Ο Μάνος Αντώναρος προσπαθεί να δώσει στο blog του μιαν απάντηση στο "γιατί;" του Δημήτρη Τομαρά.
To απολυτα σημαντικό είναι ότι το παλικάρι, ο Δημήτρης Τομαράς είναι καλά στην υγεία του.
Δεν τον γνωρίζω ως άνθρωπο, αλλά (φυσικά) τον διαβάζω. Αυτό είναι το εισιτήριο γνωριμίας για μας τους δημοσιογράφους.
Διάβασα και το άρθρο του για την επίθεση που δέχτηκε. Καλογραμμένο, από έναν άνθρωπο που’χε τις εικόνες νωπές στο μυαλό του. Ένα άρθρο γραμμένο από όσο πιο κοντά γίνεται.
Μου έκανε εντύπωση αυτό που αναρωτιέται: «Γιατί;»
Είναι είτε σαν να έρχεται από την αρχαία τραγωδία ή από την απορία ενός παιδιού. Νομίζω ότι στην προκειμένη περίπτωση είναι και τα δυο σε συσκευασία μιας λέξης:
ΓΙΑΤΙ;
Δεν είναι απορία.
Είναι κραυγή.
Αγαπητέ μου Δημήτρη, μιας και ρωτάς: έφαγες το ξύλο της αρκούδας γιατί ζούμε την εποχή του λάθους προσανατολισμού. Κι όταν λέω λάθος, εννοώ εντελώς διαφορετικού προσανατολισμού απ’ αυτά που μας «δίδαξαν» ότι είναι τα πρέποντα.
Ολοι κριτικάρουμε το σύστημα που σε γρονθόκοπησε. Ψάχνεις(ουμε) τους λόγους. Εχεις όλων μας τη συμπάθεια. Βγάζουμε έναν άκρατο θυμό. Αναρωτιόμαστε ποιος είναι από πίσω. Κτύπημα στην ελευθεροτυπία. Τι κάνει η ΕΣΗΕΑ κ.λ.π.
Φυσικά.
Φυσικότατα… προφανώς και όλοι σου συμπαραστεκόμαστε. Αλοίμονο.
Τις γροθιές όμως από τα πελώρια κορμιά τις έφαγες εσύ στο κεφάλι και στον αυχένα. Εσύ ένιωσες το απόκοσμο συναίσθημα του στόχου. Του απίστευτου φόβου, Του πόνου.
Υποθέτω ότι όταν κλείνεις τα μάτια και σκέφτεσαι σου΄ρχονται τρισάθλια άσχημες εικόνες-εφιάλτες και όχι τι αποφασίζει το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ.
Το γιατί λοιπόν βασικά περιορίζεται στα 5-6 αυτά θηριώδη άτομα που δέχτηκαν, συμφώνησαν δλδ να σε κάνουν τόπι στο ξύλο. Από πού αντλεί τη δύναμη ο εγκέφαλος τους και δίνει οδηγία στη γροθιά;
Δεν υπάρχει αυτό το γιατί –έτσι όπως το εννοείς.
Γιατί έτσι.
Είναι σαν να ρωτήσεις το όπλο γιατί πυροβόλησε.
Αγαπητέ μου Δημήτρη, μην ξεχάσεις να δεις το πολύ θετικό του πράγματος: Αφού αυτή τη στιγμή με διαβάζεις…αφού λοιπόν είσαι καλά στην υγεία σου και είσαι αναμεταξύ μας… χάρισε ένα χαμόγελο στη ζωή, που σου’κανε το μεγάλο δώρο της επιβίωσης.
Πάρε το κλειδί που σου χάρισε η ζωή για να ανοίξεις πολλές εσωτερικές σου πόρτες που ούτε φανταζόσουν ότι υπήρχαν. Τα μεγάλα σοκ και ειδικά αυτά που έχουν αίσιο τέλος, όπως στη δική σου περίπτωση, είναι μεγάλα μαθήματα… Μαθήματα που δεν μπορεί να πάρει ο οποισδήποτε.
Αγκάλιασε τους αγαπημένους σου. Κάνε ένα πάρτι με τους κολλητούς σου.
Και συνέχισε απερίσπαστος τη δουλειά σου.
Συνέχισε τη ζωή σου… smile back to life.
Κάνε την τραυματική σου εμπειρία, ιστορία…παραμύθι που θα λες στα εγγόνια σου.
Δεν μ αρέσει το κλισέ (γιατί δεν συμφωνώ πάντα) αλλά στη δικιά σου περίπτωση είναι ταμάμ:
«ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.»
ΥΓ. Εντελώς συμπτωματικά και για άλλο λόγο έγραψα χθες ενα post στο site της γυναίκας μου eimaimama.gr
Nομίζω Δημήτρη, ότι εκείνο το απόγευμα στο Καραϊσκάκη, κάποιος ζωγράφισε το δικό σου φύλλο.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου