Ακόμη
κι’ εμείς οι… λίγοι που από το περασμένο καλοκαίρι γράφαμε για τις
ακατανόητες και επικίνδυνες επιλογές του προέδρου της ΕΠΟ, οι οποίες
δημιουργούσαν σοβαρό κίνδυνο στα θεμέλια της Εθνικής ομάδας, αυτό δεν το
είχαμε φανταστεί.
Ακόμη και πριν λίγες μέρες όταν για το ματς με τα Νησιά Φερόε έγραφα για μετατροπή της Εθνικής ομάδας σε κέντρο διερχομένων από τον Ρανιέρι, με την ανοχή του Σαρρή, δεν φανταζόμουν τι θα ακολουθούσε στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η ζημιά που έχει προκληθεί είναι τόσο μεγάλη, ότι η κατάσταση ήταν οριστικά και αμετάκλητα μη αναστρέψιμη.
Κι όμως ήταν. Κι’ όμως ο Γιώργος Σαρρής κατάφερε σε 3 μήνες να διαλύσει τα πάντα. Κι όμως ο γιατρός στο επάγγελμα, πρόεδρος της ΕΠΟ, είναι τόσο επικίνδυνος και ανίκανος που μία υγιέστατη Εθνική ομάδα, την άφησε στον τόπο, νεκρή, να κείτεται στο χόρτο του Καραϊσκάκη μπροστά στα μάτια μας και στους ερασιτέχνες ψαράδες των Νήσων Φερόε. Ενας γιατρός που… άνοιξε τον θώρακα της Εθνικής ομάδας για να την χειρουργήσει και την πετσόκοψε, την κατακρεούργησε, την έκανε κομμάτια και μας την άφησε νεκρή να την κοιτάμε αποσβολωμένοι ακόμηκαι εμείς που το βλέπαμε το κακό να έρχεται.
«Να ζήσουμε, να την θυμόμαστε» που είπε και ο Αλέξης Σπυρόπουλος στο φινάλε της μετάδοσής του. Αιωνία της η μνήμη, να συμπληρώσω εγώ, αλλά όταν συνέλθουμε από το κακό που μας βρήκε, να δούμε ποιος σκότωσε ότι ομορφότερο γνώρισε το ελληνικό ποδόσφαιρο στην ιστορία του.
Να δούμε τις ευθύνες ενός ανίκανου παράγοντα που χωρίς ίχνος ντροπής, χωρίς ελάχιστο σεβασμό σε ότι ομορφότερο είχε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο, εξακολουθεί να κυκλοφορεί ανάμεσα μας ως πρόεδρος της ΕΠΟ. Η παραίτηση θα ήταν μία αρχή, η αλλαγή χώρας θα ήταν το καλύτερο. Στο ίδιο αεροπλάνο που σκέφτεται να βάλει τον Ρανιέρι, πρέπει να μπει και ο ίδιος. Διότι αυτός ο Ρανιέρι, που τώρα θέλει να τον διώξει, είναι αυτός ο Ρανιέρι που ο ίδιος δημιούργησε. Ο Ρανιέρι που οι μάνατζερ γύρω του αποφασίζουν σε μια νύχτα ποιοι θα γίνουν διεθνείς και ποιοι όχι, ο Ρανιέρι που μετέτρεψε την Εθνική ομάδα σε κέντρο διερχομένων, ο Ρανιέρι που ακούει τον Σαρρή και τον κάθε Σαρρή και τις ατάκες του «τράβα και κανά αυτί των παικτών, είσαι πολύ καλός μαζί τους».
Και τώρα του έμεινε το αυτί στο χέρι και το δικό του κεφάλι στο πιάτο, με τον Σαρρή ως άλλη Σαλόμη να το ζητάει θυσία για να γλιτώσει το δικό του.
Οσο όμως κι’ αν νομίζει ότι θα… ξεφύγει, η Ιστορία τον έχει καταγράψει ήδη τον κύριο Σαρρή. Όχι μόνο ως τον χειρότερο και πιο ανίκανο παράγοντα του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά ως «ο χασάπης της Εθνικής Ελλάδας…»
Ακόμη και πριν λίγες μέρες όταν για το ματς με τα Νησιά Φερόε έγραφα για μετατροπή της Εθνικής ομάδας σε κέντρο διερχομένων από τον Ρανιέρι, με την ανοχή του Σαρρή, δεν φανταζόμουν τι θα ακολουθούσε στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η ζημιά που έχει προκληθεί είναι τόσο μεγάλη, ότι η κατάσταση ήταν οριστικά και αμετάκλητα μη αναστρέψιμη.
Κι όμως ήταν. Κι’ όμως ο Γιώργος Σαρρής κατάφερε σε 3 μήνες να διαλύσει τα πάντα. Κι όμως ο γιατρός στο επάγγελμα, πρόεδρος της ΕΠΟ, είναι τόσο επικίνδυνος και ανίκανος που μία υγιέστατη Εθνική ομάδα, την άφησε στον τόπο, νεκρή, να κείτεται στο χόρτο του Καραϊσκάκη μπροστά στα μάτια μας και στους ερασιτέχνες ψαράδες των Νήσων Φερόε. Ενας γιατρός που… άνοιξε τον θώρακα της Εθνικής ομάδας για να την χειρουργήσει και την πετσόκοψε, την κατακρεούργησε, την έκανε κομμάτια και μας την άφησε νεκρή να την κοιτάμε αποσβολωμένοι ακόμηκαι εμείς που το βλέπαμε το κακό να έρχεται.
«Να ζήσουμε, να την θυμόμαστε» που είπε και ο Αλέξης Σπυρόπουλος στο φινάλε της μετάδοσής του. Αιωνία της η μνήμη, να συμπληρώσω εγώ, αλλά όταν συνέλθουμε από το κακό που μας βρήκε, να δούμε ποιος σκότωσε ότι ομορφότερο γνώρισε το ελληνικό ποδόσφαιρο στην ιστορία του.
Να δούμε τις ευθύνες ενός ανίκανου παράγοντα που χωρίς ίχνος ντροπής, χωρίς ελάχιστο σεβασμό σε ότι ομορφότερο είχε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο, εξακολουθεί να κυκλοφορεί ανάμεσα μας ως πρόεδρος της ΕΠΟ. Η παραίτηση θα ήταν μία αρχή, η αλλαγή χώρας θα ήταν το καλύτερο. Στο ίδιο αεροπλάνο που σκέφτεται να βάλει τον Ρανιέρι, πρέπει να μπει και ο ίδιος. Διότι αυτός ο Ρανιέρι, που τώρα θέλει να τον διώξει, είναι αυτός ο Ρανιέρι που ο ίδιος δημιούργησε. Ο Ρανιέρι που οι μάνατζερ γύρω του αποφασίζουν σε μια νύχτα ποιοι θα γίνουν διεθνείς και ποιοι όχι, ο Ρανιέρι που μετέτρεψε την Εθνική ομάδα σε κέντρο διερχομένων, ο Ρανιέρι που ακούει τον Σαρρή και τον κάθε Σαρρή και τις ατάκες του «τράβα και κανά αυτί των παικτών, είσαι πολύ καλός μαζί τους».
Και τώρα του έμεινε το αυτί στο χέρι και το δικό του κεφάλι στο πιάτο, με τον Σαρρή ως άλλη Σαλόμη να το ζητάει θυσία για να γλιτώσει το δικό του.
Οσο όμως κι’ αν νομίζει ότι θα… ξεφύγει, η Ιστορία τον έχει καταγράψει ήδη τον κύριο Σαρρή. Όχι μόνο ως τον χειρότερο και πιο ανίκανο παράγοντα του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά ως «ο χασάπης της Εθνικής Ελλάδας…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου