«Το μπρίο, η φαντασία, το ποδόσφαιρο των ρομπότ»

Ο Μιχάλης Τσόχος θυμάται στο blog του την ιστορική ατάκα του Γιάννη Διακογιάννη το 1982 και διαπιστώνει πόσο άλλαξε το γερμανικό ποδόσφαιρο και η Μπάγερν Μονάχου...

Ήταν ένας από τους ελάχιστους τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ που απόλαυσα μέχρι το μεδούλι. Ενας τελικός που από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό ήταν γεμάτος με ποδόσφαιρο. Και ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο γκολ και φάσεις, που και τέτοια είχε πολλά, είναι κι' όλα τα υπόλοιπα...

Από άποψη τακτικής υπέροχο ματς, από δύο πολύ σπουδαίους τεχνικούς που είδαν τις ομάδες τους να χαλαρώνουν και να... ξεφεύγουν από το σύστημα και τους κανόνες μόνο στο τελευταίο τέταρτο όταν ο τελικός έγινε λίγο ροκ...

Μέχρι να φτάσουμε εκεί, είχαμε μία υπέροχη Ντόρτμουντ για 30 λεπτά η οποία πίεζε σωστά την Μπάγερν δεν την άφηνε να κυκλοφορήσει την μπάλα και έψαχνε με όλους τους πιθανούς τρόπους ανάπτυξης το γκολ, αλλά δεν της έκατσε.

Από την άλλη η Μπάγερν εμφανώς προβληματική στο πρώτο μισάωρο, έψαξε να βρει τις αδυναμίες της Ντόρτμουντ και προσπάθησε πολύ για να ανακαλύψει τι φταίει και να πάρει τα ηνία του ματς. Οταν το δικό της πρέσινγκ έγινε πιο πιεστικό πάνω στον Γκιντογκάν (μετά το 30') ο τελικός πήρε την όψη που φανταζόμασταν πριν την έναρξή του. Η Ντόρτμουντ ούτε κρατούσε, ούτε κυκλοφορούσε σωστά τη μπάλα και η κατοχή πέρασε στην Μπάγερν.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εξασθενίσει το πρέσινγκ της Ντόρτμουντ, αφού χωρίς τη μπάλα στα πόδια οι «κίτρινοι» δεν έπαιρναν τις απαιτούμενες ανάσες για να συνεχίσουν την ασταμάτητη πίεση στα χαφ της Μπάγερν και αναγκάζονταν να κυνηγούν συνεχώς. Ο Μαρτίνεθ και ο Σβαϊστάιγκερ βρήκαν περισσότερους χώρους και πέρασαν τη μπάλα στους μεσοεπιθετικούς τους και οι πτέρυγες του γηπέδου πήραν φωτιά με Ριμπερί και Ρόμπεν να κάνουν το κομμάτι τους...

Από εκείνο το σημείο και έπειτα ακόμη και ο ουδέτερος θεατής του ματς άρχισε να γέρνει υπέρ της Μπάγερν Μονάχου. Ναι, το φετινό... παραμύθι της Ντόρτμουντ ήταν υπέροχο και πολύ θα ήθελαν αρκετοί (ανάμεσά τους κι' εγώ) να δουν να έχει το φινάλε του Δαυίδ και του Γολιάθ, αλλά για πρώτη φορά ένας Γολιάθ, όπως η φετινή Μπάγερν ήταν τόσο συμπαθής.

Και αυτό συνέβη για έναν και μόνο λόγο. Για το ποδόσφαιρο που παίζει. Διότι αυτή η Μπάγερν δεν έχει καμία σχέση με καμία άλλη Μπάγερν. Είναι μία γερμανική μηχανή μεν, αλλά αθόρυβη, σαγηνευτική, σαν να λειτουργεί με δαντελένια γρανάζια... Το βίωσαν όλοι φέτος. Η εξαιρετική Γιουβέντους, η υπερηχητική ως τότε Μπαρτσελόνα, όλες οι ομάδες της Μπουντεσλίγκα και στον τελικό η Ντόρτμουντ.

Αυτή η Μπάγερν παίζει ποδόσφαιρο που χαίρεσαι να το βλέπεις. Ιδανικός συνδυασμός, υψηλής τεχνικής, φαντασίας και μυαλού που έχουν αρμονικά ταιριάξει με την δύναμη, και τα εντυπωσιακά κορμιά.

Κάποτε σε έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου ανάμεσα στην Ιταλία και την Γερμανία ο Γιάννης Διακογιάννης είχε πει μία περίφημη ιστορική ατάκα η οποία δεν αφορούσε εκείνο το μεγάλο ματς, αλλά μία ολόκληρη εποχή, για να μην πω μια ολόκληρη ζωή. «Το μπρίο, η φαντασία, κόντρα στο ποδόσφαιρο των ρομπότ», είχε πει ο Γιάννης Διακογιάννης αναφερόμενος στην κόντρα Ιταλών και Γερμανών αντίστοιχα. 

Σήμερα αν ο Γιάννης Διακογιάννης περιέγραφε τον τελικό πιθανότατα θα μας έλεγε ότι για πρώτη φορά το μπρίο και η φαντασία είναι... παντρεμένα τόσο αρμονικά με την δύναμη των ρομπότ, σε μία ομάδα. Την Μπάγερν Μονάχου...

Πηγή: gazzetta.gr