Μουρίνιο: Κάτι παραπάνω από…special!!

Ο Μιχάλης Τσόχος αντιπαθεί τον Μουρίνιο που δεν ξέρει να χάνει, αλλά βγάζει το καπέλο στον καλύτερο προπονητή του κόσμου.

Δεν υπάρχει δεύτερος. Όταν το ματς, το οποιοδήποτε ματς, το μεγαλύτερο , το σπουδαιότερο, της χρονιάς, θα κριθεί από την μάχη των δύο προπονητών, τότε απλά ο Ζοσέ θα είναι ο νικητής.

Αυτό που συνέβη στο ντέρμπι ανάμεσα στην Μάντσεστερ Σίτι και την Τσέλσι είναι ο ορισμός της καλής ομάδας (Σίτι), του καλού προπονητή (Πελεγκρίνι) που ο Ζοσέ απλά τους παίρνει το σκαλπ και χωρίς καν να ματώσει – ιδρώσει.

 

Τόσο εύκολο ήταν να σταματήσει την πιο παραγωγική ομάδα στον κόσμο αυτή την εποχή. Τόσο εύκολο ήταν να κρατήσει την ομάδα που βάζει σχεδόν τέσσερα γκολ ανά ματς στο απόλυτο μηδέν. Τόσο εύκολο ήταν να μην της επιτρέψει να σκοράρει στην έδρα της για πρώτη φορά μετά από 61 συνεχόμενα ματς. Όχι δεν ήταν τόσο εύκολο, ο Μουρίνιο το έκανε να μοιάζει τόσο εύκολο.

 

Στο πώς να σχεδιάσει και να παίξει ένα ματς, αυτός ο τύπος είναι μάστορας. Με σχήμα που ποτέ δεν είχε χρησιμοποιήσει ξανά φέτος. Ούτε καν το είχε δοκιμάσει έστω για λίγα λεπτά στη διάρκεια ενός ματς. Με τον Μάτα στη Μάντσεστερ και τον Οσκαρ στον πάγκο, ενώ δεν είχε κανένα πρόβλημα. Με τρία κεντρικά χαφ, αλλά από αυτά να λείπουν και ο Λάμπαρντ και ο Τζον Ομπι Μίκελ. Με τον Γουίλιαν και τον Αζάρ στα άκρα τον Ετό στην κορυφή, τον Ρομίρες σε σπέσιαλ ρόλο και τον Μάτιτς αποκάλυψη του ντέρμπι να παίζει μπροστά από τους τέσσερις αμυντικούς.

 

Βαριά, βαριά να υποθέσεις ότι η Τσέλσι δυσκολεύτηκε ένα τέταρτο, μέχρι να περάσει ο ενθουσιασμός της Σίτι και να βρουν οι παίκτες της τα πατήματά τους σε αυτό το 4-1-2-2-1! Μόλις πέρασε το τέταρτο, η Τσέλσι ήταν το καθαρόαιμο που κάλπαζε. Φοβερή κάλυψη, υπέροχο πρέσινγκ, καταπληκτικές κόντρες από μία ομάδα που δεν είχε τους αυτοματισμούς της Σίτι, αλλά είχε το σχέδιο του προπονητή, το οποίο εφάρμοζαν με θρησκευτική ευλάβεια οι παίκτες.  

 

Την ώρα που ο Σίλβα βολόδερνε κάπου στα δεξιά και ο Ιβάνοβιτς είχε όλο τον χρόνο να στείλει την μπάλα στα δίχτυα του Χαρτ ανενόχλητος, οι Γουίλιαν και Αζάρ έπεφταν σαν καμικάζι στα πόδια των Ζαμπαλέτα και Κολάροφ για να μην βγουν οι σέντρες.

 

Την ώρα που ο Ντε Μικέλις προσποιούνταν τον αμυντικό χαφ και έτρεχε να προλάβει τα… τρένα της Τσέλσι που έρχονταν με αποτέλεσμα ο Κομπανί να εγκαταλείπει τη θέση του για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα και φυσικά έχανε την ψυχραιμία και αυτοσυγκέντρωσή του, ο Τέρι και ο Κέιχιλ έκαναν παιχνίδι βγαλμένο από το κομπιούτερ. Αλάνθαστο, αψεγάδιαστο, χάρη και στη βοήθεια του Νταβίντ Λουίζ που απορροφούσε στην πρώτη ζώνη άμυνας το θωρηκτό Γιάγια Τουρέ, αφήνοντας το να φτάσει στους Τέρι και Κέιχιλ ταλαιπωρημένο από την υπερπροσπάθεια.

 

Όλα δουλεμένα στην εντέλεια. Όλα τα είχε προβλέψει, τα είχε σχεδιάσει και τα είχε αφήσει να συμβούν πριν καν αρχίσει το ματς. Είναι τέτοια η χειρουργική ακρίβεια με την οποία επενέβη στο ματς με τις επιλογές του, που έχεις την αίσθηση ότι ακόμη και τα τρία δοκάρια που είχαν οι παίκτες του, ώστε το σκορ να μείνει στο 1-0 και το κοντέρ να μην γράψει πολλά, σχεδιασμένο από το Μουρίνιο ήταν.

 

Για να μπορεί να πει μετά. «Εμείς δεν είμαστε το φαβορί. Είναι η Αρσεναλ και η Σίτι. Εμείς ακολουθούμε…». Αν όμως το κοντέρ είχε γράψει τέσσερα θα δυσκολεύονταν να πει αυτό που τον βολεύει…

Θα μου πείτε εδώ δεν δυσκολεύτηκε να πει επί της ουσίας ότι το ματς το πήρε ο μασέρ για να πικάρει τον Πελεγρκίνι. Πάλι καλά που δεν του το είπε και στη συνέντευξη τύπου ότι «από τον μασέρ έχασες απόψε…».

 

Να, αυτό είναι που δεν μπορώ με τον Μουρίνιο. Την αλαζονεία του και ακόμη περισσότερο την ανικανότητα του να παραδεχτεί, τις σπάνιες φορές που του συμβαίνει, την ήττα του. Λατρεύω ταmind games του, αλλά απεχθάνομαι την αλαζονεία του τη στιγμή του θριάμβου ή την μιζέρια του την στιγμή της αποτυχίας.

 

Δεν έχουν περάσει άλλωστε παρά λίγες μέρες που (ποιος ο Μουρίνιο;) κατηγορούσε τον Σαμ Αλαρντάις ότι έπαιξε αμυντικά και έβαλε ένα τείχος μπροστά από το τέρμα, παίζοντας ποδόσφαιρο του 19^ου αιώνα… Κι’ όλα αυτά για να δικαιολογήσει το 0-0 με την Γουέστ  Χαμ. Ε, καλά έκανε και του απάντησε δημόσια ο Αλαρντάις. «Είναι εκνευρισμένος ο Μουρίνιο για τον τρόπο που παίξαμε; Χέστηκα…».

 

Άλλο όμως το ένα και άλλο το άλλο. Ο Μουρίνιο είναι αυτός που είναι ως προσωπικότητα, μπορείς να τον αντιπαθείς, να τον εκτιμάς, να τον βρίζεις, να τον αποθεώνεις. Είναι όμως και αυτός που είναι ως προπονητής. Ο καλύτερος εδώ και μία δεκαετία, χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Πηγή: gazzetta.gr