Ότι ο
Ολυμπιακός ήταν τακτικά αλάνθαστος, ετούτο θα έφτανε για να εξηγούσε ένα
ενδεχόμενο 0-0. Αλλ’ ο Ολυμπιακός δεν έφερε 0-0, έφερε 2-0. Το έφερε
επειδή, εκτός από τακτικά αλάνθαστος ενόσω άφηνε τη μπάλα στη Μάντσεστερ
Γιουνάιτεντ, συγχρόνως συνέβαινε και κάτι άλλο. O σχηματισμός και η
στελέχωση της ενδεκάδας, δεν έκαναν ούτε για μια στιγμή, ενδόμυχα έστω,
τους παίκτες να αισθανθούν μειονεκτικά. Να πιστέψουν, σαν ένα έμμεσο
μήνυμα απ’ τον προπονητή, πως είχαν να τα βάλουν με ανώτερους. Θα
μπορούσε να περάσει ένα τέτοιο μήνυμα εάν, π.χ., έμενε έξω ο Τσόρι για
ένα εξτρά Σάμαρη στους χαφ, για ένα Πάουλο Μασάντο, ακόμη-ακόμη για ένα
Φουστέρ.
Όχι, ο Μίτσελ ήξερε βαθιά μέσα του πως διέθετε πεινασμένα θεριά που είχαν ν’ αντιμετωπίσουν γήινους. Και μάλιστα, γήινους σε φάση (να το πω ήπια) αστάθειας. Δεν άξιζε, να φρενάρει την πείνα. Να κάνει, στη Γιουνάιτεντ, τη χάρη ενός 4-3-3. Δεν άξιζε, ν’ άφηνε στον πάγκο ένα βιρτουόζο με τόση πολλή όση ο Τσόρι, και τόσο πυκνή μες στο κεφάλι του, γνώση του αντικειμένου. Ενας Ν’Ντίνγκα για τον Ρούνι, με βοήθεια κι απ’ τον Μανιάτη εάν χρειαζόταν, αρκούσε. Δίχως Φελαϊνί στη μέση του πάρκου, δεν αρκούσε απλώς. Περίσσευε, κιόλας. Ακόμη καλύτερα, δίχως Γιάνουζαϊ…καν στη δεκαοκτάδα! Ο Μόις, σε μια βραδυά που ξέχασε να κάνει τρίτη αλλαγή, για χάρη της επιφυλακτικότητας στέρησε στη Γιουνάιτεντ την όποια φλόγα. Τη φλόγα, που τώρα θα τους ζητήσει να έχουν στη ρεβάνς.
Να βοηθούσε πού, συνεπώς, ο εξτρά χαφ; Στα μαρκαρίσματα του Βαλένσια και του Γιανγκ; Θα ‘ταν προσβολή για τον Χολέβα και τον Λεάντρο Σαλίνο! Ως προς το άλλο κομμάτι, το επιθετικό, οι δικοί μας δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος να σπάσουν το κεφάλι τους για να βρουν πώς θα δημιουργήσουν προβλήματα. Οι της Γιουνάιτεντ, σ’ αυτό, υπέροχα μπορούσαν να τα καταφέρουν…δίχως τη βοήθεια, τη μέριμνα, του Ολυμπιακού. Τα δημιούργησαν μια χαρά, οι ίδιοι στον εαυτό τους. Μία τσαπατσούλικη πάσα του ενός, μία γλίστρα του διπλανού, ένα μαρκάρισμα του αλλουνού με τα πόδια ανοιχτά, ένα χέρι για κίτρινη κάρτα, ο,τιδήποτε.
Ο Ολυμπιακός δεν μπήκε στη βάσανο να τους πλαγιοκοπήσει. Τους έβαλε δύο γκολ, και θα μπορούσε να τους έχει βάλει κανα-δυο ακόμη, κατά μέτωπον. Το προσκλητήριο ήταν διαρκές. Τα υπόλοιπα, τα «αποφάσισε» το χορτάρι. Εκεί επάνω, πολύ περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού, εκεί όπου ο παίκτης κοιτάζει τον παίκτη στα μάτια, ακούει την ανάσα, συγκρούεται μαζί του και ζυγίζει τον κραδασμό, εκεί λοιπόν, στο ένας με ένα, οι παίκτες καταλαβαίνουν και καταλαβαίνονται. Ποιος έχει πραγματικό λόγο να φοβηθεί ποιον. Να φοβόταν ο Πέρες τον Σμόλινγκ; Μάλλον το ανάποδο. Εδώ δεν φοβόταν ο Ολάιταν, τον Βίντιτς και τον Φέρντιναντ. Ο Μανωλάς, τον Φαν Πέρσι. Να φοβηθείς, άμα είσαι χαφ, τον Κάρικ και τον Κλέβερλι; Για όνομα! Άλλη μία φορά το πράγμα κατέληγε σ’ αυτό που θα ψυλλιαζόταν και μικρό παιδί, πως όλη η Γιουνάιτεντ ήταν ένας Ρούνι.
Πράγμα που μας οδηγεί πίσω, στην αρχή του σημειώματος. Στον τακτικά αλάνθαστο Ολυμπιακό. Η αρραγής τακτική κατέπνιξε τον Ρούνι. Τον έβγαλε εκτός παιγνιδιού και…εκτός εαυτού. Ο Ρούνι φάνηκε μονάχα στο τελευταίο δεκάλεπτο, στην κάμψη του τότε κουρασμένου Ολυμπιακού, μια κόπωση που έβγαινε σε ατομικά λάθη και σε μικρά-μικρά ελλείμματα συγκέντρωσης εδώ κι εκεί. Πώς φάνηκε ο Ρούνι; Πήγαινε κι έπαιρνε τη μπάλα μες απ’ τα πόδια των αμυντικών, ένα απολύτως εξάρι, για να κάνει α λα Σάμπι Αλόνσο την πρώτη πάσα των 30-40 μέτρων προς το πλάι, αριστερά ή δεξιά, μπας και γίνει κάτι. Τουλάχιστον, έμοιαζε σαν να ήταν ο μοναδικός με αληθινή συνείδηση για το πού είχε μπλέξει η Γιουνάιτεντ. Ενδιαφέρον, αλλά λίγο. Πολύ λίγο. Η Γιουνάιτεντ έφυγε απ’ την Ελλάδα δίχως ένα, επί της ουσίας, shot-on-target!
Μη κοροϊδευόμαστε, η κλήρωση με τον Ολυμπιακό ήταν για τους Αγγλους η τυπική συγκυρία όπου στα λόγια σέβεσαι, αλλά στο βάθος είσαι ανακουφισμένος επειδή έπεσες με τους Ελληνες. Είναι η άγνοιά τους, απέναντι στο δικό μας πλεονέκτημα. Το πλεονέκτημα της γνώσης ενός πράγματος που το βλέπεις στην τηλεόραση μία ή/και δύο φορές την εβδομάδα. Ποιος τακτικός τηλεθεατής Γιουνάιτεντ έπεσε, στο Καραϊσκάκη, απ’ τα σύννεφα με όσα είδε; Απ’ τα σύννεφα μπορεί να έπεσαν Ευρωπαίοι που δεν ξέρουν γρι από Ελλάδα, και πάντως όχι Ελληνες που ξέρουν καλή Αγγλία. Ο Φέρντιναντ θυμάμαι, όταν η Φούλαμ αγόρασε τον Μήτρογλου, τους επαίνεσε επειδή απάλλαξαν τη Γιουνάιτεντ…απ’ τον μπελά. Στα 36, πρακτικά παλαίμαχος ήδη, έδειξε σκέψη χαζοχαρούμενου εικοσάρη που άλλη δουλειά δεν κάνει όλη μέρα απ’ το να παίζει με τα δάχτυλα, υποτίθεται γράφοντας ευφυολογήματα, στο διαδίκτυο.
Η ειρωνεία είναι πως, και εδώ να ήταν (στην κατάσταση που ήταν μετά τον τραυματισμό στο Παρίσι) ο Μήτρογλου, και fit να ήταν ο Σαβιόλα, και ο Βάλντες δεν-ξέρω-γω-τι, κατά της Γιουνάιτεντ ο Μίτσελ, αξιοκρατικά-αξιοκρατικότατα, πάλι τον Ολάιταν θα έβαζε! Αλλ’ αυτό, τόσο μακρυά και τόσο νυχτωμένος, ήταν αδύνατο να το υποψιαστεί ο καλός Ρίο. Σ’ ένα βαθμό, εκτιμώ πως την αυτογνωσία τους δεν τη βοηθά και το περιβάλλον τους. Είναι, μ’ ένα δικό τους μοναδικό τρόπο, στον κόσμο τους. Την Κυριακή, στο άρθρο του στη Ντέιλι Μέιλ, ο Τζέιμι Ρέντναπ έγραψε πως ο Κάρικ (του ματς με την Κρίσταλ Πάλας) ήταν ένας, κρατηθείτε, Αγγλος…Τόνι Κρόος. Θέλουν, οι πιο πολλοί εκεί, και τα πιστεύουν. Λίγοι μοιάζουν στον Ρόι Κιν που, στο postgame από το Καραϊσκάκη, είπε (αψηφώντας…ότι, τάχα, δυσφημεί το προϊόν) πως «η Πρέμιερσιπ δεν είναι η πιο δυνατή λίγκα στον κόσμο, είναι το πιο δυνατό μπραντ στον κόσμο».
Όχι, ο Μίτσελ ήξερε βαθιά μέσα του πως διέθετε πεινασμένα θεριά που είχαν ν’ αντιμετωπίσουν γήινους. Και μάλιστα, γήινους σε φάση (να το πω ήπια) αστάθειας. Δεν άξιζε, να φρενάρει την πείνα. Να κάνει, στη Γιουνάιτεντ, τη χάρη ενός 4-3-3. Δεν άξιζε, ν’ άφηνε στον πάγκο ένα βιρτουόζο με τόση πολλή όση ο Τσόρι, και τόσο πυκνή μες στο κεφάλι του, γνώση του αντικειμένου. Ενας Ν’Ντίνγκα για τον Ρούνι, με βοήθεια κι απ’ τον Μανιάτη εάν χρειαζόταν, αρκούσε. Δίχως Φελαϊνί στη μέση του πάρκου, δεν αρκούσε απλώς. Περίσσευε, κιόλας. Ακόμη καλύτερα, δίχως Γιάνουζαϊ…καν στη δεκαοκτάδα! Ο Μόις, σε μια βραδυά που ξέχασε να κάνει τρίτη αλλαγή, για χάρη της επιφυλακτικότητας στέρησε στη Γιουνάιτεντ την όποια φλόγα. Τη φλόγα, που τώρα θα τους ζητήσει να έχουν στη ρεβάνς.
Να βοηθούσε πού, συνεπώς, ο εξτρά χαφ; Στα μαρκαρίσματα του Βαλένσια και του Γιανγκ; Θα ‘ταν προσβολή για τον Χολέβα και τον Λεάντρο Σαλίνο! Ως προς το άλλο κομμάτι, το επιθετικό, οι δικοί μας δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος να σπάσουν το κεφάλι τους για να βρουν πώς θα δημιουργήσουν προβλήματα. Οι της Γιουνάιτεντ, σ’ αυτό, υπέροχα μπορούσαν να τα καταφέρουν…δίχως τη βοήθεια, τη μέριμνα, του Ολυμπιακού. Τα δημιούργησαν μια χαρά, οι ίδιοι στον εαυτό τους. Μία τσαπατσούλικη πάσα του ενός, μία γλίστρα του διπλανού, ένα μαρκάρισμα του αλλουνού με τα πόδια ανοιχτά, ένα χέρι για κίτρινη κάρτα, ο,τιδήποτε.
Ο Ολυμπιακός δεν μπήκε στη βάσανο να τους πλαγιοκοπήσει. Τους έβαλε δύο γκολ, και θα μπορούσε να τους έχει βάλει κανα-δυο ακόμη, κατά μέτωπον. Το προσκλητήριο ήταν διαρκές. Τα υπόλοιπα, τα «αποφάσισε» το χορτάρι. Εκεί επάνω, πολύ περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού, εκεί όπου ο παίκτης κοιτάζει τον παίκτη στα μάτια, ακούει την ανάσα, συγκρούεται μαζί του και ζυγίζει τον κραδασμό, εκεί λοιπόν, στο ένας με ένα, οι παίκτες καταλαβαίνουν και καταλαβαίνονται. Ποιος έχει πραγματικό λόγο να φοβηθεί ποιον. Να φοβόταν ο Πέρες τον Σμόλινγκ; Μάλλον το ανάποδο. Εδώ δεν φοβόταν ο Ολάιταν, τον Βίντιτς και τον Φέρντιναντ. Ο Μανωλάς, τον Φαν Πέρσι. Να φοβηθείς, άμα είσαι χαφ, τον Κάρικ και τον Κλέβερλι; Για όνομα! Άλλη μία φορά το πράγμα κατέληγε σ’ αυτό που θα ψυλλιαζόταν και μικρό παιδί, πως όλη η Γιουνάιτεντ ήταν ένας Ρούνι.
Πράγμα που μας οδηγεί πίσω, στην αρχή του σημειώματος. Στον τακτικά αλάνθαστο Ολυμπιακό. Η αρραγής τακτική κατέπνιξε τον Ρούνι. Τον έβγαλε εκτός παιγνιδιού και…εκτός εαυτού. Ο Ρούνι φάνηκε μονάχα στο τελευταίο δεκάλεπτο, στην κάμψη του τότε κουρασμένου Ολυμπιακού, μια κόπωση που έβγαινε σε ατομικά λάθη και σε μικρά-μικρά ελλείμματα συγκέντρωσης εδώ κι εκεί. Πώς φάνηκε ο Ρούνι; Πήγαινε κι έπαιρνε τη μπάλα μες απ’ τα πόδια των αμυντικών, ένα απολύτως εξάρι, για να κάνει α λα Σάμπι Αλόνσο την πρώτη πάσα των 30-40 μέτρων προς το πλάι, αριστερά ή δεξιά, μπας και γίνει κάτι. Τουλάχιστον, έμοιαζε σαν να ήταν ο μοναδικός με αληθινή συνείδηση για το πού είχε μπλέξει η Γιουνάιτεντ. Ενδιαφέρον, αλλά λίγο. Πολύ λίγο. Η Γιουνάιτεντ έφυγε απ’ την Ελλάδα δίχως ένα, επί της ουσίας, shot-on-target!
Μη κοροϊδευόμαστε, η κλήρωση με τον Ολυμπιακό ήταν για τους Αγγλους η τυπική συγκυρία όπου στα λόγια σέβεσαι, αλλά στο βάθος είσαι ανακουφισμένος επειδή έπεσες με τους Ελληνες. Είναι η άγνοιά τους, απέναντι στο δικό μας πλεονέκτημα. Το πλεονέκτημα της γνώσης ενός πράγματος που το βλέπεις στην τηλεόραση μία ή/και δύο φορές την εβδομάδα. Ποιος τακτικός τηλεθεατής Γιουνάιτεντ έπεσε, στο Καραϊσκάκη, απ’ τα σύννεφα με όσα είδε; Απ’ τα σύννεφα μπορεί να έπεσαν Ευρωπαίοι που δεν ξέρουν γρι από Ελλάδα, και πάντως όχι Ελληνες που ξέρουν καλή Αγγλία. Ο Φέρντιναντ θυμάμαι, όταν η Φούλαμ αγόρασε τον Μήτρογλου, τους επαίνεσε επειδή απάλλαξαν τη Γιουνάιτεντ…απ’ τον μπελά. Στα 36, πρακτικά παλαίμαχος ήδη, έδειξε σκέψη χαζοχαρούμενου εικοσάρη που άλλη δουλειά δεν κάνει όλη μέρα απ’ το να παίζει με τα δάχτυλα, υποτίθεται γράφοντας ευφυολογήματα, στο διαδίκτυο.
Η ειρωνεία είναι πως, και εδώ να ήταν (στην κατάσταση που ήταν μετά τον τραυματισμό στο Παρίσι) ο Μήτρογλου, και fit να ήταν ο Σαβιόλα, και ο Βάλντες δεν-ξέρω-γω-τι, κατά της Γιουνάιτεντ ο Μίτσελ, αξιοκρατικά-αξιοκρατικότατα, πάλι τον Ολάιταν θα έβαζε! Αλλ’ αυτό, τόσο μακρυά και τόσο νυχτωμένος, ήταν αδύνατο να το υποψιαστεί ο καλός Ρίο. Σ’ ένα βαθμό, εκτιμώ πως την αυτογνωσία τους δεν τη βοηθά και το περιβάλλον τους. Είναι, μ’ ένα δικό τους μοναδικό τρόπο, στον κόσμο τους. Την Κυριακή, στο άρθρο του στη Ντέιλι Μέιλ, ο Τζέιμι Ρέντναπ έγραψε πως ο Κάρικ (του ματς με την Κρίσταλ Πάλας) ήταν ένας, κρατηθείτε, Αγγλος…Τόνι Κρόος. Θέλουν, οι πιο πολλοί εκεί, και τα πιστεύουν. Λίγοι μοιάζουν στον Ρόι Κιν που, στο postgame από το Καραϊσκάκη, είπε (αψηφώντας…ότι, τάχα, δυσφημεί το προϊόν) πως «η Πρέμιερσιπ δεν είναι η πιο δυνατή λίγκα στον κόσμο, είναι το πιο δυνατό μπραντ στον κόσμο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου