Το 4-2-3-1 είναι ένα σύστημα που είδαμε να
χρησιμοποιείται αρκετά σε αυτό το παγκόσμιο κύπελλο, κυρίως από την
Γερμανία αλλά και από την Ολλανδία.
Αναμφισβήτητα, η παρουσία της Γερμανίας εξέπληξε θετικά όλους τους
ποδοσφαιρόφιλους ακόμα και εκείνους που δεν συμπαθούν ιδιαίτερα την
εθνική ομάδα της Γερμανίας.
Πολλοί θεωρούν ότι το εν λόγω σύστημα πρωτοεμφανίστηκε το 1991-1992 από τον προπονητή της Cultural Leonesa στη 2η εθνική της Ισπανίας, Χουάνμα Λίλλο (Juanma Lillo), ο οποίος αυτή τη στιγμή προπονεί την Αλμερία (τερμάτισε 13η στην Primera Division της Ισπανίας). Όπως αναφέρει ο ίδιος σε συνέντευξή του: «Η πρόθεσή μου ήταν να πιέσω και να προσπαθήσω να κλέψω τη μπάλα ψηλά στο γήπεδο». Το 4-2-3-1 χρησιμοποιήθηκε ευρέως στην Λατινική Αμερική τα τελευταία 10 χρόνια και φυσικά αποτελεί ακόμα μια συνηθισμένη επιλογή από τους προπονητές ποδοσφαίρου παγκοσμίως.
Παλαιότερα το πολύ δημοφιλές 4-4-2 αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα εναντίον ομάδων που έπαιζαν με 5 και όχι 4 παίχτες στο κέντρο. Οι 2 μέσοι στο 4-4-2 εξουδετερώνονταν από τους 3 μέσους ενός 4-5-1 με αποτέλεσμα οι δύο επιθετικοί να μην μπορούν να συμμετέχουν διαρκώς στο παιχνίδι και να αποδεικνύονται αναποτελεσματικοί.
Το κύριο χαρακτηριστικό του συστήματος αυτού είναι η χρησιμοποίηση 2 αμυντικών χαφ (holding players) μπροστά από τους κεντρικούς αμυντικούς. Αν και πολλοί μπορούν να πούν ότι δεν είναι τίποτα άλλο από μια παραλλαγή του παλαιότερου 4-5-1, στην πραγματικότητα η μικρή αυτή διαφοροποίηση (τα 2 αμυντικά χαφ) αλλάζει το τρόπο παιχνιδιού της ομάδας σε μεγάλο βαθμό. Συνήθως τα 2 αυτά αμυντικά χαφ είναι παίχτες που είναι καλοί στα αμυντικά τους καθήκοντα ενώ αρκετές φορές ένας από τους δύο μπορεί να λειτουργήσει ως playmaker, βοηθώντας στην κυκλοφορία της μπάλας μεταξύ αμυντικής γραμμής και κέντρου. Η βοήθεια που παρέχουν οι 2 αμυντικοί χαφ στην αμυντική λειτουργία της ομάδας είναι πολλαπλή. Μαρκάρουν συνήθως τον προσωπικό τους αντίπαλο αλλά παράλληλα παρακολουθούν την θέση των κεντρικών αμυντικών ώστε να είναι έτοιμοι να κόψουν τυχόν πάσες προς τους αντίπαλους επιθετικούς. Με το τρόπο αυτό ουσιαστικά κλείνουν όλους τους χώρους του κέντρου αφήνοντας ουσιαστικά μόνο τα πλάγια ως λύση στους αντιπάλους τους.
Στο χώρο του κέντρου και της επίθεσης υπάρχουν 2 ακραίοι μεσοεπιθετικοί, ένας επιθετικός μέσος και ένας επιθετικός. Οι 3 μέσοι συνήθως έχουν την ελευθερία να κινούνται σε πολλές θέσεις στο γήπεδο – μια ελευθερία που απορρέει από τα 2 αμυντικά χαφ που εγγυόνται την αμυντική συνοχή σε όλες τις φάσεις του παιχνιδιού. Στην επίθεση υπάρχει ένας επιθετικός ο οποίος μπορεί να γίνεται αποδέκτης των επιθετικών προσπαθειών ή ακόμα και να συμμετέχει στην ανάπτυξη της ομάδας.
Ένας τρόπος με τον οποίο ο επιθετικός βοηθάει στην ανάπτυξη είναι να κατεβαίνει χαμηλά στο γήπεδο «τραβώντας» μαζί του τον αντίπαλο κεντρικό αμυντικό, ανοίγοντας έτσι τους χώρους για τους ακραίους μέσους και τον επιθετικό μέσο. Βέβαια το γεγονός ότι το σύστημα περιέχει έναν μόνο επιθετικό μπορεί να αποδειχθεί καταστροφικό, ιδίως όταν η ομάδα βρεθεί να αμύνεται μαζικά και να απομακρύνει την μπάλα με μεγάλες μπαλιές από την άμυνα. Σε μια τέτοια περίπτωση ο επιθετικός είναι πλήρως απομονωμένος, δίχως στηρίγματα δίπλα του, αδυνατώντας να κρατήσει τη μπάλα και να ξεκινήσει μια επιθετική προσπάθεια.
Συμπέρασμα
Το 4-2-3-1 είναι τελικά ένα σύστημα με 4 αμυντικούς, 5 μέσους και 1 επιθετικό. Όμως αν το ζητούμενο είναι η καλή αμυντική συνοχή στο κέντρο του γηπέδου και αν η ομάδα διαθέτει δύο πολύ καλούς αμυντικούς χαφ , η διάταξη αυτή προσφέρει μια συμπαγή άμυνα στο χώρο του κέντρου. Το κέρδος; Πολλά κλεψίματα που δίνουν την δυνατότητα αιφνιδιασμού, καταπολέμηση κάθετων μπαλιών στη πλάτη των κεντρικών αμυντικών και παροχή ελευθερίας στους υπόλοιπους 3 μέσους και τον επιθετικό για δημιουργία επιθέσεων. Το μειονέκτημα; Ο επιθετικός μπορεί να απομονωθεί και να τεθεί εκτός παιχνιδιού, ενώ οι πλάγιοι μπακ μπορεί να δεχθούν μεγάλη πίεση καθώς οι ακραίοι μέσοι συνήθως δεν συμμετέχουν αρκετά στην αμυντική λειτουργία.
Πηγή: overlap.gr
Πολλοί θεωρούν ότι το εν λόγω σύστημα πρωτοεμφανίστηκε το 1991-1992 από τον προπονητή της Cultural Leonesa στη 2η εθνική της Ισπανίας, Χουάνμα Λίλλο (Juanma Lillo), ο οποίος αυτή τη στιγμή προπονεί την Αλμερία (τερμάτισε 13η στην Primera Division της Ισπανίας). Όπως αναφέρει ο ίδιος σε συνέντευξή του: «Η πρόθεσή μου ήταν να πιέσω και να προσπαθήσω να κλέψω τη μπάλα ψηλά στο γήπεδο». Το 4-2-3-1 χρησιμοποιήθηκε ευρέως στην Λατινική Αμερική τα τελευταία 10 χρόνια και φυσικά αποτελεί ακόμα μια συνηθισμένη επιλογή από τους προπονητές ποδοσφαίρου παγκοσμίως.
Παλαιότερα το πολύ δημοφιλές 4-4-2 αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα εναντίον ομάδων που έπαιζαν με 5 και όχι 4 παίχτες στο κέντρο. Οι 2 μέσοι στο 4-4-2 εξουδετερώνονταν από τους 3 μέσους ενός 4-5-1 με αποτέλεσμα οι δύο επιθετικοί να μην μπορούν να συμμετέχουν διαρκώς στο παιχνίδι και να αποδεικνύονται αναποτελεσματικοί.
Το κύριο χαρακτηριστικό του συστήματος αυτού είναι η χρησιμοποίηση 2 αμυντικών χαφ (holding players) μπροστά από τους κεντρικούς αμυντικούς. Αν και πολλοί μπορούν να πούν ότι δεν είναι τίποτα άλλο από μια παραλλαγή του παλαιότερου 4-5-1, στην πραγματικότητα η μικρή αυτή διαφοροποίηση (τα 2 αμυντικά χαφ) αλλάζει το τρόπο παιχνιδιού της ομάδας σε μεγάλο βαθμό. Συνήθως τα 2 αυτά αμυντικά χαφ είναι παίχτες που είναι καλοί στα αμυντικά τους καθήκοντα ενώ αρκετές φορές ένας από τους δύο μπορεί να λειτουργήσει ως playmaker, βοηθώντας στην κυκλοφορία της μπάλας μεταξύ αμυντικής γραμμής και κέντρου. Η βοήθεια που παρέχουν οι 2 αμυντικοί χαφ στην αμυντική λειτουργία της ομάδας είναι πολλαπλή. Μαρκάρουν συνήθως τον προσωπικό τους αντίπαλο αλλά παράλληλα παρακολουθούν την θέση των κεντρικών αμυντικών ώστε να είναι έτοιμοι να κόψουν τυχόν πάσες προς τους αντίπαλους επιθετικούς. Με το τρόπο αυτό ουσιαστικά κλείνουν όλους τους χώρους του κέντρου αφήνοντας ουσιαστικά μόνο τα πλάγια ως λύση στους αντιπάλους τους.
Στο χώρο του κέντρου και της επίθεσης υπάρχουν 2 ακραίοι μεσοεπιθετικοί, ένας επιθετικός μέσος και ένας επιθετικός. Οι 3 μέσοι συνήθως έχουν την ελευθερία να κινούνται σε πολλές θέσεις στο γήπεδο – μια ελευθερία που απορρέει από τα 2 αμυντικά χαφ που εγγυόνται την αμυντική συνοχή σε όλες τις φάσεις του παιχνιδιού. Στην επίθεση υπάρχει ένας επιθετικός ο οποίος μπορεί να γίνεται αποδέκτης των επιθετικών προσπαθειών ή ακόμα και να συμμετέχει στην ανάπτυξη της ομάδας.
Ένας τρόπος με τον οποίο ο επιθετικός βοηθάει στην ανάπτυξη είναι να κατεβαίνει χαμηλά στο γήπεδο «τραβώντας» μαζί του τον αντίπαλο κεντρικό αμυντικό, ανοίγοντας έτσι τους χώρους για τους ακραίους μέσους και τον επιθετικό μέσο. Βέβαια το γεγονός ότι το σύστημα περιέχει έναν μόνο επιθετικό μπορεί να αποδειχθεί καταστροφικό, ιδίως όταν η ομάδα βρεθεί να αμύνεται μαζικά και να απομακρύνει την μπάλα με μεγάλες μπαλιές από την άμυνα. Σε μια τέτοια περίπτωση ο επιθετικός είναι πλήρως απομονωμένος, δίχως στηρίγματα δίπλα του, αδυνατώντας να κρατήσει τη μπάλα και να ξεκινήσει μια επιθετική προσπάθεια.
Συμπέρασμα
Το 4-2-3-1 είναι τελικά ένα σύστημα με 4 αμυντικούς, 5 μέσους και 1 επιθετικό. Όμως αν το ζητούμενο είναι η καλή αμυντική συνοχή στο κέντρο του γηπέδου και αν η ομάδα διαθέτει δύο πολύ καλούς αμυντικούς χαφ , η διάταξη αυτή προσφέρει μια συμπαγή άμυνα στο χώρο του κέντρου. Το κέρδος; Πολλά κλεψίματα που δίνουν την δυνατότητα αιφνιδιασμού, καταπολέμηση κάθετων μπαλιών στη πλάτη των κεντρικών αμυντικών και παροχή ελευθερίας στους υπόλοιπους 3 μέσους και τον επιθετικό για δημιουργία επιθέσεων. Το μειονέκτημα; Ο επιθετικός μπορεί να απομονωθεί και να τεθεί εκτός παιχνιδιού, ενώ οι πλάγιοι μπακ μπορεί να δεχθούν μεγάλη πίεση καθώς οι ακραίοι μέσοι συνήθως δεν συμμετέχουν αρκετά στην αμυντική λειτουργία.
Πηγή: overlap.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου