Και
άντε, χωρίς βασικό πλέι μέικερ (Νέλσον) τα 'χει καταφέρει, χωρίς τον
δεύτερο ψηλό του (Μαυροκεφαλίδη) τα 'χει μπαλώσει, χωρίς τον Διαμαντίδη
οφείλει να μάθει να ζει, αλλά χωρίς όλους αυτούς και με τον Μπατίστα
στον πάγκο, το 84-62 από τη Φενέρ είναι πέρα για πέρα φυσιολογικό και
δεν χωράει ιδιαίτερη ανάλυση.
Ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε στην Κωνσταντινούπολη με βασικό σέντερ τον Ράιτ που μέσα σ' ένα βράδυ αναγκάστηκε να «βαπτιστεί» πρώτος ψηλός, απέναντι σε μια ομάδα που μπορεί να μην διαθέτει τον υπερπαίκτη στην ίδια θέση, αλλά έχει την ποσότητα που λείπει από τον Παναθηναϊκό.
Οταν για παράδειγμα ο Ομπτάντοβιτς χρησιμοποιεί τον Σαβάς ως τρίτο ψηλό και ο Ιβάνοβιτς απαντά με τον πιτσιρικά Διαμαντάκο, τότε αντιλαμβάνεται κανείς και τη διαφορά λύσεων που υπάρχουν στον πάγκο.
Το -22 δεν αντικατοπτρίζει σε καμία περίπτωση την διαφορά των δύο ομάδων, ούτε αποτελεί κριτήριο για περαιτέρω αναλύσεις, με δεδομένες τις απουσίες του Παναθηναϊκού. Ερωτήματα τύπου «γιατί δεν τα έβαλε ο Μπλούμς;» ή «γιατί ο Μποχωρίδης δεν προσαρμόζεται;» δεν μπορούν να απαντηθούν με κριτήριο το συγκεκριμένο παιχνίδι, στο οποίο ο Παναθηναϊκός έπαιζε μισός και με απουσίες που δεν καλύπτονται με κανέναν τρόπο.
Πιο πολύ θα πρέπει να προβληματιστεί ο Παναθηναϊκός για το γεγονός ότι ο Μαυροκεφαλίδης μετράει τρεις σοβαρούς τραυματισμούς μέσα σε διάστημα τριών μηνών και λιγότερο για το αποτέλεσμα στην Τουρκία. Ενας Μπατίστα μόνος του δεν φτάνει, όχι επειδή δεν μπορεί, αλλά επειδή απλούστατα δεν είναι βιονικός για να βγάλει τη χρονιά σ'ένα σταθερό ρυθμό και με τα 30λεπτα να διαδέχονται το ένα το άλλο.
Αν υπάρχει κάτι θετικό που μπορεί να κρατήσει ο Ιβάνοβιτς από το συγκεκριμένο παιχνίδι, είναι η εμφάνιση του Χαραλαμπόπουλου που αγωνίστηκε τρία περισσότερα λεπτά απ' ό,τι είχε αγωνιστεί και στα τέσσερα προηγούμενα παιχνίδια που τον είχε εμπιστευτεί ο Ιβάνοβιτς. Είχε θράσος, πήρε τα σουτ που βγήκαν, ύψωσε ανάστημα κι έκοψε τους αντιπάλους του στο τελείωμα των φάσεων, με λίγα λόγια έδειξε ότι το τρίλεπτο μπορεί να γίνει εξάλεπτο στα επόμενα παιχνίδια.
Η ήττα αυτή φέρνει τους «πράσινους» στην τρίτη θέση του ομίλου, κάτι που σημαίνει ότι στο Τοπ-16 θα συναντήσουν μεταξύ άλλων την Μπαρτσελόνα, πιθανότατα τις Μακάμπι, Ζαλγκίρις, Ερυθρό Αστέρα και σίγουρα μία εκ των Εφές και Ρεάλ. Με βάση την εικόνα που έχει παρουσιάσει ο Παναθηναϊκός, οι τρεις από τους αντιπάλους είναι στα μέτρα του. Αν θεωρήσουμε πως Μπαρτσελόνα και Ρεάλ είναι ένα τουλάχιστον σκαλί πάνω, η Εφες ακολουθεί, οι υπόλοιπες βράζουν στο ίδιο καζάνι και ο Παναθηναϊκός μπορεί να κάνει την υπέρβαση.
Μια πρόκριση στους «8» θα είναι κάτι παραπάνω από θρίαμβος για μια ομάδα που το καλοκαίρι «χτίστηκε» με αρχικό στόχο να περάσει μετά βίας στη δεύτερη φάση της διοργάνωσης.
Υ.Γ.: Μια απλή ερώτηση επειδή διάβασα κάποια σχόλια στα social media για το γεγονός ότι η Φενέρ εκδήλωσε επίθεση στα τελευταία δευτερόλεπτα με τη διαφορά στο +20: Οταν ο Παναθηναϊκούς - επί «Ζοτς» - νικούσε για παράδειγμα 99-50 τους αντιπάλους του και εκδήλωνε επίθεση για την 100άρα, τότε ήταν καλά; Τότε ήταν «περηφάνια» ενώ τώρα έλλειψη σεβασμού;
Ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε στην Κωνσταντινούπολη με βασικό σέντερ τον Ράιτ που μέσα σ' ένα βράδυ αναγκάστηκε να «βαπτιστεί» πρώτος ψηλός, απέναντι σε μια ομάδα που μπορεί να μην διαθέτει τον υπερπαίκτη στην ίδια θέση, αλλά έχει την ποσότητα που λείπει από τον Παναθηναϊκό.
Οταν για παράδειγμα ο Ομπτάντοβιτς χρησιμοποιεί τον Σαβάς ως τρίτο ψηλό και ο Ιβάνοβιτς απαντά με τον πιτσιρικά Διαμαντάκο, τότε αντιλαμβάνεται κανείς και τη διαφορά λύσεων που υπάρχουν στον πάγκο.
Το -22 δεν αντικατοπτρίζει σε καμία περίπτωση την διαφορά των δύο ομάδων, ούτε αποτελεί κριτήριο για περαιτέρω αναλύσεις, με δεδομένες τις απουσίες του Παναθηναϊκού. Ερωτήματα τύπου «γιατί δεν τα έβαλε ο Μπλούμς;» ή «γιατί ο Μποχωρίδης δεν προσαρμόζεται;» δεν μπορούν να απαντηθούν με κριτήριο το συγκεκριμένο παιχνίδι, στο οποίο ο Παναθηναϊκός έπαιζε μισός και με απουσίες που δεν καλύπτονται με κανέναν τρόπο.
Πιο πολύ θα πρέπει να προβληματιστεί ο Παναθηναϊκός για το γεγονός ότι ο Μαυροκεφαλίδης μετράει τρεις σοβαρούς τραυματισμούς μέσα σε διάστημα τριών μηνών και λιγότερο για το αποτέλεσμα στην Τουρκία. Ενας Μπατίστα μόνος του δεν φτάνει, όχι επειδή δεν μπορεί, αλλά επειδή απλούστατα δεν είναι βιονικός για να βγάλει τη χρονιά σ'ένα σταθερό ρυθμό και με τα 30λεπτα να διαδέχονται το ένα το άλλο.
Αν υπάρχει κάτι θετικό που μπορεί να κρατήσει ο Ιβάνοβιτς από το συγκεκριμένο παιχνίδι, είναι η εμφάνιση του Χαραλαμπόπουλου που αγωνίστηκε τρία περισσότερα λεπτά απ' ό,τι είχε αγωνιστεί και στα τέσσερα προηγούμενα παιχνίδια που τον είχε εμπιστευτεί ο Ιβάνοβιτς. Είχε θράσος, πήρε τα σουτ που βγήκαν, ύψωσε ανάστημα κι έκοψε τους αντιπάλους του στο τελείωμα των φάσεων, με λίγα λόγια έδειξε ότι το τρίλεπτο μπορεί να γίνει εξάλεπτο στα επόμενα παιχνίδια.
Η ήττα αυτή φέρνει τους «πράσινους» στην τρίτη θέση του ομίλου, κάτι που σημαίνει ότι στο Τοπ-16 θα συναντήσουν μεταξύ άλλων την Μπαρτσελόνα, πιθανότατα τις Μακάμπι, Ζαλγκίρις, Ερυθρό Αστέρα και σίγουρα μία εκ των Εφές και Ρεάλ. Με βάση την εικόνα που έχει παρουσιάσει ο Παναθηναϊκός, οι τρεις από τους αντιπάλους είναι στα μέτρα του. Αν θεωρήσουμε πως Μπαρτσελόνα και Ρεάλ είναι ένα τουλάχιστον σκαλί πάνω, η Εφες ακολουθεί, οι υπόλοιπες βράζουν στο ίδιο καζάνι και ο Παναθηναϊκός μπορεί να κάνει την υπέρβαση.
Μια πρόκριση στους «8» θα είναι κάτι παραπάνω από θρίαμβος για μια ομάδα που το καλοκαίρι «χτίστηκε» με αρχικό στόχο να περάσει μετά βίας στη δεύτερη φάση της διοργάνωσης.
Υ.Γ.: Μια απλή ερώτηση επειδή διάβασα κάποια σχόλια στα social media για το γεγονός ότι η Φενέρ εκδήλωσε επίθεση στα τελευταία δευτερόλεπτα με τη διαφορά στο +20: Οταν ο Παναθηναϊκούς - επί «Ζοτς» - νικούσε για παράδειγμα 99-50 τους αντιπάλους του και εκδήλωνε επίθεση για την 100άρα, τότε ήταν καλά; Τότε ήταν «περηφάνια» ενώ τώρα έλλειψη σεβασμού;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου