Απ’ την
κορφή ως τα νύχια που λένε, εγνωσμένα η Μάντσεστερ Σίτι είναι φτιαγμένη
σαν ξεπατικωτούρα Μπαρτσελόνα. Ομορφιά και ανισορροπία. ‘Η θα πάρει το
πρωτάθλημα με 250 γκολ και τα λοιπά του πακέτου των ρεκόρ, ή δεν θα το
πάρει καθόλου! Ποιοι την έχτισαν, άλλωστε; Ο Τσίκι Μπεγιριστάιν με τον
Φεράν Σοριάνο, αθλητικός διευθυντής και γενικός διευθυντής,
πρωτοπαλλήκαρα του Λαπόρτα κάποτε στην Καταλούνια. Ετσι ξέρουν, έτσι
κάνουν. Ο Ζοσέ Μουρίνιο πεθαίνει, στις διάφορες βερσιόν με την
πεντάμορφη, αυτός πάντοτε να παίζει το τέρας. Το ‘κανε με την Τσέλσι, το
‘κανε με την Ιντερ, το ‘κανε με την Ρεάλ, δεν είχε την ευκαιρία να το
κάνει με την Πόρτο, του δόθηκε άλλη μία να το ξανακάνει εφέτος
(επιστρέφοντας) στην Αγγλία. Σιγά μη την άφηνε…
Πήγε στο Μάντσεστερ, κι οι δικοί του τους έκαναν, εκεί μέσα, ένα γκολ και τρία δοκάρια. Μ’ ένα σοβαρό στράικερ δε, όχι Σουάρες ντε και καλά, όχι Ρούνι ντε και καλά, μ’ ένα Στάριτζ απλώς, και αναφέρω τον Στάριτζ επειδή τον είχαν στο πέι-ρολ τους ως πέρυσι τον Ιανουάριο, το σκορ θα ‘ταν σαν εκείνα με τα οποία η Σίτι έχει τιμωρήσει κόσμο και κοσμάκη τούτη τη χρονιά. Λίγο δύσκολο, συνεπώς, να δει κανείς εδώ το παρκαρισμένο πούλμαν. Αν στο Μπριτζ νίκησαν τη Σίτι με τύχη, από ένα λάθος-καταστροφή του Χαρτ στο φινάλε, τώρα η τύχη πήγε, όλη, στη μεριά της Σίτι. Το ταμπλό ήταν για να γράψει πολλά.
Το σημείωσα και σε παλαιότερη ευκαιρία. Μεγάλη με τους μεγάλους. Η Τσέλσι. Επιβεβαιώνεται, σε όλα τα ματς αιχμής. Επιβεβαιώνεται, απ’ την ανάποδη, και στα άλλα. Τα μικρά. Γκέλες με Ουέστ Μπρομ και Ουέστ Χαμ, ήττες στο Στόουκ και στο Νιουκάσλ. Η αλληλεγγύη, η αφοσίωση, η επιθυμία, το πάθος ενός Ραμίρες, ενός Ουίλιαν, ακόμη και ενός Ετο’ο δεν φτάνουν για να παίρνουν τους εύκολους πόντους. Αλλ’ η αλληλεγγύη, η αφοσίωση, η επιθυμία, το πάθος είναι βάση επιτυχίας στις ζόρικες παρτίδες. Στη φάση του γκολ, τη Δευτέρα, έχει φτάσει να επιτεθεί η μισή ενδεκάδα ως την περιοχή της Σίτι. Αυτό είναι θέληση. Το γκολ δεν το κάνει επιθετικός, το κάνει ο Ιβάνοβιτς. Το ένα δοκάρι δεν το κάνει επιθετικός, το κάνει ο Κέιχιλ. Το άλλο δοκάρι δεν το κάνει επιθετικός, το κάνει ο Μάτιτς. Και ένα δοκάρι κάνει, άντε, ο…Ετο’ο.
Η Τσέλσι παρουσιάζει την κορυφαία, θεωρώ, αμυντική γραμμή στον σύγχρονο κόσμο. Όχι, ίσως, οι 1+4 καλύτεροι στην καθεμιά θέση. Αλλ’ οι 1+4 που παίζουν καλύτερα, απ’ οποιουσδήποτε άλλους 1+4, μαζί. Δεν επέτρεψαν η Σίτι να τους βγει, ούτε για μια φορά, στην πλάτη. Επειτα, στον Νταβίντ Λούιζ και στον Μάτιτς, έστειλαν στη μάχη το μάξιμουμ εφικτό για αντίβαρο στην ατμομηχανή-Τουρέ. Και μπροστά, απλώς έστειλαν ό,τι πιο γρήγορο στα πόδια. Θυσία, ο Οσκαρ. Αν ο Οσκαρ φτάνει να γίνεται θυσία, ο Μάτα πράγματι (παρα)περίσσευε. Αλλ’ ο μαγευτικός Αζάρ είναι, μόνος του, μία επίθεση. Μία Χρυσή Μπάλα, εν καιρώ.
Εν ολίγοις, στον Τσεχ, στον Κέιχιλ, στον Μάτιτς, στον Αζάρ είχε η Τσέλσι από ένα man-of-the-match σε κάθε γραμμή. Ατυχώς, ενώ ο Αζάρ είναι μόνος του μία επίθεση, ο Βέλγος είναι…εντελώς μόνος του σ’ αυτό. Ο Μουρίνιο αντιλαμβάνεται ότι το 0-0 με την Ουέστ Χαμ δεν θα ‘ναι η τελευταία «χαζή» απώλεια πόντων. Με τον φόβο των επόμενων, θα το πάει έτσι ως το τέλος. Θα κάνει πως το διασκεδάζει, θα λέει ότι εφέτος χτίζει ομάδα για να πάρει πρωτάθλημα του χρόνου, θα τους κάνει πλάκες ότι δεν είπε τίποτα στ’ αποδυτήρια και πως την ομιλία πριν το ματς την έκανε ο μασέρ σε άπταιστα σκωτσέζικα που κανείς δεν καταλάβαινε αλλ’ όλοι τον χειροκρότησαν. Κι αν η Σίτι το χάσει…το ‘χασε!
Το χάνει; Παίζοντας με τρέλα για τέσσερα τρόπαια, άνετα! Παίζουν πρωτάθλημα, παίζουν Τσάμπιονς Λιγκ και έρχεται η Μπαρτσελόνα, παίζουν κύπελλο όπου ξεφυτρώνουν από το πουθενά και κάτι ριπλέι τύπου Μπλάκμπερν, παίζουν Λιγκ Καπ all the way ως τον τελικό. Υποτίθεται πως διαθέτουν το πυρηνικό οπλοστάσιο, για να το κάνουν. Και για όλο το πυρηνικό οπλοστάσιό τους, έφτασαν στο ματς με την Τσέλσι να έχουν στον πάγκο…μία εναλλακτική! Τον Γιόβετιτς. Ο Πελεγρίνι αισθάνθηκε πως διέθετε, όλη κι όλη, αυτή τη μία αλλαγή. Πράγματι, αυτήν είχε. Και αυτή, μονάχα, έκανε. Ενας όχι ακριβώς αίσιος οιωνός, για τις εβδομάδες που έπονται. Ο Τουρέ είναι ο Τουρέ. Αλλ’ ο Τουρέ δίχως τον Φερναντίνιο, είναι μισός Τουρέ. Ο δε Τουρέ με τον Ντεμικέλις, είναι 25% Τουρέ. Σαν λάιτ γιαούρτι. Ας πρόσεχαν, όταν χάριζαν τον Μπάρι στην Εβερτον…
Πήγε στο Μάντσεστερ, κι οι δικοί του τους έκαναν, εκεί μέσα, ένα γκολ και τρία δοκάρια. Μ’ ένα σοβαρό στράικερ δε, όχι Σουάρες ντε και καλά, όχι Ρούνι ντε και καλά, μ’ ένα Στάριτζ απλώς, και αναφέρω τον Στάριτζ επειδή τον είχαν στο πέι-ρολ τους ως πέρυσι τον Ιανουάριο, το σκορ θα ‘ταν σαν εκείνα με τα οποία η Σίτι έχει τιμωρήσει κόσμο και κοσμάκη τούτη τη χρονιά. Λίγο δύσκολο, συνεπώς, να δει κανείς εδώ το παρκαρισμένο πούλμαν. Αν στο Μπριτζ νίκησαν τη Σίτι με τύχη, από ένα λάθος-καταστροφή του Χαρτ στο φινάλε, τώρα η τύχη πήγε, όλη, στη μεριά της Σίτι. Το ταμπλό ήταν για να γράψει πολλά.
Το σημείωσα και σε παλαιότερη ευκαιρία. Μεγάλη με τους μεγάλους. Η Τσέλσι. Επιβεβαιώνεται, σε όλα τα ματς αιχμής. Επιβεβαιώνεται, απ’ την ανάποδη, και στα άλλα. Τα μικρά. Γκέλες με Ουέστ Μπρομ και Ουέστ Χαμ, ήττες στο Στόουκ και στο Νιουκάσλ. Η αλληλεγγύη, η αφοσίωση, η επιθυμία, το πάθος ενός Ραμίρες, ενός Ουίλιαν, ακόμη και ενός Ετο’ο δεν φτάνουν για να παίρνουν τους εύκολους πόντους. Αλλ’ η αλληλεγγύη, η αφοσίωση, η επιθυμία, το πάθος είναι βάση επιτυχίας στις ζόρικες παρτίδες. Στη φάση του γκολ, τη Δευτέρα, έχει φτάσει να επιτεθεί η μισή ενδεκάδα ως την περιοχή της Σίτι. Αυτό είναι θέληση. Το γκολ δεν το κάνει επιθετικός, το κάνει ο Ιβάνοβιτς. Το ένα δοκάρι δεν το κάνει επιθετικός, το κάνει ο Κέιχιλ. Το άλλο δοκάρι δεν το κάνει επιθετικός, το κάνει ο Μάτιτς. Και ένα δοκάρι κάνει, άντε, ο…Ετο’ο.
Η Τσέλσι παρουσιάζει την κορυφαία, θεωρώ, αμυντική γραμμή στον σύγχρονο κόσμο. Όχι, ίσως, οι 1+4 καλύτεροι στην καθεμιά θέση. Αλλ’ οι 1+4 που παίζουν καλύτερα, απ’ οποιουσδήποτε άλλους 1+4, μαζί. Δεν επέτρεψαν η Σίτι να τους βγει, ούτε για μια φορά, στην πλάτη. Επειτα, στον Νταβίντ Λούιζ και στον Μάτιτς, έστειλαν στη μάχη το μάξιμουμ εφικτό για αντίβαρο στην ατμομηχανή-Τουρέ. Και μπροστά, απλώς έστειλαν ό,τι πιο γρήγορο στα πόδια. Θυσία, ο Οσκαρ. Αν ο Οσκαρ φτάνει να γίνεται θυσία, ο Μάτα πράγματι (παρα)περίσσευε. Αλλ’ ο μαγευτικός Αζάρ είναι, μόνος του, μία επίθεση. Μία Χρυσή Μπάλα, εν καιρώ.
Εν ολίγοις, στον Τσεχ, στον Κέιχιλ, στον Μάτιτς, στον Αζάρ είχε η Τσέλσι από ένα man-of-the-match σε κάθε γραμμή. Ατυχώς, ενώ ο Αζάρ είναι μόνος του μία επίθεση, ο Βέλγος είναι…εντελώς μόνος του σ’ αυτό. Ο Μουρίνιο αντιλαμβάνεται ότι το 0-0 με την Ουέστ Χαμ δεν θα ‘ναι η τελευταία «χαζή» απώλεια πόντων. Με τον φόβο των επόμενων, θα το πάει έτσι ως το τέλος. Θα κάνει πως το διασκεδάζει, θα λέει ότι εφέτος χτίζει ομάδα για να πάρει πρωτάθλημα του χρόνου, θα τους κάνει πλάκες ότι δεν είπε τίποτα στ’ αποδυτήρια και πως την ομιλία πριν το ματς την έκανε ο μασέρ σε άπταιστα σκωτσέζικα που κανείς δεν καταλάβαινε αλλ’ όλοι τον χειροκρότησαν. Κι αν η Σίτι το χάσει…το ‘χασε!
Το χάνει; Παίζοντας με τρέλα για τέσσερα τρόπαια, άνετα! Παίζουν πρωτάθλημα, παίζουν Τσάμπιονς Λιγκ και έρχεται η Μπαρτσελόνα, παίζουν κύπελλο όπου ξεφυτρώνουν από το πουθενά και κάτι ριπλέι τύπου Μπλάκμπερν, παίζουν Λιγκ Καπ all the way ως τον τελικό. Υποτίθεται πως διαθέτουν το πυρηνικό οπλοστάσιο, για να το κάνουν. Και για όλο το πυρηνικό οπλοστάσιό τους, έφτασαν στο ματς με την Τσέλσι να έχουν στον πάγκο…μία εναλλακτική! Τον Γιόβετιτς. Ο Πελεγρίνι αισθάνθηκε πως διέθετε, όλη κι όλη, αυτή τη μία αλλαγή. Πράγματι, αυτήν είχε. Και αυτή, μονάχα, έκανε. Ενας όχι ακριβώς αίσιος οιωνός, για τις εβδομάδες που έπονται. Ο Τουρέ είναι ο Τουρέ. Αλλ’ ο Τουρέ δίχως τον Φερναντίνιο, είναι μισός Τουρέ. Ο δε Τουρέ με τον Ντεμικέλις, είναι 25% Τουρέ. Σαν λάιτ γιαούρτι. Ας πρόσεχαν, όταν χάριζαν τον Μπάρι στην Εβερτον…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου