό (κάτι που φαίνεται και από τη στάση, εκφράσεις και αντιδράσεις του εν ώρα αγώνα) δεν φόρτωσε «χύμα» την περιοχή του Πανθρακικού με κυνηγούς και δικαιώθηκε.
Από το «βαρύ όπλο» του φετινού Ολυμπιακού, τις «στημένες μπάλες» (νούμερο 21 παρακαλώ και στις τρεις διοργανώσεις και 17ο γκολ από τα 42 του πρωταθλήματος!)
Προφανώς και το μόνο που έχουν να θυμούνται από τον Ζαρντίμ οι Πειραιώτες…
Υ.Γ.: Αν ο Πίνο θέλει αμετανόητα να συνεχίσει το βιολί του και να αδικεί την καριέρα του ή αν δεν έχει καταλάβει πού έχει έρθει, σε πρώτη φάση του… το έμαθε ο Νικοπολίδης και έρχεται και η ετυμηγορία της διοίκησης. Καλόγεροι πάντα θα υπάρχουν πολλοί για το μοναστήρι. Χωρίς διακρίσεις και χωρίς διαπραγματεύσεις…
πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου