Η δημοσιογραφία είναι βάρβαρο σπορ. Απειλές, εκβιασμοί, εργασία σαν δουλοπάροικος μέχρι να συμπληρώσεις καμιά δεκαετία και τότε να απογαλακτιστείς από τον χαρακτηρισμό του “ανειδίκευτου”. Έχει και τα καλά της όμως.
Αν είσαι τυχερός και επιβιώσεις απʼ όλα αυτά, κάνεις επάγγελμα κάτι που το θεωρείς χόμπι. Αν είσαι πολύ τυχερός μπορεί να πληρώνεσαι κιόλας. Κι αν είσαι ευλογημένα τυχερός μπορεί να σε διαλέξει η Heineken για να καλύψεις το Start Final. Τι είναι τούτο; Με απλά λόγια: Άνθρωποι από 40 χώρες του κόσμου συγκεντρώνονται κάθε χρόνο σε έναν εξωτικό προορισμό για να ζήσουν τον τελικό του Champions League. Τα προηγούμενα χρόνια η διοργάνωση έλαβε χώρα στη Βραζιλία και το Χονγκ Κονγκ. Φέτος στην Ίμπιζα. Ναι, δεν κάνουμε πλάκα. Στην Ίμπιζα, τη γνωστή.
“Ό,τι γίνεται στην Ίμπιζα μένει στην Ίμπιζα¨; Παλιά...
Δώδεκα Έλληνες καταναλωτές αποδείχθηκαν τυχεροί βρίσκοντας κάτω από τα καπάκια της μπύρας που έπιναν τον τυχερό κωδικό. Έστειλαν sms, κέρδισαν ένα διήμερο στην Ίμπιζα. Όλα πληρωμένα: Διαμονή σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων, αεροπορικά εισιτήρια, φαγητό μέχρι να σκάσεις, μπύρα μέχρι να μην προλαβαίνεις να ξαναπάς στην τουαλέτα. Κι έτσι, για να είμαστε ειλικρινείς, λύθηκε η απορία που είχαμε πάντα: Αυτά τα ταξίδια έχουν αληθινούς νικητές; Έχουν και παραέχουν λοιπόν...
Να ήταν μόνο οι Έλληνες; Ο διαγωνισμός “Road to the final” δεν είναι ελληνική πατέντα. Τον διοργανώνει η μητρική Heineken. Και κουβάλησε στην Ιμπιζα νοματαίους από 40 χώρες του κόσμου. Το Μπουρούντι, τη Ζιμπάμπουε, την Κροατία που έκαναν σαν τρελοί όταν έβλεπαν τον Μάντζουκιτς στην γιγαντοοθόνη, την Αμερική, τον Καναδά, και σχεδόν απʼ όλες τις χώρες της Ευρώπης.
Το ραντεβού ήταν για τις 04:15 της Παρασκευής. Κι αν τελικά χρειάστηκαν 13 ώρες για την άφιξη στην Ίμπιζα (ή Ίμπιθα όπως λένε οι ντόπιοι), κανείς δεν θα το θυμάται. Διότι όπως λέει και μια πινακίδα “Ό,τι γίνεται στην Ίμπιζα, μένει στην Ίμπιζα”. Εμείς τώρα θα καταρρίψουμε και την πινακίδα και το σλόγκαν...
Ο διευθυντής δημοσίων σχέσεων Μηνάς Μαυρακάκης, η “τα κάνω όλα και συμφέρει” Ειρήνη Σπανού και ο υπεύθυνος του μάρκετινγκ Αλέξανδρος Μπαλτατζής ήταν οι οικοδεσπότες/ξεναγοί της παρέας. Στην αρχή. Μετά έγιναν και η ψυχή της.
Πάρτι και μπάλα πάνω στη θάλασσα!
Τι περιλάμβανε το πρόγραμμα; Βόλτες, φαγητό πάνω στο κύμα, μπύρες (Heineken, τι άλλο;) και ανήμερα του αγώνα είχε και πάρτι. Όχι σε στεριά όμως. Στη θάλασσα. Καμιά 300αριά άτομα μπήκαν σε τρία ιστιοπλοϊκά και αρμένιζαν έξω από την Ίμπιζα για κανένα 4ωρο. Και έπιναν και έτρωγαν και χόρευαν παρεμπιπτόντως.
Οι τολμηροί που αψήφησαν τους 22 βαθμούς έριξαν και τις βουτιές τους. Οι πολύ ποδοσφαιρικοί έφευγαν με σκαφάκι και έπαιζαν μπάλα πάνω στο νερό. Ναι, συνέβη: Η Heineken έστησε ένα γήπεδο 5 Χ 5 πάνω στο νερό κι έφερε τον Ρίο Φέρντιναντ να παίξει παρέα με τους καταναλωτές (την ελληνική ομάδα εκπροσώπησαν επάξια οι Σταύρος, Παναγιώτης, Γιάννης, Αλέξανδρος, Πέτρος, Σπύρος νικώντας 4-3 κάποιους αγνώστου προελεύσεως σαν να λέμε ΑΤΙΑ). Εξαιρετική επιλογή ο Ρίο. Διότι αν έβγαλε εκατομμύρια λίρες παίζοντας μπάλα, κερδίζοντας τίτλους, τότε μπορούσε να περπατήσει και πάνω στο νερό. Πολλές μπάλες κατέληξαν στη
θάλασσα.
Και όχι είρωνες, δεν ήταν από αποκρούσεις του τεχνίτη Ρίο, αλλά από τσαρουχιές των (ξένων εννοείται) μπυροκοιλιάδων που αδικήθηκαν από τη ζωή, την κοινωνία και το σύστημα που “δεν παίξαμε εμείς μπάλα και κοίτα ποιοι παίζουν”... Highlight του event: Γιγαντόσωμος τύπος αμολάει σουτ φωτοβολίδα, η μπάλα βρίσκει τον καμεραμάν της Heineken που καλύπτει το ματσάκι και τον πετάει στη θάλασσα μαζί με την κάμερα! Τελικά, τον έσωσε ναυαγοσώστης... Αμπαλοσώστης για τον σουτέρ δεν υπήρχε...
Πολλοί έτρωγαν, όλοι έπιναν, μερικοί έβλεπαν τελικό...
Το βράδυ του τελικού ήταν η κορύφωση της φιέστας. Στο Ushuaia Tower, ένα πολυτελές ξενοδοχείο στο οποίο πρόσβαση επιτρεπόταν μόνο αν φορούσες βραχιόλι (όχι απ΄ αυτά που φοράει ο Μάκης και ο Άκης) είχε στηθεί το τελικό event. Με μια γιγαντοθόνη 75.000 ιντσών - ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων - και guest star τον Ρίο. Δεν ξέρω αν προβληματίζει τον καλό μας Φέρντιναντ, αλλά υπήρχε μια αίσθηση ότι αν στη θέση του ήταν οι Franz Ferdinant περισσότεροι θα ήθελαν να φωτογραφηθούν μαζί του. Για να μη νιώσει άσχημα, δεν αρνηθήκαμε μια φωτογραφία μαζί του. Ρώτησε στα όρθια από που είμαστε κι όταν του είπαμε Ελλάδα, όπως βλέπετε στη φωτογραφία, έβαλε τα γυαλιά του (κι ας ήταν 9 το βράδυ) μάλλον γιατί τυφλώθηκε από τη λάμψη της Super League.
Οι περισσότεροι στη διάρκεια του αγώνα τσιμπούσαν από το δεύτερο και τρίτο πιάτο στο μπουφέ, σχεδόν όλοι έπιναν και μερικοί έβλεπαν τον αγώνα. Κι ήταν σαν να βλέπεις μπάλα παρέα με γυναίκες: Όλοι πανηγύριζαν όλα τα γκολ. Αν πίνεις λίγη μπύρα και οι κίτρινοι και οι κόκκινοι είναι φίλοι μας. Με τη λήξη του αγώνα, ο χώρος γύρω από την πισίνα άδειασε. Τι συνέβη άραγε; α) Έφυγαν αηδιασμένοι από τη διαιτησία του Ριτσόλι; β) Ήθελαν να προλάβουν το τελευταίο δρομολόγιο των τρένων της Ίμπιζα; γ) Βιάζονταν να πάνε στο πάρτι που είχε στηθεί δίπλα;
Πάρτι με είσοδο 90 ευρώ!
Σωστά προβλέψατε. Μέχρι ο Λαμ να σηκώσει την κούπα στο πάρτι δεν έπεφτε καρφίτσα παρά μόνο μπουγέλα. Περίπου 5.000 κόσμος στοιβάχτηκε για να ακούσει τις μουσικές επιλογές του Βαν Μπούιτεν ή κάπως έτσι τέλος πάντων λεγόταν ο Dj. Λεπτομέρεια: Το εισιτήριο εισόδου σε όσους δεν είχαν πρόσκληση κόστιζε 90 ευρώ. Ενενήντα! Χωρίς ποτό, παρακαλώ, που κόστιζε 18 ευρώ. Η μπύρα ήταν φθηνή (μόλις 12). Νωρίτερα, λένε, το εισιτήριο είχε 70 ευρώ, μετά 80 και το έκαναν 90 στο τέλος για να αποτρέψουν τον κόσμο. Αλλά οι ουρές, ουρές απʼ έξω!
Οι “μυτιές” σε δημόσια θέα να πέφτουν βροχή. Τύποι να βαδίζουν και να παραμιλούν στους δρόμους. Ένα άλλο κλαμπ, πάμφθηνο, είχε ρίξει την είσοδο στα 60 ευρώ. Κι ένα άλλο, στα όρια του τζάμπα, είχε 40.
Τέλεια η Ίμπιζα, καλύτερη η... Αίγινα!
Οπότε βρήκαμε που δεν θα πάμε ποτέ. Η Ίμπιζα κατά τα άλλα, είναι μια θεσπέσια τοποθεσία. Με 30-40 μαγικές παραλίες. Με κανονικούς δρόμους, πλήρως ανοικοδομημένη, με πολυκατοικίες μεν, αλλά που σέβονται το περιβάλλον και τους συντελεστές δόμησης. Με κτίρια που ζηλεύεις να μένεις. Αλλά αν τέλος Μαϊου γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος, φανταστείτε τι θα συμβαίνει όταν καταφθάνουν ορδές Γερμανών, Άγγλων, Ολλανδών τουριστών. Φαληράκι και Μάλλια μαζί σε συσκευασία ενός.
Για ένα διήμερο, ειδικά αν είσαι καλεσμένος, είναι super και προορισμός που αξίζει να δεις. Ειδικά αν έχεις λεφτά για ξόδεμα και για μία once in a lifetime εμπειρία (φωτό από το αεροπλάνο...). Αλλά για το καλοκαίρι Ελλάδα και πάλι Ελλάδα. Από Αίγινα και Χαλκιδική μέχρι Νάξο και Κεφαλλονιά. Πίνεις και μερικές Heineken αγκαλιά και νομίζεις πως είσαι στην Ίμπιζα.
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου