Παναθηναϊκός: Κι όμως, μπορούσε ακόμη κι έτσι με τη Μπαρτσελόνα...!!

Ο Αρης Λαούδης γράφει για την ανώδυνη ήττα του Παναθηναϊκού στη Βαρκελώνη και το 10% στα τρίποντα που είναι εξίσου παράλογο με το 69% κόντρα στη Φενέρ δύο εβδομάδες νωρίτερα.

Υπάρχουν ήττες που «πονάνε», υπάρχουν ήττες που σε κάνουν σοφότερο, υπάρχουν κι αυτές που σε κάνουν να λες «καλά πάμε». Σ' αυτή την τρίτη, την σπάνια κατηγορία, κατατάσσεται το -9 του Παναθηναϊκού στη Βαρκελώνη, απέναντι σε μία από τις καλύτερες και πληρέστερες ομάδες στην Ευρωλίγκα.
Οταν πας στο δυσκολότερο παιχνίδι σου μέχρι σήμερα με έναν ετοιμοπόλεμο ψηλό, με τον βασικό σου πλέι μέικερ να αντιμετωπίζει πρόβλημα στο χέρι, τα γνωστά θέματα τραυματισμών να σε ακολουθούν και τους εναπομείναντες παίκτες να... σπάνε τα καλάθια με 2/20 τρίποντα, τότε το τελικό -9 είναι κάτι παραπάνω από τιμητικό.
Ο Παναθηναϊκός  γνώρισε μια ήττα «εντός προγράμματος» κι αντί να προβληματιστεί, μπορεί να καυχιέται ότι επιβεβαίωσε πως δικαιολογημένα ανέβασε τις προσδοκίες, μετά τις εκπληκτικές εμφανίσεις με την Φενέρ και την Αρμάνι. Οταν επί 40 ολόκληρα λεπτά διεκδικείς τη νίκη από την Μπαρτσελόνα, χωρίς να βρίσκεσαι σε καλή ημέρα, τότε έχεις κάθε λόγο να αισιοδοξείς, ειδικά αν η ήττα είναι ανώδυνη και εντός προγράμματος.
Το να εξηγήσουμε γιατί ο Παναθηναϊκός είχε 2/20 τρίποντα, δεν νομίζω ότι είναι εφικτό. Οσο παράλογο ήταν να σουτάρει με 69% στον αγώνα με τη Φενέρ, άλλο τόσο παράλογο είναι το 10% του αγώνα με την Μπάρτσα. Είναι γνωστό πως το τρίποντο είναι «ευχή και κατάρα» και ο Παναθηναϊκός δεν αποτελεί εξαίρεση αυτού του κανόνα.
Κανείς προπονητής δεν έχει εξήγηση για το τι φταίει, όταν η ομάδα του σουτάρει με άσχημα ποσοστά και η απάντηση που πάντα δίνουν είναι «πρέπει να δουλέψουμε στο σουτ». Με λίγα λόγια, το τρίποντο είναι θέμα ημέρας, θέμα ψυχολογίας, προσαρμογής του αντιπάλου που πολλές φορές «παίζει» με το μυαλό σου και αφήνει ελέυθερα σουτ, σαν να σου λέει «για να δω αν θα τα βάλεις...».
Το σημαντικό ωστόσο είναι πως ο Παναθηναϊκός, παρότι είχε 2/20, άντεξε μέχρι το φινάλε, δεν έχασε την επαφή με το σκορ και το βασικότερο όλων πως κατάφερε να βάλει την Μπαρτσελόνα στον δικό του ρυθμό. Δέχτηκε μεν 78 πόντους, αλλά μόλις 31 στο δεύτερο ημίχρονο και υπήρχαν πολλές περιπτώσεις που αισθανόσουν πως οι Ισπανοί αναγκάζονταν να πάνε στην ατομική πρωτοβουλία για να λύσουν τον γόρδιο δεσμό στην αντίπαλη άμυνα.
Ενδεχομένως ο Παναθηναϊκός να είχε πολύ καλύτερη τύχη, παρά τα άσχημα ποσοστά του, αν ήταν πιο επιθετικός στην άμυνα του πρώτου ημιχρόνου ή έστω έβαζε ένα - δύο μεγάλου σουτ στην τελευταία περίοδο, όταν κατάφερε να πλησιάσει στους 6.
Σε ατομικό επίπεδο, Μπατίστα και Τόμιτς ήρθαν ισόπαλοι όπως και να το δει κανείς. Επαιξαν σχεδόν ίδιο χρόνο, ο πρώτος σκόραρε 14π., ο δεύτερος 16π., με λίγα λόγια ο Ουρουγουανός έβαλε όσα έφαγε και υπό αυτή την έννοια θεωρείται επιτυχημένος, αν σκεφτούμε πως είχε να τα βάλει με όλη τη φροντ λάιν της Μπαρτσελόνα. Ηταν απελπιστικά μόνος, ελλείψει του Ράιτ , της αδυναμίας του Μαυροκεφαλίδη να βοηθήσει και βεβαίως τα πήγε περίφημα για όσο διάστημα άντεξε να βρίσκεται στο παρκέ.
Ο Ιβάνοβιτς θα απορεί με το 1/15 τρίποντα των περιφερειακών του, αλλά δεν μπορεί να έχει κανένα παράπονο από τη μαχητικότητα και τη διάθεση όλων. Οσο η Μπαρτσελόνα προσπαθούσε να ξεφύγει, τόσο αυτοί αντιδρούσαν δείχνοντας χαρακτήρα στο δυσκολότερο παιχνίδι μέχρι σήμερα. Το γεγονός πως αυτή η ήττα κατατάσσεται στις «ανώδυνες» αποτελεί κατάκτηση των παικτών και του προπονητή που είχαν κάνει τα... κουμάντα τους με τις μεγάλες νίκες στο ΟΑΚΑ, δίνοντας έτσι το περιθώριο για μια ήττα σαν κι αυτή στη Βαρκελώνη.
*Πηγή: gazzetta.gr*