Ερωτισμός... εσωτερικού χώρου!!

«Μπορείς να πεις πολλά για ένα άτομο από το εσώρουχο που φοράει» έχει πει η ηθοποιός και σχεδιάστρια μόδας Ρέιτσελ Μπίλσον. Γράφει ο Άρης Μαλανδράκης.

Το γεγονός είναι ότι τα εσώρουχα αποτελούν... απόκρυφη αλήθεια του χαρακτήρα (ή τουλάχιστον της ερωτικής διάθεσης) όσων τα φοράνε, αλλά και εκείνων που τα ορέγονται... προσβλέποντας στο περιεχόμενό τους. Κάποιοι διεγείρονται απλά και μόνο στη θέα τους χωρίς ο φετιχισμός αυτός να θεωρείται παραφιλία, εκτός αν προξενεί σοβαρές διαταραχές στην ερωτική συμπεριφορά. Ως μόδα, τα εσώρουχα έφθασαν στην κορύφωσή τους τις δεκαετίες του '70 και του '80, με το σεξ απίλ να αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο. Το ερωτικό τους «κάλεσμα» οφείλει πολλά στην υφή των υλικών κατασκευής που παραπέμπουν στην κομψότητα, το ρομαντισμό, την χλιδή, ή τα... κολασμένα πάθη!
Το πρώτο σέξι ανδρικό εσώρουχο πιστώνεται στον Αμερικανό Μπέντζαμιν Τζόζεφ Κλαρκ, που στα τέλη του 19ου αιώνα σχεδίασε τον πρόδρομο των σημερινών εφαρμοστών μπόξερ. Η αντίστοιχη πρωτιά στα γυναικεία εσώρουχα ανήκει στην Μαίρη Φελπς. Μια κοσμική νεοϋρκέζα, η οποία δημιούργησε το 1913 τον πρώτο αισθησιακό στηθόδεσμο ενώνοντας δύο μεταξωτά μαντήλια με μια κορδέλα. Το επόμενο αποφασιστικό βήμα έγινε τη δεκαετία του '40, όταν πολλές γυναίκες άρχισαν να φοράνε στράπλες που έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές χάρη στην ιδιότητά του να σηκώνει το στήθος, κάνοντάς το περισσότερο προκλητικό. Η έμφαση, πλέον, δινόταν σε αυτό το σημείο οδηγώντας τον Κριστιάν Ντιόρ στο περίφημο «Νιού Λουκ» του '60, με τον στηθόδεσμο να σχηματίζει δύο μυτερές προεξοχές. Κάτι που ο Ζαν-Πολ Γκοτιέ οδήγησε στα... άκρα με τα μοντέλα που λανσάρισαν η Μαντόνα και η Γκρέις Τζόουνς. Σε κάθε περίπτωση, το μετάξι ήταν (και παραμένει) κυρίαρχο συστατικό του ερωτικού αμπαλάζ. Τόσο, ώστε να δηλώσει κάποτε η ηθοποιός Τζέιν Μπίρκιν: «Οταν δεν σου έχει μείνει τίποτα άλλο, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να φορέσεις μεταξωτά εσώρουχα και να αρχίσεις να διαβάζεις Προυστ».
Ακολουθώντας τα κελεύσματα της εποχής (και αξιοποιώντας την απελευθέρωση των ηθών) τα ανδρικά και γυναικεία εσώρουχα άρχισαν να μειώνουν σταδιακά την επιφάνειά τους, αυξάνοντας, αντιστρόφως, την ερωτική επιθυμία που προκαλούσε η θέα τους. Τα ανδρικά εσώρουχα παρέπεμπαν όλο και περισσότερο στο προπατορικό φύλλο συκής. Σχεδιαστές όπως ο Κέβιν Κλάιν άρχισαν να παρουσιάζουν σχεδόν γυμνά μοντέλα στις διαφημίσεις τους, με τη διαρκώς εντονότερη παρουσία της γκέι κοινότητας να ενισχύει αυτή την τάση. Το στρινγκ (χυδαϊστί: κουραδοκόφτης) που ξεκίνησε από τις παραλίες της Βραζιλίας, έγινε σύμβολο των γυναικείων -και πολλών ανδρικών- εσωρούχων. Ηταν το τελευταίο στάδιο πριν την ολοσχερή εξαφάνισή τους από τη... διακεκαυμένη ζώνη. Ηδη από τη δεκαετία του '20, η ξανθιά σεξοβόμβα του κινηματογράφου Τζιν Χάρλοου δήλωνε ανερυθρίαστα: «Το εσώρουχο με κάνει να νιώθω άβολα και, εκτός των άλλων, αυτά τα σημεία πρέπει να ανασαίνουν». Το είδαμε να συμβαίνει επί οθόνης, με το θρυλικό σταύρωμα των ποδιών της Σάρον Στόουν στο «Βασικό ένστικτο». Πολύ νωρίτερα, ωστόσο, η απουσία γυναικείου εσώρουχου έγινε αφορμή να εκστομίσει μια αμίμητη ατάκα ο Άλφρεντ Χίτσκοκ. Στη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Lifeboat» (ελληνικός τίτλος: «Ναυαγοί», 1944), όταν ο διευθυντής φωτογραφίας και μέλη του συνεργείου επισήμαναν ότι η πρωταγωνίστρια Ταλούλα Μπάνκχεντ δεν φορούσε εσώρουχο με κίνδυνο επέμβασης της λογοκρισίας, ο διάσημος σκηνοθέτης σχολίασε: «Δεν ξέρω αν αυτό είναι κάτι για το οποίο πρέπει να απευθυνθούμε στην ενδυματολόγο, στον μακιγιέρ ή στην κομμώτρια».
Πηγή: protagon.gr