Ο λόγος είναι ότι κατά την εκτίμησή του δεν είναι πλέον αρκετά καλός για να παίζει μπάσκετ, αν και το αγαπάει τόσο πολύ, ενώ επιπλέον θέλει να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην οικογένεια και στα παιδιά του.
Ο Καναδός πλέι μέικερ δεν αγωνίστηκε σε κανένα ματς της φετινής περιόδου λόγω ενός νευρολογικού προβλήματος στη μέση του, ενώ συνολικά η παρουσία του στους Λέικερς σημαδεύτηκε από πολλούς τραυματισμούς που δεν του έδωσαν τη δυνατότητα να φύγει από το μπάσκετ με τον τρόπο που αρμόζει σε έναν αθλητή του δικού του διαμετρήματος.
Έτσι, ο Στιβ Νας ολοκληρώνει την καριέρα του έχοντας κερδίσει δύο βραβεία MVP του καλύτερου παίκτη του πρωταθλήματος, είναι τρίτος στη λίστα με τις περισσότερες ασίστ στο ΝΒΑ με 10,335 συνολικά, πίσω μόνο από τον Τζον Στόκτον και τον Τζέισον Κιντ, ενώ είναι κατέχει το ρεκόρ με το υψηλότερο ποσοστό στις ελεύθερες βολές με 90,4%.
Ξεκίνησε την καριέρα του στους Φοίνιξ Σανς το 1996 και το 1998 μεταγράφηκε στους Ντάλας Μάβερικς όπου έγινε συμπαίκτης με τον Ντιρκ Νοβίτσκι για μία εξαετία. Το 2004 επέστρεψε στους Σανς με τους οποίους είχε και τη μεγαλύτερη επιτυχία στην καριέρα του παίζοντας εξαιρετικό μπάσκετ υπό την καθοδήγηση του Μάικ Ντ’ Αντόνι και συνολικά έφερε την επανάσταση στο ΝΒΑ, αν και δεν κατάφερε να φτάσει στον τίτλο. Το 2012 δόθηκε με ανταλλαγή στους Λέικερς ελπίζοντας πως θα καταφέρει να κατακτήσει αυτό που του έλειπε από την πλούσια καριέρα του: το δαχτυλίδι του πρωταθλητή. Όμως, οι πολλοί τραυματισμοί που έπληξαν την ομάδα του Λος Άντζελες άφησαν ανεκπλήρωτο αυτό το στόχο.
Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την επιστολή στην ιστοσελίδα theplayerstribune.com:
«Αποσύρομαι από την ενεργό δράση. Άκουσα κάποιον να λέει πως έρχεται η μέρα όταν μας λένε πως δεν μπορούμε να παίξουμε άλλο. Δεν είμαστε αρκετά καλοί. Οι απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες. Πολύ αργοί ίσως. Όταν είσαι έφηβος με τεράστια όνειρα και μία αυξανόμενη εμμονή, και κάποιος σου λέει πως αυτό δεν πρόκειται να κρατήσει για πάντα, είναι τρομακτικό. Ποτέ δεν το ξέχασα.
Οπότε τι έκανα; Έμεινα αφοσιωμένος. Έθεσα στόχους. Ονειρεύτηκα. Έκανα σχέδια. Πίεσα τον εαυτό μου πέρα από αυτό που ήταν φυσιολογικό ή ανέμεναν από μένα. Κοίταξα προς τον ήρωά μου, τον Αϊζέια Τόμας και σκέφτηκα: «Εντάξει, δεν είμαι πουθενά κοντά στον παίκτη που είναι αυτός, αλλά αν γίνομαι καλύτερος κάθε μέρα για 5 ή 10 χρόνια, γιατί δεν μπορώ να γίνω το ίδιο καλός με αυτόν;
Το μεγαλύτερο δώρο που είχα ήταν να είμαι αφοσιωμένος στο πάθος μου και να πασχίζω για κάτι που αγαπώ τόσο πολύ - να οραματίζομαι μία σκάλα και να ανεβαίνω προς τους ήρωες μου. Η εμμονή έγινε ο καλύτερος φίλος μου. Μίλησα μαζί της, την περιποιήθηκα, πάλεψα μαζί της και με τραυμάτισε.
Και αυτό είναι το πράγμα για το οποίο είμαι πιο πολύ ευγνώμων στην καριέρα μου. Σε ολόκληρη τη ζωή μου κατά κάποιο τρόπο. Προφανώς, τοποθετώ τα παιδιά μου και την οικογένειά μου πάνω από το παιχνίδι, αλλά κατά κάποιο τρόπο το να έχω αυτό το φίλο - αυτή τη διαρκή επιδίωξη- με έχει κάνει αυτό που είμαι, με δίδαξε και με δοκίμασε, και μου έδωσε μία αποστολή που μοιάζει αναντικατάστατη. Είμαι τόσο ευγνώμων. Πήρα τόσα πολλά ανεκτίμητα μαθήματα για τον εαυτό μου και τη ζωή. Και φυσικά έχω ακόμα τόσα πολλά να μάθω. Ακόμα ένα απίστευτο δώρο». *Πηγή: sport-fm.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου